Εγώ δεν... ή οι αποχρώσεις του μαύρου
... μην μου μιλάτε... η καρδιά μου σπαράζει... εγώ δεν μασώ ... αφήστε με ήσυχη... Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την αντίδραση μιας Ελληνίδας της Κύπρου, εκπαιδευτικού που συνόδευσε μαθητές και μαθήτριες σε επίσκεψη στο ελληνοκυπριακό Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου. Ήταν η αντίδραση της σε σχόλια που είχαν γίνει προηγουμένως σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο με την επιστροφή της στην οποία εξέφραζε τον πόνο της από το γεγονός ότι άκουγε γύρω της να μιλούν τούρκικα και το χότζα στη διαπασών να ενοχλεί την σχολική γιορτή του σχολείου. Η στήλη επέλεξε να αναφερθεί σε αυτό το μικρό γεγονός και στην απόρριψη κάθε συζήτησης από την πρωταγωνίστρια που προτιμά να μείνει στον πόνο της , φρονούμε, και να θρηνεί χαμένες πατρίδες, παρά να σκεφτεί αλλιώς σύμφωνα με τις επαναπροσεγγιστικές παραινέσεις. Ο θρήνος για τις χαμένες πατρίδες είναι αναπόσπαστο μέρος της εθνικιστικής παιδείας. Εξ άλλου εκεί που θρηνούν οι καλοί Έλληνες και οι καλές Ελληνίδες γιορτάζουν οι καλοί Τούρκοι και οι κ