· Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση από το «μέτωπο της θεωρίας» – τζαι μάλιστα της «καθώς πρέπει..». :) ...Για διαστάσεις της οικονομικής, πολιτισμικής τζαι πολιτικής κρίσης στη Δύση
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση από το «μέτωπο της θεωρίας» – τζαι μάλιστα της «καθώς πρέπει..». :) ...Για διαστάσεις της οικονομικής, πολιτισμικής τζαι πολιτικής κρίσης στη Δύση
Ο Εμανουέλ
Τοντ αναγνωρίστηκε, όταν προέβλεπε την κρίση του ανατολικού μπλοκ.
Αλλά τώρα που εφαρμόζει την ίδια αναλυτική μέθοδο σε ό,τι περιγράφει σαν «κρίση
του δυτικού κόσμου», γίνεται τζαι στόχος επιθέσεων..
Η ανάλυσή του, που περιλαμβάνει τζαι μια ερμηνεία ότι
η Δύση θα έχανε έτσι τζαι αλλιώς στην Ουκρανία, εν ενδιαφέρουσα τζαι για τις
οικονομικές διαστάσεις που επικαλείται, αλλά τζαι για μιαν ευρύτερη διεθνή
μετατόπιση..
Τις συνέπειες της κρίσης της «προτεσταντικής ηθικής» την εισήγαγε κοινωνιολογικά ο Daniel Bell την δεκαετία του 1960..Τζαι ο Βέμπερ που εισηγήθηκε την έννοια, την έβλεπε σαν συμπληρωματική της ανάλυσης του Μαρξ για τις δυναμικές των μέσων παραγωγής. Η προτεσταντική ηθική ήταν η κουλτούρα που ανέπτυξε ένα είδος elective affinity με την αναδυόμενη δυναμική του βιομηχανικού καπιταλισμού. Ίσως κάτι ανάλογο να γίνεται με τη δυναμική της νέας τεχνολογίας, την ολοκληρωτική κρίση της προτεσταντικής ηθικής – τζαι την κρίση της διεθνούς ηγεμονίας....
Όταν ο καθηγητής Εμανουέλ Τοντ προέβλεψε την πτώση του
κομμουνισμού (το 1989) 13 χρόνια πριν συμβεί ήταν ο «εκλεκτός» των δυτικών
μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, μιλάει για ήττα της Δύσης και νίκη της Ρωσίας,
γενικότερη και όχι μόνο στην Ουκρανία, και χαρακτηρίζεται πουτινόφιλος.
Ο Τοντ παραδέχεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει τελειώσει, αλλά «η
Δύση έχει βγει από την ψευδαίσθηση μιας πιθανής ουκρανικής νίκης».
Εξηγεί ακόμα: «Δεν ήταν ακόμη σαφές σε όλους όταν έγραφα, αλλά σήμερα, μετά
την αποτυχία της αντεπίθεσης αυτό το καλοκαίρι και την παρατήρηση της
ανικανότητας των ΗΠΑ και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ να παράσχουν αρκετά όπλα στην
Ουκρανία, το Πεντάγωνο θα συμφωνούσε μαζί μου».
Όπως σημειώνει, η παρατήρησή του πηγάζει από τρεις παράγοντες.
Οι τρεις παράγοντες που «δείχνουν» την ήττα της Δύσης
«Η παρατήρησή μου για την ήττα της Δύσης βασίζεται σε τρεις παράγοντες.
Πρώτον, η βιομηχανική υστέρηση των ΗΠΑ με την αποκάλυψη της πλασματικής φύσης του
αμερικανικού ΑΕΠ. Στο βιβλίο μου, ξεφουσκώνω αυτό το ΑΕΠ και δείχνω τις
βαθύτερες αιτίες της βιομηχανικής παρακμής: την υστέρηση στην κατάρτισης
μηχανικών και γενικότερα την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, από το 1965 στις
ΗΠΑ», αναφέρει αρχικά ο Τοντ πριν προσθέσει:
«Βαθύτερα, η εξαφάνιση του αμερικανικού προτεσταντισμού είναι ο
δεύτερος παράγοντας της πτώσης της Δύσης. Το βιβλίο μου είναι βασικά η
συνέχεια του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» του Max
Weber. Αυτός σκεφτόταν, τις παραμονές του πολέμου του 1914, ότι η άνοδος της
Δύσης ήταν στην ίδια την καρδιά του προτεσταντικού κόσμου – Αγγλία, Ηνωμένες
Πολιτείες, Γερμανία ενοποιημένη από την Πρωσία, τη Σκανδιναβία. Η τύχη της
Γαλλίας ήταν να κολλήσει γεωγραφικά στην κορυφαία ομάδα. Ο προτεσταντισμός
δημιούργησε ένα υψηλό μορφωτικό επίπεδο, πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία,
καταργώντας τον αναλφαβητισμό, γιατί απαιτούσε κάθε πιστός να μπορεί να
διαβάζει μόνος του τις Άγιες Γραφές. Επιπλέον, ο φόβος της καταδίκης και η
ανάγκη να αισθανόμαστε επιλεγμένοι από τον Θεό προκάλεσαν μια εργασιακή ηθική,
μια ισχυρή ατομική και συλλογική ηθική. Με, αρνητική, μερικούς από τους
χειρότερους ρατσισμούς που υπήρξαν – κατά των μαύρων στις ΗΠΑ ή κατά των
Εβραίων στη Γερμανία – από τότε που, με τους εκλεκτούς του και τους
καταραμένους του, ο Προτεσταντισμός απαρνήθηκε την καθολική ισότητα των
ανθρώπων. Η εκπαιδευτική πρόοδος και η εργασιακή ηθική προκάλεσαν σημαντική
οικονομική και βιομηχανική πρόοδο».
«Σήμερα, συμμετρικά, η πρόσφατη κατάρρευση του προτεσταντισμού πυροδότησε
μια πνευματική παρακμή, μια εξαφάνιση της εργασιακής ηθικής και της μαζικής
απληστίας (επίσημη ονομασία: νεοφιλελευθερισμός): η άνοδος μετατρέπεται σε
πτώση της Δύσης. Αυτή η ανάλυση του θρησκευτικού στοιχείου δεν υποδηλώνει καμία
νοσταλγία ή ηθικολογικό θρήνο μέσα μου: είναι μια ιστορική παρατήρηση.
Επιπλέον, ο ρατσισμός που σχετίζεται με τον προτεσταντισμό εξαφανίστηκε και οι
Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τον πρώτο μαύρο πρόεδρό τους, τον Ομπάμα. Δεν μπορούμε
παρά να το χαιρετίσουμε αυτό», αναφέρει ο Τοντ.
Ο Τοντ παρουσιάζει και τον τρίτο παράγοντα. «Ο τρίτος παράγοντας
της ήττας της Δύσης είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος συντάχθηκε με τη Ρωσία. Έχει
ανακαλύψει παντού διακριτικούς οικονομικούς συμμάχους. Μια νέα ήπια συντηρητική
(αντι-LGBT) ρωσική ήπια δύναμη λειτούργησε ταχύτατα καθώς κατέστη σαφές ότι η
Ρωσία άντεχε στο οικονομικό σοκ. Η πολιτιστική μας νεωτερικότητα φαίνεται στην
πραγματικότητα αρκετά τρελή στον έξω κόσμο, μια παρατήρηση που έγινε από έναν
ανθρωπολόγο και όχι από έναν ρετρό ηθικολόγο. Και επιπλέον, καθώς ζούμε από την
κακοπληρωμένη εργασία ανδρών, γυναικών και παιδιών από τον πρώην τρίτο κόσμο, η
ηθική μας δεν είναι αξιόπιστη.
Σε αυτό το βιβλίο, το τελευταίο μου, θέλω να ξεφύγω από τη συγκίνηση και τη
μόνιμη ηθική κρίση που μας τυλίγουν και προσφέρω μια απαθή ανάλυση της
γεωπολιτικής κατάστασης. Προσοχή, διανοούμενος που πλησιάζει: Στο βιβλίο μου
ενδιαφέρομαι για τις βαθύτερες και μακροπρόθεσμες αιτίες του ουκρανικού
πολέμου, θρηνώ για την εξαφάνιση του πνευματικού μου πατέρα στην ιστορία,
Emmanuel Le Roy Ladurie, και ομολογώ τα πάντα: Δεν είμαι πράκτορας του
Κρεμλίνου, είμαι ο τελευταίος εκπρόσωπος της γαλλικής ιστορικής σχολής των
Annales!», λέει ο Τοντ.
Κέρδισε πράγματι η Ρωσία;
Ο Τοντ προβλέπει πως «οι Αμερικανοί θα επιδιώξουν πράγματι ένα
status quo που θα τους επέτρεπε να κρύψουν την ήττα τους. Οι Ρώσοι δεν θα το
δεχτούν. Έχουν επίγνωση όχι μόνο της βιομηχανικής και στρατιωτικής
τους υπεροχής σήμερα, αλλά και της μελλοντικής δημογραφικής τους αδυναμίας».
Ο Γάλλος στοχαστής τονίζει πως «ο Πούτιν σίγουρα θέλει να επιτύχει τους
πολεμικούς του στόχους σώζοντας άνδρες και παίρνει το χρόνο του. Θέλει να
διατηρήσει τα επιτεύγματα της σταθεροποίησης της ρωσικής κοινωνίας. Δεν θέλει
να επαναστρατιωτικοποιήσει τη Ρωσία και θέλει να συνεχίσει την οικονομική της
ανάπτυξη. Ξέρει όμως επίσης ότι έρχονται δημογραφικά κενές ηλικίες και ότι η
στρατολόγηση θα είναι πιο δύσκολη σε λίγα χρόνια (τρία, τέσσερα, πέντε;).
Επομένως, οι Ρώσοι πρέπει να νικήσουν την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ τώρα, χωρίς να
τους δώσουν καμία ανάπαυλα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ρωσική προσπάθεια θα
ενταθεί».
Παρατηρεί ακόμα πως «η άρνηση της Δύσης να σκεφτεί τη ρωσική στρατηγική στη
λογική της, με τους λόγους, τις δυνάμεις της, τα όριά της, έχει ως αποτέλεσμα
τη γενική τύφλωση. Οι λέξεις επιπλέουν στην ομίχλη».
«Σε στρατιωτικό επίπεδο», συνεχίζει, «τα χειρότερα έρχονται για τους
Ουκρανούς και τη Δύση. Η Ρωσία θέλει αναμφίβολα να ανακτήσει το 40% του
ουκρανικού εδάφους και ένα ουδέτερο καθεστώς στο Κίεβο. Και στις τηλεοράσεις
μας, ακριβώς τη στιγμή που ο Πούτιν επιβεβαιώνει ότι η Οδησσός είναι ρωσική
πόλη, εξακολουθούμε να λέμε ότι το μέτωπο σταθεροποιείται».
Αυταρχική δημοκρατία η Ρωσία
Ο Γάλλος στοχαστής αναγνωρίζει πως «η Ρωσία είναι σίγουρα μια αυταρχική
δημοκρατία (που δεν προστατεύει τις μειονότητες της) με συντηρητική ιδεολογία,
αλλά η κοινωνία της κινείται, γίνεται πολύ τεχνολογική με όλο και περισσότερα
στοιχεία που λειτουργούν τέλεια».
«Περιγράφοντας αυτή την πραγματικότητα ορίζομαι ως σοβαρός ιστορικός και όχι
ως πουτινόφιλος. Κάθε υπεύθυνος πουτινόφοβος θα
έπρεπε να έχει μετρήσει τον αντίπαλό του. Τονίζω επίσης συνεχώς ότι η Ρωσία,
όπως ακριβώς αυτή τη Δύση που πίστευε ότι ήταν παρακμιακή, έχει δημογραφικό
πρόβλημα. Η ρωσική νομοθεσία κατά των LGBT, αν και μάλλον γοητεύει τον υπόλοιπο
κόσμο, δεν οδηγεί τους Ρώσους να γεννούν περισσότερα παιδιά από εμάς. Η Ρωσία
δεν είναι απρόσβλητη από τη γενική κρίση της νεωτερικότητας. Δεν υπάρχει ρωσικό
αντιμοντέλο», αναφέρει ο Τοντ.
«Ωστόσο, είναι δυνατό η γενική εχθρότητα της Δύσης να δομεί και να δίνει
όπλα στο ρωσικό σύστημα, προκαλώντας μαζικό πατριωτισμό. Οι κυρώσεις επέτρεψαν
στο ρωσικό καθεστώς να ξεκινήσει μια πολιτική προστατευτικής υποκατάστασης σε
τεράστια κλίμακα, την οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλει στους Ρώσους, και
η οποία θα δώσει στην οικονομία τους ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι αυτής της
ΕΕ. Ο πόλεμος ενίσχυσε την κοινωνική τους σταθερότητα, αλλά έχουν και αυτοί
ατομικιστική κρίση, με τα υπολείμματα της «πατριαρχικής» οικογενειακής δομής να
είναι απλώς κατευναστικά. Ο ατομικισμός που μεταλλαγμένος πλήρως σε ναρκισσισμό
αναπτύσσεται μόνο σε χώρες όπου βασιλεύει η πυρηνική οικογένεια, ειδικά στον
αγγλοαμερικανικό κόσμο. Ας τολμήσουμε έναν νεολογισμό: η Ρωσία είναι μια
κοινωνία ελεγχόμενου ατομικισμού, όπως η Ιαπωνία ή η Γερμανία», εξήγησε στη
συνέχεια.
«Το βιβλίο μου παρουσιάζει μια περιγραφή της ρωσικής σταθερότητας,
στη συνέχεια, κινούμενο προς τα δυτικά, αναλύει το αίνιγμα μιας
ουκρανικής κοινωνίας σε αποσύνθεση που βρήκε στον πόλεμο ένα
νόημα για τη ζωή της, στη συνέχεια προχωρά στον παράδοξο χαρακτήρα της νέας
ρωσοφοβίας των πρώην λαϊκών δημοκρατιών, μετά στην κρίση της ΕΕ και τέλος στην
κρίση των αγγλοσαξονικών και σκανδιναβικών χωρών. Αυτή η πορεία προς τα δυτικά
μας οδηγεί βήμα-βήμα προς την καρδιά της αστάθειας του κόσμου. Είναι μια βουτιά
σε μια μαύρη τρύπα. Ο αγγλοαμερικανικός προτεσταντισμός έχει φτάσει σε μηδενικό
στάδιο της θρησκείας, πέρα από το στάδιο των ζόμπι, και δημιούργησε αυτή τη
μαύρη τρύπα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αρχές της τρίτης χιλιετίας,
ο φόβος του κενού μεταλλάσσεται σε θεοποίηση του τίποτα, σε μηδενισμό»,
ανέφερε ακόμα ο Τοντ.
Απαντώντας σε ερώτημα αν μιλώντας για αυταρχική δημοκρατία «κολακεύει» τη
Ρωσία ο Τοντ σχολίασε:
«Πρέπει να απομακρυνθούμε από την αντίθεση της φιλελεύθερης δημοκρατίας
εναντίον της τρελής απολυταρχίας. Οι πρώτες είναι πιο φιλελεύθερες ολιγαρχίες,
με μια ελίτ αποκομμένη από τον πληθυσμό – κανένας εκτός των μέσων ενημέρωσης
δεν ενδιαφέρεται για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Για την άλλη πλευρά,
πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη έννοια για να αντικαταστήσουμε αυτές
του αυταρχισμού ή του νεοσταλινισμού.
Στη Ρωσία, η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστηρίζει το καθεστώς, αλλά οι
μειονότητες -είτε ομοφυλόφιλοι, είτε εθνοτικοί ή ολιγάρχες- δεν προστατεύονται:
είναι μια αυταρχική δημοκρατία, που τρέφεται από τα υπολείμματα της ρωσικής
κοινοτικής ιδιοσυγκρασίας που δημιούργησε τον κομμουνισμό. Ο όρος «αυταρχικός»
έχει για μένα τόση βαρύτητα όση ο όρος «δημοκρατία»».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου