Ο Συρίγος και οι ιθαγενείς.. [από τον Δούντα και τον Καραμπελιά μέχρι τα ψελλίσματα στο μνημόσυνο του Τάσσου – το αδιέξοδο του απορριπτικού λόγου, καθώς αδυνατεί να δει/αρθρώσει την διχοτόμηση σαν την πρακτική συνέπεια της ρητορικής του]

Με την ομιλία του κ. Συρίγου στο μνημόσυνο του Τάσσου είχαμε ένα ακόμα επεισόδιο μιας ιστορίας που πάει πίσω τουλάχιστον στην δεκαετία του 1980 – και αν αναζητήσουμε τις δομικές της ρίζες, σαφώς θα πρέπει να πάμε πίσω και στην δεκαετία του 1960 και την περίοδο πριν το 1974. Άλλωστε το πραξικόπημα ήταν η πρακτική συνέπεια αυτής της ρητορικής, την οποία φυσικά ο κ. Συρίγος προσπαθεί να αποφύγει όπως και όσοι τον κάλεσαν ή προσπάθησαν να συγκαλύψουν τί είπε…

Τα ψελλίσματα των απολογητών ενός οπαδού της διχοτόμησης που δεν τολμά να πει δημόσια αυτό που υπονοούσε – δεν τολμά γιατί με βάση την ρητορική με την οποία λειτουργεί, πρέπει είναι «πράκτορας του τούρκικου κράτους»..

Τί είπε ο κ. Συρίγος; Είπε, όπως επαναλαμβάνει μονίμως ο απορριπτικός λόγος, ότι δεν πρέπει να πάμε σε συνομιλίες, να αποφύγουμε πάση θυσία μια διαδικασία που οδηγεί σε λύση, δημοψήφισμα κλπ. Τίποτα το νέο. Και φυσικά, δεν εισηγήθηκε πως αντιμετωπίζεται το κυπριακό με αυτή την νοοτροπία. Αν τά’ λέγε μόνο αυτά θα ήταν μια από τα ίδια. Θεώρησε όμως [και δεν είναι η πρώτη φορά που το λέει – ανάλογα είπε και το 2014 σε συνέντευξη στον Φιλελεύθερο[1]] ότι αν η Τουρκία προσαρτήσει τη βόρεια Κύπρο, δεν είναι πρόβλημα, διότι θα δουν οι ελληνοκύπριοι την «πραγματικότητα» κατάματα.. Η πιθανότητα αυτή η «πραγματικότητα» [της προσάρτησης και όχι της υπάρχουσας κατάστασης την οποία κουτοπόνηρα ταύτισε ο κ. Συρίγος] να θεσμοθετηθεί με αναγνώριση δεν σχολιάστηκε.. Με μια [ίσως δήθεν] αφέλεια, απλώς έκανε την αναφορά ότι η προσάρτηση και η υπάρχουσα κατάσταση είναι η ίδια.. Ανάλογη θέση είχε υιοθετήσει και πριν λίγες εβδομάδες και ο Λ. Μαύρος.

Η ελαφρότητα του λόγου του κ. Συρίγου: δημοσκοπήσεις σε στυλ "έτυχε να ακούσω", και προβλέψεις με παταγώδη αποτυχία – νόμιζε ότι ο Ερντογάν θα ήταν ..πρωθυπουργός μόλις πριν 2 χρόνια.. τέτοια επιστημονική διορατικότητα..

Όταν, όμως, υποδείχθηκε [και παρέβηκε και ο κ. Αναστασιάδης σε αυτό] ότι αυτό που λέει ο κ. Συρίγος έχει συνέπειες – ουσιαστικά εισηγείται την αποδοχή της παραχώρησης της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία- δημιουργήθηκε μια μικρή χορωδία υπεράσπισης του. Ο Α. Μιχαηλίδης, διευθυντής σύνταξης του Φιλελευθέρου, σε ένα θλιβερό [για τον ίδιο] κείμενο, σαν ιθαγενής μπροστά σε ιεραπόστολο, υμνούσε τον.. καθηγητή που ενδιαφέρεται για το κυπριακό [έπρεπε να τον ευχαριστούμε γιατί ασχολείται μαζί μας] – αλλά, βέβαια, δεν μπορούσε να αναφέρει αυτήν την “αναγνωρισμένη” βιβλιογραφία του κ. Συρίγου και να τον συγκρίνει με άλλους που ασχολούνται με τον κυπριακό.. Αν, μάλιστα, ο κ. Μιχαηλίδης διάβαζε την συνέντευξη του «καθηγητή» το 2014, θα διαπίστωνε μια αφέλεια σχεδόν κωμική.. ούτε καν σοβαροφανή. Για να τεκμηριώσει λ.χ. ότι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί οι δύο κοινότητες ανέφερε σαν τεκμήριο ότι ρώτησε νεαρούς – και πέρα από 2-3 που ήταν υπέρ της λύσης, οι υπόλοιποι 50 ήταν εναντίον[2].. Βέβαια, με την νοοτροπία που έχει ο κ. Συρίγος, ίσως να είναι ενδιαφέρον δείγμα γενναιότητας ότι έστω και 2-3 αμφισβήτησαν αυτό που ήθελε να πει – αλλά έστω αυτό το δείγμα είχε.. Είναι με οποιαδήποτε μέθοδο επιστημονική τεκμηρίωση αυτή η αρλούμπα; ..Δηλαδή ο κ. Συρίγος ζει ακόμα στην εποχή πριν να εφευρεθούν έστω οι δημοσκοπήσεις; Η δεν μπορει έστω να κάνει μια απλή σύγκριση ποσοστών κομμάτων που υποστηρίζουν την λύση και αυτών που δεν την υποστηρίζουν, και να κάνει και προσθαφαιρέσεις με εσωτερικές τασεις  διαφοροποιηση στα κόμματα; ..Υπάρχουν και υπήρχαν και το 2014 έρευνες γνώμης για το θέμα… Αλλά μάλλον αντιμετώπιζε την κύπρια δημοσιογράφο που επαιρνε την συνεντευξη σαν ιθαγενή, και της έριξε αριθμούς για να την εντυπωσιάσει..

Αλλά και το επίπεδο της ικανότητας πρόβλεψης του κ. Συρίγου φαίνεται από μια ακόμα δήλωση σε εκείνη την συνέντευξη – δήλωνε τοτε σίγουρος, ότι ο Ερντογάν δεν θα πάει για πρόεδρος[3].. Η πραγματικότητα και η πληρης διαψευση είναι μπροστά μας 2 χρονια μετα –  προφανώς ο κ. «καθηγητής» δεν έχει ιδιαίτερες ικανότητες κατανόησης των συνεπειών των δεδομένων μπροστά του.. Ένας άλλος καθηγητής, κυπριακής καταγωγής, ο κ. Ήφαιστος, είχε εισηγηθεί, την δεκαετία του 1990 κάτι που θυμίζει τον κ. Συρίγο – και εκείνος έβλεπε κίνδυνους και δράματα και έτσι εισηγήθηκε στην «σύζευξη» Κύπρου - Ελλάδας για να μπορέσει να μπει η Κύπρος στην ΕΕ, και να αγνοήσουμε το αν αυτό θα έφερνε προσάρτηση της βόρειας Κύπρου.. Τουλάχιστον ο κ. Ήφαιστος εισηγήθηκε την κουτοπόνηρη, επίσης, ιδέα του [που πάλι συνεπαγόταν ντε φάκτο παραχώρηση της βόρειας Κύπρου] με αντάλλαγμα την ένταξη στην ΕΕ.. Τελικά, ενταχθήκαμε στη ΕΕ χωρίς να παραχώρηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία, και η εκτίμηση του κ. Ήφαιστου [όπως και η εκτίμηση του κ. Συρίγου για τις κινήσεις του Ερντογάν] αποδείχτηκε λάθος. Τεκμήρια και τα δυο μιας εντελώς λανθασμένης ανάγνωσης της πραγματικότητας…

Έλεγαν αλήθεια όσοι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τον κ. Συρίγο;

Παρεξηγήθηκε; ..Αντίθετα, έλεγαν ξεκάθαρα ψέματα. Αν το έκαναν γιατί ντρέπονται οι ίδιοι να υπερασπίζουν ένα απολογητή της ακραιας τούρκικης θέσης ή αν καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ανάγνωση, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ψεύδονται διότι υπάρχει συνέντευξη του κ. Συρίγου μόλις το 2014, και μάλιστα στην εφημερίδα στην οποία εργάζονται μερικοί από τους απολογητές του, όπου ξεκάθαρα λέει ότι «το ενδιαφέρει η λύση δυο κρατών» και σε επόμενη ερώτηση είναι ακόμα πιο σαφής: «…είναι προτιμότερο να δημιουργηθούν στο έδαφος της Κύπρου δυο κράτη, που θα είναι μέλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.»

 Ιδού οι απαντήσεις ολόκληρες:

«Το International Crisis Group έβγαλε στις 14 Μαρτίου μια έκθεση με τίτλο «Divided Cyprus: coming to terms of an imperfect reality». Επισημαίνει ότι πρέπει να αποφύγουμε μια ακόμη αποτυχία για ομοσπονδιακή επανένωση της Κύπρου και αναφέρεται στη λύση των δυο κρατών. Συνήθως διαφωνώ με όσα λέει το International Crisis Group, αλλά βλέπω με ενδιαφέρον την πρότασή του.

Για να μπορέσει να επιβιώσει ένα κράτος, θα πρέπει ο λαός που το απαρτίζει να θέλει να ζήσει μέσα σε αυτό. Όταν έχεις ένα κράτος στο οποίο η πλειοψηφία του λαού είτε θεωρεί ότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν πολλά δικαιώματα, είτε θεωρεί ότι δεν μπορεί να λαμβάνονται σωστές και δημοκρατικές αποφάσεις λόγω περίεργων ρυθμίσεων περί σταθμισμένης ψήφου, είτε διότι έχεις 5 χιλιάδες διαδικασίες, μέσα από τις οποίες πρέπει να περάσεις για να πάρεις με διαφορετικές πλειοψηφίες την πιο απλή απόφαση, αυτό το κράτος δεν λειτουργεί….»

«Ποια λύση προτείνετε; Από μία λύση τύπου σχεδίου Ανάν, είναι προτιμότερο να δημιουργηθούν στο έδαφος της Κύπρου δυο κράτη, που θα είναι μέλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Προϋποθέσεις; Να επιστραφούν στο ελληνικό-κυπριακό κράτος τα εδάφη που θα παίρναμε με το σχέδιο Ανάν. Να αναγνωριστούν τα περιουσιακά δικαιώματα των ιδιοκτητών και στις δυο πλευρές σε όλο το έδαφος του νησιού. Να επιτραπεί να ασκούνται τα δικαιώματα εγκατάστασης με βάση του όρους της ΕΕ. Αυτό σημαίνει να μπορεί ο Ελληνοκύπριος να πάει να μείνει στο βόρειο τμήμα του νησιού στο σπίτι του. Να εκμεταλλεύεται η κάθε πλευρά τους δικούς της ενεργειακούς πόρους, ανάλογα με τη γεωγραφική της θέση. Δεν θα έχουμε έτσι μία επισφαλή συγκατοίκηση με ρατσιστικούς διαχωρισμούς εις βάρος της πλειοψηφίας. Αναφέρομαι στη σταθμισμένη ψήφο. Δεν μπορεί το 80% να ισούται με την ψήφο του 20%.»

http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-anthropoi/443/192421/angelos-syrigos-lysi-me-dyo-krati-sto-edafos-tis-kyprou

Το βασικό ερώτημα, λοιπόν, είναι γιατί ψεύδονται οι απολογητές αυτών των απόψεων; Γιατί υπερασπίζονται καν αυτές τις απόψεις οι οποίες ξεκάθαρα διεκδικουν να γίνει αυτό που κατά τα άλλα υποτίθεται ότι ..φοβούνται, οτι ειναι επιδιωξη της Τουρκιας.. Ο Λ. Μαυρος, ο Α. Μιχαηλίδης κοκ υποτίθεται ότι είναι ενάντια στην παραχώρηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία – και όμως μόλις προκύψει ζήτημα με κάποιον εξ Ελλάδος επισκέπτη που πουλά διχοτόμηση και χάρισμα της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία, κάνουν ότι ξέχασαν ανάγνωση ότι δεν μπορούν να βρουν τα κείμενα κοκ.. Ψελλίζουν…

Το σύνδρομο Συρίγου δεν είναι νέο – όπως και οι ιθαγενείς που τρέχουν να συγκαλύπτουν ή να ελπίζουν σε «οφέλη» από αποικιακές νοοτροπίες επισκεπτών εξ Αθηνών [από την Χούντα στον Δούντα – και στα ψιλικατζίδικα του Καραμπελιά]

Ας δούμε, όμως, την ιστορία αυτής της μεσοβέζικης/ανολοκλήρωτης εισήγησης να δοθεί η βόρεια Κύπρος στην Τουρκία. Δεν είναι νέα ιδέα. Μετά το 1974 αυτή την ιδέα την προώθησε ο κ. Δούντας σαν πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο, και ο κ. Καραμπελιάς, αμελητέα φιγούρα εκτός από το γεγονός ότι λειτουργούσε και σαν είδος ιδεολόγου μιας ομαδας  κυπριων φανατικών απορριπτικών, που δήθεν αγαπούν τόσο την βόρεια Κύπρο που δεν μπορούν να συμβιβαστούν – ανάμεσα τους και ο κ. Λ. Μαύρος, ο Β. Φτωχόπουλος, ο Σ. Παύλου κοκ..

Ιδού τα τεκμήρια:  Αρχικα οι αναφορές του κ. Δούντα σε επιστολή του 1985 – και ακολούθως ενα κειμενο του κ. Καραμπελιά απο το 1983.

Στο πιο κάτω κείμενο του ο κ. Δούντας σε μια επιστολη [ημερομηνιας 30/1/1985]  η οποια δημοσιευται στο βιβλιο του «Είναι ανεξαρτητη η Ελλας;» εισηγείται σε επίπεδο σοβαρής πολιτικής

είτε να γίνει μια συμφωνία με την Τουρκία, να δοθεί κάτι “πισω”, και το υπόλοιπο, την βόρεια Κύπρο, να το πάρει η Τουρκία,

είτε να μην γίνει καν συμφωνία [αφού έτσι και αλλιώς η Τουρκία μπορεί να μην δεχόταν] και να αφεθεί να προσαρτήσει την βόρεια Κύπρο.. [στις σελιδες 21 -22][4]

Κατά τον Δούντα, του οποίου τα συμφέροντα ήταν σαφώς εκείνα για τα οποία πληρωνόταν να εξυπηρετεί - δηλαδή του ελληνικου κράτους του οποιου ηταν σαν πρέσβης- μια προσάρτηση θα είχε πλεονεκτήματα για τον ..ελληνισμό. Η λέξη “ελληνισμός” εδώ, σε ένα κείμενο “σκληρής” ρεαλιστικής πολιτικής, σημαίνει με σαφήνεια τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους.. Τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους θα εξυπηρετούνταν, λοιπόν, καλύτερα διότι θα διατηρούσε τον έλεγχο πανω στους ελληνοκυπριους [σε αυτό έλπιζε μεν, αλλά έκανε λάθος τελικά όπως φάνηκε και από τον Τάσσο ο οποιος ηταν μεν απορριπτικος αλλα με σαφηνεια κυπροκεντρικος και δηλωσε με εξισου σαφηνεια οτι τις αποφασεις θα τις παιρνουν οι κυπριοι], ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί και με την Τουρκία για αλλά «ελληνοτουρκικά» θέματα.. Η ειλικρίνεια του κ. Δούντα, σε αυτό το τότε απόρρητο κείμενο, είναι αφοπλιστική – η Κύπρος είναι απλώς ένα διαθέσιμο μέρος/χωρος, από όπου η Ελλάδα/ελληνικο κρατος, που εκπροσωπεί την φαντασιακή ενότητα του «ελληνισμού», μπορεί να βγάλει κέρδος.. Σε αυτό ο πρέσβης, και ο ψιλικατζής, ο Καραμπελιάς όπως θα δούμε παρακάτω, συμφωνούν: "η Κύπρος είναι κάτι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για ίδιον όφελος"..

Το ψιλικατζίδικο του Καραμπελιά: «δώστε την βορεια Κύπρο στην Τουρκία..» ..

Ας δούμε τώρα και το κείμενο του κ. Καραμπελιά, από την έκδοση του περιοδικού του, «Ρήξη» [ Μάρτης 1983]. Σε αντίθεση με το πιο «στρατηγικό» ύφος του Δούντα [και την υποκρισία του βέβαια, γιατί δεν τα έλεγε αυτά δημόσια] κ. Καραμπελιάς, σχεδόν χωρίς ντροπή, φώναζε να δοθεί η βόρεια Κύπρος στην Τουρκια για να κερδίσει ο ιδιος και η ομαδουλα της οποιας ηταν ηγετης, πόντους γοήτρου στο χώρο της αθηναικης εξωκοινοβουλευτικής τότε αριστεράς [έκτοτε έχει μετακινηθεί στο πιο οικείο, για τΙς ακροδεξιες του αποψεις στο κυπριακο, χώρο του «πατριωτικού μετώπου» κοκ].. Όπως φαίνεται από τα περιεχόμενα του τευχους [που επισυναπτεται πιο κατω] το ζήτημα των ημερών τότε, στον μικρόκοσμο του Καραμπελιά ήταν ένα αναδυόμενο κίνημα στρατιωτών [βλ. περιεχόμενα 29-36] και προσπαθούσε ο ίδιος και η ομάδα του να εμφανιστούν σαν «ηγέτες».. Σε αυτό το πλαίσιο, υπήρχε, ομως και το.. πρόβλημα της Κύπρου. Το κίνημα των στρατιωτών αμφισβητούσε το  εθνικό ζήτημα, αφού υπονόμευε τον στρατό κοκ.. Πώς να παντρέψει ο Καραμπελιάς την στήριξη στο “κίνημα" στο οποίο ήθελε να είναι ηγέτης κλπ, με το γεγονός ότι υπήρχε ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο αλλα και για την Κύπρο; Βρήκε λοιπόν την μαγική φόρμουλα – να δοθεί η βόρεια Κύπρος στην Τουρκία για να κλείσει το ζήτημα..

Και για όποιον είχε και την παραμικρή αμφιβολία, στην κατάληξη του κειμένου ήταν ακόμα πιο σαφής – στο άψε σβήσε έβγαλε φιρμάνι ότι το εθνικό δεν είναι «κεντρικό ζήτημα στην ελληνική κοινωνία», άρα μπορούσε να γίνει το κίνημα των στρατιωτών [για να αποκτήσει και ο ίδιος στατους ηγέτη],[4] και όσο για το κυπριακό σαν ζήτημα είχε βρει ήδη την λύση με το  να χαριστεί η βόρεια Κύπρος «για να κλείσει το ζήτημα»..

Ο Καραμπελιας μπορεί να ήταν και να είναι ένα αμελητέο άτομο – όμως η νοοτροπία που εκφράζει η ρητορική του στο πλαίσιο των διεκδικήσεων του, δεν διαφέρει από του Δουντα και άλλων – εκφράζει μια νοοτροπία που μπορεί να ταυτιστεί με το κλασικό αποικιακό βλέμμα και την ανάλογη ρητορική. Μέχρι και ένας wannabe ηγετίσκος σε μιαν ομαδούλα στην Αθήνα έχει την εντύπωση ότι η αποικία [Κύπρος] είναι κάτι σαν διαθέσιμο χωράφι [όπως έβλεπαν οι λευκοί την γη των ιθαγενών στις ΗΠΑ, η οι σιωνιστές την Παλαιστίνη κοκ] ..Και στην κατάληξη ο ηγετίσκος αυτοσυγχαίρει τον εαυτό του γιατί βρήκε μια θέση που αναγνωρίζει το “εθνικό ζήτημα” [για το μητροπολιτικό-αποικιακό κέντρο] εισηγείται και πώς να κλείσει για να μπορέσει η αποικιοκρατική φαντασίωση [της Αθήνας του Καραμπελια] να συνεχίσει το παιχνίδι με τον εαυτό της: για να αποφύγει η Ελλάδα την πιθανότητα πόλεμου, να χαριστεί η βόρεια Κύπρος..

Όλα αυτά θα ήταν απόλυτα γραφικά, αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια σε εκείνη την έκδοση – ο Καραμπελιάς είχε φτιάξει και ένα κύκλο οπαδών από κύπριους στους οποίους, σε αντίθεση με ότι πουλούσε στο κίνημα των στρατιωτών, πουλούσε «πατριωτισμό» και εθνικούς αγώνες κλπ. Αυτοί είναι ο κύκλος γύρω από τους Λ. Μαύρο, Β. Φτωχόπουλο κοκ.. Σε εκείνη, λοιπόν, την έκδοση που «πουλούσε ξεφορτωθείτε την βόρεια Κύπρο να ησυχάσουμε», υπήρχε και κείμενο των εν Κύπρο ιθαγενών του «ηγέτη» του γκρουπούσκουλου/ομαδούλας ..

Το κείμενο αναφερόταν ειρωνικά στις τότε προεδρικές εκλογές στην Κύπρο – με τον αρμόζων τόνο της ειρωνείας για τους άλλους ιθαγενείς αφού οι εισαγόμενοι από την Αθήνα «ήξεραν» και ήταν την ανώτερη αλήθεια [ακατάχωντα – το κόμπλεξ του ιθαγενή που θέλει αναγνώριση οδηγεί σε ατελείωτους αυτοεξευτελισμούς, αφού ο ίδιος νομίζει ότι είναι ο «μαύρος που ασπρίζει»] ..Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι ο εν Κυπρω σούπερ εθνικισμός, ο οποίος εκφράζεται και στις εφημερίδες [ξέρει και ο Α. Μιχαηλίδης λ.χ. τον κ. Καραμπελιά οπως και ο Λ. Μαύρος] ποτέ δεν άρθρωσε ένα κείμενο διαμαρτυρίας ενάντια στην αθλιότητα του Καραμπελιά.. Ενώ φώναζαν για το πώς δεν πρέπει να ξεγράψουμε την βόρεια Κύπρο ανέχονταν/ανεχονται δουλοπρεπώς τον κύριο που για μια φαντασίωση ηγετίσκου ήθελε να χαρίσει την βόρεια Κύπρο.. Όπως κάνουν μερικοί τώρα για τον κ. Συριγο..Ξεψαχνιζουν αλλα κείμενα και αναφορές αλλα όταν βρεθούν μπροστά σε ξεκάθαρες προτάσεις εξυπηρέτησης της Τουρκίας [σύμφωνα με την δική τους ρητορική] ξαφνικά δεν βρίσκουν τις λεξεις..η τα σχετικά κείμενα..

Η λίστα των περιεχομένων του περιοδικού του Καραμπελια το 1983 μέχρι το αφιέρωμα στο εθνικό με την εισήγηση του Καραμπελιά για την βόρεια Κύπρο και το δουλοπρεπές κείμενο του ιθαγενή για να ευχαριστήσει τους πολιτισμένους που τον αναγνωρίζουν σαν τοπικό εκπρόσωπο τους..

Περιοδικό Ρήξη, τεύχος 10

Οι καταβολές του αποικιακού βλέμματος και της δουλοπρέπειας των ιθαγενών που προσπαθούν να το εκπροσωπήσουν

Για όσους θυμούνται αυτή η νοοτροπία, αυτή η αντίληψη του Δούντα και του Καραμπελιά, ότι μπορούν να βγάλουν πολιτική υπεραξία για τους ίδιους ή το κράτος που εκπροσωπούν, υπήρχε σαφώς πριν το 1974, με την ιδεολογία του «εθνικού κέντρου».. Η χούντα κωδικοποίησε αυτήν την λογική σε ξεκάθαρες απειλές – και διάνθισμα ιδεολογημάτων περί “ελληνισμού”, αλλά και με σκληρή ρεαλιστική ρητορική, όπως ακριβώς και ο κ. Δούντας:

«Νομίζω ότι επέστη η στιγμή οι ιθύνοντες εις Κύπρο να αντιληφθούν ότι αι Αθήναι είναι πράγματι το εθνικον κεντρον και ότι δεν θα είναι εις το εξής ανεκτον να λαμβάνονται πρωτοβουλίες ερήμην της Ελλάδος,..» [17/2/1972 Δηλώσεις Παναγιωτακου]

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία σε σημείωμα της το 1971 [και μάλιστα στάλθηκε στις 20 Ιουλίου] η χούντα αναφέρει, ότι σε περίπτωση που η Λευκωσία δεν υπακούει το «εθνικό κέντρο»

«..δια την Ελλάδαν παραμένουν αι υφιστάμεναι σχετικές διεθνείς συμβατικαί δεσμεύσεις και η αντιμετώπισις των εξ αυτών διεθνών υποχρεώσεων»

Η Χούντα απειλούσε με επέμβαση 3 χρόνια πριν το πραξικόπημα και την εισβολή. Με μια λογική απόλυτα συμβατή και με τον Δούντα και με τον Καραμπελιά – και του ακόλουθους..

Για να μην υπάρχει η εντύπωση ότι αυτή η νοοτροπία, και η τοπική δουλοπρέπεια μερικών να επικαλούνται επέμβαση της Αθήνας – έστω και με παραχώρηση μέρους της Κύπρου στην Τουρκία – ηταν συμπτώματα μόνο της Χουντας, ιδού και τί έγραφε μια εφημερίδα στην Αθήνα για την απόρριψη από τον Μακάριο του σχεδίου Άτσεσον:

«.Την χαραξιν της γραμμής και την εκτελεσιν της θα την έχει εις το ακέραιον η ελληνική κυβέρνησις… Ο Μακάριος θα εκτελεί εντολάς. Και εις Αθήνας υπάρχει Υπουργικόν συμβούλιον διά να αποφασίζει». [Σ. Παπαγεωργίου, Τόμος Β, σελ.. 274, στο « Από την Ζυρίχην εις τον Αττίλαν»

Αυτό είναι, λοιπόν, το πλαίσιο: κάποιοι στην Ελλάδα θεωρούσαν [και θεωρουν] την Κύπρο χώρο που τους άνηκε/ανηκει [;] και αν ήταν ανάγκη να δώσουν κάτι στην Τουρκία για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κράτους τους [και βασικά των ίδιων ως πολιτικών, πολιτικάντηδων κοκ] τότε θα το έκαναν [κανουν;]. Και προφανώς, μερικοί εδώ στην Κύπρο δέχτηκαν αυτόν τον ρόλο είτε με την κωμική αφέλεια του Συρίγου ή ελπίζοντας να είναι αυτοί οι τοπικοί εκπρόσωποι μιας εξουσίας, ή της χρηματοδότησης εξ Αθηνών..

Το βασικό πρόβλημα της απορριπτικής ρητορικής ειναι το ιδιοτελές συμφέρον.. που κρύβεται πίσω από τις βαρύγδουπες φανφάρες..τελικα είναι θέμα εξουσίας και στο εσωτερικό των φαντασιώσεων για ελληνισμους...

Το γενικότερο πρόβλημα της απορριπτικής ρητορικής είναι ένα χάσμα ανάμεσα σε ότι διακηρύττει και την πραγματικότητα. Ξεκινά με μια ρητορική που πουλά ιδεώδη κοκ [το “διεθνές δίκαιο”, οι “αρχές της ΕΕ” κοκ], και μετά, όταν παρατηρηθεί ότι αυτές οι αρχές είναι μεν καλές φυσικα, αλλά εφαρμόζονται σε ένα πλαίσιο με δεδομένες ισορροπίες δυνάμεων, τότε αρχίζουν να κατηγορούν όλες τις εμπλεκόμενες δυνάμεις /θεσμούς κοκ ότι είναι εναντίον των ελληνοκυπρίων [τους οποίους υποτίθεται, ότι εκπροσωπούν οι απορριπτικοί]. Πώς γίνεται, όμως, μόνιμα ο ΟΗΕ να έχει σωστές αρχές, αλλά να έχει λάθος εκπρόσωπους που δεν τις τηρούν; Το ίδιο και η ΕΕ.. Υπάρχει εδώ το γνωστό μόνιμο χάσμα ανάμεσα σε ένα ιδεολόγημα και την πραγματικότητα το οποίο δεν είναι τυχαιο..Ειναι μια αντίφαση που συντηρείται γιατί εξυπηρετεί...

Σε αυτό το πλαίσιο, μια μερίδα απορριπτικών [ιδιαίτερα αυτοί που πουλούν το “εθνικό κέντρο” σαν κάτι ανώτερο που πρέπει να υπακούεται γιατί είναι “ανώτερο”, φορέας μιας μεταφυσικής ενότητας - του ελληνισμού – με τους ίδιους σαν τοπικούς εκφραστές του, όπως ακριβώς και οι ντόπιοι εκπρόσωποι αποικιακών μητροπόλεων] αυτό που προτιμούν είναι την κατάσταση ως έχει – και αυτό γιατί τους εξυπηρετεί.

 Οι "εξ Ελλάδος επισκέπτες" πουλούν πνεύμα, όπως οι ιεραπόστολοι σε ιθαγενείς ή αν είναι παράγοντες, όπως οι Δούντας, προωθούν τα συμφέροντα για τα οποία εργάζονται. Στην Κύπρο μια μερίδα από τους προωθούντες τη ρητορική του απορριπτισμού έχουν ουσιαστικά κάνει καριέρα πια με το στάτους κβο. Δεν θέλουν λύση γιατί η λύση απειλεί τα [υλικά ή συμβολικά] συμφέροντά τους. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει τίποτε το παράδοξο πέρα από τις κωμικές φιγούρες του κάθε κ. Μαύρου που ξέρει ότι οι φίλοι του στην “μητρόπολη” στηρίζουν την διχοτόμηση, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να το παραδεχθεί [ή και δεν μπορεί να το αποδεχθεί, αν έχει έστω και στοιχειώδη αίσθημα ντροπής] διότι αυτό δημιουργεί μια τεράστια αντίθεση στην ίδια τη ρητορική τους. Θέλουν, λένε, τα δικαιώματα των προσφύγων, ενώ ξέρουν ότι η ρητορική τους οδηγεί όχι μόνο στο να μην επιστρέψουν ποτέ οι πρόσφυγες, αλλά και να μην επιστρέψει κανείς.. Άσε στην κωμική υποκρισία ότι θέλουν και να ζήσουν με τους ..τουρκοκύπριους σε ενιαίο κράτος...Προτιμούν το στατους κβο ως εχει γιατι ζουν απο αυτο..Αλλα ξερουν ότι υπάρχει και ένα ευρύτερο πρόβλημα το οποίο διατυπώνουν οι “εξ Ελλάδος” επισκέπτες, ανώτεροι κοκ...

Το βαθύτερο τους πρόβλημα είναι ότι οι πρακτικές συνέπειες της ρητορικής τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα του τούρκικου κράτους. Και δεν μπορούν καν να καμώνονται ότι δεν το καταλαβαίνουν, πια, έχοντας μπροστά μας την ιστορική εμπειρία από το 1955 . Οπότε καταφεύγουν στις υπεκφυγές.... Ξέρουν πολύ καλά λ.χ. ότι το τουρκικό κράτος εμπλάκηκε ξανά στην Κύπρο το 1955 με την δικαιολογία της ΕΟΚΑ.. Αντί να δουν την συνέπεια μιας πρακτικής [η οποία τότε ήταν μια διάσταση που ίσως να μην μπορούσε να προβλεφθεί] κατασκεύασαν το ρητορικό παραμύθι ότι η Τουρκία είχε πάντα αυτόν τον στόχο.. Και μετά προσπερνούν, φυσικά, βολικά το πραξικόπημα του 1974 [και τις ενοχές όσων ήταν σε ηλικία να κατανοούν και να έχουν άποψη για τα γεγονότα τότε], που έδωσε στο τουρκικό κράτος την ευκαιρία να ανατρέψει ακόμα και τις ευνοϊκές ισορροπίες που δημιουργήθηκαν το 1964 για τους ελληνοκύπριους [που ήταν άδικες για τους τουρκοκύπριους, αλλά έστω θα περίμενε κανείς ότι ο ελληνικός εθνικισμός θα αναγνώριζε την δικιά του απώλεια με τα γεγονότα του 1974], για να επαναλάβουν το ίδιο παραμύθι – για τον «τουρκικό επεκτατισμό».. Αλλά η Τουρκία δεν εισέβαλε πριν τις 15 Ιουλίου ούτε και έκανε πόλεμο μετά. Έπραξε όταν άτομα με την ρητορική του ελληνικού εθνικισμού της πρόσφεραν την ευκαιρία στο τότε διεθνές πλαίσιο..

Η τραγική πραγματικότητα για τους ανάλογους προύχοντες των ΜΜΕ, που έχουν έστω μια υποτυπώδη ειλικρίνεια η ευαισθησία, είναι ότι εξυπηρετούν  ντε φάκτο το τουρκικό κράτος.. Σαφώς μερικοί δεν το κατανοούν χαμένοι στην λαγνεία των λέξεων της ρητορικής τους – αλλά εκείνη η συγκλονιστική εικόνα του οπαδού της ΕΟΚΑ β στο ντοκιμαντέρ του Μ. Κακογιάννη «Αττίλας 74», όταν αρνείται να δηλώσει [δεν μπορεί να αποφασίσει] αν προτιμά τους «τούρκους ή τους κομμουνιστές» της κοινότητάς του, [και σήμερα το αντίστοιχο είναι η επιλογή ανάμεσα στην προσάρτηση ή την ομοσπονδία] είναι το ιστορικό τεκμήριο μιας ειλικρινούς στιγμής, όταν η ρητορική και οι συνέπειες της συναντούν την πραγματικότητα. Ακόμα και όταν οι συνέπειες ήταν γύρω του μετά την εισβολή.

Ας δούμε καταληκτικά λ.χ. την εισήγηση του Συρίγου το 2014, η οποία έμεινε χωρίς απάντηση και έτρεξε μάλιστα να τον υπερασπιστεί ο διευθυντής σύνταξης του Φιλελευθέρου. Υπάρχουν στην ανάλυση του 2 δεδομένα, τα οποία είναι σαφή [και θα τα αναγνώριζε ο κ. Μιχαηλίδης σαν στόχους της Τουρκίας] αλλά παραδόξως σιωπά μπροστά στην απροκάλυπτη θέση του Συρίγου..

1. «Τουρκοποίηση».. Η δημιουργία 2 κρατών ή η προσάρτηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία [όπως εισηγείται ο κ. Συρίγος άμεσα – για το πρώτο – και έμμεσα για το δεύτερο] θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε μετατροπή των ελληνοκυπρίων σε μειοψηφική κοινότητα με ένα κοινοτικό κρατίδιο στο νότο που αργά ή γρήγορα θα αμφισβητηθεί στο υπό διαμόρφωση πλαίσιο της Μέσης Ανατολής…Αν γίνουν λ.χ. 2 κράτη χωρίς ομοσπονδιακή κεντρική κυβέρνηση [όπως εισηγήθηκε ο Συρίγος το 2014], τότε προφανώς το βόρειο σύνορο θα ελέγχεται πλήρως από την τουρκοκυπριακή κοινότητα και την Τουρκία που θα έχει την δυνατότητα άμεσων παρεμβάσεων [σε αντίθεση με μια ομοσπονδιακή δομή].. Ουσιαστικά η Κύπρος, αν δεν λυθεί το κυπριακό, και δημιουργηθεί, χωρίς λύση, ένα είδος ανοιχτού συνόρου με την Τουρκία [που δεν υπάρχει ακόμα ακριβώς γιατί γίνονται συνομιλίες μέσω ΟΗΕ για το πλαίσιο λύσης] τότε η Κύπρος θα τουρκοποιηθεί ντε φάκτο λόγω νόμιμης μετανάστευσης. Όπως και το 1974, η τουρκοποίηση θα είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της μικρόπνοης ρητορικής μερικών να προφυλάσσουν κάποιος ιδιοτελή συμφέροντα ή να αναπαράγουν ανοησίες ιδεολόγων η επισκεπτών εξ Ελλάδος..

2. Σε μια περιοχή, την ανατολική Μεσόγειο, με μουσουλμανική πλειοψηφία, η κοινότητα των ελληνοκυπρίων, στο επίπεδο το οποίο την υποβιβάζει ο απορριπτικός λόγος των Συρίγων, δεν θα μπορεί καν να διεκδικήσει το φυσικό αέριο χωρίς συμφωνία με την Τουρκία που θα διαχειρίζεται [χωρίς ενδοκυπριακή ομοσπονδία] τα συμφέροντα των τουρκοκυπρίων… Σαν συμπλήρωμα της αναπόφευκτης «τουρκοποίησης» [αρχικά της βόρειας Κύπρου και μετά πληθυσμιακά του συνόλου, αφού η μετανάστευση θα αλλάξει τις πληθυσμιακές ισορροπίες στο νησί σαν σύνολο] αν δεν κλείσει ομοσπονδιακά το βόρειο σύνορο, οι ελληνοκύπριοι δεν θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν ούτε το φυσικό αέριο, αφού η Τουρκία, όπως έκανε και το 2014, απλώς θα αρχίσει να λειτουργεί σαν η μεγάλη περιφερειακή ναυτική δύναμη και να διεκδικεί «δικαιώματα».

 Το πραγματικό πρόβλημα και για την τουρκοποίηση [άρα και για τους ελληνοκύπριους ντε φάκτο προωθητες της σαν συνέπεια μέσω του εθνικισμού/διαχωρισμού] είναι η δημιουργία και κοινωνικών στρωμάτων και συμφερόντων που, σε αντίθεση με τον εθνικιστικό λόγο, δένουν μαζί την Κύπρο..Και για αυτό άλλωστε και ο ιστορικός πόλεμος ενάντια στην αναπόφευκτη όπως αποδείχτηκε ανάδυση της κυπριακής συνείδησης. μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του συνδρόμου αποικιακής εξάρτησης από ιθαγενείς που θέλουν να πουλούν «Ελλάδα» [όταν τους βολεύει – για αυτό και επιλέγουν Καραμπελιάδες, Συρίγους, Δούντες κοκ] στους ιθαγενείς, είναι το γεγονός ότι οι δουλοπρεπείς ιθαγενείς μειώνονται με την πάροδο του χρόνου, την ιστορικη εξελιξη.. Και το τραύμα του 74 δημιούργησε επίσης μια μερίδα που είναι πια αποφασισμένη είτε να συνεργαστεί με τους τουρκοκύπριους για το συνολικό καλό [συνεχίζοντας μια παράδοση που έχει τις ρίζες της αρχικά στην αριστερά, αλλά διαχέεται τώρα] και μια εξίσου μεγάλη μερίδα που έχει συμφέροντα στην βόρεια Κύπρο.

Η πραγματικότητα και οι συνέπειες: Ποιοί μετατρέπουν την δικοινοτική Κυπριακή Δημοκρατία, από κράτος σε κοινότητα..

Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καχυποψία ή και προκατάληψη… Ένα δείγμα εκπρόσωπου την απορριπτικής ρητορικής ο οποίος, όμως, δεν ήταν αιχμάλωτος του συνδρόμου που αναφέρεται εδώ, ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος…. Ήταν καχύποπτος απέναντι στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά στην πολιτική του πορεία υπήρξε συνεπής και σαφέστατα δεν θα έφτανε στο σημείο να πράττει βλέποντας ότι οδηγούσε στην εξυπηρέτηση του τουρκικού κράτους ενάντια στην χώρα του. Όπως κάνουν όσοι προτιμούν να ζουν στο ενδιάμεσο της αντίφασης και τους χάσματος ανάμεσα στο ιδεολόγημα του ανώτερου εθνικού κέντρου και της εμπειρικής πραγματικότητας, για να εξυπηρετούν συγκυριακά βραχυπρόθεσμα συμφέροντα.. Ο Τάσσος ήταν στην ΕΟΚΑ, αλλά όταν αντιλήφθηκε, έστω και μετά την Ζυρίχη, τις συνέπειες ταυτίστηκε με τον Μακάριο. Λίγο πριν πεθάνει ο Μακάριος είχε την ευκαιρία [όπως την καταγράφει ο Ζιαρτίδης] να γίνει ηγέτης του ΔΗΚΟ – αρνήθηκε, όπως αρνήθηκε να συμμετάσχει στον ΔΗΣΥ λόγω συμμετοχής της ΕΟΚΑ Β - διότι είχε μια άποψη και προτιμούσε να μην έχει την καρέκλα, αλλά να είναι συνεπής. Και το πρόβλημα του δεν ήταν η άρνηση του συμβιβασμού - μετέφερε τις εισηγήσεις του Μακαρίου για συμβιβασμό. Ο ίδιος ανέφερε στο εθνικό συμβούλιο, όταν συζητούσαν για εκ περιτροπής, επι προεδρίας Χριστόφια, ότι το θέμα τους απασχολούσε από τη δεκαετία του 1970.. Όταν τελικά έγινε πρόεδρος απέρριψε ένα σχέδιο λύσης το 2004, αλλά συμπεριφέρθηκε με συνέπεια – προσπάθησε να ενθαρρύνει την τουρκοκυπριακή κοινότητα να δει τα θετικά της κυπριακής δημοκρατίας [η δική του κυβέρνηση άνοιξε την αγγλική σχολή στους τουρκοκύπριους] και στο περίφημο διάγγελμα του για το “όχι” το 2004, έθεσε σαν όριο, ιστορικής συνέχειας, τη φράση «παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα»..

Η διαφορα με τους εμπόρους του απορριπτισμού [είτε επισκέπτες είναι, είτε ντόπιοι επιχειρηματίες λόγου] είναι σαφής – αυτοί προτιμούν να υποχρεωθούν οι ελληνοκύπριοι να μείνουν κοινότητα, έστω και μειοψηφική, για να έχουν οι έμποροι το ό,ποιο βραχυπρόθεσμο όφελος [σαν στάτους, σαν εισόδημα, σαν καρέκλα] – έστω και αν οι συνέπειες του λόγου και των πράξεων τους, όπως δείχνει η ιστορία, οδηγούν σε αυτό που υποτίθεται ότι θέλει ο αντίπαλός τους..

---

[1]              http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-anthropoi/443/192421/angelos-syrigos-lysi-me-dyo-krati-sto-edafos-tis-kyprou

[2]              Μίλησα πρόσφατα με Κύπριους φοιτητές και τους ρώτησα πόσοι θέλουν να ζήσουν στο ίδιο κράτος με τους Τουρκοκύπριους. Σήκωσαν τα χέρια τους 2-3 από τους 50. Όταν ρώτησα πόσοι δεν θέλουν, σήκωσαν τα χέρια όλοι οι άλλοι. 

                http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-anthropoi/443/192421/angelos-syrigos-lysi-me-dyo-krati-sto-edafos-tis-kyprou

[3]              Εκτιμώ ότι το κόμμα του Ερντογάν, θα διατηρηθεί στην πρώτη θέση. Ο Ερντογάν δείχνει να έχει παραιτηθεί από τη φιλοδοξία του να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διότι βλέπει ότι οι πολιτικές συνθήκες δεν του επιτρέπουν να κάνει αυτές τις κινήσεις. Μάλλον θα αλλάξει το καταστατικό του κόμματός του και θα κατέβει τέταρτη φορά Πρωθυπουργός. http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-anthropoi/443/192421/angelos-syrigos-lysi-me-dyo-krati-sto-edafos-tis-kyprou

[4]              Για αυτό το βίτσιο του να το παίζει ηγετίσκος ήρθε σύντομα σε αντιπαράθεση με τους αναρχικούς – και σιγά σιγά εκτοπίστηκε από το χώρο, και μετέφερε την ανάγκη για αναγνώρισή του σαν «ηγέτης» αλλού...