Περι Ζελένσκι στην Κυπριακή Βουλή
Πολλοί ελληνοκύπριοι βάσισαν την καταδίκη τους της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία σε μια αναλογία με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Το Κυπριακό δημιουργήθηκε βέβαια σε άλλη εποχή, αφορά άλλη περιοχή και αποτελεί ένα εν πολλοίς ενδοΝΑΤΟικό ζήτημα. Το ελληνικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή ήταν ‘η λύση’ που επιχειρήθηκε αλλά δεν ολοκληρώθηκε και έμεινε έκτοτε ως παγωμένη σύγκρουση. Αν και υπάρχουν κάποια στοιχεία που παραπέμπουν σε ομοιότητες μεταξύ Κυπριακού και Ουκρανικού αυτά αφορούν κυρίως το τι προηγήθηκε της κάθε εισβολής παρά το τι ακουλούθησε. Όπως ο μαξιμαλισμός και η άρνηση κατανόησης των γεωπολιτικών ισορροπιών από τους τοπικούς παίχτες, οι διακοινοτικές εντάσεις και η ανεξέλεγκτη βία εθνικιστικών παραστρατιωτικών ομάδων συνδεδεμένων με κρατικούς μηχανισμούς, η συνταγματική εκτροπή κλπ.
Όμως στην ελληνοκυπριακή κοινότητα δεν είναι αυτά που τροφοδότησαν τη συζήτηση για την αναλογία με το Κυπριακό. Ανάμεσα στους ελληνοκύπριους η ομοιότητα Ουκρανικού και Κυπριακού δεν αφορούσε το ίδιο το ζήτημα, αλλά το προπαγανδιστικό ρητορικό οικοδόμημα γύρω από αυτό. Είναι εκπληκτικό το ότι τόσο σε επανενωτικούς όσο και σε απορριπτικούς κύκλους επιχειρήθηκε να επιβληθεί το αφήγημα «το Ουκρανικό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής» ανάλογο με το ελληνοκυπριακό αφήγημα για το Κυπριακό, κατηγορώντας μάλιστα όποιον διανοηθεί να μιλήσει για άλλες πτυχές, για αιτίες και προεκτάσεις, να κάνει ανάλυση αντί να περιοριστεί στην αναπαραγωγή του συνθήματος ως να δικαιολογεί τη ρωσική εισβολή, να είναι ρωσόφιλος, ρωσόδουλος κλπ.
Τις προηγούμενες μέρες δεν έδωσα σημασία στη φλυαρία για το τι θα έλεγε ο Ζελένσκι στην κυπριακή βουλή. Μου φαινόταν αστεία και αφελής η προσμονή ότι θα ανέφερε κάτι για την τουρκική εισβολή. Βέβαια σε όποιο κοινοβούλιο πάει λέει και καμιά ατάκα για το ακροατήριό του, επαγγελματίας επικοινωνίας είναι ο άνθρωπος, ίσως έβρισκε να πει κάτι γενικό. Όχι μόνο δεν είπε, αλλά απ’ ό,τι ακούω έκλεισε κιόλας τη σύνδεση όταν πήγε να απαγγείλει το ποίημα στο τέλος η Αννίτα Δημητρίου από το προεδρείο της Βουλής και έχασε έτσι και το χειροκρότημα. Εδώ ο κόσμος χάνεται μπορεί να πει κανείς, το χειροκρότημα του Ζελένσκι μας μάρανε. Και όμως για αυτό το χειροκρότημα στήθηκε το σκηνικό. Και πολλοί ελληνοκύπριοι που πιστεύουν το παραμύθι τους, πραγματικά θύμωσαν με τον Ζελένσκι και απογοητεύτηκαν που τους χάλασε την ψευδαίσθηση. Αλλά ευτυχώς βγήκε ο Αναστασιάδης με εκείνη την αναφορά στις ‘αρχές’ που έχουμε εμείς σε αυτή την πατρίδα ξέρωγω και έσωσε πάλι την παρτίδα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου