Ο Μένοικος σαν σύμβολο αντίστασης..

·         Ο Μένοικος σαν σύμβολο αντίστασης..

Στις 23 Μαΐου του 1958, οι μασκοφόροι του Γρίβα δολοφόνησαν με λιθοβολισμό τον Σάββα Μένοικο στην αυλή της Εκκλησίας του Λευκονοίκου... Δειλοί, όπως πάντα, δεν τα εβάλαν καν μαζί του – τον έδεσαν λες τζαι εφοούνταν παρά την αριθμητική τους υπεροχή τζαι παρα το ότι εκρατούσαν όπλα τζαι ο Μενοικος ηταν άοπλος.

Την ίδια περίοδο, εδολοφονηθήκαν τζαι οι Δημήτρης Γιασεμή Μάτσουκος [την ίδια νύχτα] από την Γύψου, τζαι ο Αντρέας Σακκάς στα Πέρα Ορεινής [2 μέρες μετά]..

Ήταν η μεγάλη επίθεση των μασκοφόρων του Γρίβα για να υποτάξουν [με την τρομοκρατία] την κυπριακή αριστερά...

Τζαι φυσικά όϊ τυχαία ακριβώς τα ίδια [δολοφονίες αριστερών συντεχνιακών με στόχο την τρομοκράτηση] έκαμνε τζαι η ΤΜΤ στην τουρκοκυπριακή κοινότητα..

Τούτοι οι νεκροί εν ήταν τυχαία θύματα – ήταν ακτιβιστές, άτομα που αρνούνταν να σιωπήσουν. Ήξεραν το ρίσκο... Αλλά καταλάβαιναν επίσης τον ευρύτερο κίνδυνο – να επικρατήσει η σιωπή του νεκροταφείου στην κοινωνία. Αρνήθηκαν να υποταχτούν, να σιωπήσουν - σαν εμπροσθοφυλακή μιας μερίδας της κοινωνίας ... Ήταν οι πρώτοι από μια σειρά νεκρών [τζαι στις δυο κοινότητες] που προτίμησαν [όπως το έθεσε η Πασιονάρια στην Ισπανία] «να πεθάνουν όρθιοι παρά να ζήσουν γονατιστοί»... η ίδια ηθική αντίσταση θα συνεχίζονταν τζαι μετά το 1960 – τζαι στην ελληνοκυπριακή κοινότητα την περίοδο 1972-74, όταν ο Γριβας ξαναδοκίμασε την τρομοκρατία με στόχο την επιβολή του Σχεδίου Άτσεσον/διχοτόμησης/διπλής προσάρτησης...

Αντέξαμε..

Τζαι ο Μένοικος ήταν/ειναι το σύμβολο της άρνησης υποταγής..

Έτσι περίγραψε λογοτεχνικά ο Γ. Φ. Πιερίδης την στιγμή της αντιπαράθεσης του ανυπόταχτου ανθρώπου με τους ένοπλους δειλούς κάτω από τις μάσκες..

«Τράβηξε μια τελευταία ρουφηξιά, πέταξε το τσιγάρο του και σηκώθηκε. Τ΄αποφασισε. Αν είναι και τον περιμένουν, ας μην το βάλει στα πόδια. Να ξεκαθαρίσει το ζήτημα σαν άντρας με άντρες. Καβαλίκεψε το ποδήλατο και πήρε τον κατήφορο.»

Στην ίδια περιοχή θα γίνονταν, από την ανάλογη δειλία της εθνικοφροσύνης, το πιο φρικτό έγκλημα του 1974: η σφαγή στα τουρκοκυπριακά χωρκά Αλόα, Μαράθα, Σανταλάρης. Ενώ συνεχίζονταν ο πόλεμος, οι ένοπλοι της εθνικοφροσύνης βίαζαν, δολοφονούσαν μαζικά τζαι έκαιγαν τα πτώματα... Τον τουρκικό στρατό που έφερε το πραξικόπημα τους εν επήαν να τον αντιμετωπίσουν. Σκότωναν άοπλα γυναικόπαιδα τζαι μετά εκοπήκαν του βούρου..

Ο Μένοικος πέθανε όρθιος σαν σύμβολο της κυπριακής αξιοπρέπειας, αλλά τζαι σαν ένα φτύμα στη δειλία των τραμπούκων....

Για να μην ξεχάσει ποτέ η Ιστορία...