Αναφορά στην συγκυρία της έκδοσης: από το βρικολάκιασμα της υστερίας της ΕΟΚΑ β έξω και μέσα στην Βουλή στον φτερούγισμα της ελπίδας του μέλλοντος στην κηδεία του Κωστή…

Είχαμε γράψει στο τελευταίο τεύχος ότι θα κάμναμε μια διακοπή κατά την διάρκεια των γιορτών του Απρίλη… Αλλά η Ιστορία ήρτεν τζαι ήβρεν μας. Ο θάνατος του Κωστή Αχνιωτη την επομένη της έκδοσης, προκάλεσε, ως γεγονός, ένα είδος ιστορικής ενατένισης για το χώρο, για τη συγκυρία, αλλά τζαι για τον Κωστή ως άτομο τζαι την προσφορά του… Την ίδια περίοδο το βαθύ κράτος των ΗΠΑ βομβάρδιζε τη Συρία [με εκείνη την ανεκδιήγητη ρητορική του «ανακοινώνω την ενοχή κάποιων, τους βομβαρδίζω – ή τους κάνω πραξικόπημα – και μετά ψάχνουμε να δούμε τί έγινε, και ποιοί βολεύονται από το θέαμα»] βάφοντας με αίμα, ακόμα μερικών Αράβων μια προσπάθεια επίλυσης «μικροδιαφορών» στο εσωτερικό του αμερικανικού κατεστημένου.. Η χαζομάρα, βέβαια, του να φωνάζουν μερικοί υστερικά χωρίς ίχνος τεκμήριου, δεν είναι αμερικανική αποκλειστικότητα… Την έχουμε γιόρκιν τζαι στην Κύπρο… Σε όλη την κωμική μεγαλοπρέπεια που αποκτά η μικρότητα [και η μικροπρέπεια των προθέσεων] όταν προσπαθεί να μεγαλοπιαστεί για πράγματα που είτε δεν ξέρει, είτε ξέρει ότι λέει ψέματα και ελπίζει σε ανόητους να τα αναπαράγουν…

Και την Παρασκευή η Ιστορία ήρθε με όλη της την μεγαλοπρέπεια να μας θυμίσει την ολότητά της – έξω από τη Βουλή [και μερικοί μέσα στη  Βουλή] θύμιζαν τον νεοφασισμό και την ιστορική του δειλία που οδήγησε στο 1974, ενώ το απόγευμα στην κηδεία του Κωστή, φάνηκε, μέσα στην καταχνιά μιας δύσης που πλανιόταν από το πρωί της αισχρότητας των τραμπούκων στη Βουλή [τόσο μίζεροι που κουβαλούσαν το σύνθημα του Πολυτεχνείου –αυτοί οι απόγονοι της Χούντας – κινώντας επίδειξη της ντροπής τους για την ιδεολογική τους καταγωγή], αναδύθηκε το απόγευμα ένας ήλιος από το παρελθόν που άνοιγε πόρτες για το μέλλον… Μια κηδεία με την «λαογραφία του παρελθόντος», όπως θα έλεγε και ο Κωστής, αλλά και με την ελπίδα του Μέλλοντος να μεταφέρεται στα χερια των γυναικών που κουβαλούσαν το φέρετρο, στις υψωμένες γροθιές, τα κοκκινα ρουχα και τα κοκκινα μαντηλια,  στην παρουσία ακόμα και στην εκκλησία του δικοινοτικού πλούτου και ήχων αυτης της χωρας, του συνθηματος «η ειρηνη στην Κυπρο δεν μπορει να εμποδιστει» [που ακουστηκε και στις 2 γλωσσες], και σαν την πραγματική τελετή του επαναστάτη, τον ύμνο της Διεθνούς στο φόντο της ιστορικής αναφοράς του Κωστή για την κυπριακή συνείδηση σαν την υπεροψία των περιθωριακών, και μετά με ένα γλυκό ελληνοτουρκικό αποχαιρετισμό: το «της αγάπης αίματα» του Μ. Θεοδωράκη και ένα τραγούδι του Λιβανελί που το τραγουδήσαν οι Τουρκοκύπριοι που ήταν εκεί…

Χάραζε η ήλιος του μέλλοντος ενάντια στη σαβούρα του παρελθόντος που εξέφραζαν έξω  και μέσα στη Βουλή όσοι αντί  να σκέφτονται, παπαγάλιζαν ..σαν κουρδιστά πορτοκαλιά που εξυπηρετούν κάθε λογής αφέντες…

..Αφιέρωμα, λοιπόν, με σπόντες, στην εβδομάδα όπου το παρελθόν διαστρώθηκε με το Μέλλον σε διάφορες περιοχές της Λευκωσίας. Εκείνοι δίπλα από το νοσοκομείο στο οποίο έγιναν εγκλήματα εναντίον των τουρκοκυπρίων το 1963-64 και των αντιστασιακών ελληνοκυπρίων τον Ιούλιο του 1974 [των θυμάτων της αθλιότητας της ένωσης], και από την άλλη ένας χώρος στο βάθος του οποίου υπήρχε η βορειά Κύπρος. Πραγματικά και σημειολογικά ως Μέλλον… Ως σημείο που δεν μπορούν να εξαφανίσουν οι παπαγάλοι του τραμπουκισμού. Όπως έγραψε και ο Λιασίδης για την κηδεία ενός αλλού μέλους της ιστορικής παράδοσης της αντίστασης, για τον Πέτρου, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους μασκοφόρους του αποικιακού asset, του Γ. Γρίβα Χίτη..

…Γενιές γενιών εν νά ρκουνται πουκάτω να πεζεύκουν

Σαν τζοινωνίαν τον δρόσο σου να πίνουν να δροσεύκουν

Να ψάλλουν τον νεκρώσιμο του πολεμοκασάπη'

Την άνοιξη της νέας ζωής το σε γνωρίζω Αγάπη

Υ.Γ. Για τον Κωστή τζαι το ιστορικό πλαίσιο της κυπριακής εξωθερμικής αριστεράς, της ανυπόταχτης αντίστασης, ετοιμάζεται αφιέρωμα. Η πιο κάτω είναι η πρώτη δικοινοτική αφίσα του κυπριακού εξωθεσμικού χώρου. Δημιουργήθηκε σαν συνεργασία του «Εντός των Τειχών» και της Ozkurluk το 1989 – και δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του Εντός το 1990. Και οι χαφιέδες της διχοτόμησης φώναζαν και τότε – «να ζήσει ο Ντενκτας» έλεγαν για να μείνει το τείχος. Αλλα δεν τους βγήκε..J ..Η ντε φάκτο ενοποίηση, σαν η πραγματική Ιστορία, αυτής της Χώρας, η οποία, όπως και κάθε τι σημαντικό, δημιουργείται από τα κάτω, ξεκίνησε και συνεχίζεται….