Από το κυπριακό στις προεδρικές εκλογές Ή γιατί είχε δίκαιο ο Ακιντζή ότι ο νους του Αναστασιάδη είναι διχασμένος ανάμεσα στο κυπριακό και τις εκλογές – και πάντα έτσι ήταν.. Καταγραφή προεκλογικού τοπίου

Όταν ξεκίνησε στα τέλη του 2009-αρχές του 2010 η διαφοροποίηση του Αναστασιάδη από την πολιτική της τότε κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό, ο Στυλιανίδης, ο οποίος φαινόταν να προσπαθεί να κρατήσει επαφή ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, αντιμετώπιζε συχνά την ερώτηση «πού το πάει ο Αναστασιάδης;» ή «τί έπαθε ο Αναστασιάδης;» [από όσους θεωρούσαν ότι η στάση του και οι ανάλογες παραστάσεις το 2004 θα ήταν το καθοριστικό στοιχείο, πια, της υπόλοιπης πολιτικής του καριέρας]. Η συνηθισμένη του απάντηση, όπως μεταφέρθηκε ευρύτερα, ήταν κάπως έτσι: «ο Αναστασιάδης δεν ενδιαφέρεται για τίποτε εκτός από τις προεδρικές του 2013. Το μόνο που κάμνει είναι να βλέπει τις δημοσκοπήσεις τζαι να σκέφτεται ανάλογα. Ξεχάστε το κυπριακό» …Αυτό το οποίο ζούμε σήμερα [και κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 2016] φαίνεται να είναι ανάλογο.

2013-2015: Ο Αναστασιάδης αποφεύγει το κυπριακό εκτός από το να στήνει θεάματα καλοπιάσματος των απορριπτικών – όπως με την απομάκρυνση Ντάουνερ και την απόκρυψη του εγγράφου των συγκλίσεων

Ας δούμε τα συμπτώματα. Ο Αναστασιάδης έδειξε από την αρχή της εκλογής του το 2013, ότι δεν ήθελε να ασχοληθεί με το κυπριακό – και δεν είχε να κανει μόνο με το στραπάτσο που έπαθε με την προσπάθεια επιβολής του πρώτου καθολικού κουρέματος. Αντίθετα, φαίνεται ότι σκόπιμα προσπαθούσε να συντηρήσει ένα στάλωμα – και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο  το 2013 με δεδομένο ότι μέχρι το 2015 ο κ. Έρογλου ως διαπραγματευτής της τουρκοκυπριακής πλευράς δεν ήθελε λύση στην βάση όσων συζητούνταν.

Αλλά ο Αναστασιάδης δεν περιορίστηκε απλώς να χρησιμοποιεί τον απορριπτισμο του Έρογλου. Αντίθετα, προσπάθησε ενεργά να καλοπιάνει τους απορριπτικούς – να συντηρήσει ουσιαστικά το κλίμα, το οποίο βοήθησε να διαμορφωθεί από το 2011 με τις επιθέσεις ενάντια στην αριστερά. Σε αυτό το κλίμα, ο Αναστασιάδης, έκανε κάποιες γενικόλογες δηλώσεις για το κυπριακό αλλά απέφευγε οποιαδήποτε κίνηση μπορούσε να του χαλάσει την εικόνα ανάμεσα στους απορριπτικούς – και του κέντρου και του χώρου της δεξιάς. Αυτή η ενεργητική προσπάθεια καλοπιάσματος ήταν εμφανής στην επίθεση εναντίον του Ντάουνερ.

Όπως είναι γνωστό οι απορριπτικοί στην προσπάθεια τους να καλλιεργούν αρνητικό κλίμα ενάντια στις συνομιλίες και την λύση, συνήθως κατασκευάζουν μια συνωμοτική θεωρία μέσα στην οποία ύποπτο και μοχθηρό ρόλο παίζει ο αντιπρόσωπος του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Βέβαια, ο Ντάουνερ φερόταν να είναι φίλος με τον κύκλο του Αναστασιάδη – και ιδιαίτερα με τον Μακάριο Δρουσιώτη, τον οποίο ο Αναστασιάδης αντάμειψε για τις υπηρεσίες του με θέση στο προεδρικό. Όμως, ξαφνικά, ο Ντάουνερ έγινε κακός και ούτε ο, κατά τα άλλα πολύ οργανωμένος με τα αρχεία, Δρουσιώτης,  δεν μπορούσε να βρει το έγγραφο των συγκλίσεων που έχει αποστείλει ο Ντάουνερ. Ήταν μια υπεκφυγή στην οποία φαίνεται ότι πρόθυμα συμμετείχε και ο Δρουσιώτης για να γίνεται κατανοητό και το πλέγμα των ατόμων [και των συμφερόντων και ρητορικής όπως εκφράζονται ευρύτερα από την εφημερίδα Πολίτης] γύρω από τα θεάματα του κ. Αναστασιάδη.

Μετά την αποπομπή του Ντάουνερ, ο Αναστασιάδης ανακάλυψε ότι ναι μεν είχε βολέψει κάπως του απορριπτικούς, αλλά γενικώς δεν ασχολείτο κανένας με το κυπριακό. Και αυτό θα μπορούσε βέβαια να το αγνοήσει – αν δεν υπήρχαν προβλήματα για τις δικές του προτεραιότητες: την εμμονή στην προεδρική καρέκλα, αλλά και τη διαχείριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόγω των καθηκόντων του. Με βάση το γεγονός ότι μια μερίδα πια των οπαδών του ΔΗΣΥ έχει ταυτιστεί με την λύση [όχι απλώς ιδεολογικά, αλλά και με βάση υλικά συμφέροντα σαν πρόσφυγες αλλά και πολιτισμικά σαν εικόνα για την εμπειρία στην Κύπρο] όφειλε να κανει κάτι για να καλοκάτσει και αυτήν την πτέρυγα. Και δεν μπορούσαν όλοι να πάρουν μια καρέκλα, όπως ο Δρουσιώτης. Από την άλλη, η κάθοδος του Μπαρμαρός έδειξε την κραυγαλέα γύμνια της εξωτερικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Έτσι ο Αναστασιάδης εγκαινίασε την στροφή στην  Μόσχα, αντιγράφοντας τον Χριστόφια, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα με τους απορριπτικούς, οι οποίοι είχαν επίσης μετακινηθεί από τις συσσωρευμένες ανοησίες του 2011, όπου έπρεπε να ταυτιστεί απόλυτα η Κύπρος με τη Δύση, κατά την κωμική παράσταση Πολυβίου. Το 2015, όμως, ήρθε και μια άλλη διάσταση του κυπριακού και βρήκε τον Αναστασιάδη – η εκλογή του Ακιντζή.

Η τουρκοκυπριακή κοινότητα επαναφέρει τη λύση πιεστικά με την εκλογή Ακιντζή το 2015

Η εκλογή του Ακιντζή ήταν το προϊόν εξελίξεων στην τουρκοκυπριακή κοινότητα – η σταδιακή μετάλλαξη της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε μια θέση αντιπαράθεσης με τον Ερντογάν και την Τουρκία πάει πίσω στο 2011 – και ήδη από το 2014 ήταν εμφανές ένα νέο είδος δυναμικής ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους.

Ο Ακιντζή υποχρέωσε τον Αναστασιάδη να δείξει προς τα έξω μια πιο θετική εικόνα για το κυπριακό, θυμίζοντας μερικές φορές και δηλώσεις ανάλογες της περιόδου 2004-10. Αλλά πάντα προσπαθούσε να καλοκρατά [και στην ανάγκη να εξαγοράζει] την εύνοια, και την ευνοϊκή για τον ίδιο στάση, μερίδας έστω των απορριπτικών – ή σχεδόν πειθήνια στάση του απέναντι στον αρχιεπίσκοπο, και οι δηλώσεις του τελευταίου για τον Αναστασιάδη είναι μνημειώδη τεκμήρια αυτής της προσπάθειας του.

Έτσι έπρεπε από την μια να φαίνεται ότι μιλά ειλικρινά με τον Ακιντζή, ενώ από την άλλη να διαβεβαιώνει τον αρχιεπίσκοπο, τον Ταλιαδώρο [εθνικιστή και απορριπτικό και ηγέτη της συντεχνίας καθηγητών] κοκ, ότι δεν πρέπει να ανησυχούν. Αυτό το διπλό παιχνίδι ξεκίνησε από το 2015 και βρέθηκε μπροστά στην ώρα της αλήθειας το 2016. Και μπροστά στο δίλημμα ο Αναστασιάδης επέλεξε και πάλι, όπως και το 2010, την καρέκλα… Αλλά η προσπάθεια του να το παίζει σε δυο ταμπλό φάνηκε να χάνει δραματικά..

Αλλά στην ελληνοκυπριακή κοινότητα έχει ανασυνταχθεί με νέους όρους πια ο κεντρώος απορριπτικός πόλος – και δεν είναι μόνο απορριπτικός, είναι και έντονα εναντίον του Αναστασιάδη

Το ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι ο αρχιεπίσκοπος σαν απολογητής του Αναστασιάδη [«μην ανησυχείτε δεν θα γίνει τίποτα» έλεγε σε διάφορους τόνους» ο Χρυσόστομος] έχει καταντήσει γραφικός – το πραγματικό παιχνίδι στο απορριπτικό στρατόπεδο παίχτηκε στο ΔΗΚΟ και εκεί ο Αναστασιάδης έχασε δραματικά.

Η πρώτη ήττα εμφανίστηκε με την απρόσμενη νίκη του Νικόλα Παπαδόπουλου στις εσωκομματικές εκλογές. Ακολούθησε μια σειρά επιθέσεων στο νέο ηγέτη του ΔΗΚΟ και ο Αναστασιάδης κράτησε τους υπουργούς του ΔΗΚΟ [σαν μια απόπειρα διάσπασης του ΔΗΚΟ, όπως έκανε και ο Κληρίδης το 1998] παρά την απόφαση του Ν. Παπαδόπουλου να τερματίσει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Και ανταμοιβές και σκανδαλωδώς τον Κεννεβέζο, δίνοντας και μια νέα διάσταση στο εξόφθαλμο ρουσφέτι-εξαγορά. Όμως, ο Ν. Παπαδόπουλος δεν έχασε.

Στις εκλογές του 2016, τόσο στις βουλευτικές, όσο και στις δημοτικές, παρά το ότι υπάρχουν σαφώς διαφοροποιήσεις από την κ. Παπαδόπουλο [δεν εκλέχθηκαν οι «δικοί του» λ.χ. στη Λεμεσό και αλλού], εντούτοις το ΔΗΚΟ φαίνεται πια συσπειρωμένο για να διεκδικήσει την προεδρία.

Η μονοκρατορία του ΔΗΣΥ [τόσο κραυγαλέα εμφανής] στους κρατικούς μηχανισμούς είναι λογικό ότι ενόχλησε το άλλο κόμμα με ψηλό ποσοστό συμμετοχής στη δημόσια υπηρεσία. Άρα πέρα από το κυπριακό, το ΔΗΚΟ έχει πολλαπλά κίνητρα να κινηθεί ενωμένο προς τις εκλογές. Και τα εκλογικά ποσοστά δείχνουν 14-15% για την ώρα. Από την άλλη, η ΕΔΕΚ παρά την προσπάθεια του ΔΗΣΥ να την χειραγωγήσει, τελικά φάνηκε επίσης να συγκρατεί ένα ποσοστό 6+%, το οποίο πάει σε συμμαχία με το ΔΗΚΟ. Στις δημοτικές λ.χ. οι διαφωνίες με την ηγεσία Σιζοπουλου [αλλά και Ευσταθίου] φάνηκαν σαφώς στην Λεμεσό αλλά και λογικά στην Πάφο [αν και εκεί δεν συζητήθηκε ιδιαίτερα πως κινήθηκαν οι ψήφοι Ομήρου, Σαρικα κοκ]. Όμως τα ποσοστά της ΕΔΕΚ στα δημοτικά συμβούλια διατηρήθηκαν στα ίδια επίπεδα με τις βουλευτικές. Άρα ακόμα και με Σιζοπουλο, ο οποίος είναι σαφώς διχαστικός και προκάλεσε ρήγματα, το κόμμα αντέχει σαν βάση συνοχής στο 6%. Μια αλλαγή  ηγεσίας η ελκυστική υποψηφιότητα προεδρικών θα συσπειρώσει ενδεχομένως και άλλους.. με δεδομένο, λοιπόν, ότι ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ φαίνονται να κινούνται σε ένα βασικό άξονα, η υποψηφιότητα που θα στηρίξουν προεκλογικά, έχει σαφώς δυναμική. Και αυτό το μπλοκ είναι σαφώς εναντίον του Αναστασιάδη. Ο Σιζόπουλος είναι λίγο ανεμόμυλος αν το δει κανείς ιστορικά, αλλά όπως είναι τα δεδομένα θα τρέξει με υποψηφιότητα μαζί με το ΔΗΚΟ – αν είναι ακόμα ηγέτης της  ΕΔΕΚ μετά τις εσωκομματικές εκλογές τον Μάιο. Άρα η προσπάθεια του ΔΗΣΥ και του Αναστασιάδη να χειραγωγήσουν με εξαγορές «επενδύσεις» κοκ το χώρο του Κέντρου έχει αποτύχει. Και αντίθετα από τα ευχολόγια έχει δημιουργηθεί ένα μπλοκ που φαίνεται να έχει δυναμική… όπως έδειξαν και οι βουλευτικές. Και σε αυτό το μπλοκ μάλλον κινείται και το σχήμα των Περδίκη – Θεοπέμπτου..

Ποιός πιστεύει, πια, τον Αναστασιάδη;

Το άλλο πρόβλημα του Αναστασιάδη είναι η συνολική απώλεια εμπιστοσύνης. Η ειρωνεία της τύχης που είναι και αποκαλυπτική, είναι ότι τους τελευταίους μήνες είναι η αριστερά που στήριζε τις όποιες προσπάθειες του στο κυπριακό. Αλλά η αριστερά δεν πήρε τίποτα από τον Αναστασιάδη [άρα δεν είναι αποτέλεσμα των εξαγορών που έχουν γίνει] και δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι εμπιστεύονται γενικά η ιδιαίτερα τον Αναστασιάδη – ελπίζουν μεν αλλά… Εκεί που φαίνεται να έχει χαθεί η εμπιστοσύνη, και να έχει ραγίσει το γυαλί, είναι οι σχέσεις με τον κ. Ακιντζή.

Οι τουρκοκύπριοι δεν ψηφίζουν μεν στις προεδρικές, αλλά το επιχείρημα που κουβαλούσε αόρατα ο Αναστασιάδης για τους οπαδούς της λύσης, ήταν ότι λόγω της στάσης του το 2004, μπορούσαν να εμπιστευθούν οι τουρκοκύπριοι. Τα έχει καταφέρει να εξανεμίσει εκείνη την εμπιστοσύνη – και τώρα μάλλον αντιμετωπίζεται σαν κάποιος που πουλά εικόνα με δυο σκέψεις στο μυαλό του, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ακιντζή [σκέφτεται το κυπριακό, αλλά και τις εκλογές].. Η απώλεια εμπιστοσύνης των τουρκοκυπρίων, θα μεταφραστεί γενικότερά και σε απώλεια εμπιστοσύνης από όσους [και ελληνοκύπριους] έλπιζαν σε αυτόν για τη λύση..

Ο κ. Ακιντζή υπήρξε σε γενικές γραμμές συνεπής από την εκλογή του. Ήθελε λύση και με βάση τις συγκλίσεις θεωρούσε ότι μπορούσε το όλο ζήτημα να περάσει στα κεφάλαια που έχουν μείνει. Αντίθετα, ο Αναστασιάδης πέρα από μια σειρά δημοσίων συναντήσεων και κάποιων εκδηλώσεων, φάνηκε να προτιμά να ανακυκλώνει τις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ, επιβεβαιώνοντας όσους θεωρούσαν ότι αυτό που τον ενδιαφέρει όντως δεν είναι το κυπριακό [η λύση ή η μη-λύση] αλλά αντίθετα να κερδίσει χρόνο μέχρι τις επόμενες προεδρικές. Έτσι υιοθέτησε τις συγκλίσεις αλλά λ.χ. στο θέμα της εκ περιτροπής προτίμησε να συμπεριφέρεται λες και δεν συμφώνησε. Ήξερε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει κάτι εκεί – απλώς το καθυστερούσε [αλλά δίνοντας και ένα αρνητικό μήνυμα στην άλλη κοινότητα]  για εσωτερικούς ελληνοκυπριακούς λόγους - για να μην του κάνουν επίθεση οι απορριπτικοί. Το τί ακριβώς θα κάνει, όταν έρθει η λύση είναι αξιοπερίεργο – εκτός και αν ελπίζει γενικώς να διαχειρίζεται το κυπριακό σαν λύση-μη-λύση για να είναι πρόεδρος. Αλλά ακόμα χειροτέρα από ότι μας αποκάλυψε, τελικά, η εφημερίδα που τον εκφράζει, ο Πολίτης, ο στόχος του [όπως τουλάχιστον διοχετεύτηκε στον ημέτερο περίγυρο] ήταν να το πάρει μέχρι το τέλος… και αν το ανταλλάξει [ή να το κάνει να φαίνεται με ανταλλαγή] με κάτι. Αυτά, όμως, είναι κόλπα που αν τα κάνει κάποιος σαν εγκεφαλικές ασκήσεις, θα μπορούσε να γίνουν κατανοητά. Αλλά να διαπραγματεύεσαι σοβαρά, να θέλεις παραχωρήσεις στο ένα και στο άλλο, αλλά να μην αποδέχεσαι καν τα αυτονόητα [η εκ περιτροπής ήταν και στο σχέδιο Αννάν, και σαφώς η τότε μορφή ήταν χωρίς το κέρδος της διασταυρωμένης ψήφου – για να αποκτηθεί κάτι που ιστορικά ήθελαν οι ελληνοκύπριοι για να αντισταθμίζουν και το ρόλο της Τουρκίας, και ήταν κάτι που το αναγνώρισε σαν θετικά μέχρι και ο Τάσσος] τότε το μήνυμα στην άλλη κοινότητα είναι ότι αυτός θέλει να παίρνει, αλλά φοβάται τους απορριπτικούς και δεν κάνει καν συνομιλίες. Ήδη πριν από το φθινόπωρο του 2016, ο Ακιντζή έκφραζε παράπονα για την συμπεριφορά του Αναστασιάδη που δεν τηρούσε τις υποσχέσεις – η διατήρηση λ.χ. του Συμβουλίου με φανατικούς απορριπτικούς στην Αγγλική Σχολή ήταν μέρος του όλου σκηνικού, όπως και καθυστερήσεις σε μια σειρά άλλων θεμάτων. Τελικά, η φούσκα έσκασε το φθινόπωρο.

Το πλαίσιο Ακιντζή το φθινόπωρο του 2016 – και πώς ο Αναστασιάδης ροκάνιζε τότε το χρόνο φοβούμενος τη στιγμή που θα έπρεπε να αναλάβει ευθύνες… προεκλογικά, όπως ο ίδιος τα έφερε με τις προηγούμενες αναβολές του..

Ο  Ακιντζή ήταν σαφής: στις αρχές του 2017 θα ξεκινούσαν οι διαδικασίες για το δημοψήφισμα στην Τουρκία, και μετά ξεκινά η προεκλογική των ελληνοκυπρίων. Σε αυτό το πλαίσιο, [και με βάση το γεγονός ότι όλα είχαν συζητηθεί τον προηγούμενο χρόνο] έθεσε ως λογικό ορίζοντα το τέλος του 2016 – για να γίνει η συζήτηση για το εδαφικό-περιουσιακό και την ασφάλεια. Ο Αναστασιάδης αποκαλύφθηκε, πια, σαν ένας πολιτικός που απλώς φοβάται να αναλάβει την ευθύνη. Αρχικά, πήγε στην Νέα Υόρκη για να μην τεθούν χρονοδιαγράμματα – και από ότι φάνηκε ο βασικός του στόχος ήταν να πει, με την επιστροφή του στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, ότι… είχε άδικο ο Ν. Παπαδόπουλος που πρόβλεπε ότι θα μπουν χρονοδιαγράμματα.

Ο Αναστασιάδης έκανε, ήδη, προεκλογική. Μετά ένοιωσε εσωτερικά πιέσεις, θυμήθηκε εξωτερικά και την διεθνή μοναξιά, όταν εμφανίστηκε το Μπαρπαρός, και μπήκε σε διαδικασία διαπραγματεύσεων. Μόλις πλησίασε κάτι στο εδαφικό, έφυγε από το Μοντ Πελεράν και πήγε και στην ..Αθήνα, και μετά, στο δεύτερο Μοντ Πελεράν, κατάλαβε και ο κ. Ακιντζή ότι ο Αναστασιάδης δεν διαπραγματευόταν για τη λύση, αλλά για την καρέκλα, και σηκώθηκε και έφυγε. Και κάπου εκεί οι ελληνοκύπριοι ίσως και να έχασαν την Μόρφου.. Αλλά ο Αναστασιάδης είχε αμέσως την πρακτική έτοιμη – φταίει κάποιος άλλος. Ο Κοτζιάς ανακοίνωσε ο Πολίτης,

μαζί με την γραφική περιγραφή/συγκάλυψη του Κασκάνη για το διάλογο Αναστασιάδη -Ακιντζή .. «Αχ Μουσταφά»..

Η αποκαλυπτική στιγμή της δειλίας: ένας πρόεδρος που ανέπεμψε τόσα και τόσα, ξαφνικά, δεν μπορούσε ούτε αναπομπή να κάνει ούτε να πει στο κόμμα του να ψηφίσει άλλη τροπολογία ακύρωσης του ψηφίσματος στη Βουλή… Αυτή ήταν η πραγματική εικόνα και πριν…

Όταν μπήκαμε στο 2017, η εικόνα με την εκλογή Τραμπ είναι διαφορετική – εκφράζουν λ.χ. και μια εν δυνάμει νέα σχέση ΗΠΑ – Ρωσίας, την νίκη του Άσσαντ και της Ρωσίας στη Συρία κοκ. Αλλά στην Κύπρο ελάχιστα απασχόλησαν τα πιο πάνω – μέχρι και η Νούλαντ έγινε αντικείμενο σχολίων καθώς, έφευγε από το πόστο της.

Τελικά, ανταλλάγηκαν οι χάρτες στην Ελβετία σε ένα θέαμα χωρίς νόημα πια – εκτός ίσως και ότι ξεκίνησε συμβολικά ο γύρος των διασκέψεων που θα οδηγήσει σε πραγματική διεθνή διάσκεψη. Μπορεί να πει κάποιος ότι τελικά ο Αναστασιάδης, θέλοντας ή μη έκανε ένα βήμα στο περιουσιακό-εδαφικό με τους χάρτες για ποσοστό γύρω στο 29% για την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Φυσικά, δεν είναι και κάτι νέο – τέτοια ποσοστά συζητούνται από την δεκαετία του 1980.. Αλλα το ότι αυτό είναι το μόνο που έχει ουσιαστικά γίνει μέχρι τώρα σαν ανάλογο των συγκλίσεων Χριστόφια – Ταλάτ, είναι ενδεικτικό του πώς οι συνομιλίες, παρά τα θεάματα, ανακύκλωναν. Σε αυτό το πλαίσιο, το δόλωμα του ΕΛΑΜ με τις συλλογές υπογραφών του 1950, και η στρατηγική υιοθέτησή του από τους απορριπτικούς του κέντρου, οδήγησε σε αδιέξοδο ακριβώς γιατί η συμπεριφορά του κόμματος του Αναστασιάδη [αποχή για να μην φανεί τί υποστηρίζαν] ήταν τυπική της δικής του πρακτικής.

Όπως ο Αναστασιάδης για 4 χρονιά ψάχνει δικαιολογίες να το παίξει και «έτσι και γιουβέτσι». Και όταν ένας πρόεδρος που ανάπεμψε τόσες και τόσες τροπολογίες δεν κάνει τίποτα σε αυτό το θέμα και το κόμμα του θέλει να αποκλείσει τον εορτασμό, αλλά με έμμεση διαδικασία χωρίς να πάρει θέση, τότε το εύλογο ερώτημα είναι πώς αυτό το κόμμα και αυτός ο πολιτικός, ο Αναστασιάδης, μπορούν να στηρίξουν μια λύση και σε δημοψήφισμα και μετά;

Ήταν εκφραστικό το ότι η εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ στο ΡΙΚ, η Στέλλα Μιχαήλ, συνεργάζονταν άψογα με τον εκπρόσωπο του απορριπτισμού, τον Γ. Νικολάου, στο να κάνουν επίθεση στον εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ γιατί έκανε κριτική και στην απόφαση της Βουλής και στην στάση του Αναστασιάδη που προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από άλλους.

Η πραγματικότητα του κυπριακού σήμερα: εσωτερικές και εξωτερικές δυναμικές λύσης

Όσον αφορά στο κυπριακό υπάρχουν δυο δυναμικές που σπρώχνουν προς τη λύση:

1.    μια εσωτερική δυναμική πίεσης με βάση την αριστερά [θεσμική και εξωθεσμική] και μερίδα της δεξιάς [άτυπα και ψηφοφόρους του κέντρου, οι οποίοι όμως όπως φάνηκε θα είναι κομματικά συνεπείς σε εσωκοινοτικές εκλογές, όπως οι προεδρικές], και τις συγκλίσεις [συν και την, έστω και με πίεση, προώθηση σύγκλισης στο εδαφικό-περιουσιακό]

2.    μια εξωτερική δυναμική που έχει να κάνει και με το φυσικό αέριο [που θα γίνει και εσωτερική για τους ελληνοκύπριους σύντομα, όταν εμφανιστεί και πάλι ένα σενάριο Μπαρπαρός – και η ευρύτερη τουρκική θέση για την ΑΟΖ] αλλά και την αυτόνομη πια θέση της Τουρκίας ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη [με την οποία πια διαπραγματεύεται η ΕΕ, παρά της υποβάλλει όρους, ενώ η Τουρκία κατάφερε επίσης να βρεθεί ντε φάκτο συνομιλητής της Ρωσίας στο συριακό, παρά την ήττα της στρατιωτικά]. Και σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να αναμένει κανείς και μια συζήτηση για τις σχέσεις ΕΕ και τουρκοκυπρίων.

Αν θα εμφανιστούν πιεστικά αυτές οι δυναμικές τους 3 μήνες ανάμεσα στο τουρκικό δημοψήφισμα στα μέσα Απρίλιου και τα μέσα του καλοκαιριού, όταν θα αρχίσει η αποσαφήνιση των προεκλογικών κινήσεων στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, θα φανεί.

Η προεκλογική εκστρατεία του ΔΗΣΥ έχει ξεκινήσει… παίζει μεν σε δυο ταμπλό, και ελέγχει την μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ, αλλά έχει να αντιμετωπίσει μια αντί-συναγερμική πλειοψηφική κοινωνική δυσφορία – την οποία θα προσπαθήσει να διασπάσει για να επιπλεύσει..

Όσον αφορά στις προεδρικές φαίνεται ότι ο Αναστασιάδης, που είναι ντε φάκτο ήδη ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ προσπαθεί να κρατήσει και τα δυο σχοινιά [και τους υποστηρικτές της λύσης και τους απορριπτικούς] στο κόμμα του για να μπορεί να ελιχθεί στον δεύτερο γύρο. Έχει σαν μεγάλο πλεονέκτημα τον έλεγχο στα ΜΜΕ. Από ότι φάνηκε και από τις, ουσιαστικά, χρηματοδοτήσεις των μικρών καναλιών, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί, ήδη, κρατικό χρήμα για να εξαγοράζει εύνοια στα ΜΜΕ. Η συζήτηση για το Mad TV του Λοττίδη ήταν μια έμμεση αναφορά στο πώς αντιμετωπίζουν τον Αναστασιάδη τα ΜΜΕ του Λοττίδη. Ανάλογες μορφές εξάρτησης φαίνεται να υπάρχουν και σε αλλά ΜΜΕ – ο έλεγχος ο οποίος έχει επιβληθεί από την κυβέρνηση στις διοικήσεις των τραπεζών [δικηγορικό γραφείο Αναστασιάδη και ΔΣ Τράπεζας Κύπρου, Ειρένα – Ελληνική, Χατζήγιαννης – Συνεργατισμός] σημαίνουν ουσιαστικά ότι τα δάνεια και η τραπεζιτική χρηματοδότηση των μεγάλων ΜΜΕ ελέγχεται από ημέτερους του ΔΗΣΥ. Το μεγάλο μειονέκτημα του κυβερνώντος κόμματος είναι η διάχυτη διαπλοκή και διαφθορά. Οι εικόνες του διορισμού του Κεννεβέζου, και της Αθηνάς Κυριακίδου πρόσφατα, τα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα ημετέρων, ξεκινώντας από το σκάνδαλο του Ρίκκου μέχρι την παράδοξη ενοικίαση χώρου για το κτηματολόγιο στο Παραλίμνι για την οποία η κυβέρνηση κρύβει στοιχεία, γενικότερα η αστεία συμπεριφορά του Χάσικου που καμώνεται ότι δεν βλέπει τη σύγκρουση συμφερόντων, οι αποστολές ημέτερων στις Βρυξέλλες, οι διορισμοί της Σόφης, της Σάβιας κλπ, η συνεχής κόντρα με τον Γενικό Ελεγκτή [και αυτοί τον διορούσαν – μπορεί να φανταστεί κάποιος τί θα έκαναν αν δεν ήταν καν δικός τους] κοκ. Είναι καθημερινά σκηνικά μιας θλιβερής κατάστασης. Και παρά τα θεάματα του Χάρη [και τις προσλήψεις 3000 ανέργων στο.. στρατό] έχουμε ανεργία στο 14%, άρα η κριτική για το πώς διαχειρίστηκε η κυβέρνηση την αντιμετώπιση της τραπεζιτικής κρίσης [και θα έχει και το «δεσμεύομαι» ο Αναστασιάδης να τον κυνηγά – μαζί με τον συμπέθερο έστω και υπόγεια], θα είναι εύκολα θέμα για τους υποψήφιους της αντιπολίτευσης…

Η ανάγκη και το αίσθημα για αλλαγή – έστω και για να μην ριζώσουν στην καρέκλα αυτοί με την ξεκάθαρη ρουσφετολογία- είναι πια διάχυτα, πλειοψηφικά, και δύσκολα θα γλυτώσει χωρίς μεγάλο κόστος ο ΔΗΣΥ, αργά η γρήγορα..

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αναστασιάδης θα ποντάρει ότι θα εκλεγεί.. κατά λάθος. Δηλαδή μέσα από την αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις της πλειοψηφίας που θέλει να απαλλαγεί για διάφορους λόγους από την συναγερμική κυβέρνηση. ήδη ο Πολίτης διέρρευσε εν μέρει το κυβερνητικό σχέδιο – να διασπαστεί ο χώρος του κέντρου, για να περάσει ο υποψήφιος της αριστεράς στον δεύτερο γύρο - και μετά να στήσουν το θέαμα δαιμονοποίησης της αριστεράς που ζήσαμε από το 2011 ή για τους απορριπτικούς από το 2009. Και μια πρόγευση που είχαμε και την δεύτερη Κυριακή των προεδρικών του 2008 – τότε που ο κατά τα άλλά «επαναπροσεγγιστής» Τορναρίτης φώναζε ότι μια προεδρία της αριστεράς θα οδηγούσε σε αφελληνισμό κλπ κλπ. Ήταν η φωνή του Ταλιαδώρου μέσα από τον Τορναρίτη… Αυτό το δίγλωσσο σχήμα το έχει ο ΔΗΣΥ ευρύτερα και εκφράζεται και στην κυβέρνηση – από την μια ο Χριστοδουλίδης είναι ο ήρεμος λόγος που προσπαθεί για τη λύση, και από την άλλη διάφοροι [ο Προδρόμου, ο Χριστοφόρου, και ο Αναστασιάδης στο ενδιάμεσο – σαν εναλλαγή από θετικές δηλώσεις για την λύση] που χρησιμοποιούν την ίδια ορολογία με τους απορριπτικούς – και τώρα φωνάζουν σχεδόν λες και  περιμένουν απολογία από τον Ακιντζή γιατί

στο μαγικό κόσμο των μετατοπίσεων και συγκαλύψεων του ηγεμονικού ελληνοκυπριακού λογού, προσπαθούν να πείσουν [εαυτούς και άλλους] ότι το θέμα… είναι ότι έτσι θέλει ο Ερντογάν. Λες και έχουν πάθει αμνησία για την απόφαση της βουλής να γιορτάζεται η συλλογή  υπογραφών του 1950... Είναι η ίδια χιλιο-χρησιμοποιημενη ρητορική μέσα από την οποία προσπαθούσαν να ξεπλύνουν το πραξικόπημα – λογοκρίνοντας το και προβάλλοντας μόνο την εισβολή, λες και έπεσε από τον ουρανό τυχαία 5 μέρες μετά την 15^η Ιουλίου.

Από ότι φαίνεται, οι πιθανοί φορείς μέσα από τους οποίους θα γίνει απόπειρα διάσπασης του Κέντρου είναι η Θεοχάρους [που φυσικά θέλει να γίνει πρόεδρος, αλλά αν δεν της βγει, όπως φαίνεται, τότε στο δεύτερο γύρο θα στηρίξει.. ότι την βολεύει και εύκολα τον ΔΗΣΥ απέναντι στην αριστερά. Ήδη ο Συλλούρης είναι ένα βήμα πιο κοντά στη στήριξη του ΔΗΣΥ μετά την προεδρία της βουλής] και ο Λιλλήκας [ο οποίος έχει και ιστορία εναλλαγής θέσεων – και κάνει κινήσεις για να είναι ..αποστασιοποιημένος από τον μπλοκ ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ και ίσως Οικολόγοι]… Το κόμμα του Λιλλήκα σαφώς δεν πέτυχε αυτό που φανταζόταν μετα το 25% και μονός του ο Λιλλήκας μπορεί να περιμένει κάτι κάτω από 5%.. Μικρό, αλλά μπορεί να ελπίζει σαν ανταλλαγή του στο δεύτερο γύρο… Ιδιαίτερα προς τα δεξιά, αφού προς το απορριπτικό Κέντρο πάει μόνο του το ποσοστό της Συμμαχίας – μάλλον θα έχει διαρροές και από τον πρώτο γύρο..

Η δυναμική του Κέντρου: υπάρχει προεκλογικό μπλοκ, υπάρχει πρόσβαση στα ΜΜΕ ..και γίνονται άτσαλα ανοίγματα για την ώρα προς την αριστερά..

Ο χώρος του Κέντρου από την άλλη κανει ανοίγματα σε μερίδες της αριστεράς που και έχουν αγανακτήσει με την κυβέρνηση ΔΗΣΥ, αλλά και έχουν και καχυποψία για τον Αναστασιάδη και τις προθέσεις του για το κυπριακό. Αν και σαφώς το ΚΚΕ κάνει δική του πολιτική, η ταυτόχρονη κινητοποίηση διαφόρων στην Ελλάδα με «εθνικά» πιστοποιητικά φρονημάτων ρητορικής, δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Στην Κύπρο, ο Κατσουρίδης διέψευσε ότι έχει συζητήσει ή και έχει πρόθεση [;] να εμφανιστεί ως υποψήφιος [μια εκτός πιθανοτήτων με βάση τα κομματικά δεδομένα] αλλά η ανάμειξη του ονόματός του και η προσεγμένη, αλλά προς το απορριπτικό ρητορικό πλαίσιο, αρθρογραφία του, χρησιμοποιείται σε αυτό το πλαίσιο. Η συζήτηση για την ένωση, αντίθετα, δεν βοήθησε τον άξονα του κέντρου καθώς διέρρηξε, έστω και στη συγκυρία, ένα κοινό ιστορικό σημείο σύγκλισης αριστεράς και κέντρου – την αντίσταση στην ακροδεξιά το 1974..

Τώρα ποιός θα είναι υποψήφιος είναι ανοικτό. Η λογική πιθανότητα είναι ο Νίκολας Παπαδόπουλος. Αλλά αυτό θα φανεί γιατί όντως η κεντρώα δυναμική είναι διάχυτη σε ένα κοινό μέχρι και 38% όπως έδειξαν οι βουλευτικές – και άρα έχει σοβαρή πιθανότητα να περάσει στον δεύτερο γύρο.

Το άτομο-υποψήφιος θα πρέπει, με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, να μπορεί σε αναμέτρηση με τον Αναστασιάδη, αν περάσει στο δεύτερο γύρο, να αντλήσει ψήφους από την αριστερά. Μετά τις πρόσφατες συμπεριφορές του Αναστασιάδη στο κυπριακό, και με δεδομένη την έντονα αντι-αριστερή προεδρία και την εξίσου έντονη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική εύνοιας για το κεφάλαιο και τους ημέτερους, η αριστερά ως ευρύτερος μαζικός χώρος είναι απίθανο να ψηφίσει Αναστασιάδη. Όμως, το κυπριακό [και σε αυτό το σημείο σύμφερε και συμφέρει του Αναστασιάδη προεκλογικά να το αναφέρει για να αυξάνει το χάσμα αριστεράς και κέντρου] θα εμποδίσει την αριστερα, στην πιθανοτητα δευτερου γυρου χωρις τον υποψηφιο της, να ψηφίσει μαζικά και τον υποψήφιο του κέντρου. Άρα λογικά [εκτός και αν ο υποψήφιος του κέντρου ως μη κομματική προσωπικότητα κερδίσει έδαφος ως άτομο] θα έχουμε μαζική αποχή στο δεύτερο γύρο [και εν  δυνάμει από-νομιμοποίηση και όποιου εκλεγεί].

Στα πλεονεκτήματα του Κέντρου υπάρχουν οι προσβάσεις του [μέσω ιδιοκτητών, αλλά και μετόχων, κεφαλαίων κοκ] στα ΜΜΕ – στις εφημερίδες μπορεί να ποντάρει σε 2 [Φιλελεύθερος – έστω στο εσωτερικό, και Σημερινή] ενώ στις τηλεοράσεις, το Σίγμα και το Μέγα έχουν σαφώς ιδιοκτήτες και κεφάλαια με απορριπτική κατεύθυνση που, αν χρειαστεί, θα αποβάλουν, εύκολα, το έτσι και αλλιώς αμφίβολο προσωπείο της δήθεν «δεοντολογίας», για μια παράσταση υστερίας. Ο Αντένα με  τον Παπαφιλιππου ανήκει στο απορριπτικό δεξιό μπλοκ, αλλά φαίνεται να έχει σχέση [οικονομική ή άλλη ] και με την κυβέρνηση Αναστασιάδη – άρα το παίζει κάπως ισορροπημένα – κυβέρνηση και απορριπτισμος. Το ΡΙΚ και ο Άλφα του Χάσικου θα στηρίξουν Αναστασιάδη [και ξοδεύεται πολύ ο Άλφα για να ανεβεί σε τηλεθέαση, άρα μάλλον και εκεί υπάρχει κίνητρο αύξησης της τηλεθέασης μέσω σειρών για να πουληθεί σαν υποβολή η ατζέντα του κομματικού δελτίου ειδήσεων – όπως έκανε ο Πολίτης παλιά πριν γίνει εξόφθαλμη η κομματική του ταύτιση].

Ο αποφασιστικός παράγοντας – η αριστερά και ο αποκλεισμός της από τα ΜΜΕ..

Ο αποφασιστικός παράγοντας κατά συνέπεια είναι η αριστερά, η οποία άντεξε την επίθεση 5 χρόνων, και η οποία μπορεί να νοιώθει δικαιωμένη για πολλά [από το κυπριακό μέχρι την οικονομία και φυσικά το φυσικό αέριο], αλλά δεν έχει τα ΜΜΕ για να μπορέσει να προβεί σε μια υποτυπώδη έστω προεκλογική εκστρατεία. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, είναι λογικό η αριστερά να θέλει πρώτα να επιβραβεύσει την δύναμη της, και αυξανόμενη συσπείρωση, στο πρώτο γύρο. Από την άλλη, αν περάσει στο δεύτερο γύρο είτε με Αναστασιάδη, είτε με απορριπτικό, τότε θα έχει 4 στις 5 εφημερίδες εναντίον της και 5 στα 5 παγκύπρια τηλεοππτικά κανάλια. Άρα στην παρούσα συγκυρία θα είναι δύσκολο έτσι και αλλιώς στο δεύτερο γύρο, αφού θα έχει τους διαιτητές, για να το πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους, εξόφθαλμα εναντίον της. Εξαρτάται κάπως και από τον υποψήφιο το μέγεθος της αντίστασης σε εκείνη την αναμενόμενη επίθεση των ΜΜΕ στο δεύτερο γύρο. Αν περάσει στο δεύτερο γύρο ο υποψήφιος της αριστεράς με τον Αναστασιάδη, τότε τα εργοστάσια λάσπης θα λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο με επαναλήψεις από το 2011 κοκ. Φυσικά, ο ΔΗΣΥ κινδυνεύει να παγιδευτεί αργά ή γρήγορα – η επανάληψη των υστεριών σε κάποια φάση θα αρχίσει να γίνεται κωμική. Ήδη οι απορριπτικοί το νοιώθουν ότι δεν μπορούν να επαναλαμβάνουν με την ίδια άνεση τα κλισέ που ξόδεψαν στη δαιμονοποίηση του Χριστόφια το 2008-11.

Η θεσμική αριστερά δεν έχει ακόμα δείγμα του πού θα κατευθυνθεί [από το χώρο της; εξωκομματικό; ] όσον αφορά στις επιλογές υποψηφίων.

Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα ενός ανεξάρτητου που θα μπορούσε να λειτουργήσει πέρα από τις 3 κομματικές παρατάξεις.

 Όμως, ο έλεγχος των ΜΜΕ είναι εκεί…

Μιλώντας, όμως θεσμικά, είναι επίσης γεγονός ότι όποιος και να εκλεγεί πια θα έχει να αντιμετωπίσει μια εχθρική βουλή αφού συμμαχίες δεν φαίνεται να μπορούν να γίνουν σε μακροπρόθεσμη βάση στο παρόν στάδιο – μόνο μια πτέρυγα του ΔΗΣΥ μπορεί να συνεργαστεί με την αριστερά, και αυτή είναι βασικά και νεοφιλελεύθερη, άρα αποκλείεται συνεργασία. Το κέντρο τείνει περισσότερο προς ένα πιο κεϋνσιανό κοινωνικό μοντέλο, και σαν μη-κυβέρνηση την προηγουμένη περίοδο, έχει θετικά για την αριστερά, αλλά οι θέσεις τους στο κυπριακό είναι πολύ μακριά..