Κυπριακό: η υποβάθμιση της ελληνοκυπριακής μονοπωλιακής διαχείρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ναυτική περικύκλωση της Κύπρου ως η νέα απρόσμενη συνέπεια/παράπλευρη απώλεια του απορριπτικού καιροσκοπισμού

Τί 4 εβδομάδες, τί 4 χρόνια.. Αυτό το καρτούν δημοσιεύτηκε το 2013.. Αν κρίνει κανείς από τη στάση του στο κυπριακό, δεν άλλαξε τίποτα ουσιαστικό....

Μετά τη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου, κατά την οποία ο κ. Αναστασιάδης θα πληροφορούσε τα πολιτικά κόμματα για τις κινήσεις του στο κυπριακό, προέκυψε μια μικρή αποκάλυψη, που φυσικά συγκαλύφθηκε. Μετά την αποτυχημένη συνάντηση με τον Ακιντζή, ο τουρκοκύπριος ηγέτης είχε αποκαλύψει ότι πρότεινε να γίνει διασταυρωμένη συζήτηση. Τα ε/κ ΜΜΕ στην αρχή πρόβαλαν την είδηση, αλλά σύντομα η είδηση άλλαξε κωδικοποίηση – αντί «πρόταση Ακιντζή» τα ε/κ ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που καθόρισαν και την ατζέντα των εντύπων ΜΜΕ την επομένη, άρχισαν να μιλούν μόνο για «πρόταση Αναστασιάδη». Αυτή η υποτιθέμενη πρόταση περιλάμβανε την απαίτηση να προχωρήσουν οι συνομιλίες μόνο αν υπήρχε συμφωνία στα θέματα που ενδιέφεραν [και από όπου ανέμεναν να πάρουν] οι ελληνοκύπριοι – το εδαφικό και την ασφάλεια. Μετά, «δεσμευόταν» φαίνεται ο Αναστασιάδης ότι ..θα συζητούσε και τα υπόλοιπα θέματα [και θέματα που είχαν ήδη κλείσει από το 2004, και με βελτιωμένη εκδοχή στις συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ, όπως η εκ περιτροπής]. Εμφανώς, ο Αναστασιάδης έκανε προεκλογική. Το ενδιαφέρον ήταν η πειθήνια αναπαραγωγή των ΜΜΕ ότι αυτή η κωμική θέση ήταν. Πρόταση. Και η μόνη πρόταση που υποβλήθηκε. Τελικά, ο Αναστασιάδης παραδέχτηκε ότι η πραγματική πρόταση που ξεκίνησε τη συζήτηση ήταν του Ακιντζή για την διασταυρωμένη διαπραγμάτευση, και τότε σκέφτηκε ο Αναστασιάδης την ..πρόταξη. Αν και το επεισόδιο είναι μικρό, είναι εντούτοις ενδεικτικό για την λειτουργία της πλειοψηφίας των ΜΜΕ στην επίσημη Δημόσια Σφαίρα. Κατασκευάζουν ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο προσπαθούν να εγκλωβίσουν τον ελληνοκυπριακό πληθυσμό. Όπως άλλωστε έκαναν για δεκαετίες. Αλλά τώρα η σκηνή δεν είναι μόνο δική τους πια..

Ο εμφανής στόχος του Αναστασιάδη που αναγκάστηκε να αποκαλυφθεί - δεν ήθελε συνέχιση των συνομιλιών

Όταν κοιτάξει κανείς το θέμα ιστορικά, και παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ, η ιστορική εικόνα δεν μπόρεσαν να λογοκριθεί, ο Αναστασιάδης προσπαθεί εναγωνίως από το φθινόπωρο να βρει τρόπο να καθυστερήσει τις συνομιλίες [ή και να τις οδηγήσει σε πάγωμα] αλλά να φορτωθεί την ευθύνη η άλλη πλευρά. Στο Μοντ Πελεράν σηκώθηκε και έφυγε, μετά τα πειθήνια ΜΜΕ που του ανήκουν [σαν παράταξη], όπως ο Πολίτης, τα έβαλαν με τον Κοτζιά, και ακολουθώντας την εισήγησή του Λιλλήκα πριν λίγο καιρό άρχισαν την «αποδόμηση» του Ακιντζή – με αποκορύφωμα τον πρωτοσέλιδο για τον «Μουσταφά εφέντη».

Παράλληλα, ο Αναστασιάδης έφτιαξε, σαν ένας φανατικός απορριπτικός, ένα θέαμα για τις «4 ελευθερίες» για τούρκους πολίτες [που τελικά είναι 1, αφού οι 3 διασφαλίζονται ήδη από την ΕΕ] με αρλούμπες ανάλογες του «θα έρθουν 75 εκατομμύρια τούρκοι» για ένα θέμα που αφορούσε την αναλογία Τούρκων και Ελλήνων πολιτών μετά τη λύση. Κάτι που πηγάζει και από το σύνταγμα της ήδη υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας, και ένα θέμα για το οποίο οι ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει μια μόνιμη αναλογία 4 προς 1 όσον αφορά στην πληθυσμιακή σύνθεση. Με τα θεάματα αναβολών μπορεί να το χάσουν και αυτό τώρα, όπως και τη Μόρφου στο εδαφικό.

Αν ο Αναστασιάδης σκέφτοταν αυτά που λέει σαν δικηγορίστικες ρητορικές, τότε θα θυμόταν ότι το 2004, εξηγούσε ότι ο χρόνος λειτουργεί στο να κάνει την τουρκοκυπριακή κοινότητα πιο απρόθυμη να ξαναζήσει αλλαγές κατοικίας. Αλλά τώρα κανει προεκλογική και μάλλον δεν σκέφτεται τις προεκτάσεις των λόγων του και τις συνέπειες τους.

Σχεδόν η κυβέρνηση το είπε καθαρά – «και τί έγινε αν παγώσουν και πάλι οι συνομιλίες;». Ο καημένος ο Χριστοδουλίδης θα μπορούσε να πει, «άστε να μας να κάνουμε προεκλογική». Όμως, για κάποιο λόγο αναγκάζονται να διαπραγματεύονται. Γιατί; Γιατί επέμενε ο Άιντα, γιατί η Τουρκία δείχνει τόσο άνετη;

Η τουρκική στάση: ο απορριπτικός μύθος του «τουρκικού σχεδίου» που είναι απλώς οι συνέπειες των δικών τους πράξεων

Για τη στάση της Τουρκίας, οι απορριπτικοί έχουν κατασκευάσει ένα μύθο σύμφωνα με τον οποίο η Τουρκία είχε πάντα στόχο να καταλάβει την Κύπρο, και απλώς εφαρμόζει σταδιακά την τακτική της.

Αυτή η ρητορική είναι το πιο φτηνό επιχείρημα αποφυγής ευθυνών που εφηύρε η ακροδεξιά για να αποφύγει την ενοχή για την ΕΟΚΑ β και το πραξικόπημα. Το πώς μετανάστευσε αυτή η ρητορική στο Κέντρο, και ιδιαίτερα σε εκείνους που ήταν απέναντι στην ΕΟΚΑ β, το 1974, είναι μια ενδιαφέρουσα παράλληλη Ιστορία. Έχει να κανει και με εκλογικές ανάγκες, αλλά και με το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ [το συγκρότημα ΔΙΑΣ λ.χ. και η Σημερινή ειδικά, έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό τη δεκαετία του 1990]. Πέρα από τον στόχο της συγκάλυψης αυτή η ρητορική, όπως άλλωστε και η ρητορική της ακροδεξιάς γενικά και του απορριπτισμου [και της δεξιάς και της ακροδεξιάς] από το 1948 δυσκολεύει τους ελληνοκύπριους να δουν το δομικό μηχανισμό μέσα από τον οποίο η Τουρκία διευρύνει τη θέση της στην Κύπρο. Τον τρόπο, δηλαδή, που οι απρόσμενες συνέπειες των λόγων και των πράξεων μερίδων ελληνοκυπρίων, οδηγούν με ένα ενδιαφέρον τρόπο στην εξυπηρέτηση της Τουρκίας σαν κράτους – και ουσιαστικά στη σταδιακή είσοδο και διάχυση της δύναμής της στο κυπριακό χώρο.

Το 1948, όταν γινόταν η διαπραγμάτευση για την αυτοκυβέρνηση, η Τουρκία ήταν εκτός κυπριακού πλαισίου και οι τουρκοκύπριοι απλώς διεκδικούσαν καθεστώς μειονότητας. Τον Αύγουστο του 1955, η Τουρκία έγινε επίσημα μέρος του κυπριακού με την Τριμερή του Λονδίνου. Ήταν μια κίνηση των Βρετανών που χρησιμοποίησαν τη βία της ΕΟΚΑ για την ένωση για να αποκλείσουν τους κύπριους και να εμπλέξουν τις «μητέρες πατρίδες». Όταν μια πολιτική δύναμη αυτό-υποβιβάζεται σε «παιδί», τότε η χειραγώγηση είναι πολύ πιο εύκολη. 10 χρόνια μετά το 1948, οι διαπραγματεύσεις για το κυπριακό οδηγούσαν σε ένα σαφώς αναβαθμισμένο ρόλο της τουρκοκυπριακής κοινότητας, η οποία [μέσα από τη βία ελεγχόταν πια από τη δεξιά/ακροδεξιά] διεκδικούσε δικαιώματα «προστασίας» ότι δεν θα ξαναβρισκόταν υπό ένοπλη επίθεση με στόχο την προσάρτηση του νησιού στον εθνικό εχθρό των Τούρκων – την Ελλάδα. Οι ελληνοκύπριοι καμώνονταν ότι  το να ζητούσαν ένωση δεν θα έπρεπε να αφορά τους Τουρκοκύπριους – ξεχνούσαν τον αιώνα εθνικού μίσους από το 1821 μέχρι το 1922, και τις τραγωδίες της εκδίωξης των τουρκοκρητικών, όπως και των Ρωμιών/Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Τα 1964, η απόπειρα «εκκαθάρισης» του θύλακα των Κοκκίνων επέτρεψε στην Τουρκία να κάνει μια πρώτη επέμβαση. Σταμάτησε με διεθνή παρέμβαση, αλλά το βήμα έγινε σαν «κίνηση προστασίας». Η πλειοψηφία κατάλαβε. Όσοι ήθελαν καρέκλες τυλιγμένοι τη γαλανόλευκη για να εκλιπαρήσουν ελληνική/χουντική επέμβαση, πρόσφεραν τελικά στην Τουρκία το τέλειο άλλοθι με το πραξικόπημα. Και έτσι, έφτασε ο τουρκικός στρατός στο κέντρο της Λευκωσίας δίπλα από το Δημοτικό Θέατρο.

Σε όλη αυτήν τη διαδικασία δεν υπήρχε πλάνο. Διάφορες πτέρυγες της τουρκικής ελίτ, κινούνταν με διαφορετικές προσεγγίσεις και ελπίδες. Αλλα η ελληνοκυπριακή ακροδεξιά [και μερίδες της δεξιάς] της πρόσφεραν, πριν το 74, όχι απλά ευκαιρίες, αλλα σχεδόν πίεση [με δεδομένο ότι έχει και η Τουρκία ακροδεξιά] για επέμβαση. Είναι άραγε τυχαίο ότι το κόμμα της τουρκικής ακροδεξιάς αντλεί την καταγωγή του από ένα Τουρκοκύπριο αντίστοιχο του Γρίβα [αν και σαφώς πιο πετυχημένο σαν πολιτικό] ακροδεξιό, τον κ. Τουρκές. Στο παράλληλο σύμπαν του σημερινού κεντρώου απορριπτισμού, που αντικατέστησε μερίδα της δεξιάς στη συμμαχία με την ακροδεξιά,, φαίνεται ότι ο Τουρκές κατασκευάστηκε από κάποιο μυστήριο εργαστήρι του τουρκικού «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» κράτους. Η Τουρκία ως κράτος αντικειμενικά κινείται στο πλαίσιο που προσφέρεται – με τις εξωτερικές συνθήκες και τις εσωτερικές διακυμάνσεις των διαφόρων ομάδων που συνθέτουν την κοινωνία πολιτικά.

Πού οδηγείται σήμερα η τουρκική θέση: σταδιακή περικύκλωση της Κύπρου με την ντε φάκτο κατάθεση των τουρκικών θέσεων για την ΑΟΖ που επιτρέπει κυπριακή διέξοδο μόνο προς την Αίγυπτο

Άρα, το ενδιαφέρον είναι τί κάνει δομικά το τουρκικό κράτος σήμερα – αν, όπως είναι λογικό, κινείται με τις ίδιες παραμέτρους [αντίδραση στο διεθνές πλαίσιο και εσωτερικές ισορροπίες] όπως πριν.

Αυτό που φαίνεται να γίνεται είναι ότι το τουρκικό κράτος περικυκλώνει την Κύπρο ναυτικά. Αυτό είναι αποτέλεσμα [ως άμεση αντίδραση] στο ζήτημα του φυσικού αερίου που υπάρχει στη θάλασσα, αλλά και του γεγονότος ότι, ιδιαίτερα μετα το 2011, η περιοχή της ανατολικής Μεσογείου δεν έχει εξωτερική ηγεμονική δύναμη πια – όπως ήταν παλιά η Δύση γενικά [επί αποικιοκρατίας] ή οι ΗΠΑ για ένα διάστημα. Όταν το 2011 έγινε η πρώτη γεώτρηση για φυσικό αέριο, η Τουρκία προσπάθησε να υπενθυμίσει τη θέση της για την ΑΟΖ. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί η ελληνοκυπριακή διαχείριση της Κυπριακής Δημοκρατίας να επιβάλει τη δική της εκδοχή. Με βάση την [ανεπίσημη ακόμα – και είναι και αυτό σημαντικό για την επιφυλακτικότητα] τουρκική θέση, όπως φαίνεται στον πιο κάτω χάρτη, η ΑΟΖ που διεκδικεί το γειτονικό κράτος, φτάνει μέχρι την Αίγυπτο. Ουσιαστικά, η Κύπρος δυτικά είναι πλήρως αποκλεισμένη από την τουρκική ΑΟΖ, ανατολικά η Τουρκία [ή και οι τουρκοκύπριοι] διεκδικούν ΑΟΖ μέχρι το Βαρώσι, ενώ πιο κάτω είναι ο Λίβανος, ο οποίος έχει τα δικά του προβλήματα διαμοιρασμού θαλασσίων συνόρων με το Ισραήλ – και άρα είναι μια ρευστή περιοχή επίσης. Και η Τουρκία έχει προσβάσεις. Η Κύπρος, ουσιαστικά, εκτός από τον Λίβανο, και ένα μικρό σημείο επαφής με την ΑΟΖ του Ισραήλ, έχει ως μόνη διέξοδο την Αίγυπτο. Είναι ντε φάκτο περικυκλωμένη. Η Τουρκία δεν φαίνεται να θεωρεί αυτό το σενάριο τελειωτικό, και δείχνει να θέλει να διαπραγματευτεί. Αλλά σίγουρα δεν θα δεχθεί μονομερείς αποφάσεις την Λευκωσίας, όσο μάλιστα αυτές οι αποφάσεις είναι ελληνοκυπριακές μόνο.

Can Gas Save Cyprus? The Long-Term Cost of Frozen Conflicts ...Crisis Group Blog700 × 365Search by image Unofficial Turkish claims to maritime EEZ near Crete. Copyright PRIO Cyprus Centre/original source

Το 2011, η Τουρκία έστειλε το Πίρι Ρέις κατά τη διάρκεια των γεωτρήσεων της Noble. Αλλά το όλο σκηνικό δεν φάνηκε να προκαλεί ιδιαίτερα προβλήματα. Και μάλιστα, ήταν μια περίοδος όπου η δυναμική του ισλαμικού κινήματος, με βάση τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, τους οποίους θεωρούσε/θεωρεί συμμάχους το τουρκικό κυβερνών κόμμα, φαινόταν να είναι στα πρόθυρα της εξουσίας – στην Αίγυπτο, αλλά και στην Λιβύη [ ο Καντάφι δολοφονήθηκε εκείνο το φθινόπωρο] ενώ άρχιζε και ο εμφύλιος στη Συρία.

Seas without a sheriff | Theoptimisticconservative's Blog ..The Optimistic Conservative - WordPress.com547 × 309Search by image…Author annotation of original map by Turkish Marine Research Foundation; see other image for unannotated TMRF map, reflecting TMRF view only

Ο περιορισμός της Τουρκίας το 2011: οι διεθνείς ισορροπίες της κυβέρνησης και διεθνής κατανόηση ότι ήταν η ελληνοκυπριακή πλευρά που συνέχιζε τη διαδικασία, ενώ η τουρκοκυπριακή, επί Έρογλου, την μπλόκαρε

Ο λόγος που περασε χωρίς ιδιαίτερη προσοχή η ανησυχία η «Τουρκική δήλωση», ήταν ότι η τότε κυβέρνηση κρατούσε δυο σημαντικά χαρτιά:

1.είχε εξασφαλίσει διεθνή στήριξη – είχαν ήδη περάσει από την Κύπρο η Μέρκελ και ο Μεντβέντεφ σαν συμβολικοί εκπρόσωποι, ενώ στο ίδιο κλίμα η κάθοδος εκείνη την περίοδο ρωσικών πλοίων στην Μεσόγειο [και για το Συριακό] ερμηνεύθηκε, όχι τυχαία, και σαν ρωσική στήριξη. Ήδη η Ρωσία, ανταποδίδοντας την φιλική στάση της κυπριακής κυβέρνησης, είχε δανείσει 2.5 δις για να αποφύγει η χώρα το μνημόνιο το 2011 – και αν η Τράπεζα Κύπρου δεν κυβερνιόταν από άτομα με οπτική μικρόκοσμου, θα το είχε αποφύγει το 2012, αφού την ίδια περίοδο το Σεπτέμβριο του 2011, είχε προσφερθεί και στην Τράπεζα Κύπρου ρωσική επένδυση σαν είδος δανείου στήριξης. Αλλά για να μην μοιράσουν μερικοί την εξουσία και μερικές καρέκλες τους, έπρεπε να τους το επιβάλει η ΕΕ.. μέσω τρόικας.

2.  η κυβέρνηση Χριστόφια τότε είχε καταφέρει [και αυτό φαινόταν στη ξεκάθαρη διεθνή στήριξη] να πείσει ότι ενδιαφερόταν πραγματικά για λύση και ότι το πρόβλημα εμφανίστηκε με τον νέο ηγέτη των τουρκοκυπρίων τον κ. Έρογλου.

Και η απαραίτητη σύγκριση με το 2014, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν απομονωμένη και υπό κατηγορία ότι απέφευγε τις συνομιλίες. Ο Αναστασιάδης πανικόβλητος στη Μόσχα να τιμά τον Κόκκινο Στρατό αναμνηστικά το 2015

Για να μπορέσει κανείς να δει τη συγκριτική αλλαγή, ας δούμε την κατάσταση το 2014. Εκείνη την περίοδομ είχε αναλάβει ο κ. Αναστασιάδης. Υπήρχε, βέβαια, το θέμα της οικονομικής κρίσης που έγινε χειρότερο στο εσωτερικό με την απόπειρα καθολικού κουρέματος, και το μετέπειτα κούρεμα το 2013. Αλλά ο κ. Αναστασιάδης είχε δείξει από το 2010, πριν καν χάσει ο Ταλάτ τις εκλογές, ότι δεν ήθελε να προχωρήσει ιδιαίτερα με το κυπριακό. Και η τάση του να προσπαθήσει να παγώσει τη διαδικασία [εκμεταλλευόμενος, νόμιζε, την απορριπτική στάση του Έρογλου] φάνηκε εμφανώς με τον πόλεμο που ξεκίνησε το 2013 εναντίον του Ντάουνερ [τον οποίο στήριζε προηγουμένως] και με το κωμικό επεισόδιο σύμφωνα με το οποίο χάθηκε το έγγραφο με τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ. Ταυτόχρονα, η μονομερής δυτικότροπη πολιτική ήταν σαφής – όχι μόνο παραδόθηκε στην τρόικα η νέα κυβέρνηση, αλλά ουσιαστικά είχε ένα παρελθόν που προλείανε το έδαφος για αντι-ρωσικης στάση. Ο νέος ηγέτης του ΔΗΣΥ, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, απειλούσε το 2012, την κυβέρνηση Χριστόφια ότι θα υπήρχαν δικαστικές υποθέσεις, αν δίνονταν οικόπεδα για εκμετάλλευση σε ρωσικές εταιρείες. Τελικά, οι ρωσικές εταιρείες απέσυραν το ενδιαφέρον, αλλά σαφώς η στάση καταγράφηκε στη Μόσχα. Έτσι, το 2014, όταν η Τουρκία έκανε μια νέα επίδειξη των απόψεων/θέσεων της για την ΑΟΖ, κανένας δεν κινήθηκε. Και αντί το σχεδόν κωμικό Πίρι Ρέις του 2011, που έπαθε και μηχανική βλάβη, ξαφνικά εμφανίστηκε το Μπαρμπαρός, νότια της Λεμεσού. Οι δυτικοί «φίλοι» και το Ισραήλ έκαναν ότι δεν είδαν τίποτα – η Ρωσία σαφώς δεν έστειλε πλοία κοκ. Αν η Ρωσία αντιδρούσε στην αντι-ρωσική στάση των αξιωματούχων του ΔΗΣΥ που συμπεριφέρονταν, λες και είναι μόνοι τους με τις δυτικές πρεσβείες στο διεθνές σκηνικό, οι δυτικοί, από την πλευρά τους, ήταν ενοχλημένοι από τη στάση του Αναστασιάδη στο κυπριακό διότι εμπόδιζε τις σχέσεις τους με την Τουρκία, σε μια περίοδο που η Τουρκία αναδυόταν [και αναδύεται] σαν σημαντικός περιφερειακός παίκτης/δύναμη.

Ο Αναστασιάδης πανικόβλητος στράφηκε στην Ρωσία. Αλλά το 2015 τον περίμενε μια έκπληξη. Οι τουρκοκύπριοι επαναφέραν στην ηγεσία τους ένα υποστηρικτή της Λύσης, τον κ. Ακιντζή. Τώρα πια ο Αναστασιάδης θα είχε να αναμετρηθεί με όσα έλεγε το 2004. Όμως, στον πανικό του, είχε δεσμευτεί πάλι χωρίς να κατανοεί τις συνέπειες. Σύμφωνα με τις πρόσφατες αποκαλύψεις της Cyprus Mail, αρχές του 2015 είχε κωδικοποιηθεί ένα είδος understanding με την Τουρκία, ότι δεν θα αντιδρούσε έντονα το τουρκικό κράτος σε δανειοδότηση του οικοπέδου 6 [μέρος του οποίου διεκδικεί και η Τουρκία] εφόσον προχωρούσε η λύση. Ο Αναστασιάδης μάλλον νόμιζε, και αυτός στον μικρόκοσμο του, ότι τους ξεγέλασε. Έτσι για 2 χρόνια έκανε φιλικές συναντήσεις με τον Ακιντζή, και περίμενε την ευκαιρία να παγώσει τις συνομιλίες για τις εκλογές. Και ξαφνικά, βρέθηκε και πάλι προ εκπλήξεως. Η Τουρκία ξανα-ξεκινά με το Μπαρμπαρός – αλλά αυτήν την φορά το σκηνικό έχει πια τα στοιχεία της καθιέρωσης των τουρκικών θέσεων και της ντε φάκτο περικύκλωσης της Κύπρου. Το Μπαρπαρος, το 2014 [βλ. πιο κάτω χάρτη] κινήθηκε από τα ανατολικά στο νότια – και τώρα μπορεί να κινηθεί όπου θέλει, αφού έχει πια καταγραφεί από την δύση μέχρι την ανατολή η τουρκική θέση.

 Turkish survey vessel off south-east coast..http://cyprus-mail.com/2014/10/20/turkish-survey-vessel-off-cape-greco/

Το σημερινό σκηνικό: η μοναξιά του Αναστασιάδη και η εξάντληση της πειστικότητας του βοσκού του ψεύτη – από το 2004 στο 2010, το 2014, στο 2016-17

Η απομόνωση του Αναστασιάδη είναι μεγάλη. Και ο βασικός λόγος είναι ότι συμπεριφέρεται ανώριμα [εκπληκτικά ανώριμα] για τη διεθνή πολιτική. Όπως ομολόγησε και ο επικεφαλής της εκκλησίας, βασικά μια μερίδα ελληνοκυπρίων πολιτικών βίωσαν την ένταξη στην ΕΕ σαν ξεγέλασμα των Ευρωπαίων.[1] Ανάλογα φαίνεται να σκέφτεται και ο Αναστασιάδης –άσχετο αν για λογούς τακτικής καλόπιανε τους δυτικούς το 2004. Έτσι, όταν προσπάθησε τώρα να κατασκευάσει ένα θέαμα με τις «4 ελευθερίες», ουσιαστικά, έλπιζε ότι θα εκβιάσει [χρησιμοποιήσει;] την ΕΕ. Σύμφωνα με το φαντασιακό του σενάριο φαίνεται να έλπιζε ότι η ΕΕ θα έλεγε όχι και θα αναλάμβανε τις ευθύνες για το ναυάγιο [το χειρότερο είναι ότι ο Αναστασιάδης που υποτίθεται θέλει λύση, φαινόταν να ποντάρει στον φτηνό αντι-τουρκικο ρατσισμό της περιόδου – θα «μπουν 75 εκ., τούρκοι στην Ευρώπης»]. Όπως αποκαλύπτουν και τα δημοσιεύματα του Φιλελευθέρου, οι Ευρωπαίοι ούτε κατά διάνοια δεν στήριξαν τον Αναστασιάδη. Και ο Λαβρώφ όταν ήρθε έθεσε το θέμα της ΑΟΖ σαν ζήτημα συνομιλιών.

Η απώλεια φερεγγυότητας μεταφράζεται σε κρίση νομιμότητας του Πρόεδρου που προσπαθεί κουτοπόνηρα να αποφύγει τις υποχρεώσεις του [εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά σαν πρόεδρος δικοινοτικής Πολιτείας]

Βαθύτερα – ο καιροσκοπισμός του Αναστασιάδη δεν αντικατοπτρίζει μόνο στον ίδιο σαν πολιτική φιγούρα. Αποκαλύπτει με τραγικό [για την ελληνοκυπριακή κοινότητα] και κωμικό [για όσους παρακολουθούν] την συμπεριφορά της μονοπωλιακής διαχείρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους ελληνοκύπριους. Οι ελληνοκύπριοι απέκτησαν αυτό το δικαίωμα στα πλαίσια του ΟΗΕ το 1964 [και με τη μαζική στήριξη των αδεσμεύτων], επιβίωσαν παρά την τραγωδία του 1974 και πάλι με τον ΟΗΕ και τη διεθνή στήριξη. Όμως, τώρα κινούμενοι από ένα καιροσκοπικό πλάνο της νυν κυβέρνησης φαίνεται κραυγαλέα ότι όχι μόνο θέλουν φυσικό αέριο, διατηρήσουν το μονοπώλιό τους, αλλά θέλουν να το χρησιμοποιήσουν για να πάρουν το φούσκο αέριο μόνο για τους εαυτούς τους. Διότι τώρα το φυσικό αέριο, όπως και η ΑΟΖ, είναι μέρος της λύσης. Και ενώ ο κ. Χριστόφιας επέμενε να τονίζει ότι το φυσικό αέριο ανήκει και στις δυο κοινότητες και ότι ο ίδιος προσπαθεί έντιμα για τη λύση, η νυν κυβέρνηση ουσιαστικά φτιάχνει ένα πλαίσιο όπου οι Τουρκοκύπριοι θα πάρουν.. κάτι.. αν και όταν.

Προφανώς, λοιπόν, με το προηγούμενο της εξαπάτησης της ΕΕ το 2004, την ασυναρτησία [για να το πει κανείς ευγενικά] της νυν κυβέρνησης για το κυπριακό, και την απόπειρα οικειοποίησης αποκλειστικά και το φυσικού αερίου, η εικόνα είναι πολύ προβληματική για τους ελληνοκύπριους – τώρα πια με την ατσαλοσύνη της νυν κυβέρνησης, αποκαλύπτονται σαν κοινότητα που υφαρπάζει τις διαδικασίες δικοινοτικού κράτους.

Και τώρα; Το φόντο της κούρασης του ΟΗΕ [και της επιχορηγημένης προστασίας] και οι αθέλητες συνέπειες που παγιώνονται

Σε μεγάλό βαθμό για αυτό επέμενε και ο Άιντα. Διότι είναι διαφανή η διαδικασία – είναι σαφές ότι υπάρχει ένα πλαίσιο. Και ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά φαίνεται να είναι η ένοχη για την αποτυχία λόγω προσπαθειών για πάγωμα των συνομιλιών… Το τί θα γίνει θα φανεί – αλλά τόσο στην υπόθεση της ΑΟΖ, όσο και στην απο-νομιμοποίησης της ελληνοκυπριακής διαχείρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κ. Αναστασιάδης φαίνεται να έχει προσφέρει, έστω σαν αθέλητη συνέπεια, ενίσχυση των θέσεων της «Άλλης πλευράς». Η Τουρκία εμπεδώνει πια τους περίπατους γύρω από την Κύπρο, ενώ είναι εμφανές πια, και γιατί ακριβώς το θέμα του φυσικού αερίου είναι νέο και όχι κατάλοιπο του 1974, ότι ο νυν ελληνοκύπριος ηγέτης [και άρα και μελλοντικοί ενδεχόμενοι] όταν είναι μόνοι τους στην εξουσία, σκέφτονται μόνο την παράταξη τους – ούτε καν την κοινότητα τους..

Και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο θα πρέπει να σημειώσει κανείς δυο μετατοπίσεις – η μια συγκυριακή αλλά με μελλοντικές προοπτικές και η άλλη ιστορική διαδικασία είδησή πολιτική Τραμπ για περικοπές στην εισφορά των ΗΠΑ στον ΟΗΕ θέτει ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα ποιός πληρώνει, και γιατί, για τη δύναμη του ΟΗΕ στην Κύπρο. Και μέχρι ποτέ. Ο Γκουτιέρες έθεσε θέμα διατήρησης των «ειρηνευτικών αποστολών» [όπως της Κύπρο με φόντο τις περικοπές]. Το άλλο ζήτημα, που ο αρχιεπίσκοπος του ξεγελάσματος δεν πρόσεξε, είναι ότι το 2004 έγινε μια σημαντική αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Με την ένταξη, οι τουρκοκύπριοι είναι ευρωπαίοι πολίτες, η κοινότητα τους αναγνωρίστηκε και την παρούσα της μορφή/θέση ως οντότητα από την ΕΕ και τα σημεία επικοινωνίας και οι επαφές έχουν ευρωπαϊκή προστασία. Ταυτόχρονα, η τουρκοκυπριακή κοινότητα αναβαθμίζεται και στο ρευστό πλαίσιο του μουσουλμανικού κόσμου. Καθώς οι ελληνοκύπριοι βγάζουν αναπόφευκτα για όσους έχουν τέτοιες έμμονές, περίπατο την υπεροψία τους, η διάφανη εικόνα ενισχύει και την τουρκοκυπριακή διεκδίκηση…..

---

[1] Ανκαι βεβαια η διαδικασια ξεκινησε από την συνοδο του Ελσινκι – και από τοτε οντως η ελληκοπυπριακη πλευρα εδινε υποσχεσεις ππου δεν τηρηθηκαν το 2004, αλλα ταυτοχρονα η ΕΕ ειχε δισφαλισει μια σειρα θεσεων μεσω των οποιων ενταχθηκαν [εστω και [παραδοξα] και οι οτυρκοκυπριοι [σαν πολκιτες αλλα και σαν οντοτητα/συλλογικοτητα] στην ΕΕ…Αυτή είναι η κληρονομια του 2004 που προτιμουν να ξεχνουν οι απορριπτικοι..