Περιμένοντας την Γενεύη

Οι συνομιλίες για την επίλυση ή διευθέτηση του Κυπριακού είναι απάνθρωπες για πολλούς λόγους.  Ενώ αφορούν ασφαλώς πολύ  κόσμο με πολύ συγκεκριμένο τρόπο,  διεξάγονται μέσα σε κλειστά δωμάτια και οι πληροφορίες που διαρρέουν δημιουργούν και σβήνουν ελπίδες, αναζωπυρώνουν φόβους και αγωνίες, υποβάλλουν τους πολίτες σε μια εναλλαγή κρύου και ζεστού ντους. Για παράδειγμα το θέμα της Μόρφου αφορά δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριους πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν απ' εκεί και δεκάδες χιλιάδες Τουρκοκύπριους πρόσφυγες που μένουν εκεί. Αλλά και πολλές χιλιάδες άλλους που φεύγουν ή μένουν ανάλογα με το πώς θα χαραχτεί ο τελικός χάρτης των δύο συνιστώντων ομόσπονδων κρατιδίων. Αν τελικά φυσικά υπάρξει κάποιος χάρτης και αν τελικά εφαρμοστεί πράγματι στο έδαφος. Οι άνθρωποι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο μένουν είτε έρμαια της αγωνίας τους είτε καταφεύγουν στον κυνισμό και την αδιαφορία. Αν έχουν κάποια άποψη για τα τεκταινόμενα έχουν ελάχιστη ως μηδενική δυνατότητα να την προωθήσουν έμπρακτα. Παρόλο που ο κάθε Κύπριος και η κάθε Κύπρια θα πρέπει να στηρίξει κατά την άποψη της στήλης την ειρήνη και την ομοσπονδιακή  επανένωση ως την μοναδική επιλογή εκτός και ενάντια στην διχοτόμηση. Παράλληλα όμως είναι αναγκαίο ως άνθρωποι της Αριστεράς που προσβλέπουν στην ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας να σημειώσουμε ότι ένα από τα ζητούμενα είναι ακριβώς και η προώθηση τρόπων ενεργής συμμετοχής των πολιτών στην διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων που τους αφορούν.

Ακόμα και μέσα στις συνθήκες που περνούμε θα μπορούσαμε να αναζητούσαμε την λύση του Κυπριακού σιγά σιγά και μεθοδικά μέσα από ένα δικοινοτικό εκλεγμένο κογκρέσο για λύση. Η υπάρχουσα αποξένωση του πολίτη από την διαδικασία λύσης αφ ενός μεν τον οδηγεί στην αποξένωση από την πολιτική και αφ' ετέρου δεν τον προστατεύει από διάφορες πολιτικές δοξασίες και ψευδοδιλήμματα που τον περιστοιχίζουν.

Ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η αποξένωση των 40 -50 χρόνων που υπάρχει ανάμεσα στις κοινότητες και ο διαφορετικός εθνικός λόγος που οικοδομήθηκε ιστορικά και συντηρείται από τα ΜΜΕ τόσο των κοινοτήτων όσο και των λεγομένων εθνικών κορμών. Την ίδια ώρα για παράδειγμα που θάβονται τα ταυτοποιηθέντα οστά των αγνοουμένων με ηρωικούς επικήδειους η κάθε κοινότητα παρακολουθεί τις «δικές της κηδείες» λες και οι νεκροί της άλλης κοινότητας δεν είναι Κύπριοι ή χειρότερα λες και δεν είναι άνθρωποι. Η μια κηδεία μπορεί να απέχει μόνο λίγα χιλιόμετρα από την άλλη αλλά παρ' όλα αυτά τα μίντια επιλέγουν να αγνοούν τη μια την ίδια ώρα που μπορεί να παρουσιάζουν τις κηδείες ατόμων από την άλλη άκρη της Γης. Δηλαδή τα μίντια ενώνουν τους ακροατές στις ξένες ειδήσεις και τις ξένες διαφημίσεις κι όχι στην ολική κάλυψη της χώρας μας. Μάλιστα ειδικά στην ελληνοκυπριακή πλευρά όσο τα μίντια δημαγωγούν για το ενιαίο κράτος τόσο πιο πολύ αποκλείουν από την πληροφόρηση τους τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της άλλης κοινότητας. Το ίδιο κάνουν και τα αντίστοιχα τουρκοκυπριακά αλλά τουλάχιστον αυτά  στηρίζουν την διχοτόμηση.

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο ο αγώνας που διεξάγουν οι επαναπροσεγγιστές ακτιβιστές για να φέρουν πιο κοντά τις κοινότητες αποτελεί το θεμέλιο του μέλλοντος της Κύπρου.

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου , ο άνθρωπος που επί Χούντας περπάτησε με πολύ λίγους άλλους το 1968 στην πλατεία Ελευθερίας  ενάντια στην Χούντα, περπάτησε τις προάλλες με μερικές εκατοντάδες άτομα, ανάμεσα στον Νίκο Αναστασιάδη και τον Μουσταφά Ακκιντζή καλώντας σε λύση στα ελληνικά και στα τούρκικα. Κάποτε θα λέμε ότι είμαστε σε εκείνη την πορεία είπε και πρόσθεσε:

«Χθες το βράδυ, προσθέσαμε μια ψηφίδα στην Κυπριακή ιστορία. Ανοίξαμε το δρόμο της αυριανής Κύπρου. Οι πεζοπόροι δεν ήταν απλά κάποιες μονάδες που συγκροτούσαν ένα συγκεκριμένο αριθμό πεζοπόρων. Ήταν εκφραστές μιας αντίληψης ζυμωμένης με τον πόνο της Κύπρου. Ήταν ώριμες συνειδήσεις που κατάκτησαν μέσα από τη συνεχή προσπάθεια, τα μέσα και το τρόπο να μιλήσουν τη γλώσσα της συνεννόησης και της επανάκτησης ( όχι απλά επανένωσης ) της πατρίδας μας. Πετύχαμε να προβάλουμε με πειστικότητα το όραμα μιας Κύπρου, κοινής πατρίδας όλων των Κυπρίων Ελληνοκυπρίων , Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων. Μια Κύπρο ανεξάρτητη που να αγκαλιάσει όλα τα παιδιά της αλλά και που πρέπει όλοι μαζί να οικοδομήσουμε και να προστατέψουμε. Είμαστε σε μια τελική φάση ας επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να στηρίξουμε την πορεία της λύσης. Χθες βράδυ ήταν απλά ένα ξεκίνημα. Και χίλια μπράβο σε όσους εργάστηκαν πολύ και σκληρά για να πετύχει η εκδήλωση που έγινε την κατάλληλη στιγμή και με ένα δυνατό και καθαρό μήνυμα».

Το Κυπριακό πέραν της κυπριακής του διάστασης αποτελεί και θέμα εσωτερικής χρήσης για την Τουρκία και για την Ελλάδα. Ο Τσίπρας ισορροπεί δύσκολα, ουσιαστικά ακροβατεί πλέον στο πηδάλιο της ελληνικής κυβέρνησης και έχει να αντιμετωπίσει πέραν του μνημονιακού χάους τον Καμένο και τους ανεξάρτητους του Έλληνες και τον πατριώτη Κοτζιά ενώ ο Ερντογάν έχει ανάγκη από την στήριξη των εθνικιστών για την αλλαγή του συντάγματος και την αντιμετώπιση του κουρδικού κινήματος. Κάτι που για τους Κυπρίους αποτελεί ζήτημα επιβίωσης και επανάκτησης του χώρου τους για την Τουρκία και την Ελλάδα, πέραν της γεωστρατηγικής της αξίας η Κύπρος είναι κομμάτι των κομματικών ισορροπιών.

Επιπλέον είναι και ένα από το θέματα στα οποία οι δύο χώρες αντιπαρατίθενται. Το θέμα του πού ακριβώς είναι τα σύνορα τους στο Αιγαίο, στη θάλασσα και τον αέρα είναι ανοικτό ζήτημα ενώ ο καθορισμός των ΑΟΖ τους ακόμα μελλοντική πρόθεση την ώρα που τα νερά της περιοχής αποδεικνύονται πλούσια σε υδρογονάνθρακες και επιχειρείται ένας διεθνής ενεργειακός σχεδιασμός για την περιοχή. Γι αυτούς τους λόγους και όχι μόνο η συνεννόηση Ελλάδας και Τουρκίας, ανεξάρτητα αν είναι στα πλαίσια πενταμερούς ή πολυμερούς δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η πρόσθεση της ΕΕ, μπορεί σε πρώτο πλάνο να φαίνεται θετική στους Ελληνοκυπρίους και ίσως σιωπηρά και στους Τουρκοκυπρίους αλλά ταυτόχρονα συμβαίνει σε μια φάση που ΕΕ και Τουρκία παζαρεύουν μεταξύ τους ένα σωρό ζητήματα, τις σχέσεις τους, το μεσανατολικό, το προσφυγικό. Εδώ θα φανεί αν και πώς τα άστρα του κ Άϊντε ευθυγραμμίστηκαν μεταξύ τους.

Σε ότι αφορά τους «επισκέπτες» που αναφέρονται στο Κυπριακό, έχουμε την άποψη ότι δεν είναι πολύ κομψό να υποστηρίζουν μέσα από την όποια λογική ή ρητορική γυμναστική  είτε την διχοτόμηση είτε την ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία. Αυτό πικραίνει ορισμένους από μας διότι γνωρίζουμε και θυμόμαστε ότι ήταν το επιδιωκόμενο της ελληνοτουρκικής  επέμβασης το 74. Ας αφήσουν αυτή την ελευθερία στους ιθαγενείς.