Δελτίο εποχής: ..Μετά την Σουπιά.. μια ιστορική ήττα του ε/κ βαθέως κράτους που μετατρέπει το θέμα του φυσικού αερίου σε κεντρική διάσταση του κυπριακού, η ανάδυση του τουρκοκυπριακού παράγοντα, και, από την άλλη, η αφέλεια της εσωτερικής ελληνοκυπριακής προπαγάνδας, το ρατσιστικό αντανακλαστικό του «αποκλεισμού των τ/κ» σαν αυτογκόλ, και ο αυτοεγκλωβισμος της ε/κ εξουσίας με βάση τα ιδιοτελή συμφέροντα της διαπλοκής που απλώς θέλει παράταση της κατάστασης ως έχει ..για λίγο ακόμα χρόνο…

Το προεκλογικό θέαμα των γεωτρήσεων έληξε με μια οδυνηρή ήττα για την ελληνοκυπριακή ηγεσία. Η Τουρκία απέδειξε ότι μπορεί να εμποδίσει γεώτρηση και ότι πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν όσον αφορά στο φυσικό αέριο. Και ταυτόχρονα, εμφανίστηκε πια και η τουρκοκυπριακή διεκδίκηση. Το μόνο υποτιθέμενο «κόστος», το οποίο είχε η Τουρκία, ήταν μια δήλωση συμπαράστασης των 27 της ΕΕ για την Κύπρο, αλλά και την Ελλάδα [ούτε καν μόνο του δεν τέθηκε το ζήτημα του κυπριακού φυσικού αερίου ΑΟΖ κοκ] σε διαφορές με την Τουρκία, και μια ασαφής για το μέλλον πιθανότητα επανεξέτασης μιας διάσκεψης μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ στην Βουλγαρία. Οι αντιδράσεις από την κυβέρνηση, όταν διαψεύστηκαν οι αφελείς προσδοκίες της ότι κάποιοι θα έπειθαν την Τουρκία να φύγει και να πάει έστω εθιμοτυπικά [για να σωθούν, έστω, τα προσχήματα] το πλοίο της ΕΝΙ στο χώρο «Σουπιά», ήταν τυπικό αποτέλεσμα της όλης της στάσης: προσπάθησε να εκμαιεύσει εσωτερική στήριξη ρίχνοντας από την μια επαναβεβαίωση της σύγκλισης Χριστόφια-Ταλάτ και από την άλλη [για να καλοπιάσει τους εθνικιστές] εισήγηση για κλείσιμο οδοφραγμάτων κοκ… Η εξωτερική αδιαφορία για τις όποιες θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς μετα το Κραν Μοντανά, προφανώς δεν έχει κωδικοποιηθεί ακόμα σαν ένα πλαίσιο περιορισμένων επίλογων και ντε φάκτο εγκλωβισμού με βάση την αρνητική θέση των ελληνοκυπρίων.

Κατά τα άλλα στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας αναδύονται από την μια τα προβλήματα που έσπρωξαν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ κάτω από το τραπέζι [όπως το τεράστιο ιδιωτικό χρέος και τα συνακολουθά μη εξυπηρετούμενα δάνεια] αλλά και η προσπάθεια συγκάλυψης του μοντέλου του πλυντηρίου ξεπλύματος, το οποίο συνεχίζει να κυβερνά. Η δυσφορία όμως φαίνεται να ανεβαίνει και εσωτερικά και εξωτερικά.

Το ναυάγιο των μύθων: η τουρκική κίνηση και το νέο πλαίσιο για την ΑΟΖ

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, η πιο επιεικής περιγραφή της στάσης της ελληνοκυπριακής ηγεσίας από το 2013 μπορεί να χαρακτηριστεί σαν αφελής. Ελέγχοντας τα ΜΜΕ μέσω των εξαρτήσεων και διαπλοκής των ιδιοκτήτων και διοικητικών στελεχών, και η ίδια η κυβέρνηση Αναστασιάδη φαίνεται να πιάστηκε να πιστεύει στο παραμύθι που πουλούσε. Σύμφωνα με αυτό, η Τουρκία δεν θα τολμούσε… λόγω ΕΕ, λόγω Ιταλίας, λόγω… [αν είναι δυνατόν το πίστευαν και αυτό] Αιγύπτου κοκ… Η σταδιακή αλλά σταθερή αυτονομοποιηση της Τουρκίας από την Δύση, η ανάδυση του τουρκικού κράτους σαν βασικής περιφερειακής δύναμης με πολλαπλές πια σχέσεις [και με Ρωσία, Ιράν αλλά και με την ανάγκη που έχουν οι δυτικοί για ένα τέτοιο στρατηγικό σύμμαχο] πέρασαν σχεδόν απαρακράτητα στις αφελείς αναλύσεις του προεδρικού και του μιντιακό του περίγυρου. Ο Χριστοδουλίδης αποδείχτηκε πολύ μικρός [ή πολύ απασχολημενος στο στοχο διαδοχης του Κασουλιδη] για να κατανοήσει καν τί γινόταν. Ο Κοτζιάς που πρόσφερε τον εαυτό του για τα δικά του «15 λεπτά δημοσιότητας» αποδείχτηκε ένας ακόμα φαφλατάς….

Η εικόνα της ανικανότητας να γίνει αντιληπτή η πραγματικότητα, ήταν εμφανής στο τέλος: μετά το πρώτο σοκ της παρεμπόδισης του πλοίου της ΕΝΙ, η κυβέρνηση και ο περίγυρος της [αρχιεπίσκοπος, ΜΜΕ] έκατσαν και περίμεναν ότι ..κάποιοι θα πίεζαν την Τουρκία να φύγει στις 22 Φεβρουάριου που έληγε η Ναφτεξ, και έτσι το πλοίο της ΕΝΙ θα έκανε μια τελετουργική κίνηση προς τον στόχο «Σουπιά», θα έβγαζε καμία φωτογραφία και όλα θα ήταν μια χαρά. Υπήρχαν βέβαια και οι χειρότεροι στην εκτός πραγματικότητας αφέλεια και αδυναμία τους να αντιληφθούν: αυτοί που πίστευαν ότι η τουρκική κίνηση το Αφρίν θα προκαλούσε αμερικάνικη επέμβαση ή ότι η Τουρκία θα ήταν σε αδύναμη θέση λόγω πολλαπλών μετώπων κοκ. Το συνηθισμένο εθνικιστικό απορριπτικό μοτίβο… Είχαν μπροστά τους την επίδειξη δύναμης ενός περιφερειακού παίκτη και αυτοί έψαχνα ακόμα τον μαρμαρωμένο βασιλιά.. που θα επανέλθει με ξένα μάλιστα δεκανίκια..

Η Τουρκία «κέρδισε» το δικαίωμα παρέμβασης στην κυπριακή ΑΟΖ με βάση την στάση του Αναστασιάδη στο Κραν Μοντανά και με βάση τις μετατοπίσεις στην περιοχή, στις οποίες συμμετέχει ενεργά, ενώ η ε/κ ηγεσία έστηνε προεκλογικά θεάματα εσωτερικής παραπλάνησης

Για να κατανοηθεί το πλαίσιο της τουρκικής κίνησης θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν δυο δεδομένα:

1.    Την τουρκική συντριπτική επιτυχία στο Κραν Μοντανά, όπου με υποσχέσεις [αφού ήξερε ότι οι ε/κ θα έλεγαν όχι με βάση το εμφανές προεκλογικό πλάνο Αναστασιάδη να προσεγγίσει την ακροδεξιά] κατάφερε να εμφανιστεί σαν η πλευρά που ήθελε λύση, και να βάλει στην γωνιά τους ελληνοκυπρίους σαν την πλευρά που δεν θέλουν λύση.

Το ότι αυτό το απλό γεγονός [η διεθνης αναγωνριση ευθυνης της ε/κ πλευρας μετα το Κραν Μοντανα] το οποίο τεκμηριώνεται εύκολα και με τις δηλώσεις και στάσεις των εκπροσώπων του ΟΗΕ [Άιντε και Γκουτιέρες] έγινε απόπειρα να λογοκριθεί, και μερικοί ακόμα αναμασούν, σαν άτομα σε υπνοβασία, τις ανοησίες της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι «ανάδειξαν την ευθύνη της Τουρκίας» είναι εκφραστικό του κενού/ελλείματος δημοκρατίας [ανοικτού/ελευθέρου διάλογου] που υπάρχει στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Αν κάποιος/κάποια κοίταζε τα σχόλια, αναλύσεις κοκ από το καλοκαίρι [από την αποτυχία στο Κραν Μοντανά] μέχρι το επεισόδιο με το μπλοκάρισμα της γεώτρησης, θα έβλεπε καθαρά την εικόνα. Όσοι κατανοήσαν τί έγινε και πως κωδικοποιήθηκε διεθνώς η αποτυχία στο Κραν Μοντανά, καταλάβαιναν ότι η Τουρκία είχε πια το πάνω χέρι, και ότι η συνεχής περικύκλωση της Κύπρου με Ναφτεξ, κατά την προεκλογική περίοδο, ήταν απλώς προλειανση εδάφους.

 Η Τουρκία είχε πια το πάνω χέρι – και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό [με βάση και τις ευρύτερες εξελίξεις] από το 2004. Αντίθετα, όσοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι στο κυβερνητικό εσωτερικό παραμύθι η εθελοτυφλούσαν με βάση την ε/κ προπαγάνδα, περίμεναν κάποιον από μηχανής θεό να σώσει την κατάσταση… Η εικόνα του πλοίου της ΕΝΙ που έφευγε χωρίς να μπορεί να κάνει γεώτρηση με συνοδευτική την διεθνή εκκωφαντική σιωπή και την δήλωση Γκουτιέρες για την λύση ως την καλύτερη μέθοδο αντιμετώπισης των διάφορων, τα έλεγε όλα…

2.    Οι ανακατατάξεις στην περιοχή ευνοούν σαφέστατα την Τουρκία μετά την σχετική απομόνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας [υπό ελληνοκυπριακό μονοπώλιο που φαίνεται πια] που δημιουργήθηκε με την ταύτιση της κυβέρνησης Αναστασιάδη με τους ηττημένους φιλοδυτικούς στην περιοχή. Την ίδια περίοδο που έκανε την κίνηση της η Τουρκία, υπήρχε μια ευρύτερη έντονη διαμάχη για εναέρια, επίγεια και θαλασσιά σύνορα. Ισραήλ και Συρία είχαν αεροπορική αντιπαράθεση – και το Ισραήλ κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πια να κανει περίπατο πάνω από την Συρία. Ακολούθως, η ένταση μεταφέρθηκε στα σύνορα Λιβάνου –Ισραήλ – και από τα χερσαία πήγε στην ΑΟΖ. Και πάλι μια δύναμη, την οποία η ελληνοκυπριακή ηγεσία ειχε δαιμονοποιήσει, η Χιζμπολάχ βρέθηκε να είναι ο βασικός στρατιωτικός παίκτης στην περιοχή…Ταυτόχρονα, κυκλοφορούσε ότι η Τοτάλ [που βασικά την έκανε με μικρά πηδηματάκια από την κυπριακή ΑΟΖ μετά το Κραν Μοντανά] είχε αποφασίσει να μην κανει έρευνες σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από επίμαχες ζώνες…. Η ευρύτερη περιοχή καθορίστηκε «ασταθής» και οι εταιρείες κρατούν πια τις αποστάσεις τους… Άρα σε αντίθεση με τους αφελείς του προεδρικού του Αναστασιάδη που ασχολούνταν μόνο με την εσωτερική προπαγάνδα, η τουρκική θέση κινείτο μέσα στα δεδομένα της περιοχής… Σε μια περίοδο αστάθειας [και με δεδομένη πια φιλική σχέση με Ρωσία, Ιράν και άρα Χιζμπολάχ, αλλά και έμμεση επικοινωνία με Δαμασκό] η Τουρκία έθεσε και κέρδισε το ζήτημα της συμμετοχής της στην διερεύνηση για φυσικό αέριο – και σαν χώρα με δική της ΑΟΖ την οποία διεκδικεί ότι φτάνει μέχρι τα όρια της Αιγυπτιακής, αλλά και σαν εκφραστής των τουρκοκυπρίων συμφερόντων, τα οποία υφαρπάζουν [ετσι φαίνεται μετα το Κραν Μοντανά] οι ελληνοκύπριοι… Και αν δει κανείς την ευρύτερη κατάσταση στην Συρία όπου επεισοδιακές τοπικές αναφλέξεις κρίσεων φαίνεται να οδηγούν προς μια εμπέδωση ενός σχεδίου ειρήνευσης στο οποίο βασικοί παίκτες είναι η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν μαζί με την Συριακή κυβέρνηση, τότε και η παρούσα ανάφλεξη φαίνεται να εμπεδώνει κάποια συμφέροντα και επέκταση από την μια της συριακής κυβέρνησης προς βορρά, αλλά και αναγνώριση ενός τουρκικού ρόλου…

Η ρατσιστική υποτροπή: η απειλή κλεισίματος των οδοφραγμάτων [και οι ιστορικοί τους συνειρμοί] θα έχει μακροπρόθεσμο κόστος….: αν τολμήσει η ε/κ ηγεσία [στα αδιέξοδα της] θα είναι ενάντια σε ευρωπαϊκό κανονισμό. Αλλά τότε θα είναι και επίσημα παραδοχή ήττας, αφού ούτε καν ψήφισμα δεν θα μπορεί να πάρει. Και το σενάριο του «ενεργούς ηφαίστειου», όπως αποδείχτηκε το 1998, απλώς οδηγεί τους ελληνοκύπριους να πληρώνουν το κόστος [πυραύλων τότε που δεν ήρθαν ποτέ]

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα η κυβέρνηση Αναστασιάδη συνέχισε το μεγάλο της περίπατο στο παρελθόν.

Έτσι λες και ζούμε το 1964-74 έβαλε στο τραπέζι το θέμα του κλεισίματος των οδοφραγμάτων, λες και οι τουρκοκυπριοι ζουν σε θυλάκες και θα τους εκβιάσουν. Οι επιπτώσεις τέτοιων κινήσεων στους τουρκοκύπριους είναι εμφανώς να τους σπρώχνουν προς την τουρκική προστασία. Ή στην αναζήτηση άλλων μορφών στήριξης και ελπίδας, παρά στην όποια προοπτική με την παρούσα ελληνοκυπριακή ηγεσία. Δεν έχει σημασία για τα βλέμματα όσων κοιτάζουν απ’ έξω το ότι οι Αναστασιάδης – Αβέρωφ μπορεί να έστησαν ξανά το προεκλογικό παιχνίδι με τις εισηγήσεις για να το παίξουν ότι είναι στην μέση της αριστεράς, που θέλει λύση και του κέντρου που δεν θέλει. Από το εξωτερικό ο Αναστασιάδης είναι πια αφερέγγυος, και για τους τουρκοκύπριους ένας πολιτικος τον οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθεί κανένας…

Το πρόβλημα για την ελληνοκυπριακή εξουσία είναι ότι οι τουρκοκύπριοι έχουν πολύ περισσότερα ατού πια από τους ελληνοκύπριους. Το όλο σκηνικό της στάσης των ελληνοκυπρίων πέρα από την κυβερνητική αφέλεια, αλλά και την αδυναμία κατανόησης από τον Αναστασιάδη του τί πραγματικά γίνεται, έχει να κάνει και με την απεγνωσμένη προσπάθεια του ελληνοκυπριακού κατεστημένου να συντηρήσει για ακόμα λίγο το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο οδηγεί σε ένα είδος μονοπωλιακής διαχείρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους προύχοντες της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Το 2004 κατάφεραν να πάρουν μια αναβολή – και προφανώς τότε ο Αναστασιάδης έκανε παράσταση σαν αντιπολίτευση παρά πίστευε ότι έλεγε. Το απέδειξε το 2017. Όμως τώρα πια με την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου να αλλάζει, με την ανάποδο της Ρωσίας, αλλά και την κρίση της ΕΕ, τα όπλα στα χεριά των ελληνοκυπρίων είναι λίγα πια…

Η ελληνοκυπριακή αδυναμία και αυτοαπομόνωση και σαν προϊόν της διαπλοκής: όταν το βαθύ κράτος συνεργάζεται με ιδιωτικά συμφέροντα στην βάση του καθεστώτος εξαίρεσης μέσω του οποίου συντηρείται ακόμα το business model του ξεπλύματος χρήματος…

Ακόμα και η μικροπρεπής συμπεριφορά εσωτερικά είναι κραυγαλέα, όταν την δει κανείς από το εξωτερικό. Η Ρωσία λ.χ. είχε στηρίξει και με τουρισμό, αλλά και πολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία μετά το 2013. Όμως, όταν προέκυψε η υπόθεση Browder [για την οποία προφανώς ξοδεύτηκαν εκατομμύρια από τους εμπλεκομένους στην Δύση σε δικηγορικά έξοδα, αλλά και προώθηση μέσω τοπικών ΜΜΕ] ξαφνικά αξιωματούχοι της Κυπριακής Δημοκρατίας [και ο πρόεδρος !!!] εμφανίστηκαν να επικροτούν επιθέσεις ενάντια σε λειτουργούς [όπως η Λοϊζίδου] που απλώς τηρούσαν τις διακρατικές και διεθνείς συμφωνίες για εκπροσώπηση της Ρωσικής εισαγγελίας από την κυπριακή τοπική στα δικαστήρια. Όπως γίνεται παντού και για όλους. Αλλά ξαφνικά το ελληνοκυπριακό κατεστημένο της δεξιάς φάνηκε να προτιμά να στηρίξει τα χρήματα πίσω από την προσπάθεια να μην γίνει έρευνα για τον Browder [αυτό φαίνεται να ήταν το όλο θέμα] στην Κύπρο… Το θέμα μπορεί να είναι μικρό – αλλά όταν μια μεγάλη χώρα αντιμετωπίζει από ένα υποτιθέμενο σύμμαχο μια οργανωμένη εσωτερική εχθρική υστερία από φιλοκυβερνητικούς [ΜΜΕ και παράγοντες], είναι μάλλον προφανές ότι η ψυχρά του Πούτιν προς τον Αναστασιάδη στην προσπάθεια του τελευταίου να εκμαιεύσει προεκλογικό θέαμα/φωτογράφηση, εξέφραζε και μια τάση αποστασιοποίησης… Ουσιαστικά, στην κυπριακή περίπτωση τα διαπλεκόμενα συμφέροντα δικηγορικού γραφείου – Πολίτη- προεδρικού οδήγησαν στην εικόνα ότι εδώ κυβερνά ό,ποιος πληρώνει περισσότερα… Και με δεδομένο ότι η Κύπρος είναι πλυντήριο ρωσικών κεφαλαίων, το θέμα πήρε και ευρύτερες διαστάσεις για την Μόσχα [και αυτό το λένε και οι δυτικοί όπως φαίνεται και από τις έρευνες για τον Manafort, ή από τις λίστες για ύποπτες διακινήσεις κεφαλαίων]. Τα κυπριακά δικηγορικά γραφεία και τα ΜΜΕ που ελέγχουν, θέλουν να προστατεύσουν το ξέπλυμα… Και το κόστος θα μεταφερθεί φυσικά στην κοινωνία, αλλά και στους ελληνοκύπριους σαν μέρος σε ένα διεθνές σκηνικό όσον αφορά το κυπριακό..

Η σμίκρυνση του χώρου ελιγμών των ελληνοκυπρίων

Σε αυτά τα πλαίσια, οι ελληνοκύπριοι έχουν αυξανόμενα μικρότερο χώρο ελιγμών. Οι Αμερικανοί έχουν ήδη προβλήματα με την Τουρκία και δεν θέλουν να τα διευρύνουν… Η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών μετά την έναρξη της επιχείρησης στο Αφρίν δεν έγινε για να σταματήσει η Τουρκία, αλλά για να διασκεδαστούν οι ανησυχίες της Άγκυρας… Η Ρωσία στηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά δεν εμπιστεύεται το καθεστώς διαπλοκής ιδιαίτερα όσον αφορά στην συγκάλυψη του ξεπλύματος ρωσικού χρήματος από δικηγορικά γραφεία, τα οποία υποστηρίζει η τοπική κυβέρνηση. Ο ΟΗΕ έχει ξεκάθαρη εικόνα μέσω της εμπειρίας του Κραν Μοντανά. Η μόνη οδός που παραμένει για τους ελληνοκύπριους είναι ..η ΕΕ. Όμως και εδώ τα δεδομένα είναι δύσκολα. Το 2004, η ΕΕ ήταν το αναδυόμενο αστέρι… Τώρα είναι μια συνομοταξία κακοφωνίας… Ήδη οι βρετανοί φεύγουν, μια μερίδα ανατολικοευρωπαίων σήκωσε μπαϊράκι ενάντια στην  γερμανική ηγεμονία [από το προσφυγικό μέχρι τον καθορισμό εσωτερικών νομοθεσιών] κοκ. Η ΕΕ μπορεί να βγάζει ανακοινώσεις, αλλά θα πρέπει να ισορροπεί την κακοφωνία. Αν η ΕΕ προσχωρήσει σε ομοσπονδοποίηση η ελληνοκυπριακή μονοπώληση της εξουσίας θα διαβρωθεί – αλλά και σε ποιους άλλους να στραφούν οι ελληνοκύπριοι πια στην αυξανομένη απομόνωση τους; Και αν τεθεί όντως πρακτικά θέμα παρεμπόδισης των τουρκοκυπρίων να απολαμβάνουν τα δικαιώματα τους σαν ευρωπαίοι πολίτες, τότε το θέμα θα οδηγήσει σε περαιτέρω πολυδιασπάσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, καθώς οι τ/κ έχουν συμμάχους αλλά και είναι ένας παράγοντας που μπορεί να στηρίξουν πολλοί ευρωπαίοι για να μην φανεί ότι είναι ρατσιστές – στηρίζουν τ/κ, αλλά όχι Τουρκία. Ή, ίσως η στάση τους απέναντι στους τ/κ να είναι μέρος μιας ισορροπίας με μια απομάκρυνση από την πιθανότητα ένταξης της Τουρκίας [και καθορισμό ειδικού καθεστώτος] αλλά και ένταξης των τ/κ [ίσως και αυτόνομα σε κάποια φάση η με ειδικές συμφωνίες κρατών για ένα διάστημα κοκ].. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι ελληνοκύπριοι θα εγκλωβιστούν να πολεμούν ένα χαμένο παιχνίδι σαν ζήτημα καθυστέρησης του αναπόφευκτου…

Η διεύρυνση των επίλογων των τουρκοκυπρίων – έστω και υπό τουρκική πίεση

Οι τουρκοκυπριοι είναι από την μια εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε Τουρκία και Ελληνοκύπριους, αλλά με το ένα η τον άλλο τρόπο, τώρα που άνοιξε το θέμα του φυσικού αερίου, μπορούν να διαπραγματευτούν… Ο βασικός τους στόχος θα είναι προφανώς να ανοίξουν δίοδο επικοινωνίας με τους ευρωπαίους – αυτόνομα από τους ελληνοκύπριους… Παράλληλα σαν κρατικό μόρφωμα χωρίς ακόμα αναγνώριση, θα μπορούσαν σύντομα να διευρύνουν τις ντε φάκτο αναγνωρίσεις τους με τις εξελίξεις στην περιοχή και τις πολλαπλές σχέσεις της  Τουρκίας [από την Σομαλία μέχρι το Κατάρ λειτουργει και σαν είδος στρατιωτικής παρουσίας]… Οι τουρκοκύπριοι έχουν υπέρ τους τώρα πια το προφίλ του soft power με τους νέους τους πολιτικούς απέναντι στο γερασμένο διαπλεκόμενο [και για τους ευρωπαίους] ελληνοκυπριακό κατεστημένο με τις κουτοπόνηρες ρητορικές υπεκφυγής που έχουν κουράσει πια. Έχουν υπέρ τους την δυνατότητα να ανοίγουν θέματα που θα εγκλωβίζουν τους ελληνοκύπριους [όπως το θέμα των Μαρωνιτων ή του Βαρωσιού], και τώρα πια ακόμα και η επιστροφή εδαφών [όση γίνει πια και αν γίνει] θα συνοδεύεται με διαπραγματεύσεις για το ποσοστό στην ΑΟΖ..

Ανάγνωση ελληνοκυπριακών πρωτοσέλιδων μετά την Σουπιά: αναζητώντας κατανόηση και μορφές συγκάλυψης, του έγινε από τα, κατά μεγάλη πλειοψηφία ελεγχόμενα, ε/κ ΜΜΕ

Μπορούν οι ελληνοκύπριοι να αντιστρέψουν το κλίμα; …Η εσωστρέφεια και ο έλεγχο των καθεστωτικών ΜΜΕ από μια μικρή ομάδα συμφερόντων ταυτισμένων με το βαθύ κράτος διαπλοκής δεν επιτρέπει ορθολογική συζήτηση… Η σμίκρυνση, ωστόσο, των επιλογών πια είναι πιεστική – την Κυριακή ο Φιλελεύθερος πρόβαλε συνέντευξη του Ναμί, όπου ο τίτλος έλεγε ότι οι τ/κ «τα θέλουν όλα μισά μισά». Μπορεί ο Φιλελεύθερος να ήθελε να δημιουργήσει αίσθηση ότι ..οι Τούρκοι τα ζητούν.. όλα… Όμως, το κλίμα στην γεωπολιτική πραγματικότητα είναι διαφορετικό – οι ελληνοκύπριοι έχασαν ήδη μια σύγκλιση και τωρα συζητούν για χειρότερα σενάρια. Όπως και για την αναλογία 4 προς 1 το 2017…

Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες [Αλήθεια και Πολίτης] αναζητούσαν τρόπο απεγκλωβισμού. Η Αλήθεια παραμένει πιο πιεστική προς λύση, ο Πολίτης με δεδομένο ότι είναι και έντυπο εξυπηρέτησης ιδιαίτερων συμφερόντων, κρατούσε απόσταση – και ανακάλυψε την «θεωρία των παιγνίων» ως στρατηγικό πλαίσιο της τουρκικής επιτυχίας. Η Σημερινή αναζητούσε τρόπο αναστήλωσης του απορριπτικού μετώπου μετά την ήττα, βλέποντας «νίκη» μετά την απόφαση του συμβουλίου των 27.. Γενικότερα το απορριπτικο-εθνικσιτικο μέτωπο φαινόταν αμήχανο αν κρίνει κανείς από την αρθρογραφία των απορριπτικων σχολιαστών που μονοπωλούν τις εσωτερικές στήλες του Φιλελευθέρου: υπήρχε δυσφορία, χαζοχαρούμενες, χωρίς νόημα ατάκες για Σουλτάνους κοκ άλλα μια έκδηλη και σαφής απουσία εισηγήσεων για το τί μπορεί να γίνει… «Φταίει η Τουρκία», αλλά οι εισηγήσεις ήταν του επιπέδου – να πάρουμε ψήφισμα, που και οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν έχει πια καμία σημασία. Ακόμα και ευρωπαϊκά κανένας δεν αναμένει ένταξη της Τουρκίας [ούτε φαίνεται να θέλει η Τουρκία] άρα η όλη ελληνοκυπριακή φαντασίωση για εκβιασμούς έχει προσαράξει σε βράχο..

Απλώς όλοι [Τουρκία και ΕΕ] αναζητούν φόρμουλες συνεργασίας – με αμοιβαίο [για τα κυρίαρχα συμφέροντα στην ΕΕ, παρα για όλους άρα και για την κυβέρνηση που εκπροσωπεί μέρος των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας] όφελος. Αυτα πώς να τα εμποδίσει η κυβέρνηση ενός δικοινοτικού, με βάση το σύνταγμα, κράτους το οποίο αντιπροσωπεύεται μόνο από την μια κοινότητα και η οποία απειλεί εκδικητικά μετρά εναντίον της άλλης κοινότητας; …Και η Χαραυγή επέμενε στην ορθολογική λύση των διαπραγματεύσεων… Αλλά τώρα ακόμα και το να πας πίσω στο Κραν Μοντανά, τα πράγματα δεν θα είναι τα ίδια…