· Weekly Review: όταν ο πόνος έφκαλεν στην επιφάνεια την πανανθρώπινη αλληλεγγύη – οι Ρουμάνοι στο σούπερ μάρκετ των Λατσιών, η έκκληση των Βιετναμέζων που ζουν στην Κύπρο, οι Αιγυπτιοι στην Λεμεσό που επροθυμοποιήθηκαν να δώσουν το μεροκάματο τους σαν βοήθεια, τζαι ο τουρκοκύπριος που ένοιωσε στο ντζίσιμο του σιερκού μιας ελληνοκύπριας κοτζιακάρης, ούλλην την ιστορία της γης που επατούσαν....
Weekly Review: όταν ο πόνος έφκαλεν στην επιφάνεια την πανανθρώπινη αλληλεγγύη – οι Ρουμάνοι στο σούπερ μάρκετ των Λατσιών, η έκκληση των Βιετναμέζων που ζουν στην Κύπρο, οι Αιγυπτιοι στην Λεμεσό που επροθυμοποιήθηκαν να δώσουν το μεροκάματο τους σαν βοήθεια, τζαι ο τουρκοκύπριος που ένοιωσε στο ντζίσιμο του σιερκού μιας ελληνοκύπριας κοτζιακάρης, ούλλην την ιστορία της γης που επατούσαν....
Ένα που τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα
στην κοινωνιολογία, εν μελέτη των «στιγμών» συλλογικής κινητοποίησης, ταύτισης
η/τζαι οργής.. Σε έτσι «ιστορικές στιγμές», όπως λ.χ. η Κομμούνα του Παρισιού
τον 19ο αιώνα, ο Μάης του 1968, τον περασμένο αιώνα, ή «στιγμές»
εθνικής ταύτισης [όπως η 28 Οκτωβρίου στην Ελλάδα] ..σε έτσι «στιγμές»
δημιουργείται ένα αίσθημα αλληλοβοήθειας, μοιράσματος του πόνου ή της οργής, με
το ξεπέρασμα του ατομικού τζαι την αναζήτηση νοήματος στην επικοινωνία/ταύτιση
με τους Άλλους... Στο συλλογικό..
Ψυχαναλυτικά, θα μπορούσε να πει
κάποιος/α ότι η «ορμή του Έρωτα» αναδύεται για να αντιμετωπίσει τον «αιώνιο
αντίπαλό» της, την «ορμή του Θανάτου»... όπως το περίγραψε ο Φρόιντ στο «Η
δυσφορία στον πολιτισμό»...
Τούτο το φαινόμενο αναδύθηκε στην Κύπρο
τζήνες τες 2-3 ημέρες της πυρκαγιάς. Το ότι εσυμμετείχαν τζαι οι αλλοδαποί
εργάτες, τζαι οι τουρκοκύπριοι, ήταν το σύμπτωμα του φαινομένου – η ανάδυση του
αισθήματος αγάπης – για την γη, για τον/την άλλον άνθρωπο, τον γείτονα ή τον
άγνωστο...
Μαζί με την μνήμη του «κακού» θα
πλανιέται τζαι η μνήμη της αυθόρμητης αλληλεγγύης... της γοητείας τζαι της
δύναμης της συλλογικότητας...
Η διάχυση της επικοινωνίας έγινε σε
μεγάλο βαθμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου καταγράφηκε το βιωματικό...
Σκηνή
1 [Elena Hadjiyerou]
«Τρεις ξένοι
εργάτες κάπου εδώ στα Λατσιά, μόλις σχόλασαν από τις οικοδομές. Ήταν σχεδόν ώρα
να κλείσει το σούπερ μάρκετ. Μπήκαν και φόρτωσαν τρία καρότσια γεμάτα: ψωμιά,
ξηρή τροφή, χυμούς, νερά, δημητριακά, πετσέτες....
... Καθώς
έφευγαν, άκουσα την ταμία να λέει στη συνάδελφό της:
«Είναι από
Ρουμανία. Εγώ από Βουλγαρία, αλλά τους καταλάβαινα. Παίρνουν τρόφιμα για τη
Λεμεσό. Για τα χωριά που κάηκαν».
«Τι;» είπα
αυθόρμητα. «Όλα αυτά για τη Λεμεσό;»
«Ναι, γι’
αυτό πήραν τόσα πολλά», απάντησε. «Και με τόση χαρά…»
Τους βρήκα
έξω, να φορτώνουν τα πράγματα με απίστευτη ζωντάνια.
«Μπορώ να
σας ρωτήσω κάτι;»
«Ναι, ρώτα
κυρία».
«Πού τα
πάτε;»
«Στη Λεμεσό.
Στα χωριά. Πάμε να βοηθήσουμε. Πρέπει να βοηθήσουμε».
«Μπορώ να
σας φωτογραφήσω; Να το βάλω στο Facebook;»
Γέλασαν.
«Δεν μας
πειράζει, αλλά εν το κάμνουμε για τούτο».
Ανθρώπινη
αλληλεγγύη. Αγνή, αληθινή, θαυματουργή.»
Σκηνή 2
[ανακοίνωση της κοινότητας Βιετναμέζων που κατοικούν στην Κύπρο για αλληλεγγύη]
«In this crisis, we, the Vietnamese who live and work in Cyprus, cannot
stand alone. Kindness and empathy, among us cannot be indifferent to the pain
of the citizens of our country.
Let the compassionate heart of every Vietnamese be lit. Together, let's
join hands to share, to help those who are struggling, with this great loss. We
can spread love and help so that affected people soon receive practical and
timely help. Every contribution, every action is a ray of hope, the strength
that helps those in loss to rise up, begin anew.
All supporters please contact QTVs of Cities in Cyprus.
Community Chairman: Nguyen Duc Manh.»
Σκηνή 3 [η τουρκοκυπριακή αλληλεγγύη]
«Ο Τουρκοκύπριος
δημοσιογράφος Mert Özdağ ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook
μια συγκλονιστική περιγραφή της διάσωσης μιας ηλικιωμένης Ελληνοκύπριας, την
οποία μετέφερε με το αυτοκίνητό του μακριά από τη φλεγόμενη περιοχή.
«Ο ουρανός ήταν σκεπασμένος με καπνό, τα πουλιά είχαν φύγει, τα δέντρα
έκλαιγαν. Εσύ ήσουν εκεί, στο κέντρο αυτής της κόλασης, και χαμογελούσες»,
γράφει ο Özdağ, περιγράφοντας τη στιγμή που αντίκρισε την ηλικιωμένη. «Ήταν σαν
να ήσουν αποφασισμένη να μείνεις εκεί, με όλο σου το παρελθόν, τις ρίζες σου,
τις αναμνήσεις σου», προσθέτει.
Στη συνέχεια εξιστορεί τη στιγμή της διάσωσης, όταν την πήρε στο όχημά του:
«Εκείνη τη στιγμή δεν ήμασταν ούτε Τούρκοι, ούτε Ρωμιοί. Ούτε ηλικιωμένοι, ούτε
νέοι. Ήμασταν δύο ψυχές που η μία εμπιστεύτηκε την άλλη. Καθώς κρατούσα τα
κουρασμένα σου χέρια, ένιωσα το βάρος της ιστορίας να με κατακλύζει. Αλλά
ταυτόχρονα, η πόρτα για μια νέα αρχή άνοιγε μπροστά μας.»
Η ανάρτηση κορυφώνεται με έναν βαθύ στοχασμό:
«Δεν μετέφερα μόνο έναν άνθρωπο. Μετέφερα ένα παρελθόν, μια μνήμη, μια ελπίδα
για ειρήνη. Και κάθε φορά που το θυμάμαι, η ελπίδα μέσα μου μεγαλώνει. Γιατί
ξέρω πως, αν το θελήσουμε, μπορούμε να ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες με
αγάπη.»
Ο Özdağ κλείνει την ανάρτησή του με μια συγκινητική ευχή: «Ελπίζω αυτό το
γράμμα να φτάσει σε σένα και να σου θυμίσει πόσο πολύτιμη είσαι. Τα λίγα λεπτά
που περάσαμε μαζί μου δίδαξαν ένα μάθημα ζωής που δεν θα ξεχάσω ποτέ.»
«Ο Ορχούν
Καράγκιοζλου, Τουρκοκύπριος κάτοικος της Λεύκας, αποφασίζοντας ότι δεν
χρειάζεται να περιμένει την άδεια των ηγετών για να βοηθήσει την πατρίδα του,
ξεκίνησε για τη Λεμεσό, αφού πρώτα έκανε κάλεσμα για τρόφιμα και είδη πρώτης
ανάγκης.
"Πηγαίνω
νερό, μπισκότα, ιατρικό υλικό, τσάπες και φτυάρια σε όσους προσπαθούν να
σβήσουν τη φωτιά."
Maria Shakalli
Σκηνή 4: οι Αιγύπτιοι
στην Λεμεσό..
Μια
ομάδα Αιγύπτιων επήαν στον Άη Αντώνη στη Λεμεσό να βοηθήσουν σε κέντρο πρώτης
υποδοχής τζιαι να δώκουν το μεροκάματό τους την Παρασκευή που επληρωθήκαν,
τζιαι όταν τους είπαν «εν χρειάζεται», επροτείναν να μείνουν ούλλοι μαζί σε ένα
σπίτι για να μπόρουν να παραχωρήσουν τα σπίθκια τους στους πληγέντες
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου