Τελικά δεν απαντήθηκε το ερώτημα για την υποτιθέμενη «προοδευτική αστική τάξη» του Ζιαρτίδη: το τέλος της προσπάθειας συνεργασίας ΑΚΕΛ – Σπανού, οι [ταξικές και ιστορικές] αντιδράσεις της αριστεράς, οι αδέξιες κινήσεις του υποψήφιου, αλλα και χρήση του Σ. Λεβεντ σαν μεταφορέα διαρροών [που μόνο μυστικές υπηρεσίες μπορεί να έχουν;] από ανώνυμους ανησυχουντες..

Τελικά δεν απαντήθηκε το ερώτημα αν υπαρχει κατάλοιπο της προοδευτικής αστικής τάξης του Ζιαρτιδη. Οι δυο πλευρές [ηγεσία ΑΚΕΛ και Σπανός] αποφάσισαν να μην προχωρήσουν. Η [επιφανειακή;] αιτία φαίνεται ότι ήταν η επικοινωνιακή είσοδος του Σπανού με τη συνέντευξη στο Σίγμα και μετά με τη συνέντευξη στον Πολίτη. Μερικά στοιχεία από την πρώτη ιδίως φαίνεται να ενόχλησαν – η τάση του υποψήφιου να τονίζει τον μη-πολιτικό χαρακτήρα [και να τονίζει τον τεχνοκρατικό, και σε αυτό μια άτσαλη αναφορά στα κόμματα, ή το διαχωρισμό αριστεράς – δεξιάς], μια έμφαση που φάνηκε να πηγαίνει περισσότερο προς το να προσελκύσει ψήφους από την κεντροδεξιά [υποστηρικτών της λύσης] κοκ… Και παρά το ότι στην συνέντευξη στον Πολίτη ανάφερε τον Κέυνς, εντούτοις η αναφορά σε μείωση φόρων [ή το «λιγότερο κράτος»][1] κλπ., κάπου δεν στρογγυλεύει με την εξίσου υπόσχεση για διατήρηση του κράτους πρόνοιας..

Η εμφάνιση ενός «απροετοίμαστου» υποψήφιου σε ένα ιστορικό και κοινωνιολογικό πεδίο πολλαπλών ερμηνειών

Λέγεται ότι ο κ. Σπανός χαρακτήρισε την κίνηση [για την υποψηφιότητα] του «πρόωρη». Ίσως να έχει δίκαιο. Αλλά ήταν και ο ίδιος επικοινωνιακά απροετοίμαστος. Υπήρχε μια καλοπροαίρετη αφέλεια – όπως ίσως και στο ιστορικό αριστερό πρότυπο γύρω από το οποίο έγινε προσπάθεια να οικοδομήσει η υποψηφιότητα, τον κ. Ζιαρτίδη με την προοδευτική αστική τάξη της Κύπρου [γενικώς αντί συγκυριακά]: όταν ο κ. Σπανός έλεγε ότι δούλεψε από τα 13 του, ουσιαστικά έλεγε, στην πλαίσια της δικής του εμπειρίας, ότι δεν είναι απλώς ο γαμπρός μιας πλούσιας οικογένειας, αλλά ότι ο ίδιος εργάστηκε σκληρά για να πετύχει μόνος του σαν μάνατζερ/τεχνοκράτης [το ρόλο για τον οποίο ήθελε να εκλεγεί]. Μπορεί να είχε δίκαιο και για τη βιογραφία του αυτό να ήταν και ένα έντονα φορτισμένο συναισθηματικό σημείο [όσοι παντρεύονται σε οικογένειες της ανώτερης τάξης αναπόφευκτα το νοιώθουν]. Αλλά δυστυχώς η φράση είχε διαφορετική ανάγνωση από τα λαϊκά στρώματα της αριστεράς, που μπορεί να ξεκίνησαν όπως και ο κ. Σπανός, αλλά δεν έτυχε να έχουν τις ανέσεις και τις ευκαιρίες που είχε ο ίδιος άσχετο πόσο δουλέψαν και πόσο προσπάθησαν. Δεν έφταιγε ούτε ο Σπανός, ούτε τα αριστερά λαϊκά στρώματα. Ήταν μια φράση που στη συγκεκριμένη συγκυρία [δεν τέθηκε ανάλογο θέμα με τον Βασίλειου λ.χ.] επιδεχόταν πολλαπλών ερμηνειών και αναγνώσεων. Στο πολιτικό λόγο χρειάζεται η εστίαση στην συγκυρία…

Το ουσιαστικό λάθος του κ. Σπανού, είναι κάτι συνηθισμένο στη δεξιά [αλλά και σε μερίδα του αριστερού χώρου που βιώνει το ΑΚΕΛ σαν τον μαγικό προστάτη που οφείλει , εξίσου μαγικά, να βρίσκει λύσεις] ότι η αριστερά είναι ομοιόμορφη και πειθαρχημένη – άρα με μια απόφαση της ηγεσίας θα ακολουθούσε. Η αριστερά πάντα έπρεπε να πειστεί – απλώς σε άλλες συγκυρίες υπήρχε χρόνος αλλα και λιγότερα ταξικά απωθημένα ίσως. Ο κ. Σπανός ξεκίνησε να προσπαθεί να κερδίσει τη δεξιά, αντί τη βάση του- την αριστερά. Το ότι οι πρώτες συνέντευξη ήταν στο Σίγμα και μετα στον Πολίτη ήταν από μόνο του προβληματικό. Και για το ότι το βασικό του κοινό ήταν άλλο – που έπρεπε να πειστεί, αλλα και γιατί για κάποιον που πρωτοεμφανίζονταν στο ελληνοκυπριακό δημόσιο λόγο με τα τόσα υπόγεια κόλπα, τα δυο Μέσα στα οποία πήγε, θα τον πολεμούσαν αναπόφευκτα στην πορεία – λόγω προτίμησης ιδιοκτήτων σε άλλους υποψήφιους.

Αλλά γενικότερα οι άτσαλες εκφράσεις της αρχής, θα μπορούσαν να διορθωθούν – ο Αναστασιάδης και ο Παπαδόπουλος λένε τόσες και τόσες ανάλογες εκφράσεις. Αλλά εδώ υπήρχαν δυο άλλοι παράμετροι – τα ΜΜΕ θα ήταν εχθρικά απέναντι σε οποιονδήποτε υποψήφιο της αριστεράς [και μάλλον το κατάλαβε τελικά ο κ. Σπανός αυτό] και οι μάζες της αριστεράς που άντεξαν μόνες του να υποστηρίζουν το «σωστό», που δικαιώνεται τώρα στην οικονομία, δεν ήταν διατεθειμένες να στηρίξουν κάποιον που δεν φαινόταν να έχει, έστω και ρητορικά, τις δικές τους ευαισθησίες.

Τα ΜΜΕ του την είχαν στημένη, καθώς φάνηκε να αντλεί και να έχει αρχική βάση στήριξης – και οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές της εκδοχής «νέου Βασιλείου» σαν απωθημένα εκδίκηση του μακαρίτη του ΑΔΗΣΟΚ δεν βοήθησε ούτε σημειολογικά ούτε με βάση την ιστορική συνείδηση που είναι το βασικό όπλο συνοχής της αριστεράς..

Οπότε μάλλον, καθώς η ηγεσία του ΑΚΕΛ προσπαθούσε να εντάξει στη ρητορική του υποψήφιου τη σοσιαλδημοκρατική –κεϋνσιανή, έστω υπεράσπιση των αγώνων της, και ο ίδιος προσπαθούσε να διαμορφώσει πολιτικό λόγο σαν αυτό που ξέρει «έντιμη διαχείριση», το έργο φάνηκε ανυπέρβλητο – θα έπρεπε να διαμορφωθεί λόγος για ένα κεϋνσιανή διαχείριση και να προωθηθεί σε ένα σαφώς εχθρικό επικοινωνιακό πεδίο. Ήδη μια δημοσκόπηση του Άλφα[2] [άρα του κυβερνητικού στρατοπέδου] έδειχνε το σχετικά άγνωστο Σπανό με 15% [τόσα είχε και ο Ν. Παπαδόπουλος πριν λίγο καιρό] και με δεδομένη την προκατάληψη όποιων παράγγειλαν την δημοσκόπηση, μάλλον προηγείται στο δεύτερο γύρο ο υποψήφιος του κέντρου [η δημοσκόπηση έδειχνε τον Αναστασιάδη με 3% μπροστά, αλλά αν υπολογίσει κανείς και το ενδεχόμενο «πείραγμα» των στοιχείων από όσους την παράγγειλαν] ..Άρα η επίθεση εναντίον του θα ήταν άμεση και βρώμικη σίγουρα.. Ο Χριστόφιας είπε ότι δεν ήξερε την απόσταση του στρατοπέδου στο Μαρί από τον σταθμό της ΑΗΚ, γιατί δεν επισκέφθηκε το στρατόπεδο, και τα ΜΜΕ ομόφωνα κατασκεύασαν το ψέμα ότι είπε ότι δεν ήξερε που είναι το Μαρί. Οπότε του Σπανού θα του έκαναν επίθεση σε κάθε φράση, κάθε επεισόδιο της ζωής του που θα ξέθαβαν κοκ… Ίσως να κατάλαβε και ο ίδιος σε τί έμπλεκε και να θεώρησε το όλο σκηνικό πρόωρο..

Όμως, ήταν πρόωρο και από την άλλη πλευρά. Οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές του Σπανού έρχονταν όχι από το ΑΚΕΛ [υπήρχε ένα κλίμα αναμονής παρα την κριτική] αλλά από άτομα του τέως ΑΔΗΣΟΚ ή άτομα που είχαν ψηφίσει Αναστασιάδη [αλλα είχαν απογοητευτεί λόγω κυπριακού] ή που συμμετείχαν στη δαιμονοποιηση της αριστερής προεδρίας 2008-13.. Ενδεικτικά λ.χ. όταν ο Σταύρος Χριστοδούλου του Φιλελευθέρου, με τις εμμονές του, στήριξε ανοικτά την υποψηφιότητα Σπανού, το έκανε σχεδόν με ένα κωμικά ρεβανσιστικό/εκδικητικό τόνο – λες και ζητούσε ένα είδος εκδίκησης για ότι έγινε το 1990. Αυτού του είδους οι εμμονές και τα αππωματα αναπόφευκτα ενόχλησαν – ένας βολεμένος μεγάλο-δημοσιογράφος του κατεστημένου, που κάπως, κάπου, κάποτε υποψιάστηκε κάτι αριστερό, να το παίζει ότι κάνει και μάθημα δικαίωσης [με εκείνη τη μόνιμη πια νεύρωση εναντίον του Δ. Χριστόφια] ήταν λες και ζητούσε κάποιος από την αριστερά να πει ότι έκανε λάθος στους αγώνες της: όταν μόνη της επέμενε για την ευθύνη την τραπεζών, όταν μόνη της [με πλειοψηφικές συμπάθειες στα αιτήματα, αλλά δαιμονοποιημενη από τους δημοσιογράφους στυλ Χριστοδούλου] επέμενε στην υπεράσπιση εργασιακών δικαιωμάτων απέναντι στην τρόικα [την παγοποίησης, αντί την κατάργηση]. Και η συνέντευξη στον Πολίτη, που ήταν ένα σαφές όργανο δαιμονοποίησης της αριστεράς, και νεοφιλελεύθερης ρητορικής, απλώς επιβεβαίωνε το κλίμα.

Η Μαρία Μηλιώτη που ήταν από τις πρώτες που εκφράστηκε ενάντια στην υποψηφιότητα, το έθεσε ως εξής σε μια διαδικτυακή συζήτηση: τελικά θα βλέπουμε την προεδρία Χριστόφια σαν την τιμή της αριστεράς. Δεν ήταν ότι διαβάζουν πολλοί τον Σ. Χριστοδούλου. Ήταν όμως ένα κλίμα. Ένοιωθε κανείς ότι μερικοί έβλεπαν στην υποψηφιότητα Σπανού ένα τρόπο να υποχρεώσουν [ή έστω να εμφανίσουν μια ανάλογη εικόνα] την αριστερά να υποταχθεί στο καπιταλισμό και στις δικές του εμμονές – να πάρουν εκδίκηση όχι για το 1990, αλλά και για το 2008-13 και την αποκάλυψη της κρίσης των τραπεζών και την αντίσταση στις ακραίες απαιτήσεις της τρόικα το 2012, στην κριτική για το κεφάλαιο, κοκ…

Αντίθετα, σχολιογράφοι, όπως ο Γ. Πίττας ήταν πολύ πιο συγκρατημένοι - αλλά το γενικότερο κλίμα δεν το εκφρασαν αυτοί. Και σε αυτό το κλίμα αυτονομίας της αριστεράς, ακόμα και η ποδοσφαιρική προτίμηση, είχε ρόλο όπως παρατήρησε και ένας σχολιογράφος από την Λεμεσό [ο Μ. Τρότσκι]..

Τελικά, η δυσφορία της κομματικής βάσης, αλλα και του ευρύτερου χώρου της αριστεράς έπιασε τόπο. Και αυτό σωστά εκτιμήθηκε ως μια δημοκρατική αντίδραση της ηγεσίας. Αλλά δεν ήταν η μόνη φορά, και μόνο όσοι εθελοτυφλούν μπορεί να το λένε αυτό. Ανάλογα παραδείγματα μπορεί να δει κανείς και από τη δεκαετία του 1980: ανάλογες εσωκομματικές κινήσεις [και όχι μόνο από την ηγεσία όπως λανθασμένα καταγράφουν όσοι δεν μπορούν να δουν τον εσωτερικό πλουραλισμό της αριστεράς] εμφανίστηκαν και μετά το 1985, και με την αλλαγή ηγεσίας το 1988, και το 2004, και με την υποψηφιότητα Χριστόφια το 2008.

Αλλά η απόφαση ήταν και των δύο –ηγεσίας και Σπανού και θα πρέπει να πιστωθεί ο τελευταίος με δύο αξιοσημείωτα θετικά:

1. Σε μια εποχή δαιμονοποίησης, έστω και με δόση αφέλειας ή άγνοιας, άνοιξε την πόρτα για συνεργασία με την αριστερά. Για ένα αστό, ήταν έντιμη κίνηση..

2. Όταν βρέθηκε μπροστά στις αντιδράσεις, δεν συμπεριφέρθηκε ανώριμα [θα μπορούσε φυσικά να φανταστεί κάποιος τον Πολίτη – αν ήταν δικός τους υποψήφιος- να κατηγορούσε τον …Χριστόφια κλπ.], ούτε προσφέρθηκε να κάνει περιστροφές γύρω από τον εαυτό του – κατάλαβε ότι ήταν δύσκολο σκηνικό, και αποχώρησε, όπως ήρθε: «ήρθα σαν φίλος και φεύγω σαν φίλος».

Το δημοσίευμα του Σ. Λεβεντ σαν διαρροή

Όμως το αποφασιστικό σημείο το οποίο αρκετοί έκαναν ότι παράβλεψαν ήταν ένα δημοσίευμα του Σ. Λεβεντ στον Πολίτη, ακριβώς μια μέρα πριν την τελική απόφαση, και ενώ η εικόνα που έκπεμπε το ΑΚΕΛ ήταν ότι γίνονταν συνομιλίες για διαμόρφωση πλαισίου πολιτικής – ιδιαίτερα με βάση την οικονομία. Μάλιστα ο Α. Κυπριανού την Τετάρτη είχε δηλώσει ότι μόνο μια ομάδα βάσης είχε συνεδριάσει και το «αποτέλεσμα ήταν ομόφωνα υπερ... Ως εκ τούτου κανένας δεν γνωρίζει ποια είναι η άποψη τη βάσης…εμείς συζητούμε για να δούμε αν υπαρχει πιθανότητας να καταλήξουμε πιο εκτεταμένα πλέον..» και ο τίτλος της Χαραυγής [την επόμενη 15/6] ήταν «Συζητείται το πλαίσιο συμφωνίας με τον Μιχάλη Σπανό» [σελ. 3].

Όμως την Πέμπτη το σκηνικό αλλαξε δραματικά. Οι αντιδράσεις υπήρχαν από πριν – άρα ένας αποφασιστικός παράγοντας θα πρέπει να είχε μεσολαβήσει. Και ο πιο εμφανής υποψήφιος ήταν το κείμενο του Σ. Λεβεντ στις 14/6, όπου μέσα από δήθεν κουβεντούλες, και «αριστερές» ευαισθησίες [για κάποιον που γράφει στον Πολίτη και δεν υποψιάστηκε κάτι τέτοιο τόσα χρόνια νεοφιλελευθερισμού, ήταν και κάπως κωμική η επίκληση του Λεβεντ] αμόλησε την πληροφορία ότι ο Σπανός είχε ταξιδέψει μέσω Τύπου στις 21 Ιουλίου 2015. Δεν είναι εύκολο να έχει κανείς τέτοιες πληροφορίες. Μόνο οι μυστικές υπηρεσίες η ανάλογοι μηχανισμοί, λογικά, θα μπορούσαν να τις έχουν. Το ότι ο Πολίτης τις δημοσίευσε δεν αφορούσε απλά την συγκεκριμένη στήλη αλλα αφήνει ανοικτό και το ενδεχόμενο να έγινε η διαρροή από το προεδρικό που μπορεί να ανησύχησε για την διαρροή δεξιών υποστηρικτών της λύσης. Η αριστερά είχε τους δικούς της ενδοιασμούς αλλα προφανώς είχε και η δεξιά τις δικές της ανησυχίες. Εκτός βέβαια και αν οι πληροφορίες ήρθαν από τουρκοκυπριακές πηγές που κανει την θέση του Κ. Λεβεντ ακόμα πιο παράδοξη. Όπως και να έχει το δημοσίευμα ήταν ενδεικτικό του τι θα είχε να αντιμετωπίσει ο Σπανός και από τα δεξιά ΜΜΕ.

Το πεδίο μπροστά: το δημοκρατικό πλαίσιο διαλόγου στην αριστερά και το ιστορικό πλαίσιο – η κυπριακή αριστερά προηγήθηκε και αποτελεί την πρώτη απόπειρα της ανόδου στην κυβέρνηση νέων αριστερών κινημάτων μετα τον νεοφιλελευθερισμό του μπλερισμου…

Το ερώτημα είναι τί κανει η αριστερά από εδώ και πέρα.

Ένα από τα χαρακτηριστικά νέα στοιχεία αυτής της περιόδου ήταν και το γεγονός ότι ο κομματικός μηχανισμός του ΑΚΕΛ άνοιξε και στην ευρύτερη κοινωνία και τον χώρο της ευρύτερης αριστεράς, ειδικά. Άλλωστε το πρώτο σχόλιο που εξέφραζε και μια διεθνή τάση ήταν του Haji Mike με την ερώτηση: “where is the Cypriot Corbyn?” Και σε αυτόν το τομέα, η υποψηφιότητα του κ. Σπανού, πρόσφερε στην αριστερά ένα εσωτερικό πλαίσιο δημοκρατικού διαλόγου. Ήταν κάπως υπό πίεση – αλλά ήταν ένα άνοιγμα επίσης. Έτσι, αμέσως μετά αρχίσαν και οι εισηγήσεις – η αριστερή πτέρυγα εισηγήθηκε τον Άντρο Κυπριανού, άλλοι ήταν κριτικοί για την στάση του ως ηγέτης κοκ…

Και έτσι, η αριστερά άνοιξε το δικό της διάλογο. Αξίζουν δυο σχόλια εδώ:

1. Όσο η ευρύτερη αριστερά δεν θεσμοποιεί κάπως αυτόν το διάλογο, θα κινδυνεύει να υφαρπαχτεί. Παρά το γεγονός ότι σαφώς η κριτική προς τον Σπανό εξέφραζε την αριστερά μέσα στην αριστερά, εντούτοις στη διόγκωση της δυσφορίας πρόσφερε σαφώς και η υπόγεια επίθεση των ΜΜΕ που σαφώς ήθελαν να ναυαγήσει, η οποία απόπειρα ακριβώς γιατί εξυπηρετούν είτε Αναστασιάδη, είτε Νικόλα Παπαδόπουλο. Όταν ο Βενιζέλος, ας πούμε, ανησυχεί, δήθεν, για τον νεοφιλελευθερισμό που υπηρέτησε τόσο πιστά την περίοδο της τραπεζιτικής κρίσης, είναι μάλλον σαφής η εικόνα. Όπως και το πώς θα έπαιζε το σενάριο των παραπλανήσεων – ξαφνικά, ο Σπανός βαφτίσθηκε «τραπεζίτης» γιατί ήταν μέλος του ΔΣ της Κεντρικής. Μικρές παραπλανήσεις που οδηγούσαν εύκολα στη διπλή επίθεση και εναντίον του Σπανίου και εναντίον του ΑΚΕΛ… Μια μερίδα ίσως να πιστεύει αφελώς ότι θα γλυτώσει την επίθεση των ΜΜΕ. Οπότε εναπόκειται στους συμμετέχοντες στην αριστερή δημοσια σφαίρα να είναι συνειδητοί και να μην αναπαράγουν αυτό που αναπόφευκτα θα πουλήσει το δίδυμο Φιλελεύθερος/Πολίτης.

2. Ο ενθουσιασμός για την επιτυχία του Κορμπυν, του Σαντερς κοκ, παραβλέπει το ιστορικό πλαίσιο. Η πρώτη αριστερή προεδρία στη Δύση, ήταν η κυπριακή. Γι’ αυτό πολεμήθηκε τόσο. Η δεύτερη είναι/ήταν ο Σύριζα. Σήμερα, μπορεί μερικοί να ξεχνούν, αλλά το 2013-15 υπήρχε ένας ανάλογος ενθουσιασμός για τον Σύριζα. Τελικά, ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές, έζησε τη "σύντομη άνοιξη της ελπίδας" μέχρι το καλοκαίρι του 2015 με το δημοψήφισμα, και μετά αναγκάστηκε [και αυτό κάνει μέχρι σήμερα] να προσπαθεί να λειτουργησει/πετύχει σε ένα εχθρικό θεσμικό περιβάλλον. Αυτό ακριβώς που έκανε και η κυπριακή αριστερή προεδρία πριν. Αλλά σε αντίθεση με τον Γιωργάκη, τον Μπλερ κοκ, ούτε ο Χριστόφιας, ούτε ο Τσίπρας νομιμοποίησαν το θεσμικό εκβιασμό. Αυτη αρνηση υποταγης παρήγαγε την εξέγερση του Μάρτη του 2013 στην Κυπρο, αυτό είναι η υποθήκη του Σύριζα [η εστω του δημοψηφισματος του 2015] στην Ιστορία… Ο Σύριζα ζει αυτά που έζησε η κυπριακή αριστερά – αν και εσωτερικά [λόγω του ότι προηγήθηκε η λιτότητα 5 χρόνων – και έχει πλειοψηφία στη βουλή και κάποια ΜΜΕ] έχει περισσότερο χώρο, αλλά η μεγάλη πίεση είναι εξωτερική.

Ο Κορμπυν σήμερα [και ο Σαντερς στις ΗΠΑ το 2015] εκφράζουν ανάλογα αιτήματα, όπως η αριστερή προεδρία και ο Σύριζα. Ανήκουν στο ίδιο κύμα. Και λογικά, πρέπει να μάθουν από τις εμπειρίες των κυπρίων και των ελλήνων – για το πώς θα τους αντιμετωπίσουν τα ΜΜΕ. Και τρόπους αντίστασης… Ο Κορμπυν κέρδισε απεναντι στα ΜΜΕ γιατί είχε δύο υπόγεια «όπλα»: τη θεσμική πραγματικότητα σχεδόν 40 χρόνων [από το 1979] θατσερο-μπλερικού νεοφιλελευθερισμού που ξήλωσε την κοινωνία [ενώ στην Κύπρο η νεοφιλελεύθερη επίθεση ξεκίνησε το 2010, και ο αντιστάσεις καλά κρατούν με την αριστερά να είναι η φωνή, που έστω και απομονωμένη επικοινωνιακά, δικαιώνεται – όπως άλλωστε και με το κυπριακό παλιά], και ένα στρατό νεαρών ακτιβιστών/τριών που έχουν μπροστά τους βουνά από χρέη και ένα αβέβαιο εργασιακό μέλλον. Στην Κύπρο, τα υπόγεια ρεύματα της αριστεράς ακόμα συγκροτούνται σε στρατιές…

Και τι θα κανει η αριστερά στον δεύτερο γύρο αν δεν περάσει ο υποψήφιος της;

Ένα βασικό ερώτημα που αποφεύγεται, [αλλά τουλάχιστον στην Δ.Α. τέθηκε με σαφήνεια] είναι το εξής: και αν δεν περάσει η αριστερά δεύτερο γύρο; Ή να το πούμε διαφορετικά: αν η αριστερά σε αυτήν τη συγκυρία δεν μπορεί να κερδίσει στο δεύτερο γύρο, τί θα πρέπει να επιδιώξει. Σαφώς αυτά δεν μπορεί να τα πει το θεσμικό κόμμα της αριστεράς. Είναι λογικό για την ευρύτερη αριστερά να προσπαθήσει να συσπειρώσει τα ευρύτερα στρώματα του ιστορικού της χώρου και να κάνει όσα ανοίγματα επιτρέπουν οι επικοινωνιακές συνθήκες στους φιλικά προσκείμενους της χώρους. Αλλά ιστορικά η αριστερά δεν ειχε την εκετελστικη εξουσια οταν έφτιαξε το κράτος ευημερίας, και οδήγησε την αντίληψη για το κυπριακό στην αναγνωριση της ανεξαρτησιας [σαν αναποφευκτης λογικης πραγματικοτητας και σαν θεματος αξιοπρεπειας] από τις χαζομάρες/κόμπλεξ ανασφάλειας για την ένωση [μέχρι και την Εθνική Κύπρου την αποκαλούσαν κάποτε Μεικτή, ενώ το βαθύ κράτος αρνιόταν να κάνει καν πανεπιστήμιο – το οποίο τώρα ελέγχει με τον κάθε Χριστοφίδη].. Ηταν ενας χώρος εκτός προεδρικού που εφτιαχνε στρατηγικα την ηγεμονια απο τα κατω…

Δεν υπάρχει σαφής απάντηση – αλλά σαφώς η περίπτωση μαζικής αποχής στο δεύτερο γύρο [άρα η καραμέλα του Πολίτη/Αναστασιάδη θα πρέπει να απορριφθεί προκαταβολικά] θα πρέπει να τεθεί. Όχι παθητικά, αλλά ενεργητικά από την μη θεσμική αριστερά.. Ταυτόχρονα, θα αναγκάσει τους δυο άλλους πόλους [κέντρο και δεξιά] να προσανατολιστούν προς μια άλλη στάση απέναντι σε αυτούς που πρέπει να καλοπιάσουν στο δεύτερο γύρο ή έστω και έμμεσα τη θεσμική αριστερά. Για αυτό χρειάζεται και αυτονομία [σαφής και αδίσταχτη, όπως το 1948-58] αλλά και η εσωτερική αλληλοκατανοηση για να κατανοήσουν και οι φιλελεδες του Πολίτη ότι δεν μπορούν να υπολογίζουν στην αριστερά με τα τόσα τους σκάνδαλά διαπλοκή/διαφθορά και το θράσος της τόσης λάσπης που εριχναν εναντίον την αριστεράς, αλλά και ούτε οι απορριπτικοί του κέντρου με την ακροδεξιά τους περιρρεουσα… Το 2018 θα είναι απλώς ένα στάδιο – και ίσως η συνολική αριστερά να πρέπει να βλεπει από τώρα το επόμενο. Μερικοί μπορεί να χρειάζονται την αριστερα από τώρα. Η απάντηση πρέπει να είναι η εικόνα του Μπωντλέρ για τον Ροβεσπιέρο, αυτόν τον άγιο του νεωτερικού αθεϊσμού και της αδιάφθορης αριστεράς: «φλεγόμενο παγόβουνο»..
Κάποτε η ιστορία αλλάζει με παράξενους τρόπους…

[1] Και ιδιαιτερα στο πλαισιο τη συγκυριας οπου και παλιν αρχισαν μερικοι [εσωτερικα και εξωτερικα ] να πιεζουν να ξεπουληθουν δημοσιοι οργανισμοι για ιδιωτικο οφελος.