Εμείς έχουμε Κουλία

Με τον Κουλία μπορούσαμε και να το διασκεδάζουμε λόγω αν μη τι άλλο μικρών μεγεθών. Με τον Τραμπ σύντομα και αυτοί που γελούν θα καταπιούν το γέλιο τους. Έστω κι αν η πολιτική Τραμπ πιστοποιεί και με τον πλέον επίσημο τρόπο την απώλεια της ηγεμονικής θέσης των ΗΠΑ μέσα στο παγκόσμιο σύστημα που ουσιαστικά προηγήθηκε και ολοκληρώνεται τώρα δυστυχώς, με μια απόλυτα συντηρητική στροφή που θα τροφοδοτήσει τις περιφερειακές εντάσεις που ήδη ωριμάζουν. Πχ η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, ή άνοδος της Λεπέν, το χάος στις αραβικές χώρες. Στις ΗΠΑ οι ευάλωτες ομάδες χάνουν, την κοινωνική ασφάλιση που μόλις απόκτησαν, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες εκδιώκονται και η φορολόγηση του κεφαλαίου μειώνεται δραστικά. Αυτό το κύμα του εκβαρβαρισμού θα λειτουργήσει ως παλίρροια που θα πλήξει τον πλανήτη. Κατά ένα γενικό τρόπο ευνοείται ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός και οι συνθήκες εργασίας του κόσμου. Εκτός... αν αυτές οι αντιστάσεις που βλέπουμε να εκδηλώνονται στις ίδιες τις ΗΠΑ πάρουν πιο ριζοσπαστική και πιο διεθνή μορφή.

Στην ίδια την Τουρκία ένας εθνικός ισλαμισμός αναπτύχθηκε χωρίς να περιμένει τον Τραμπ. Η αποτροπή του δυτικόστρεφου πραξικοπήματος και μάλιστα με λαϊκή κινητοποίηση έχει πια πάρει τη χώρα σε ένα μετακεμαλικό καθεστώς που δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει το νέο του εαυτό. Ο Ερντογάν είχε πάρει μαθήματα από την ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο που εκτός των άλλων ενόχλησε την δική του πολιτική στην Μεσόγειο σταθεροποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ Κύπρου Αιγύπτου. Για όσους θυμούνται η Τουρκία ήταν ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ και δεν συμμετείχε. Ήταν αρχικά και ενάντια στην εισβολή στην Λιβύη στην οποία ενεπλάκη τελικά σε ναυτικό επίπεδο στο τέλος όταν το δράμα ολοκληρωνόταν. Στο Συριακό ενεπλάκη ευθύς εξ αρχής γιατί την ενδιέφερε πιο άμεσα και ίσως για να μη μείνει εκτός των προηγούμενων πολέμων που φαίνονταν να είχαν κερδηθεί από τη Δύση. Συνεργάστηκε με τις ΗΠΑ και στην στήριξη του ΙΣΙΣ που στο τέλος έγινε μπούμεραγκ κυρίως λόγω της ρωσικής επέμβασης και απειλεί εσωτερικά την πολιτική σταθερότητα και την οικονομία. Η αμερικανική και δυτική γενικά επέμβαση στην Συρία έδειξε τελικά τα όρια της οπότε η Τουρκία στράφηκε προς τη Ρωσία και το Ιράν, και αυτό έγινε πριν τον Τραμπ. Ο τελευταίος με τις εξαγγελίες του καταγράφει την ήττα της αμερικανικής (και ευρωπαϊκής)  πολιτικής στην περιοχή μας με επιλογές όμως που κάνουν τον κόσμο χειρότερο.

Για την Τουρκία και τον Ερντογάν παραμένει όμως το κουρδικό ηφαίστειο το οποίο δεν μπορεί να σβήσει χωρίς πολιτική διευθέτηση. Λογικά θα πρέπει να αναμένει κάποιος μια επιδείνωση του πολέμου και μετά ανακωχή και συνομιλίες. Η αμερικανική στήριξη στο Κουρδιστάν του Ιράκ θα συνεχιστεί μάλλον διότι είναι η πιο σταθερή επιρροή για την Αμερική στην περιοχή μετά απόλο αυτό το μακελειό.

Η Τερέζα Μέη πήγε πρώτα στον Τραμπ και αμέσως στην συνέχεια πήγε στην Τουρκία. Αυτό δείχνει  βέβαια την σημασία αυτής της χώρας για τη νέα βρετανική πολιτική που προσπαθεί να ξανακτίσει ένα «μετά αυτοκρατορικό» χώρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στις ευρωτουρκικές σχέσεις ( από πίσω της τρέχει και η Μέρκελ).

Στη συνέχεια θα τη δούμε στην Ινδία, στην Αυστραλία στους δρόμους δηλαδή της Κοινοπολιτείας. Μετά από ένα λογικό διάστημα, αλλά όχι πολύ μεγάλο μάλλον και στη Ρωσία.

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο η Βρετανία θα ασχοληθεί μάλλον με το Κυπριακό με λιγότερη αποστασιοιποίηση ίσως και με επιθυμία συμμετοχής στις εγγυήσεις μιας λύσης.

Γενικά όμως το Κυπριακό φαίνεται, τρόπος του λέγειν, ένα μικρό πρόβλημα λίγο πολύ διευθετημένο, με την έννοια ότι δεν παράγει πια κρίσεις κυρίως γιατί η Ελλάδα είναι πολύ μακριά και η Τουρκία πολύ κοντά. Ο πιο φανατικός για να το λύσει είναι ίσως και μόνος του πλέον ο κ Άιντα διότι ο άνθρωπος ανέλαβε αυτήν την εργασία. Είναι η δουλειά του. Είναι ο πολλοστός που ανέλαβε αυτήν την δουλειά ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρει καλύτερα από τους προκατόχους του. Ότι και να κάνει όμως οι συμπαίχτες του έχουν το Κυπριακό για ψωμοτύρι. Επάνω του έχουν κτιστεί οικονομικές αυτοκρατορίες, έχουν αναπτυχθεί συμφέροντα μεγάλα έως και πολλά πολύ μικρά. Και έχουν κτιστεί νοοτροπίες και σχολές πολιτικής όχι από τις πιο έξυπνες αλλά από τις πιο τσιμεντομένες.

Αν κάποιος φαίνεται να πιέζεται για λύση θα έπρεπε μάλλον λόγω υδρογονανθράκων να είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά. Τουλάχιστον να πιέζεται από τις εταιρείες που επενδύουν στην ΑΟΖ της και στο κομμάτι που φαίνεται να μην διεκδικείται από την Τουρκία.

Το ποιος προκαλεί την κωλυσιεργία είναι μεγάλη κουβέντα. Ο Ερντογάν περιμένει ίσως το δημοψήφισμα για την αλλαγή του συντάγματος, αλλά και ευρύτερα δεν φαίνεται να πιέζεται από κάποια χρονικά περιθώρια. Οι μόνοι που πιθανόν να τον παρακαλούν να το λύσει είναι η μερίδα των Τουρκοκυπρίων που θέλουν λύση.

Η συμμετοχή της ΕΕ στις συνομιλίες όμως του έδωσε την ευκαιρία να βάζει τουλάχιστον ρητορικά το θέμα των τεσσάρων ελευθεριών και για τους Τούρκους πολίτες, όπως θα το έχουν οι Έλληνες υποτίθεται ως Ευρωπαίοι πολίτες. Αλλά φυσικά αν  ή αναλογία τέσσερα προς ένα για τους πληθυσμούς έχει συμφωνηθεί σημαίνει ότι υπάρχουν ήδη περιορισμοί στις μετακινήσεις.

Καθυστέρηση όμως προκαλεί και ο Αναστασιάδης που σηκώθηκε από το Μοντ Πελεράν να ...ρωτήσει τον Τσίπρα για τις εγγυήσεις. Ειναι ο Κοτζιάς που πιέζει τον Αναστασιάδη, ή είναι ο τελευταίος που χρησιμοποιεί τον Κοτζιά ως εργαλείο για να προκαλεί καθυστέρηση μέχρι τις ... δικές μας εκλογές είναι ένα ερώτημα...

Ακόμα μια φορά όμως επιβεβαιώνεται ότι οι συνομιλίες είναι ένα εργαλείο διαχείρισης και του ίδιου του Κυπριακού αλλά και της πολιτικής γενικότερα.

Ο τελευταίος Εκόνομιστ εμφανίζεται μάλλον αισιόδοξος για την λύση στηριζόμενος στην πρόοδο που σημειώθηκε στις συνομιλίες. Ταυτόχρονα όμως δημοσιεύει ένα παραστατικό σκίτσο στο οποίο παρουσιάζεται η Κύπρος να παραδέρνεται μέσα στην τρικυμία. Για μας παραπέμπει στο χρυσοπράσινο φύλλο και τη σύγχρονη ιστορία της.

Ωστόσο παρά το ότι στο ότι αποκαλούμε εσωτερική πτυχή οι πλευρές φαίνεται να «βλέπουν» ουσιαστικά την γραμμή συμβιβασμού, μέσω της συζήτησης για τις εγγυήσεις και την ασφάλεια βγαίνει στην επιφάνεια η αντιπαραράθεση των λεγομένων μητέρων πατρίδων σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πέραν του Κυπριακού. Αυτό του καθορισμού των ΑΟΖ τους, όπως αποδεικνύει και το  επεισόδιο της Κυριακής στα Ιμια.