Το κυπριακό, και πάλι, στην Ελβετία: θεάματα και πραγματικότητες ή σε ποιό σενάριο παίζει πραγματικά ο κ. Πιμπίσιης;

Μια ενδιαφέρουσα, ιστορική ήττα, του  πρωτοσέλιδου του Φιλελεύθερου: όταν η προ-κατασκευασμένη κονσέρβα της «συνομωσίας» συναντά την εποχή των fake news

Τη Δευτέρα είχαμε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο – ο Φιλελεύθερος ανακοίνωσε με πρωτοσέλιδο τίτλο ότι στο έγγραφο που θα υπέβαλε ο κ. Εϊντε θα καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία – και όλα τα συνηθισμένα του καδίσκου απορριπτικού σεναρίου. Ο ΟΗΕ είναι κακός, γιατί προωθεί τις τουρκικές θέσεις [το ότι είναι ο ΟΗΕ που απέδωσε στους ελληνοκύπριους την έστω και προσωρινή – για 63 τώρα χρόνια παραβλέπετέ]. Ήδη ο Βενιζέλος είχε ξεκινήσει να λανσαρει στα αρθρα του το μονίμως επαναλαμβανόμενο σενάριο το ότι «υπάρχει βρετανικός δάκτυλος». Και ακολούθως, αρχίζουν οι σχολιογραφοι να αναπαράγουν το σενάριο [χωρίς φυσικά τεκμηρίωση] οπότε κάθε φορά που πλησιάζει κάπως προς λύση το κυπριακό, εμφανίζεται «Η συνομωσία». Τη Δευτέρα, όμως, τα πράγματα δεν κύλησαν ομαλά. Μέχρι το τέλος της ημέρας, ο online φιλελεύθερος είχε αποσύρει τον επίμαχο τίτλο, την επομένη ο Α. Μιχαηλίδης σε ένα κείμενο εμφανούς εκνευρισμού για τις αντιδράσεις, απέδωσε τον τίτλο, όχι πια στο έγγραφο – αλλά σε «ιδέες» του Εϊντε. Έγινε και μέντιουμ ο διευθυντής σύνταξης του Φιλελευθέρου. Αυτό που είχε συμβεί ήταν μια έντονη αντίδραση – όχι απλώς διαψεύσεις, αλλά και ειρωνικά σχόλια για το δημοσιογράφο και την εφημερίδα σαν ΜΜΕ που προωθούν fake news. Ήταν μια εντυπωσιακή στιγμή ήττας του πρωτοσέλιδου του Φιλελεύθερου, ο οποίος για δεκαετίες τώρα καθόριζε τον επίσημο δημόσιο λόγο. Ηττήθηκε επί εποπτείας της πιο απορριπτικής και ακροδεξιάς συντακτικής ομάδας που είχε ποτέ. Ίσως αυτό το πλαίσιο να μην είναι τυχαίο επίσης. Όμως, το πραγματικό ερώτημα είναι ποιός/οι έριξαν στον Πιμπίσιη τις «πληροφορίες». Διότι παραλείφθηκε το γεγονός ότι ο Πιμπίσιης συνήθως εκφράζει το προεδρικό στον Φιλελεύθερο. Και όποιον παρακολουθούσε τις επόμενες μέρες τον Πιμπίσιη, θα διαπίστωνε ότι όντως προσπαθούσε να αποδώσει τον σκεπτικισμό, όχι στην αντιπολίτευση, αλλά στο προεδρικό. Την Παρασκευή, μάλιστα εξαπέλυσε και επίθεση σε «μερικούς στον ΔΗΣΥ» για την κριτική που του έγινε. Στο κυρίως κείμενο, όμως, απέδιδε τον σκεπτικισμό στον προεδρικό. Άρα;

Ίσως το πραγματικό ερώτημα να είναι τί ρόλο παίζει ο Αναστασιάδης σε όλο αυτό το σκηνικό, το οποίο διαμορφώνεται τελευταία. Πραγματικά, ο Αναστασιάδη αποστασιοποιήθηκε από την παράσταση φουστανέλας, «πρόταξης» της δεκαετίας του 1980, και κουτοπόνηρων προεκλογικών κινήσεων όπως με το ψήφισμα του ΕΛΑΜ; Ή απλώς σιωπά γιατί δεν τον παίρνει πια να πουλά μεγαλόσχημες ατάκες, και αναζητεί τρόπους να ξεφύγει από αυτό που φαίνεται να τον τρομάζει μονίμως πια – την ανάγκη να πάρει μια κάποια απόφαση και να αναλάβει σαν ώριμο άτομο και τις ανάλογες ευθύνες;

Τα εξωτερικά δεδομένα: Ο ΟΗΕ που βλέπει, πια, το διάφανο κόλπο των ελληνοκυπρίων και η δομική πορεία προς την υποβάθμιση του ελληνοκυπριακού διπλωματικού πλεονεκτήματος

Ας δούμε κατ’ αρχήν τα δεδομένα που οδηγούν ξανά στην Ελβετία. Ο πρώτος αποφασιστικός παράγοντας είναι σαφώς ο κ. Άϊντε. Μάλιστα με την εισήγηση του για τους 4 πυλώνες για την ασφάλεια και τις εγγυήσεις, έχει σαφώς πια βάλει την σφραγίδα του στην [οπότε έρθει, σύντομα η μη] λύση του κυπριακού. Το ότι είναι αποφασιστικός και πρακτικός, φαίνεται και από το γεγονός ότι οι απορριπτικοί [και ο Αναστασιάδης στην προεκλογική του φάση άγχους] θέλουν να φύγει. Το κυπριακό απορριπτικό κατεστημένο [και μέρος του βαθέως κράτους – το άλλο μέρος νομίζει ότι ακόμα ότι μπορεί να καταβροχθίσει τους Τουρκοκύπριους] θέλει να απολαμβάνει την νίκη του Μακαρίου το 1964 να εξασφαλίσει από τον ΟΗΕ τη διαχείριση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας [σε ένα μετα-αποικιακό πλαίσιο, όπου το ζήτημα της ανεξαρτησίας ήταν νευραλγικό], αλλά μονίμως βρίσκεται σε κοντά με τον ΟΗΕ, όταν ξεκινήσει διαδικασία λύσης – εν μέρει διότι ο ΟΗΕ και οι αντιπρόσωποι του θυμίζουν ότι η αναγνώριση της ε/κ διαχείρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι προσωρινή και συνεπάγεται τη διασφάλιση της συμμετοχής της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Ο ΟΗΕ μπορεί να δυσφορούσε με τους ελληνοκύπριους στο παρελθόν. Αλλά έχοντας απέναντι τους πιο απορριπτικούς τουρκοκύπριους ηγέτες, δεν απέδιδε ιδιαίτερες ευθύνες στους ε/κ. Όμως, η φαινομενική νίκη των ε/κ [ή πιο σωστά της πλειοψηφίας της ε/κ πολιτικής ελίτ] να ενταχθεί στην ΕΕ, ξεκίνησε μια διαδικασία που, όπως σωστά παρατήρησε ο Γ. Ιωάννου, άρχισε ξηλώνει τη «διπλωματική νίκη» των ελληνοκυπρίων, η οποία σφραγίστηκε και με την τραγωδία του 1974, όπου τελικά εμφανίστηκαν σαν θύματα, παρά το ότι η όλη κρίση τότε ξεκίνησε από μερίδα της ελληνοκυπριακής κοινότητας με το πραξικόπημα. Και ο Τάσσος [με περισσότερη αξιοπρέπεια] και ο Αναστασιάδης με τους κωμικούς του καιροσκοπισμούς, ουσιαστικά προεδρεύουν σε διαδικασίες υποβάθμισης της πολιτείας σε κοινότητα. Ο Τάσσος άντεξε τις πιέσεις σε μια δύσκολη εποχή, αλλά καταλάβαινε ότι οι αποφάσεις την εβδομάδα μετά το όχι του 2004, καθόριζαν πια ότι και η τουρκοκυπριακή κοινότητα είχε αυτόνομη σχέση με την ΕΕ [για αυτό και έκανε αυτό που ο Χριστόφιας αποκάλεσε «γενναίες παραχωρήσεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα» με τα μέτρα που ανακοίνωσε τότε – ενώ ο Αναστασιάδης ακόμα και σε εκείνα τα μέτρα – όπως λ.χ. στην Αγγλική Σχολή- εμφανίστηκε αναξιόπιστος] …Ο Αναστασιάδης, παραλαμβάνοντας τις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ απέδειξε ότι το κυπριακό είναι για μερικούς πολιτικούς [σαν το ίδιο] ανάλογο με ένα οποιοδήποτε θέμα ιδιοτελούς συμφέροντος. Οπότε και ο Άϊντε και ο Ακιντζιή τον παρακολουθούν πια χωρίς να τον πιστεύουν.

 Σε αυτό το πλαίσιο, η επιμονή του Άϊντε είναι επιμονή στα δεδομένα των συνθηκών – το κυπριακό δεν είναι πια ζήτημα περίπλοκων λύσεων σε συνθήκες τραγωδίας. Και σαν τεκμήριο της μετακίνησης από τη διπλωματική υπεροψία/νίκη σε υποχώρηση των ε/κ, ο βασικός σύμμαχος του Άϊντε, ο γ.γ. του ΟΗΕ, είναι επίσης ευρωπαίος [ ο κ. Γκουτιέρες] . Πάνε, πια, τα φτηνά [με τον υποβόσκων ρατσισμό] επιχειρήματα για τους «μαύρους» [τον Κ. Αννάν] ή τους μη-ευρωπαίους [Γκάλι]… Από τον ΟΗΕ [και μέσω αυτού και οι ηγεμονικές δυνάμεις στην ΕΕ] προωθούν τη λύση.

Αυτό ήταν και το νόημα του ψηφίσματος του ευρωκοινοβουλίου που τα έψαλε στην Τουρκία για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλα στο κυπριακό το θέμα έπεσε μαλακά. Ξανάκερδίζει στους διεθνείς θεσμούς το πάνω χέρι η Τουρκία… Αλλά και οι Τουρκοκύπριοι σαν αυτόνομος πια παράγοντας με ένα ορθολογικό εκπρόσωπο..

Το περιφερειακό υποσύστημα στην Μέση Ανατολή: η ανάδυση της Τουρκίας σαν περιφερειακής δύναμης

Αν οι διεθνείς θεσμοί και η ΕΕ βαρέθηκαν τα κολπάκια των ε/κ, το κλίμα στην περιοχή προσθέτει μια βαριά σκιά στα κόλπα της ε/κ προεκλογικής εκστρατείας. Καθώς η Μέση Ανατολή έχει μπει σε μια δύσκολη περίοδο μεταμόρφωσης [μέσω πολέμων, παρεμβάσεων κοκ] τα αποτελέσματα δείχνουν το τέλος της δυτικής ηγεμονίας, και την ανάδυση ενός πολυκεντρικού συστήματος με την Τουρκία να είναι από τους βασικούς άξονες/πυλώνες [μαζί με το Ιράν και την Σαουδική Αραβία – και τη Ρωσία να είναι ο βασικός εξωτερικός κερδισμένος των εξελίξεων από το 2014]. Η πρόσφατη ένταση και την περιοχή του κόλπου δείχνουν την ευρύτερη ρευστότητα – που αφορά μέχρι και αστάθεια στα σύνορα. Ήδη η επόμενη κρίση [ενώ η ένταση μεταξύ Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας συνεχίζεται, όπως ανάλογα και το παλαιστινιακό] αφορά το δημοψήφισμα των κούρδων του Ιράκ. Σε αυτό το περίπλοκο σκηνικό, οι φαντασιώσεις της πλειοψηφίας της ε/κ ελίτ ότι θα χρησιμοποιεί άλλους [για να αποφεύγει από την μια τη λύση -που θα την υποχρεώσει να μοιραστεί την κυριαρχία] αλλ΄σ και να καμώνεται την αδικημένη [για να διατηρεί το διπλωματικό πλεονέκτημα του 1964-74] εξαντλείται.

Τα νέα δεδομένα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις: οι εθνικές φαντασιώσεις μίνι αποικιοκρατίας, ο περιφερειακός ρόλος και η διαμεσολαβητική ευκαιρία του μέλλοντος

Και ειρωνικά, για όσους αντιλαμβάνονται το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων με όρους παρελθόντος, το νέο κλίμα στην Μέση Ανατολή, αλλά και η ανάγκη της ΕΕ να τα βρει με την Τουρκία ως βασικός παράγοντας στην περιοχή, οδηγεί και σε αναδιάταξη των δεδομένων των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είναι γεγονός ότι το ελληνικό, όπως και το τουρκικό κράτος, ήθελε και θέλει, να έχει ρόλο και λόγο στο εσωτερικό της Κύπρου. Το ότι αυτό είναι μια αποικιακή νοοτροπία και από τα δύο κράτη, συγκαλύπτεται στις κάθε κοινότητα με εθνικά αρώματα – η χούντα το αποκαλούσε «εθνικό κέντρο», μετά το αποκαλούσαν εθνική συμπαράταξη, εθνικά δόγματα άμυνας κοκ. Και το τελευταίο νούμερο σε αυτό το φιλμ ονομάζεται Κοτζιάς… Αυτό βέβαια δεν πρέπει να αποκρύβει ότι οι τοπικές ελίτ [ιδιαίτερα των ελληνοκυπρίων] απέκτησαν αρκετή δύναμη σε βαθμό να χρησιμοποιούν Έλληνες πολιτικούς. Τέτοια δύναμη λέγεται ότι είχε κάποτε και ο Ρ. Ντενκτάς.

Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει γενικώς δύναμη [η τελευταία ευκαιρία να το παίξει κάπως σαν παράγοντας, χάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο ρόλος της ευρωπαϊκού αντιπροσώπου στα βαλκάνια βυθίστηκε στο απύθμενο κιτς του «Μακεδονικού»] για να το παίζει και αποικιακή φαντασίωση – αντίθετα έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει με μια συμφωνία με την Τουρκία. Η Τουρκία, αντίθετα, έχει βλέψεις περιφερειακής δύναμης, αλλά οι σχέσεις με την Ελλάδα έχουν ιδιαιτερότητα ακριβώς γιατί η Ελλάδα μπορεί να γίνει ο διαμεσολαβητής της Τουρκίας - άρα να αποκτήσει και κάποιος ρόλο η Αθήνα ανάμεσα σε Βερολίνο-Άγκυρα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επίσκεψη και οι δηλώσεις Γιλντιρίμ στην Αθήνα ήταν σημαντικές.

ΑΟΖ: Μια ακόμα αυτοπαγιδεύση για όσους παραβλέπουν τις απρόσμενες συνέπειες

Ακόμα και στο ζήτημα της ΑΟΖ, η κυβέρνηση Αναστασιάδη, εμφανώς προσπάθησε να στήσει προεκλογικό θέαμα με τις γεωτρήσεις. Και με το θέαμα παραδόθηκε πλήρως πια στο τί θα αποφασίσει να κάνει η Τουρκία, αφού δεν έχει καμία σοβαρή [με την έννοια ότι ο σύμμαχος θα είναι αποφασιστικά μαζί του σε στιγμή κρίσης] εξωτερική στήριξη. Σαφώς κανένας δεν πρόκειται να τρέξει να τα βάλει με την Τουρκία αν αύριο το Μπαρμπαρός κάνει περίπατο στην Πάφο [όπου διεκδικεί ΑΟΖ η Τουρκία] ή να κάνει και γεωτρήσεις το τουρκικό κράτος. Ευρύτερα η φαντασίωση υπερδύναμης λόγω φυσικού αερίου ήταν και πάλι [όπως και η είσοδος στην ΕΕ] υπερφίαλη.  Ο Νετανιάχου που αντιμετωπίζει πια την Κύπρο σαν διαθέσιμο χώρο για φτηνά θεάματα [και στρατιωτικές ασκήσεις..ενάντια στον Λίβανο[1]], άμα ρωτήθηκε για πιθανότητα αγωγού Ισραηλ-Κυπρου-Ελλαδας, είπε ότι είναι «ορατή πιθανότητα» αν και όταν βρεθούν και κοιτάσματα στην Κρήτη κοκ.

Και φυσικά το κλίμα γενικότερα δείχνει οι ούτε οι τιμές [του φυσικού αερίου], ούτε η οικοδόμηση του βορείου αγωγού της Ρωσίας [με στήριξη και από την Γερμανία – η οποία μάλιστα ήρθε και σε κόντρα με τις ΗΠΑ για αυτό] υπαρχει πιθανότητα να κάνουν το κυπριακό φυσικό αέριο game changer.. Απλώς υπάρχει. Θα μπορούσε να βοηθήσει για μέτρα της νησιώτικης κοινωνίας, αλλά μπορεί να μετατρέπει σε μια ακόμα παγίδα – όπου η Τουρκία θα μπορεί να εκβιάζει με επεισόδια η να επικαλείται μονομερή διαχείριση για να υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο την Κυπριακή Δημοκρατία, σε κοινοτικό κρατίδιο σε ένα μέρος του νησιού. Και, όπως και με όλα τα άλλα, αυτή η διαδικασία είναι/θα είναι προϊόν των συνεπειών πράξεων μελών της ελληνοκυπριακής ελίτ..

Η στρατηγική Αναστασιάδη [«φιλικό» πάγωμα συνομιλιών – και εσωτερική φουστανέλα] που απέτυχε

Οι ευθύνες του Αναστασιάδη για όλη αυτήν την πορεία των συνεπειών, είναι μεγάλες – καθώς, όπως σχολίασε και ο πρώην Αμερικάνος πρέσβης στην Λευκωσία, η όλη στάση του το 2004 ήταν απλώς ένα ακόμα κόλπο καιροσκοπισμού, επειδή ήταν στην αντιπολίτευση – και ήθελε προσωπικά, για το δικό του συμφέρον, να καλοπιάσει τους δυτικούς πρέσβεις. Η διάψευση από το 2013-14 και μετά βαραίνει, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και την πολιτεία την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Αν ήταν να περιγράψει κάνεις το όλο πλάνο του Αναστασιάδη, φαίνεται να συμπυκνώνεται  στην διατύπωση: «ατέρμονες συζητήσεις που περιστρέφονται γύρω από τα ίδια θέματα – και μικρό-θεάματα καλής θέλησης». Πανικοβλήθηκε κάπως όταν είδε ότι ο Ακιντζή εννοούσε την λύση από το φθινόπωρο του 2016, και έτσι από την αρχή του 2017 προσπάθησε να παγώσει τη διαδικασία [χρησιμοποιώντας τον Κοτζιά – και κάνοντας πόλεμο στον Άϊντε], ενώ στο εσωτερικό με μια νοοτροπία που φαινόταν να πιστεύει ότι είχε να κάνει με κοινό που έχει μνήμη χρυσόψαρου, άρχισε να αναπαράγει σαν κασέτα μαγνητοφώνου ότι έλεγαν οι απορριπτικοί για την «ό,ποια λύση», άρχισε να ξεθάβει την πρόταξη ως ..θέση, ενώ η απίστευτη [για ηλικιωμένο άτομο με κάποια εμπειρία στην πολιτική] συμπεριφορά του στο θέμα του ψηφίσματος του ΕΛΑΜ, ήταν γελοία και ντροπιαστική για τον ίδιο.

Διαπραγμάτευση για το μέλλον ή αναζήτηση δρόμου για το παρελθόν; Ο πολιτικός που δείχνει να είναι απλώς ανοικτός σε πιέσεις, χωρίς δική του άποψη…

Εκείνο το σενάριο «πάγωμα συνομιλίων - και εθνικισμός στο εσωτερικό» δεν δούλεψε, γιατί δεν έχει πια και πολιτικό κεφάλαιο ο Αναστασιάδης [ποιός δηλαδή μπορεί να τον πιστέψει σοβαρά με τόσες παλινωδίες;] αλλά και γιατί υπήρξε σαφής πίεση από το εξωτερικό να κατανοήσει τα δεδομένα [κανένας δεν στίξε την θέση ότι η «Κυπριακή Δημοκρατία» -σαν ελληνοκύπριοι στο φαντασιακό των νυν κυβερνόντων- έχει απόλυτο δικαίωμα στην ΑΟΖ της – όλοι είπαν « ναι μεν… Αλλά και οι τουρκοκύπριοι.. Άρα συνομιλήστε»], αλλά και στο εσωτερικό υπήρξε μια σαφής διαρροή από τη δεξιά παράταξη, και έμμεσες απειλές για μετακινήσεις ψήφων ή ακόμα και αυτόνομες πρωτοβουλίες από τα κάτω για τη λύση [με φόντο το Βαρώσι, τους Μαρωνίτες κοκ] ..Έτσι, ο Αναστασιάδης αναδιπλώθηκε πάλι – σταμάτησε τις ανοησίες με τις απορριπτικές ατάκες. Όμως, μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι θα πει στο Γκραν Μοντάν για να διαπραγματευτεί αντί να ψάχνει τρόπους να το σκάσει για να μην αναλάβει ευθύνες; Όσοι diehard οπαδοί απέμειναν να ελπίζουν ακόμα ότι το «Νίκαρος» δεν ήταν απλώς διαφημιστικό κόλπο για το αντίθετο στην πραγματικότητα [το φοβισμένο συμφεροντολογικό Νικούην] ελπίζουν ακόμα.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο Αναστασιάδης είναι πιεσμένος και οι ό,ποιες αποφάσεις του θα είναι αποφάσεις υπό πίεση. Αλλα σίγουρα η λύση [και πριν και μετά] θα χρειαστει στήριξη περα από τις παλινωδίες του Αναστασιάδη – και κομματικών στελεχών με ανάλογη τάση ανεμόμυλου όπως ο Προδρόμου…

 Και θα χρειαστεί και πολύ περισσότερη αποφασιστικότητα, από αυτήν του Κασουλίδη, που αφού δήλωσε το λογικό [ότι δεν μπορεί να πάει σε συνομιλίες και να απαιτεί μηδενικές εγγυήσεις από την άλλη πλευρά] μετά διαμαρτυρόταν ότι τον παρερμήνευσαν… Ουσιαστικά, πρέπει να γίνει ένας δημόσιος διάλογος – και δεν θα είναι τόσο περίπλοκο να κατανοηθούν οι διασφαλίσεις για κάθε κοινότητα και την συνολική ασφάλεια της Κύπρου από τον ΟΗΕ. Όμως αυτήν την στιγμή της υπεράσπιση των λογικών παραμέτρων του διαλόγου τον κάνει εν μέρει η αριστερά και σε μεγάλο βαθμό η αναδυομένη από τα κάτω κινητοποίηση και χώρος για την λύση/ομοσπονδιακή επανένωση.

Στο εσωτερικό, πάντως, η ανάδυση των φωνών για επανένωση, λύση κοκ έχουν μια εντυπωσιακή δυναμική. Η Λήδρας απέκτησε δυναμική σαν ένα κομβικό σημείο εκδηλώσεων που αναμεταδίδεται από τα μέσα κοινωνικές δικτύωσης ξεπερνώντας τις ελεγχόμενες τηλεοράσεις  και τα πρωτοσέλιδα των ανάλογων εφημερίδων. Ταυτόχρονα, όμως, αναδίπλωση των απορριπτικών, όταν εισηγήθηκαν τις δικές τους προτάξεις για τα θέματα της ασφάλειας ήταν επίσης ενδεικτική  - ο Σιζόπουλος παραπονέθηκε ότι «αποδόθηκε» η πρόταση. Είναι ενδιαφέρον ότι η ίδια μέθοδος, η οποία εφαρμόστηκε στον Χριστόφια ως πρόεδρο  [αποδόμηση για να δαιμονοποιηθεί από το 2009], και μετά στον Ακιντζιή [ ο Λιλλήκας το είπε και δημόσια ότι έπρεπε να γίνει] τώρα βιώνεται από τους απορριπτικούς ότι το παθαίνουν οι ίδιοι… Και αυτό παρά το ότι έχουν πλειοψηφική δύναμη πυρός στα καθεστωτικά ΜΜΕ… Αλλά κάτι αναδύεται από τα κάτω που δεν ελέγχεται..

Υπάρχει πια και η άλλη δυναμική από τα κάτω και τους δρόμους.. Τα πολλαπλά ρήγματα στον ηγεμονικό λόγο..

Ο Αναστασιάδης δεν φοβάται πια μόνο τι διαρροές από τα ακροδεξιά – αλλά και προς τα αριστερά από υποστηρικτές της λύσης.

Κι ακόμα χειροτέρα και η κυβέρνηση και η απορριπτική αντιπολίτευση χρειάζονται αριστερούς ψήφους, και το ΑΚΕΛ [ως θεσμική μορφή τη αριστεράς], για να εκλέγουν, αλλά και για να κυβερνήσουν μετα. Και το ότι η αριστερά είναι σαφέστατη σε όλες της τις διαστάσεις/μορφές για τη στήριξη στη λύση, δημιουργεί και την πίεση στον Ν. Παπαδόπουλο να στηρίζει την «διζωνική ομοσπονδία», αλλά και τον Αναστασιάδη να μην ξέρει πότε και πως τον βολεύει να κάνει παράσταση με φουστανέλα.

Υπάρχουν με αυτήν την έννοια πολλαπλά ρήγματα στον ηγεμονικό καθεστωτικό λόγο…

Τα υπόλοιπα, ως σύγκλιση δυναμικών, θα φανούν…

                                      

---

[1] Σύμφωνα με ισραηλιτικές εφημερίδες η «άσκηση» των ισραηλινών στο Τρόοδος, είχε σαν στόχο την εξοικείωση με ανάλογο γεωγραφικό χώρο σε γειτονικές περιοχές – όπως το Λίβανος. Και μετά η κυβέρνηση σε ποιά περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη μπορεί να ελπίζει ότι προσφέρει το έδαφος της για εξάσκηση εισβολών;