Και ξαφνικά το ζήτημα της τεκμηριωμένης πραγματικότητας απέναντι στις παραπλανήσεις/ψέματα/fake news των ΜΜΕ γίνεται κεντρικό θέμα μετα από μια εξέγερση μερικών δημοσιογράφων και ιδιαίτερα πολιτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και οι αρχιερείς της χειραγώγησης αρχίζουν να μουρμουρούν ενοχλημένοι από το ιστορικό τέλος του μονόλογου τους: «Όποιος θέλει ας πιστεύει τους δημοσιογράφους….»

Ο Φιλελεύθερος ξεκίνησε το χιλιοεξασκημένο πια σενάριο της κατασκευής φαντασμάτων για να δημιουργήσει κλίμα κρίσης, ανασφάλειας, και τελικά δαιμονοποίησης. Νέα [τελική λέει ο Άιντε] προσπάθεια, οπότε το κύκλωμα ΜΜΕ ξεκίνησε και πάλι – συνωμοσία, θα μείνουμε χωρίς την Κυπριακή Δημοκρατία κοκ. Σε αυτό το πλαίσιο, τη Δευτέρα, 20 Ιουνίου 2017, ο κος. Πιμπίσιης έριξε την συνέχεια της επανάληψης – θα καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία… Αυτό άλλωστε λέει και ο απορριπτικός υποψήφιος, ο κ. Παπαδόπουλος. Οπότε, αφού ειδήσεις δεν υπάρχουν, και αν υπάρχουν, δεν βολεύουν, όρμησε το πρωτοσέλιδο να κτυπήσει συναγερμό. Ανάλογη δυσφορία υπήρχε και στην απορριπτική πτέρυγα του Πολίτη το σαββατοκύριακο – ο Τζίβας μάλιστα θυμήθηκε τις νοσταλγιες της ΕΟΚΑ β και συμβούλεψε τον Άιντε να πάρει αλεξίσφαιρο γιλέκο. Άρχισε από τότε να διαχέεται μια δυσφορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης..

Η έκρηξη της αμφισβήτησης η πως η συνειδητοποίηση των fake news αναδύθηκε και στην Κύπρο: από την διεκδίκηση «κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας» στην αναδίπλωση του διαβάσματος της ..σκέψης

Όμως, κάτι δεν κόλλησε ευρύτερα στο σενάριο της δαιμονοποιησης έστω και του διαλόγου. Μετα το άρθρο του Φιλελεύθερου ακολούθησε, όχι απλώς μια σειρά διαψεύσεων [από αυτές έχουμε και σε άλλα παραμύθια που φτιάχνει η αρχισυνταξία του Φιλελευθέρου – και του Πολίτη φυσικά] αλλά ένα κύμα οργής στα κοινωνικά δίκτυα, αλλα και από δημοσιογράφους στην επίσημη Δημόσια Σφαίρα, που οδήγησε σε μια ενδιαφέρουσα αναδίπλωση. Αφού είχε τεκμηριωθεί ότι δεν υπήρχε τέτοιο έγγραφο ή πρόνοια κοκ,  η κατηγορία για fake news [ψευδείς ειδήσεις] στο Φιλελεύθερο οδήγησε σε εξαφάνιση του επίμαχου τίτλου από την online έκδοση της εφημερίδας. Την επομένη, ο δημοσιογράφος που κατασκεύασε τη ψεύτικη είδηση [ η στο κείμενο του οποίου παρέπεμπε ο επίμαχος τίτλος], αποστασιοποιήθηκε έμμεσα από τον τίτλο [αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έστειλε το κείμενο σαν απόδειξη των θέσεων του] και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από το ότι η επίθεση είχε να κάνει με την… εφημερίδα… Λες και το ψέμα έχει σημασία πόσο δημοφιλής είναι ο ψεύτης..

Το κλίμα της δυσφορίας για την απρόσμενη εξέλιξη του σεναρίου της κατασκευής υστερίας, το εξέφρασε την Τρίτη ο διευθυντής σύνταξης με ένα κείμενο Μάρθας Βούρτση – παραπονιάρικο και κλαμένο γιατί κινητοποιήθηκαν όλοι να διαψεύσουν το πρωτοσέλιδο.[1] Με τα δεδομένα που υπάρχουν, είναι πιθανό να ήταν ο κ. Μιχαηλίδης είχε εισηγηθεί τον επίμαχο τίτλο και για αυτό μουρμουρούσε στον άνεμο… Ποιο ήταν το παράπονό του; Ιδού δημοσιογραφία που ανεχόταν η κοινωνία για τόσα χρόνια. Αφού παραπονιέται για τις διαψεύσεις [στο δικό του κόσμο θα έπρεπε απλά να αφεθεί το ψέμα να ριζώσει προφανώς] καταλήγει με το εξής χαριτωμένο:

«Δεν έχει σημασία που αυτά που γράψαμε εμείς για τη νέα Συνθήκη Εγκαθίδρυσης, που καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία, είναι όσα συζητά ο Άιντε ως δικές του ιδέες σε διάφορες συναντήσεις του.»

Δηλαδή το τεκμήριο που επικαλείται, τώρα ο Φιλελεύθερος μέσα από το διευθυντή σύνταξης, δεν είναι η «πρόταση» στο έγγραφο, αλλά «δικές του ιδέες» του Άιντε – που φυσικά αφού είναι ιδέες, δεν μπορεί να αποδειχτούν ότι ειπώθηκαν.

Δηλαδή, ο κ. Άριστος Μιχαηλίδης από ένα κείμενο που αναφερόταν σε «πρόταση» για έγγραφο που δήθεν τεκμηριωνόταν από «πληροφορίες» από «διάφορες πλευρές» [εξωτερικά και εσωτερικά – και με παραπομπή σε «συζήτηση» στο  Εθνικού Συμβουλίου],[2] ξαφνικά κάνει ότι ξεχνά το έγγραφο, και επικαλείται ιδέες ενός ατόμου, που ο ίδιος δεν χάνει ευκαιρία να δαιμονοποιει. Απόδειξη ;Καμία απόδειξη…. με τη ρητορική του κ. Μιχαηλίδη μπορεί ο καθένας να λέει και να γραφεί ό,τι του καπνίσει και άμα τον προκαλέσουν να το αποδείξει θα λέει – «ε ναι, μπορεί να μην έγινε, αλλά.. το σκέφτηκε.»..Mind readers..

Το ιστορικό πλαίσιο της κατασκευής fake news: η εγκαθίδρυση του καθεστώτος ορίων του «επιτρεπτού δημόσιου λογού» από την δεκαετία του 1960 υπό την σκιά των απειλών βίας από τους μασκοφόρους της προηγούμενης περιόδου..

 Αυτά δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανή φαινόμενα. Αντίθετα για δεκαετίες λογοκρίνεται η αλήθεια σε ένα σωρό θέματα – από αυτά ή άλλα άτομα ανάλογης νοοτροπίας - για το τί έγινε το 1964 ή το 1974. Ο κ. Μιχαηλίδης στο Φιλελεύθερο αποκαλούσε «κουβέντες του καφενέ» την έστω και δημόσια αναφορά στο έγκλημα απαγωγής απαγωγής 32 τουρκοκυπρίων τον Μάιο του 1964 στο Βαρώσι. Ο Τζίβας, που παλαιοτέρα πουλούσε ψευτοπαλληκαρισμούς γενικότερα, όχι μόνο είχε στήλη με φαντασιώσεις πολεμικών αεροπλάνων, αλλά είχε και το θράσος να απαιτεί να απελαθούν πολιτικοί, οι οποίοι έκαναν δηλώσεις που δεν του άρεσαν. Ζήτησε λ.χ. να απελαθεί/κηρυχθεί ανεπιθύμητος ο Χ. Φλωράκης, επειδή αμφισβήτησε το παραμύθι της Πανεθνικής και του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος κοκ..

Η κοινωνία ανεχόταν αυτές τις συμπεριφορές [λογοκρισίας και έμμεσων απειλών] γιατί δεν είχε τρόπους αντίδρασης. Από την δεκαετία του 1960 είχε δημιουργηθεί ένα είδος διπλού επιπέδου επικοινωνίας: στον δημόσιο λόγο [υπό την σκιά της βίας των ενόπλων του γιωρκατζικου –αλλα και του ακροδεξιού – παρακράτους που αφήσαν οι μασκοφόροι του Γρίβα] διαμορφώθηκε ένα είδος επίσημου λογού ο οποίος λογόκρινε και καθόριζε τα όρια του επιτρεπτού δημόσιου λόγου. Από την άλλη στην καθημερινότητα του προφορικού [και κυπριακού – αφού ο επίσημος ήταν εξ ορισμού στα ελληνικά] υπήρχε μια άλλη, και πιο πλουραλιστική, κατανόηση της πραγματικότητας με γνώση των απαγορευμένων του δημόσιου λόγου.

Η ήττα της ακροδεξιάς το 1974 μετα την τραγωδία του καλοκαιριού που ακολουθήσε το πραξικόπημα, οδήγησε σε ένα χαλάρωμα των ορίων του επιτρεπτού δημόσιου λόγου – αλλα και παλιν η τραγωδία σύντομα οδήγησε σε μια νέα παγίωση μορφών και περιοχών λογοκρισίας [για τους αγνοούμενους, για τα εγκλήματα σε βάρος τουρκοκυπρίων κοκ] οι οποίες όμως και παλιν ήταν μέρος του καθημερινού, ανεπίσημου λόγου.

Το νέο καθεστώς λογοκρισίας από τις δεκαετίες 1980-90 από τους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών καναλιών και την αναρρίχηση της νέας ακροδεξιάς η οποία, λειτουργεί σαν θεματοφύλακας της λογοκρισίας [για εθνικά αλλα και οικονομικα-τραπεζιτικα ζητήματα] και της κατασκευής θεαμάτων με παραπλανήσεις..

 Καθώς από την δεκαετία του 1980, η πλειοψηφία των ΜΜΕ [και μετά το 1990 όλες οι ιδιωτικές τηλεοράσεις] συγκεντρωθήκαν στα χεριά μια πολύ μικρής ομάδας ατόμων [πλούσιων φυσικά] με ακροδεξιές προσβάσεις, άρχισαν να αποκτούν θέσεις κλειδιά άτομα με ακροδεξιές καταβολές που μπορούσαν να δαιμονοποιήσουν την κάθε διαφωνία, έχοντας την άνεση του μονόλογου. Ο Λ. Μαύρος απάγγελε το πληκτικό μονότονο «ποίημα»/εμβατήριό του κάθε πρωί, καλώντας κάποτε και μερικούς για να ενισχύσουν τον μονόλογο με διαφορετικό ήχο. Η ακροδεξιά έτσι κατανοεί το «διάλογο» - μονόλογος με άλλο ήχο. Και άρχισαν τότε οι υστερίες – γιατί να ειπωθεί το τάδε [λ.χ. Αναφορές στην κυπριακή ταυτότητα], γιατί να αναφερθεί το άλλο [τα απαγορευμένα του εθνικού λόγου – είτε ιστορικά είτε σαν θέματα επικαιρότητας]… Ένα νέο πέπλο λογοκρισίας άρχισε να απλώνεται και παλιν…

Ο Φιλελεύθερος, ο οποίος είχε βιώσει ένα αρκετά ενδιαφέρον άνοιγμα ανοχής τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς αποχώρησε ο Χ. Κατσαμπάς που εξέφραζε την πολυφωνία [έστω στα τότε πλαίσια] μεταμορφώθηκε σε ένα έντυπο που πολιτικά συνέχισε την πρακτική του Λυκαύγη να πουλά ασάφεια για να καλοκρατει την εξουσία [το σχετικό ρόλο ανέλαβε με υπακοή ο Κ. Βενιζέλος – ο οποίος κάποτε πουλούσε ακροαριστερή άποψη στην ΕΔΕΚ, αλλά μπήκε εύκολα στο μαντρί της εξουσίας, όταν κατάλαβε ότι υπακοή αποδίδει], και σιγά σιγά στελεχώθηκε από την ακροδεξιά. Μια έστω και επιφανειακή καταμέτρηση των στηλών σήμερα δείχνει μια εκπληκτική δεξιόστροφη μονομέρεια. Καλύπτει το συγκεκαλυμμένο με βερμπαλισμό εθνικισμό του Λυκαύγη [υπό άλλη φωνή] με ρητορικές που έχουν σαφείς καταβολές στην ακροδεξιά και την ΕΟΚΑ β – όπως ο Α. Μιχαηλίδης και ο Καλλινίκου. Μέχρι και υπερασπιστής του σχεδίου Ατσεσον έχει στήλη [ ο κ. Φεραίος]…

Μπορεί να αποδώσει κανείς ευθύνες στον κ. Παττιχη τον νεότερο για αυτήν την κατάντια της ιστορικής εφημερίδας που αντιστάθηκε έστω στην ακροδεξιά στις καίριες στιγμές πριν το 1974; Η βασική ευθύνη αφορά το ότι εγκλωβίστηκαν οι μετά τα 40-50 ηλικίες, που διαβάζουν ακόμα τον Φιλελεύθερο για χάρη του παρελθόντος, σε μια κατάσταση οπού η πρωινή τους ρουτίνα τους υποχρεώνει, να αγοράζουν την εφημερίδα, να δέχονται αυτούς του οχετούς από τους απογόνους αυτών, στους οποίους θεωρούσαν ότι αντιστέκονται κάποτε με το  να αγοράζουν Φιλελεύθερο. Ο κ. Παττιχης δεν φαίνεται να κατανοεί – και γιατί να αναμένει κανείς, Αλλωστε, από ένα αστό που απλά κληρονόμησε κάτι χωρίς να έχει δουλέψει για αυτό, να ενδιαφερθεί για την ιστορική πραγματικότητα; Παρέδωσε του αναγνώστες/τριες στους αντίπαλούς τους, νομίζοντας ότι το να ασχολείται κανείς με το lifestyle τον απαλλάσσει από ευθύνες.

 Η εκδίκηση της Ιστορίας: τόσες και τόσες επιθέσεις συναντούν το αόρατο τείχος της καθημερινότητας

Η πραγματική εκδίκηση της Ιστορίας, όμως, είναι αλλού. Ένα μικρό δείγμα: ο Φιλελεύθερος είναι η μη-αριστερή εφημερίδα που κυκλοφορεί στους αριστερούς συλλόγους, διότι οι αριστεροί θέλουν να έχουν και την άλλη άποψη [οι δεξιοί διαβάζουν μόνο δεξιές και ακροδεξιές εφημερίδες υπάκουοι όπως είναι]. Και εθεωρείτο ότι ο Φιλελεύθερος ήταν τουλάχιστον κεντροδεξιός. Και όμως, η επίδραση δεν φαίνεται να είναι δραματική, παρά την ακροδεξιά μετακίνηση της αρχισυνταξίας, παρά τις υστερίες που κατασκευάζουν σχεδόν με εμμονή που θυμίζει κωμικά ψυχαναλυτική νεύρωση και οι ακροδεξιοί, αλλά και οι «προσκυνημένοι του θεάματος», όπως θα μπορούσε να αποκαλέσει κάποιος μερικούς καταγόμενους από την αριστερά που περιφέρουν την καταγωγή τους σαν δικαιολογία για να πουλούν την απαίτηση του κεφαλαίου και της δεξιάς, να γίνει πειθήνια η ιστορική αριστερά. Πουλάνε και αυτοί..

Για να παραφράσουμε την ιστορική δήλωση του Μ. Χριστοδούλου ότι «η κυπριακή διάλεκτος απέτρεψε την ένωση», οι αριστεροί σύλλογοι έστησαν τείχος στον επικοινωνιακό πόλεμο των ακροδεξιών κυκλωμάτων που χρησιμοποίησε το κεφάλαιο για να επιβάλει την πολιτική του τα τελευταία 30 χρόνια. Το ότι όλοι αυτοί σιωπήσαν πειθήνια μπροστά στην τραπεζιτική κρίση, το ότι ήταν cheerleaders την τρόικα, όταν διαπραγματεύονταν η αριστερή κυβέρνηση το 2012, θα είναι τα ιστορικά τεκμήρια που δεν θα μπορέσουν ποτέ να λογοκρίνουν. Τα γραπτά, όπως και οι υπογραφές στα κείμενα, μένουν…

Και άσχετο αν η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τον Φιλελεύθερο,  η προσπάθεια για «Φιλελεύθερο της δεξιάς», ο Πολίτης, ακολούθησε την ίδια πορεία, αλλά σαν συνειδητή εξαπάτηση, παρά σαν  ηλικιακή αλλαγή όπως στο Φιλελεύθερο: προσπάθησε να αντλήσει αριστερούς αναγνώστες/τριες μετα το 2004 για να τους εγκλωβίσει, όταν ξεκίνησε την νεοφιλελεύθερη υστερία και την δαιμονοποιηση της αριστεράς μετα το 2011, για να συγκαλύψει την λειτουργία της σαν μια εφημερίδα εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων - όπως αποκαλύφθηκε ξεκάθαρα πρόσφατα και με την αντιπαράθεση με τον γενικό ελεγκτή. Άλλωστε η αρχική άντληση προσωπικού ήρθε και πάλι από την ίδια ακροδεξιά δεξαμενή που εμπιστεύεται η άρχουσα τάξη – τί Γ. Τζίβας, τί Άριστος Μιχαηλίδης, τί Π. Προδρόμου, τί Λ. Μαύρος κοκ…

Η αλλαγή τεχνολογικού πλαισίου πληροφόρησής που ευνοεί την ανάδυση του καταπιεσμένου λόγου της καθημερινότητας – και τα διερευνόμενα ρεύματα αμφισβήτησης

Σήμερα, όμως, ούτε ο Πολίτης, ούτε ο Φιλελεύθερος μπορούν να κοιμόνται ήσυχα. Το τέλος είναι σαφές και ευδιάκριτο. Ο έντυπος λόγος του μέλλοντος [και όχι μόνο στην Κύπρο] θα πρέπει να είναι αναλυτικός και να βοηθά στην οργάνωση των πληροφοριών, όχι στην κουτοπόνηρη [και συνήθως από ημιμαθείς που αρνούνται καν να δουν τα γεγονότα] προσπάθεια εγκλωβισμού. Οι νέοι/ες δεν διαβάζουν πια εφημερίδες, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν πια αυτό που δεν υπήρχε στον αυταρχικό μονόλογο του κάθε Λάζαρου Μαύρου, του κάθε Τζιβα, του κάθε Άριστου Μιχαηλίδη κοκ

Αυτό έπαθε ο Φιλελεύθερος. Ξέσπασε μια έκρηξη στα κοινωνικά δίκτυα και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί. Σήμερα λ.χ. με άξονα και τις συγκεντρώσεις στην Ληδρας συγκροτείται από τα κάτω εκείνη η σύγκλιση που πυροδότησε μια δυναμική αριστερών και δεξιών με στόχο την λύση μετά το 2004. Αλλά τώρα πια πρέπει να είναι κανείς αβάσταχτα αφελής για να εμπιστευθεί τον κάθε Διονυσίου [του Πολίτη] και τον αυταρχισμό του να προσπαθεί να πουλήσει εκπροσώπηση… Κάποτε, μπορούσε μέχρι και ο Διονυσίου να το παίζε «αριστερός» ..Σήμερα ξέρουμε ποια πως λογοκρίνονταν τα κείμενα στον Πολίτη [για τα τραπεζιτικά σκάνδαλα λ.χ.] μετα την μαρτυρία σε δικαστήριο για διαφημιστικό πακέτο από τράπεζα που εξαφάνιζε κριτικές απόψεις για την συγκεκριμένη τράπεζα..     
 

Μέσα στο θλιβερό του κείμενο ο κ. Μιχαηλίδης δήλωσε σε μια στιγμή : «Λοιπόν, είναι θέμα εμπιστοσύνης. Όποιος θέλει ας πιστεύει τους πολιτικούς, όποιος θέλει ας πιστεύει τους δημοσιογράφους.» Πρέπει να είναι κανείς πολύ απελπισμένος για να επικαλείται ένα κοινό που με την πρώτη ευκαιρία δείχνει την καχυποψία του στους μεγάλο-δημοσιογράφους. Σαφέστατα η δημοσιογραφία έχει μέλλον, αλλά όχι πια σε αυτούς του βολικά διορισμένους για να πουλούν καραμέλες μετατόπισης και αποφυγής της πραγματικότητας. Δεν υπαρχει πια ο βολικός μονόλογος.. Αλλά είναι κωμικό το να διασώσει κάτι από την χαμένη αξιοπιστία μερικών δημοσιογράφων με το να τους συγκρίνει με τους πολιτικούς [η κατά παραγγελία δημοσιογραφία τα προηγούμενα χρόνια προσπάθησε να φτιάξει ένα είδος δαιμονοποιησης της πολιτικής, για να εξυπηρετηθούν και τα συμφέροντα αυτών που δεν ήθελαν πολιτικοποίηση της κοινωνίας αλλα απέχοντες/άβουλους πολίτες]…Η δαιμονοποιηση της πολιτικής εξυπηρετεί την κατά παραγγελία δημοσιογραφία – το θέμα είναι αν οι δημοσιογράφοι που εκφράζουν αυτούς τους λογούς δεν είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές στο να προωθούν τα συμφέροντα συγκεκριμένων πολιτικών και συμφερόντων.  Δηλαδή ο Πιμπισιης, και όποιος έβαλε τον τίτλο, τί άλλο έκανε από το να εξυπηρετήσει τους απορριπτικούς πολιτικούς; Και πιστεύει πραγματικά ο κ. Μιχαηλίδης ότι έχει να κάνει με άτομα με μνήμη χρυσόψαρου που δεν μπορούν να δουν ότι απλώς αρθρώνει το λόγο που απαιτεί το εμβατήριο που του αναλογεί από τον πολιτικό, και προεδρικό υποψήφιο, τον οποίον στηρίζει;…  Νομίζει ότι δεν τον βλέπει ο κόσμος σαν φερέφωνο των απορριπτικών πολιτικών; Αν δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, τα φερέφωνα τους θα τα εμπιστεύονται;. Και τι άλλο από φερέφωνο ήταν το όλο θέαμα που στήθηκε;

---

[1] http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/408900/as-koimithoyme-isychoi-diesothi-i-k-dimokratia

[2] «Ετοιμαζεται μια νεα συνθηκη. Συμφωνα με την προταση Αιντα θα αναφερεται στην Εγκαθιδρυση και την Εφαρμογη». Α. Πιμπισιη. Φιλελευθερος, σελ. 5. 20/6/2017.