Αναλύσεις για την νέα εποχή της ρευστότητας διεθνώς: ηγεμονική κρίση ή ηγεμονικό κενό;

Αναλύσεις για την νέα εποχή της ρευστότητας διεθνώς: ηγεμονική κρίση ή ηγεμονικό κενό;

Είτε το ονομάσουμε «πολυκρίση»... ή «εποχή της καταστροφής».., δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε μια περίοδο που τρίζουν τα θεμέλια της σύγχρονης παγκόσμιας τάξης. Υπάρχει τζαι τζήνη η αινιγματική φράση του Γκράμσι: « ο παλιός κόσμος πεθαίνει, τζαι ο νέος κόσμος προσπαθεί να γεννηθεί... Τώρα είναι η εποχή των τεράτων..»

Η πιο κάτω ανάλυση εστιάζει στην παρακμή τζαι στο σταδιακό ποτίλυμα/ξετύλιγμα της αμερικάνικης ηγεμονίας. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που διαπλέκονται σε αυτήν την κρίση, αλλά νευραλγικές δυναμικές είναι 3: η στρατιωτική υπερεπέκταση, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τζαι η κρίση της φιλελεύθερης πολιτικής τζαι ιδεολογικής τάξης..

1.Η στρατιωτική υπερεπέκταση υπάρχει όταν ένα κράτος η αυτοκρατορία σε ηγεμονική θέση απλώνει τις στρατιωτικές του δυνατότητες πέρα από ότι μπορεί να αντέξει σαν στρατιωτικός μηχανισμός με πολλαπλές συγκρούσεις τζαι αντίπαλους..

Η κρίσιμη στιγμή, για τον συγγραφέα, ήταν όταν ο Οσάμα Μπιν Λαντεν/Αλ Κάιντα κατάφεραν να παρασύρουν της ηγεσία Μπους σε μια εισβολή στην κεντρική Ασία που κατέληξε σε καταστροφικό εξευτελισμό για τις ΗΠΑ [με συμβολική εικόνα πρόσφατα την αποχώρηση από το Αφγανιστάν] με αποχωρήσεις, κινήματα αντίστασης κοκ...

2.Η οικονομική παγκοσμιοποίηση λανσαρίστηκε στην ευφορία της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, την δεκαετία του 1990 σαν η οικονομική κίνηση του μέλλοντος – η οποία θα διασφάλιζε την αμερικανική ηγεμονία. Δυστυχώς, για τις ΗΠΑ, λαλεί ο συγγραφέας, ο μεγάλος κερδισμένος αποδείχτηκε ότι είναι η Κίνα..

Οπότε οι ΗΠΑ, σαν ηγεμόνας, έχασαν την αποτρεπτική δύναμη της στρατιωτικής απειλής/επέμβασης, τζαι έχασαν τζαι στο οικονομικό παιχνίδι με το «ελεύθερο εμπόριο» στην παγκοσμιοποίηση....

3.Όσον αφορά την εσωτερική κρίση της φιλελεύθερης τάξης, η αντιπαράθεση γύρω από τον Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά τζαι διάφορες ετερόκλητές δυναμικές στο εσωτερικό της ΕΕ, καταγράφουν επίσης κρίση του ιδεολογικού πλαισίου που κάλυπτε προηγουμένως τζαι τις στρατιωτικές τζαι οικονομικές πρακτικές τζαι συμφέροντα του Δυτικου ηγεμόνα...

Η σημερινή πολυκρίση, καταλήγει ο συγγραφέας, σαν είδος ευρύτερης κρίσης ηγεμονίας εν τζαι εποχή του ηγεμονικού «κενού»/vacuum μεσα που το οποιο διαμορφωνονται πολυκεντρικες μορφες του παγκόσμιου συστήματος. Ίσως, δηλαδή, να εν τζαι η ευκαιρία ανάδυσης των μέχρι τώρα περιορισμένων/αποκλεισμένων....

 

July 17, 2024

Crisis in the West, Opportunity for the Rest?

Walden Bello

 

Hegemonic crisis of hegemonic vacuum?

Whether we call it “polycrisis,” like Columbia University Professor Adam Tooze, or “the age of catastrophe,” like the distinguished Marxist Alex Callinicos, there is no doubt that we are living in a period where the very foundations of the contemporary world order are cracking. There is that enigmatic line Gramsci used to describe his era that is also appropriate for ours: “The old world is dying, and the new world struggles to be born: now is the time of monsters.”

This short essay will focus on a key dimension of the polycrisis: the unravelling of the global hegemony of the United States.

The downspin of the U.S. empire has had a number of causes, but key among them are military overextension, neoliberal globalization, and the crisis of the liberal political and ideological order. Let us discuss each in turn.

1.    Military Overextension and Osama

Overextension refers to the gap between the ambitions of a hegemon and its capacity to achieve those ambitions. It is almost synonymous with the concept of overreach as used by the historian Paul Kennedy, the slight difference being that overextension as I use it is principally a military phenomenon. The struggling empire the United States is today is a far cry from the unipolar power it was a quarter of a century ago, in 2000. If we ask ourselves what led to this situation, it inevitably comes down to one individual: Osama bin Laden.

……

2.    Economic Trading Places

Let us turn to the second major cause of the unravelling of the hegemonic U.S. status: neoliberal globalization. Thirty years ago, U.S. corporate capital, along with the Clinton administration, envisioned globalization, achieved through trade, investment, and financial liberalization, as the spearhead of its greater domination of the global economy. Wall Street and Washington were wrong. It was China that was the biggest beneficiary of globalization and the United States one of its main victims.

Investment liberalization meant billions of dollars worth of U.S. corporate capital flowed to China to take advantage of labor that could be paid at fraction of the wages paid labor in the United States in exchange for technology transfer, voluntary or forced, that helped China comprehensively develop its economy. Trade liberalization made China the manufacturer of the world supplying mainly the U.S. market with cheap products. Both investment and trade liberalization contributed to the deindustrialization of the US and the loss of millions of manufacturing jobs, which declined from 17.3 million jobs in 2000 to around 13 million today. Compounding the deleterious effects of deindustrialization have been the financialization of the U.S. economy, that is, making the super-profitable financial sector the leading edge of the economy, and regressive taxation, which led to an extremely inequitable distribution of income and wealth.

China has traded places with the United States in the global economy. China is now the center of global capital accumulation or, in the popular image, the “locomotive of the world economy.” According to IMF calculations, China accounted for 28 percent of all growth worldwide from 2013 to 2018, which is more than twice the share of the United States. What must be underlined is that while the United States followed neoliberal policies of giving full play to market forces, China selectively liberalized, with the powerful Chinese state guiding the process, protecting strategic sectors from foreign control, and aggressively demanding advanced technology from Western corporations in exchange for cheap labor.

Although in dollar terms, the United States is still the biggest economy, by some other measures, like the World Bank’s Purchasing Power Parity (PPP), China is now the world’s largest.  In the United States, 11.5 percent of people now live in poverty, whereas, according to the World Bank, only 2 percent of China’s population is poor.

......

3.Crisis of the Liberal International Order

....

Hegemonic Transition or Hegemonic Stalemate?

https://www.counterpunch.org/2024/07/17/crisis-in-the-west-opportunity-for-the-rest/