Απλώνεται παντού πκιον η Γάζα σαν σημείο αναφοράς: Τζαι το Νόμπελ λογοτεχνίας εκουβάλαν απόηχους των εγκλημάτων στην Γάζα μέσα από την αναφορά της συγγραφέα [σε ένα από τα κορυφαία της μυθιστορήματα, για τα οποία πηρε το Νόμπελ] σε ένα άλλο μαζικό έγκλημα υπό δυτική συγκάλυψη [οξά να πούμε ευλογία;]: την καταστολή της εξέγερσης στην νοτιοκορεατική πόλη Gwangju, ενάντια στην στρατιωτική διακυβέρνηση, που ήταν υπό την εποπτεία των ΗΠΑ... Σε ένα μυθιστόρημα με στοίβες πτωμάτων σε νεκροτομείο, δολοφονίες παιδιών κοκ...

    Απλώνεται παντού πκιον η Γάζα σαν σημείο αναφοράς: Τζαι το Νόμπελ λογοτεχνίας εκουβάλαν απόηχους των εγκλημάτων στην Γάζα μέσα από την αναφορά της συγγραφέα [σε ένα από τα κορυφαία της μυθιστορήματα, για τα οποία πηρε το Νόμπελ] σε ένα άλλο μαζικό έγκλημα υπό δυτική συγκάλυψη [οξά να πούμε ευλογία;]: την καταστολή της εξέγερσης στην νοτιοκορεατική πόλη Gwangju, ενάντια στην στρατιωτική διακυβέρνηση, που ήταν υπό την εποπτεία των ΗΠΑ... Σε ένα μυθιστόρημα με στοίβες πτωμάτων σε νεκροτομείο, δολοφονίες παιδιών κοκ...

...The echo of Palestine is not lost in that description of her major works:  In Human Acts (“The Boy is Coming”), she wrote about the effects of the US-greenlighted massacres of civilians in the city of Gwangju by a US-quisling military dictatorship.

...Starting with a pile of hundreds of decomposing bodies in a makeshift morgue, tended to with exquisite care by a young boy, Dong Ho, she shows us what it smells and feels to contact an unfiltered massacre.  Dong Ho is actually a stand-in for a real person, Moon Jae-Hak, a high school student shot dead in Gwangju. Han Kang reveals that Dong Ho/Jae-Hak had moved into the room of the home that Han Kang herself had vacated 4 months earlier as her family serendipitously moved out of the city of Gwangju. It’s clear that had it not been for fate, Han Kang herself could very easily have been that dead child:  Dong Ho is a stand-in for both Jae-Hak and Han Kang.  That trope becomes obvious as Dong Ho survives a first skirmish, runs away from a shooting, while his comrade falls.  Han Kang writes:

I would have run away… you would have run away. Even if it had been one of your brothers, your father, your mother, still you would have run away…There will be no forgiveness. You look into his eyes, which are flinching from the sight laid out in front of them as though it is the most appalling thing in all this world. There will be no forgiveness. Least of all for me.

https://www.counterpunch.org/2024/10/16/han-kangs-nobel-prize-award-is-a-cry-for-palestine/