Όταν η εκπαίδευση ξανα-αποκτά νόημα σαν διεκδίκηση «του Καλού, του Δίκαιου και του Ωραίου» και ενός οράματος για το Μέλλον

Όταν η εκπαίδευση ξανα-αποκτά νόημα σαν διεκδίκηση

«του Καλού, του Δίκαιου και του Ωραίου»,

των δικαιωμάτων των εργαζομένων,

της Δημόσιας Παιδείας για όλους,
και ενός οράματος για το Μέλλον,
όπου ο αυταρχισμός, τα ψέματα, η διαπλοκή
και τα θεάματα της εξουσίας, 

δεν θα καθορίζουν την Μόρφωση των νέων

Η αντιπαράθεση δεν είναι, ακόμα, συνολική [με την έννοια ότι δεν αγγίζει ακόμα το περιεχόμενο της εκπαίδευσης στο δημόσιο σχολείο] και οι εκπαιδευτικοί δεν υπήρξαν κατ’ ανάγκη μια ιστορική πρωτοπορία για κοινωνική μεταμόρφωση [όπως αλλού].

Αλλά η εκπαίδευση είναι ένα κομβικό σημείο και σήμερα το έφερε η Ιστορία να είναι αυτοί που θα αναμετρηθούν με την εξουσία της διαπλοκής και των ψεμάτων, αλλά και την  επίθεση πίσω από την οποία κρύβονται όσοι θέλουν να προωθήσουν την επιβολή, αντί τον διάλογο, στις εργασιακές σχέσεις, [και μια συνακόλουθη επιστροφή στο παρελθόν], την ιδιωτικοποίηση των κοινών [η γραμμή της διαπλοκής πάει από το σκάνδαλο του Συνεργατισμού, και την παραβίαση των οικολογικών κοινών, στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Παιδείας με ανάλογες διαδικασίες στημένων θεαμάτων, ψεμάτων και εκβιασμών].

Η άρνηση των εκπαιδευτικών να υποταχθούν, οι απειλές που θυμίζουν δεκαετίες πριν το 1974, η προσπάθεια εξαγοράς, αντί ουσιαστικής συζήτησης που να αποδέχεται τον διάλογο, σαν δικαίωμα αυτών που παράγουν το έργο στο συγκεκριμένο τομέα, και την συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις, συνθέτουν το πλαίσιο το οποίο διαμορφώνει η εξουσία και απέναντι στο οποίο οι εκπαιδευτικοί μεταμορφώνονται μέσα από την άρνηση υποταγής ή εξαγοράς τους, σε μια μορφή ελπίδας – που είναι και ευρύτερη από το τομέα… Μια εικόνα με μελλοντικό φόντο το εν δυνάμει Ωραίο, αντί την καταθλιπτική εικόνα της ημετεροκρατιας, διαπλοκής και του κάθε μέρα και ένα σκάνδαλο του παρόντος…

Κανεί πκιον….

Υ.Γ. Η στήριξη του αγώνα των εκπαιδευτικών του Δημόσιου τομέα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων του Ιδιωτικού τομέα, ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΔΕΟΚ, ΠΟΑΣ, είναι ενδεικτική της σημασίας της αντιπαράθεσης για τα γενικότερα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά και μιας αλληλεγγύης που θα πρέπει να θυμούνται όλοι… Καταγράφεται επίσης η στήριξη της ΕΣΕΜ [με 3 από τις 5 εκλεγμένες Επαρχιακές Συντονιστικές] των μαθητών, στις κινητοποιήσεις:«Η επίθεση που δέχονται οι καθηγητές μας το τελευταίο διάστημα είναι μέρος ενός σχεδίου της κυβέρνησης για διάλυση του δημοσίου σχολείου…. Νοιώθουμε περήφανοι για τους καθηγητές μας… η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται».

Εδώ γράφεται Ιστορία: γιατί η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών είναι μέρος, και νέα μορφή διάχυσης, μιας ευρύτερης σειράς κινητοποιήσεων στην κοινωνία αλλά και στον χώρο της εκπαίδευσης με φόντο στο βάθος την ιστορική ανάγκη μεταμορφώσεων.