· Weekly Review

Η προηγούμενη εφτομάδα επισκιάσθηκε σαφώς από την αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία. Διότι αντιπαράθεση, τζαι πολεμική, υπήρχε από πριν – οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου [στρατός τζαι παρακρατικοί ακροδεξιοί] βομβάρδιζαν κατά περιόδους τις περιοχές της αντι-πραξικοπηματικής εξέγερσης του 2014 στο Ντονμπάς. Τζαι η Ρωσία, βλέποντας τις κινήσεις της Δύσης που αντί να πιέζει για εφαρμογή των συμφωνιών του 2015 [για την περιοχή του Ντονμπάς τζαι την ομοσπονδοποίηση του ουκρανικού κράτους, όπως προνοείτο από την συμφωνία του Μινσκ] αντίθετα φαινόταν να ενθαρρύνει ένα είδος καιροσκοπισμού από το Κίεβο, έθεσε ανοικτά θέμα διασφάλισης ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έφτανε στα σύνορα της. Οι δυτικοί πούλησαν ευχολόγια, αλλά στην ουσία τα δεδομένα συνέχισαν να χειροτερεύουν... Οπότε η επέμβαση αυτήν την εβδομάδα μπορεί να ειδωθεί τζαι συνέπεια των προηγούμενων...

Τζαι το ότι οι δυτικοί την προανάγγελλαν κωμικά για εβδομάδες με ημερομηνίες τζαι ώρες, έμοιαζε λες τζαι ήθελαν να γίνει, για να οικοδομήσουν στο εσωτερικό των χωρών τους μια δαιμονοποίηση της Ρωσίας. Φαίνεται λες τζαι χρειάζονται ένα είδος δαιμονοποιημένο «βάρβαρου» για να φτιάξουν ένα εσωτερικό κλίμα – που να αλλάζει ατζέντα για τον Τζόνσον στην Βρετανία αλλά τζαι ένα είδος replay του θεάματος για τον Τραμπ σαν σύμμαχο του Πούτιν κλπ, για τον Μπάϊντεν στις ΗΠΑ, τζαι μερίδα του ρεπουμπλικανικού κόμματος [που θέλει να ξεφορτωθεί τον Τραμπ].

Αλλά η ρωσική κίνηση δεν φαίνεται να είναι απλώς ένα δόλωμα που τσίμπησαν αφελώς οι Ρώσοι. Μάλλον μοιάζει με στρατηγική κίνηση μετατόπισης του κέντρου βάρους της διεθνούς πολιτικής. Συγκριτικά, η Ρωσία φαίνεται να επιστρέφει στη Δύση τις επεμβάσεις που έκαμνε τα τελευταία 30 χρόνια, σηματοδοτώντας το τέλος της ασυδοσίας/μονομέρειας των δυτικών μεταψυχροπολεμικών επεμβάσεων. Τώρα πια ότι έκανε η Δύση μπορούν να το κάμνουν τζαι οι άλλες μεγάλες δυνάμεις.

Έτσι ενώ οι δυτικοί τρέχουν να λογοκρίνουν τον RT [ήδη η Γερμανία το λογόκρινε πριν την νέα κρίση, η Βρετανία το συζητά κοκ] τζαι να προωθούν εσωτερικά θεάματα συσπείρωσης, στην απέναντι πλευρά αναδύεται μια νέα διεθνής πραγματικότητα..

Δεν υπάρχει κάτι εναλλακτικό να αντικαταστήσει την αρχή της κυριαρχίας – αλλά από την άλλη, ο ρόλος της Δύσης σαν επιτηρητή σε στυλ «αποφασίζωμεν μόνοι μας τζαι πράττομε» [εισβολές, βομβαρδισμούς κλπ] τέλειωσε όπως φαίνεται να τελειώνει τζαι η μεταψυχροπολεμική περίοδος...