Εγώ δεν... ή οι αποχρώσεις του μαύρου

... μην μου μιλάτε... η καρδιά μου σπαράζει... εγώ δεν μασώ ... αφήστε με ήσυχη...

Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την αντίδραση μιας Ελληνίδας της Κύπρου, εκπαιδευτικού που συνόδευσε μαθητές και μαθήτριες σε επίσκεψη στο ελληνοκυπριακό Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου. Ήταν η αντίδραση της σε σχόλια που είχαν γίνει προηγουμένως σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο με την επιστροφή της στην οποία εξέφραζε τον πόνο της από το γεγονός ότι άκουγε γύρω της να μιλούν τούρκικα και το χότζα στη διαπασών να ενοχλεί την σχολική γιορτή του σχολείου.

Η στήλη επέλεξε να αναφερθεί σε αυτό το μικρό γεγονός και στην απόρριψη κάθε συζήτησης από την πρωταγωνίστρια που προτιμά να μείνει στον πόνο της , φρονούμε, και να θρηνεί χαμένες πατρίδες, παρά να σκεφτεί αλλιώς σύμφωνα με τις επαναπροσεγγιστικές παραινέσεις. Ο θρήνος για τις χαμένες πατρίδες είναι αναπόσπαστο μέρος της εθνικιστικής παιδείας. Εξ άλλου εκεί που θρηνούν οι καλοί Έλληνες και οι καλές Ελληνίδες γιορτάζουν οι καλοί Τούρκοι και οι καλές Τουρκάλες και αντίστροφα. Πρόκειται για το μαύρο κλάμα της σχολικής γιορτής που συνοδεύει εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους στην εθνική και εθνικιστική παιδεία.

Αυτό το μαύρο δεν είναι το μαύρο του ΕΛΑΜ και ασφαλώς η ηρωίδα μας δεν είναι φασίστρια. Αν ψήφισε θα έριξε την ψήφο της σε κάποιο από τα παλιά ή νέα κόμματα του λεγόμενου κέντρου. Η εκλογική άνοδος αυτών των κομμάτων δείχνει πολύ πιθανόν ότι η διχοτομική επιλογή κερδίζει έδαφος, κρυμμένη πίσω από ένα διαφοροποιημένο φάσμα συγκάλυψης που προσφέρει το κάθε κόμμα αρχίζοντας από τη νέα ΕΔΕΚ και διασχίζοντας το κέντρο ως και πέραν αυτού μέχρι το ΕΛΑΜ που αν φορά φερετζέ είναι σε άλλα θέματα πέραν του Κυπριακού. Στη συγκεκριμένη κυπριακή περίπτωση το μαύρο έχει αποχρώσεις. Η εμφάνιση νέων κομμάτων και ο ανταγωνισμός τους στο δημόσιο διάλογο και το εκλογικό κουτί, βοήθησε τον απορριπτισμό και τη δεξιά στην κατάκτηση σημαντικού μέρους του δημόσιου διαλόγου και τα προέβαλε, ενώ η διαμαρτυρόμενη Αριστερά έμεινε μουγκή στην ιδιώτευση και το ΔΗΣΥ στην εγγενή του αδυναμία να αντιπαρατεθεί στον ακραίο εθνικισμό που υιοθέτησε πρώτο μετά το μαύρο του 1974 ( άλλη απόχρωση εδώ).

Το στρατόπεδο της λύσης έχει τις δικές του αδυναμίες, εκ των οποίων μία είναι αντικειμενική. Η λύση είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης κι αυτό δυσκολεύει τους πολίτες της κάθε κοινότητας να την διεκδικήσουν έντονα μήπως και βλάψουν τις διεκδικήσεις της δικής τους κοινότητας. Αυτό το ακαθόριστο είναι γενικά εις βάρος της δυναμικής κινητοποίησης. Η σκληρή πολιτική του Ντενκτάς ευνόησε τότε το τουρκοκυπριακό κίνημα, αλλά δυστυχώς οι Ελληνοκύπριοι έμειναν στη βαριά κληρονομιά της επιφύλαξης και της κατάθλιψης. Αν οι υποστηριχτές και υποστηρίχτριες της λύσης θέλουν να κερδίσουν πόντους θα πρέπει πρώτα να το δηλώσουν δυναμικά και να καταθέσουν πειστικά επιχειρήματα και από κοινοτικό σε δικοινοτικό επίπεδο, που είναι μια ακόμα εγγενής αδυναμία της επαναπροσέγγισης. Ουσιαστικά όσο οι απορριπτικοί εφευρίσκουν λόγους διχοτόμησης οι επαναπροσεγγιστές πρέπει να βρίσκουν λόγους συνύπαρξης. Δυστυχώς στην παρούσα συγκυρία ο Ερντογάν προκαλεί φόβο και στο στρατόπεδο της λύσης και φυσικά αυτός ο φόβος εδράζεται στην πραγματικότητα, και δεν είναι ο ψευδεπίγραφος φόβος που διέσπειρε η προεδρία το 2004 η οποία προεδρία μια βδομάδα μετά αναγνώριζε με ευρωπαϊκή βούλα ότι η Τουρκία συμπεριφέρθηκε θετικά. Ο Ερντογάν φόβητρο του 2016 όμως κρατά στο χέρι το χαρτί που του έδωσε ο Τάσσος από το 2004 και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις σχέσεις του με την Ε.Ε αναφορικά με το Κυπριακό, εξ ου και τα θέματα τα οποία χωρίζουν την Τουρκία από την ΕΕ περνούν κυρίως από αλλού.

Το στρατόπεδο της λύσης έχει τις δικές του αδυναμίες, εκ των οποίων μία είναι αντικειμενική. Η λύση είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης κι αυτό δυσκολεύει τους πολίτες της κάθε κοινότητας να την διεκδικήσουν έντονα μήπως και βλάψουν τις διεκδικήσεις της δικής τους κοινότητας. Αυτό το ακαθόριστο είναι γενικά εις βάρος της δυναμικής κινητοποίησης. Η σκληρή πολιτική του Ντενκτάς ευνόησε τότε το τουρκοκυπριακό κίνημα, αλλά δυστυχώς οι Ελληνοκύπριοι έμειναν στη βαριά κληρονομιά της επιφύλαξης και της κατάθλιψης. Αν οι υποστηριχτές και υποστηρίχτριες της λύσης θέλουν να κερδίσουν πόντους θα πρέπει πρώτα να το δηλώσουν δυναμικά και να καταθέσουν πειστικά επιχειρήματα και από κοινοτικό σε δικοινοτικό επίπεδο, που είναι μια ακόμα εγγενής αδυναμία της επαναπροσέγγισης. Ουσιαστικά όσο οι απορριπτικοί εφευρίσκουν λόγους διχοτόμησης οι επαναπροσεγγιστές πρέπει να βρίσκουν λόγους συνύπαρξης.

Και η εκλιπούσα (1)...

Όσο για το νέο κτύπημα με « εκλιπούσα» που χαροποιεί τον σημερινό Φιλελεύθερο στην πρώτη του σελίδα αποτελεί μέρος της έκκλησης στο γράμμα συμπέρασμα του κ Ανάν το οποίο απευθύνθηκε και στην ΕΕ αν και δεν εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας με βέτο του κ Πούτιν. Αυτή τη φορά η Τουρκία υπέβαλε τις επιφυλάξεις της σε αναγνώριση διεθνών συμβάσεων όπου μαζί με την υπογραφή της σημειώνει ότι δεν αναγνωρίζει την ελληνοκυπριακή Διοίκηση που προσποιείται ότι εκπροσωπεί την «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτό αποτελεί φυσικά πάγια πολιτική της Τουρκίας αλλά το κλάμα του Τάσσου ότι δεν θέλει να έχει παραλάβει κράτος και να παραδώσει κοινότητα αποτελεί από το 2004, νέο υπερόπλο στο διπλωματικό οπλοστάσιο του Ερντογάν μαζί με τις παρακαταθήκες Ανάν ( και Φερχόϊκεν για όσους θυμούνται).

Μετά το 2016 αλλαγή πλεύσης

Είναι γι' αυτό που η κίνηση Μπαν Κι Μουν στην Κωνσταντινούπολη να δεχτεί να δει τον Μουσταφά Ακκιντζή μετά από παρέμβαση της Τουρκίας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε υποταγή στη δυνατή Τουρκία, αλλά έχει μια προϊστορία στα Ηνωμένα Έθνη από το 2004, που θέλουν να κρατούν την απειλή της αναγνώρισης του ότι ονομάζουμε οι Έλληνες μόνοι μας ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων, ως κεκτημένο του τουρκοκυπριακού ΝΑΙ. Οι προειδοποιητικές και προληπτικές κινήσεις του κ Αναστασιάδη απλώς κατά την γνώμη της στήλης δεν απέδωσαν. Τουλάχιστον προτιμούμε την συγκεκριμένη εξήγηση παρά την εξήγηση του Λευτέρη Αδειλίνη που θέλει να την αποδίδει σε αδυναμία ή αβλεψία του Μπαν Κι Μουν. Κατά τη γνώμη μας είναι μια πραγματική απειλή από τον ΓΓ του ΟΗΕ η οποία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στο άμεσο μέλλον από όσους δεν θέλουν παγίωση της διχοτόμησης. Πρόκειται για έμμεση υπενθύμιση του χρονοδιαγράμματος του 2016.

Αυτό βέβαια αποτελεί απειλή για μέρος της πολιτικής ηγεσίας και μέρος των Ελληνοκυπρίων αλλά για άλλους πρόκειται για χαρμόσυνη είδηση. Ο Κώστας Βενιζέλος δίνει τίτλο στο μεγάλο του κείμενο της τρίτης σελίδας Κυπριακό: το γυαλί έχει ραγίσει ( μάνι μάνι ΣΣ)και πληροφορεί το κοινό ότι η Λευκωσία θεωρεί ότι ο Έσπεν Βαν Άϊντα έπρεπε να είχε παραιτηθεί, αλλά ...μάλλον θα φύγει στο τέλος του χρόνου με την αποχώρηση του Μπαν Κι Μουν ( και της Διζωνικής, κακεντρεχής συμπλήρωση της στήλης, η οποία έχει προβλέψει ότι ο Άιντα θα γινόταν ανεπιθύμητο πρόσωπο πριν πατήσει το πόδι του στην Κύπρο, με πρωτοβουλία των αγωνιστικών μίντια). Οι συνομιλητές Αναστασιάδης και Ακκιντζή κατανόησαν την αρνητική εκμετάλλευση της διακοπής των συνομιλιών και σπεύδουν να συναντηθούν έστω και κοινωνικά σε επαναπροσεγγιστική δράση την Πέμπτη. Μέρος της ίδιας συμπεριφοράς είναι και η ανάκληση των δυσκολιών στην τέλεση λειτουργιών στα κατεχόμενα.

Εκλιπούσα (2)...

Σ, ένα «ιερόσυλο» κείμενο του ο Γ Κουμουλλής γράφει ότι η ελληνοκυπριακή κοινότητα προσφέρει έτοιμο υλικό για προπαγάνδα στην τουρκική κυβέρνηση, και ειδικά στο θέμα της εκλιπούσας με πολλούς τρόπους μεταξύ των οποίων η χρήση του ελληνικού εθνικού ύμνου και της ελληνικής σημαίας κ.α. Αυτά δεν μπορούν να εκπροσωπούν τους Τουρκοκύπριους όπως δεν εκπροσωπούν και μέρος τουλάχιστον των Ελληνοκυπρίων.