Η αλληλεγγύη του χωρκού

 Η αλληλεγγύη του χωρκού

Καθώς η ακροδεξιά προσπαθεί να γαντζωθεί από το παρελθόν τζαι να πολιτικοποιήσει την δυσφορία όσων νοιώθουν τον κόσμο να αλλάσει [ερωτικά, στις σχέσεις των γενεών, αλλά τζαι στον πλουραλισμό που φέρνει η μετανάστευση], αξίζει να αθθυμήθουμε μερικές άλλες μορφές πολιτισμικών αντιπαραθέσεων στην Κυπρο...

Η πιο γνωστή αντιπαράθεση που έληξε [αναπόφευκτα ιστορικά] με την ήττα των συντηρητικών [τζαι ίσως να εξηγά εν μέρει τζαι το μένος, χωρίς νόημα, μερικών ακόμα με το Πανεπιστήμιο] ήταν η αντιπαράθεση για το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Η αρχική εισήγηση έγινε από τον Μακάριο το 1968 [την περίοδο που η ανεξαρτησία άρχισε να διεκδικείται ανοικτά – σαν «εφικτό»].. Αλλά τότε η δεξιά πλειοψηφία στην βουλή [είσιεν εκλεγεί το 1960 τζαι νέες εκλογές εν έγιναν λόγω του 1963-64] εν το πέρασε. Τζαι μερικοί γράφουν ακόμα κωμικά για «αυταρχισμούς»...

Το θέμα επανήλθε μετά το 1974 με την προσπάθεια του, τότε υπουργού παιδείας, του Χ. Σοφιανού. Αλλά  δεξιά [τζαι η ακροδεξιά που εβούρησεν να χωστεί πίσω που τον Κληρίδη], εξαπέλυε μύδρους.... Το πανεπιστήμιο «θα αφελλήνιζε» μπλα μπλα. Όπως τζαι με την σεξουαλικότητα τωρά, η τα δικαιώματα των παιδιών στην αυτονομία, έτσι τζαι τότε μάλλον «αλλού τους έτρωεν τζαι αλλού εκνίθουνταν» κατά την κυπριακή σοφία της καθημερινότητας... Το Πανεπιστήμιο οικοδομούσε το πλαίσιο  για ένα είδος δημιουργίας τοπικής γνώσης τζαι όσοι ελειτουργούσαν σαν εισαγωγείς «ανώτερης γνώσης» από το εξωτερικό [με τον μανδύα του εθνικού κέντρου λτδ] μάλλον ένοιωσαν να απειλείται το status τους...

Τελικά, το πανεπιστήμιο έγινε, τζαι μετά από μερικούς ακόμα σπασμούς εθνικόφρων υστερίας [τζαι που το κόμμα του κ. Γλαύκου – που θα μπορούσε να πάρει τζαι βραβείο υποκρισίας για ψηφοθηρικούς λόγους σε τουτο το θεμα] το πανεπιστήμιο έγινε αποδεκτό τζαι ούτε καν αθθυμούνται μερικοί ότι μέχρι τζαι υπουργός παιδείας την δεκαετία του 1980 ομολογούσε δουλοπρεπώς ότι το πανεπιστήμιο παρεμποδιζόταν από την ελληνικη πρεσβεία – τζαι ο ίδιος εσυμφώνα με την επιβολή...

Οι συντηρητικοί σπασμοί έτσι είναι. Για τούτο χρειάζεται η αντίσταση... για να ξεφουσκώσει η νεύρωση που ωρύεται γιατί θέλει να εξασφαλίσει κάτι σε βάρος Άλλων...

Όταν ο Peter Loizos μελετούσε την κυπριακή κοινωνία την δεκαετία του 1960, η οποία φαίνονταν να σπαράσσεται απο δικοινοτικούς διαχωρισμούς αλλά τζαι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, επρόσεξε [τζαι ανέδειξε αναλυτικά] ότι στο επίπεδο της καθημερινότητας, εφαίνετουν να λειτουργεί ενα ιδιόμορφο φαινόμενο – η «αλληλεγγύη του χωρκου/village solidarity» όπως το ονόμασε. Όταν υπήρχε αίσθηση ότι κινδυνευκεν η κοινότητα οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις παραμερίζονταν για να προστατευτούν «οι δικοί μας» [οι τουρκοκυπριοι του χωρκου, ας πουμε, που εξωτερικές –εκτός χωρκου- επιθέσεις]...Τούτη η πρακτική εκουβαλούσε κάτι από την συμβίωση της παραδοσιακής κοινωνίας, αλλα τζαι ένα πνεύμα ανοχής που συμβάδιζε με το νέο πνεύμα της νεωτερικοτητας που έκφραζε η ανεξαρτησία..

Οι συντηρητικοί θα ουρλιάξουν εν μέρει γιατί φοβούνται την νέα πραγματικότητα, αλλα τζαι γιατί ποθούν τζαι εξωτερικεύουν την ενοχή για τον πόθο τους [για εξουσία κλπ] με υστερία...

Ο νέος κόσμος θα νικήσει αναπόφευκτα...Αλλα αξίζει να αθθυμουμαστεν ότι πολλοί από όσους πιάνονται στα δίκτυα της υστερίας, εν ανθρωποι που θέλουν κατανόηση..