Δελτίο εποχής: το κυπριακό πάει Ελβετία με το επαναλαμβανόμενο ρεπερτόριο των «φόβων» των απορριπτικών ότι όλα κινδυνεύουν και με τα επίσης συνηθισμένα αμφιταλαντευόμενα θεάματα από το κυβερνητικό στρατόπεδο.. Αλλά όντως κάτι φαίνεται να κινείται, έστω και λόγω συγκυριών.. εκλογών, και μετατοπίσεων στην περιοχή.. και διεθνώς... έρχονται οι κινέζοι και η Ευρώπη αγκομαχά..

Κατασκευάζεται ένα είδος θεάματος γύρω από τις συνομιλίες – και έτσι αναγκαστικά η κυβερνητική αμφιταλάντευση μειώνεται και μετατοπίζεται στους εν δυνάμει κακούς «Άλλους». Ο Πολίτης προωθεί το σενάριο ότι θα γίνει κάτι σημαντικό – έμμεσα παραπέμποντας στο Μπούργκεντστοκ, ενώ ο Φιλελεύθερος, στα ίδια μοτίβα δεκαετιών, λες και ο Λυκαύγης δεν έφυγε ποτέ, αναζητά συνομωσίες κοκ. Το Σάββατο, ο Φιλελεύθερος ανακάλυψε νέο κίνδυνο – θα διασυνδέσουν, λέει, το εδαφικό με την ασφάλεια κοκ. Πάντως, μια αύρα από τα γνωστά κόλπα της κυβέρνησης "θέλω/δεν θέλω", "πάμε για διαπραγμάτευση/όχι μην ανησυχείτε δεν είναι τίποτα σημαντικό", εμφανίστηκε στο Thema online  με σενάριο ότι αν δεν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις [ότι και να σημαίνει αυτό] ο Αναστασιάδης θα έρθει και θα εξαγγείλει υποψηφιότητα για τις ..επόμενες προεδρικές. Για να το κάνει αυτό βέβαια θα έρθει πίσω με φουστανέλα, και θα δυσκολέψει τις δυτικές πρεσβείες. Αλλά δεν αποκλείεται να κυκλοφορούν και αυτό το σενάριο και ότι κολλήσει. Αντίθετα, η τουρκοκυπριακή πλευρά φαίνεται πιο σοβαρή, και φαίνεται να αναζητά όντως λύση.

Και στις 3 περιπτώσεις [1983, 1992, 2010] ο ΔΗΣΥ προσπαθούσε μπορεί να πει κάποιος να βγει από κάποια απομόνωση και δεν ενδιαφερόταν για συνέπεια,  ξέροντας άλλωστε ότι στο εσωτερικό του κόμματος/παράταξης υπήρχαν έντονες διαφοροποιήσεις για τη λύση – ή έστω την προοπτική της. Το ΑΚΕΛ δεν το κάνει τώρα, και με δεδομένα ότι είναι μια ευκαιρία να βγει από την επίθεση που δεχόταν τα προηγούμενα χρόνια, το να επιμένει να στηρίζει τον Αναστασιάδη, λογικά περιμένει ότι κάτι ενδεχομένως να προκύψει…. Η άλλη ενδιαφέρουσα κίνηση ήταν η κωμική επιστροφή της εμμονής του Χάσικου για αναβολή των δημοτικών εκλογών. Είναι γεγονός ότι ο κ. Χάσικος δεν χαρακτηρίζεται από συνέπεια.. είναι πιθανό ότι ο κ. Χάσικος… θεωρεί ότι όντως ο Αναστασιάδης δεν έχει επιλογές και θα αναγκαστεί να προχωρήσει, αν η τουρκοκυπριακή πλευρά είναι αποφασιστική. Και άρα έριξε στο τραπέζι το θέμα της αναβολής – και σαν θέαμα κατασκευής κλίματος, και σαν εν δυνάμει ετοιμασία για το τι μπορεί να ακολουθήσει.

Το διεθνές πλαίσιο: Θα πουλήσει η έναρξη των συνομιλιών σαν εικόνα προώθησης της ειρήνης μια μέρα πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ;

Διεθνώς, κατασκευάζεται ένα είδος θεάματος – πάνε και έρχονται διάφοροι, θα περάσει και ο Ομπάμα σε μια φάση από Αθήνα. Γενικώς, οι του Συμβουλίου Ασφαλείας τοποθετούνται σε διάταξη εμπλοκής. Υπάρχουν 3 δεδομένα σε αυτό το πλαίσιο. Τελικά, ο Μπαν Κι Μουν θα πάει και θα κηρύξει την έναρξη των συνομιλιών. Θα προσδώσει ένα είδος διεθνούς εστίασης και λογικά θα τραβήξει ένα είδος προσοχής. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν πρέπει να αγνοηθεί η συγκυρία. Οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινήσουν την ημέρα πριν τις αμερικανικές εκλογές – αν παίξει καλά το θέαμα θα βοηθήσει και την Χίλαρυ σαν διαδικασία ειρήνευσης κοκ. Το χρειάζεται η Χίλαρυ μετά τις υστερίες εναντίον της Ρωσίας, που θυμίζουν πολεμοκαπηλεία σε βαθμό να βγαίνει ο Τραμπ και να την κατηγορεί ότι είναι επικίνδυνη. Αν συνδεθεί [η έναρξη των συνομιλιών με τις εκλογές] θα απευθύνεται στο κοινό των δημοκρατικών που έχουν ενδοιασμούς.

Η ρωσική εμπλοκή δείχνει σιγουριά…

Η δεύτερη ενδιαφέρουσα κίνηση είναι η ανακοίνωση της επίσκεψης Λαβρώφ στην Αθήνα. Η Ρωσία είχε τοποθετηθεί πριν λίγο καιρό ενάντια στις πιέσεις για επιτάχυνση κλπ των συνομιλιών, στηρίζοντας την κυπριακή κυβέρνηση, ή πιο ακριβώς την ελληνοκυπριακή θέση. Άρα, αν τώρα κινείται μέσα στο κλίμα ενίσχυσης των προσμονών, ίσως να έχει να κάνει και με το παρασκηνιακό άνοιγμα του θέματος των εγγυήσεων ασφάλειας, όπου η Ρωσία ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας αναμένεται να παίξει ένα βασικό ρόλο – και να νομιμοποιηθεί πια και η εμπλοκή της στην εγγύηση των ελληνοκυπρίων τουλάχιστον.

Οι πιέσεις κατά τους Financial Times: Ένα έντυπο του βρετανικού και διεθνούς κεφαλαιου..βλεπει πιέσεις, άρα περιμένουν και αυτοί κάτι..

Το τρίτο δεδομένο ήταν ένα δημοσίευμα στους Financial Times, το οποίο έκανε αναφορά σε πιέσεις. Μια εφημερίδα, βέβαια, δεν είναι από μόνη της σημαντικό δεδομένο – μπορεί κάλλιστα να εκφράζει μια εκτίμηση κλπ. Με δεδομένο, ωστόσο, ότι είναι ένα έντυπο που εκφράζει τα οικονομικά συμφέροντα που κινούνται στο και μέσω Λονδίνου, θα μπορούσε η αναφορά να είναι και μια εκτίμηση, για το κλίμα που διαμορφώνεται διεθνώς. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, θα υπάρξουν πιέσεις προς τον Αναστασιάδη. Όπως είναι τα δεδομένα, η όποια πίεση προς τον Αναστασιάδη θα έχει να κάνει με το να προχωρήσει η διαδικασία – αντί να το κωλοβαρέσει, όπως κάνει τα τελευταία 3 - 4 χρόνια, μέχρι τις επόμενες προεδρικές. Και φυσικά, όπως είναι σαφές σε όλους, πέρα από τη φοβία που φαίνεται να τον διακατέχει, υπάρχει και η προσπάθεια να κρατήσει τη δεξιά, κάπως, ενωμένη και να μην οδηγήσει σε δημόσια καταγραφή των διαχωρισμών στο στρατόπεδο της παράταξης του για το κυπριακό [που ήδη άρχισε έτσι και αλλιώς με την αποχώρηση της Θεοχάρους]. Μέχρι σήμερα, η στρατηγική Αναστασιάδη ήταν ουσιαστικά να καθυστερεί, να ρίχνει κανένα κόκαλο στους υποστηρικτές της λύσης μέσω Πολίτη η και Αλήθειας και μετά να διαρρέει, από την άλλη, σενάρια δυσκολιών κοκ μέσω Φιλελευθέρου και Σημερινής. Οπότε, το θέμα είναι αν θα προσχωρήσει τώρα – και γιατί να προχωρήσει τώρα.

Για να επιμένει το ΑΚΕΛ να στηρίζει τον Αναστασιαδη στο κυπριακό, παρά τις έντονες διαφωνίες σε όλα τα άλλα, και την προϊστορία του καιροσκοπισμού του ΔΗΣΥ προεκλογικά, μάλλον κάτι γίνεται.. κάτι αναμένεται..

Τα εσωτερικά συμπτώματα ότι μάλλον προχωρεί αφορούν από την μια την σχετικά σταθερή θέση του ΑΚΕΛ – θα πρέπει τουλάχιστον να υπόσχεται προς την Αριστερά ότι θα προσπαθήσει για να τυγχάνει μιας τέτοιας στήριξης μόλις ενάμιση χρόνο πριν τις εκλογές. Αν ήταν ο ίδιος και το κόμμα του αντιπολίτευση, θα ωρυόταν ήδη για κίνδυνους κοκ. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον καιροσκοπισμό του την περίοδο μετά το 2010, αλλά και τη γενικότερη στάση του ΔΗΣΥ. Εδώ μέχρι και το 1983, όταν το ΠΑΣΟΚ [το οποίο αντιπαθούσε ο ΔΗΣΥ και ως ηγεσία και ως παράταξη] στην Ελλάδα προσπαθούσε να κάνει παρεμβάσεις στην Κύπρο [σαν προσπάθεια νεκρανάστασης του δόγματος του εθνικού κέντρου] ο ΔΗΣΥ ταυτίστηκε μαζί του εν μέρει [σε εθνικά πλαίσια] και κατηγορούσε το ΔΗΚΟ για τη συνεργασία με το ΑΚΕΛ. Και μετά, βέβαια, είχαμε και την κωμική μεταμόρφωση Κληρίδη το 1992 σε σχέση με τις ιδέες Γκάλι. Και στις 3 περιπτώσεις [1983, 1992, 2010] ο ΔΗΣΥ προσπαθούσε μπορεί να πει κάποιος να βγει από κάποια απομόνωση και δεν ενδιαφερόταν για συνέπεια,  ξέροντας άλλωστε ότι στο εσωτερικό του κόμματος/παράταξης υπήρχαν έντονες διαφοροποιήσεις για τη λύση – ή έστω την προοπτική της. Το ΑΚΕΛ δεν το κάνει τώρα, και με δεδομένα ότι είναι μια ευκαιρία να βγει από την επίθεση που δεχόταν τα προηγούμενα χρόνια, το να επιμένει να στηρίζει τον Αναστασιάδη, λογικά περιμένει ότι κάτι ενδεχομένως να προκύψει.

..Και για να γίνεται δημόσια ρεζίλι ο Χάσικος κάτι σκοπεύει.. Ο ΔΗΣΥ κινδυνεύει μεν με νέα ήττα, αλλά…

Η άλλη ενδιαφέρουσα κίνηση ήταν η κωμική επιστροφή της εμμονής του Χάσικου για αναβολή των δημοτικών εκλογών. Είναι γεγονός ότι ο κ. Χάσικος δεν χαρακτηρίζεται από συνέπεια, οπότε το να λέει 22 μέρες πριν ότι θα ήταν άκομψο να αναβληθούν οι εκλογές, και ξαφνικά να ξυπνά με βίτσιο την αναβολή, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν είναι και παράδοξο για τον υπουργό εσωτερικών. Το θέμα ωστόσο είναι γιατί να το κάνει. Είναι λογικό ότι δεν θα περάσει από τη Βουλή, εκτός αν ψηφιστεί και από το ΑΚΕΛ. Και η όποια αναφορά σε ανάγκες κλπ είναι αστεία. Ο Πιμπίσης που φαίνεται να ανέλαβε την υπεράσπιση του κυβερνώντος κόμματος στο Φιλελεύθερο, απέδειξε έμπρακτα το κωμικό της όλης προσπάθειας – εισηγήθηκε ότι τα κόμματα δεν βρίσκουν υποψήφιους και άρα θα έπρεπε να καλοδεχτούν την  εισήγηση της κυβέρνησης. Ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Θα μπορούσε να είναι βέβαια και η εκδοχή που κυκλοφόρησε ότι ο ΔΗΣΥ τα βλέπει σκούρα και έτσι προσπαθεί να αποφύγει ένα μη-καλό εκλογικό αποτέλεσμα η για να το πούμε με περισσότερη ακρίβεια για επανάληψη σε δεύτερη συνεχή αναμέτρηση ενός εκλογικού αποτελέσματος με πτώση. Αυτή την εκδοχή την πρόβαλε η Γνώμη με σαφήνεια. Όμως και πάλι γιατί ο Χάσικος να τρέξει να εκτεθεί [και παρά την ασυνέπεια του, βλάκας δεν είναι, κατανοούσε ότι θα γίνει ρεζίλι] για να προστατεύσει τον Αβέρωφ που θα πιστωθεί μια ήττα του κυβερνητικού κόμματος; Και πάλι στο βυζαντινό παρασκήνιο των δελφίνων του ΔΗΣΥ, όλα μπορεί να παίζουν, αλλά είναι πιθανό ότι ο κ. Χάσικος [ο οποίος βγήκε από την ναφθαλίνη – στην οποία μπήκε με δική του επιλογή για λόγους οικογενειακών θεμάτων υγείας] θεωρεί ότι όντως ο Αναστασιάδης δεν έχει επιλογές και θα αναγκαστεί να προχωρήσει, αν η τουρκοκυπριακή πλευρά είναι αποφασιστική. Και άρα έριξε στο τραπέζι το θέμα της αναβολής – και σαν θέαμα κατασκευής κλίματος, και σαν εν δυνάμει ετοιμασία για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Σίγουρα οι δικαιολογίες που πρόβαλε δεν στέκουν. Αλλά αυτά [«άλλα λέω άλλα εννοώ»] δεν είναι κάτι το ξένο για τον υπουργό εσωτερικών – και όταν είναι κραυγαλέα η παραπλάνηση είναι λογική και η σκέψη ότι κάτι άλλο «βαθύτερο» κρύβεται.

Το πλέγμα των συμμαχιών στην περιοχή, δείχνει ότι μια ρεαλιστική πιθανότητα είναι η ανάγκη σταθεροποίησης, και οι ρώσοι μάλλον είναι ένα βήμα μπροστά, όπως και οι συμμαχίες τους..

Στο διεθνές πλαίσιο, η ένταση γύρω από το συριακό φάνηκε να υποχωρεί κάπως – τουλάχιστον από το πολεμικό κλίμα της προηγούμενης εβδομάδας. Η Ρωσία ανέστειλε τους βομβαρδισμούς των ισλαμιστών στο Χαλέπι, αλλά ο συριακός στρατός συνέχισε την προέλαση με κατάληψη στρατηγικών υψωμάτων, και συνέχισε να σφίγγει τον κλοιό γύρω από τους ισλαμιστές. Τα δυτικά ΜΕ συνέχισαν την προβολή της ισλαμικής προπαγάνδας [μόλις του έστειλαν "είδηση" ότι βομβαρδίστηκε σχολείο, έτρεξαν να το προβάλουν, και μετά προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την φωτογραφική διάψευση από τη Ρωσία που έδειχνε ότι το σχολείο δεν είχε βομβαρδιστεί από αεροπλάνα] – αλλά από την άλλη άρχισε και η επίθεση εναντίον της Μοσούλης, όπου οι δυτικοί βομβαρδίζουν και οι ίδιοι τώρα για να προχωρήσει η επίθεση όπως ακριβώς κάνουν και οι ρώσοι στο Χαλέπι. Το  BBC την Παρασκευή ήταν αρκετά εκφραστικό της κωμικής κατάστασης των δυτικών ΜΜΕ. Από την μια πρόβαλε ανακοίνωση των ισλαμιστών στο Χαλέπι ότι θα προβούν σε αντεπίθεση για να προσπαθήσουν να σπάσουν την πολιορκία, ενώ ακριβώς δίπλα πρόβαλε την κωδικοποίηση ότι ο ΙΣΙΣ [οι ισλαμιστές στη Μοσούλη δηλαδή] χρησιμοποιούν αμάχους σαν ανθρώπινες ασπίδες. Αλλά αυτό ακριβώς καταγγέλλει και η συριακή κυβέρνηση και η Ρωσία ότι γίνεται στο Χαλέπι, όπου οι ισλαμιστές [τους οποίους το BBC ονομάζει rebels [εξεγερμένους] και όχι ισλαμιστές - με το όνομα έστω των οργανώσεων τους]. Άσε δε που στον ελληνοκυπριακο τύπο το copy paste έχει αντικαταστήσει πλήρως την ορθολογική συγκριτική σκέψη και αποκαλούν τους ισλαμιστές «αντιστασιακούς» Αλλα έχει φύγει η αναφορά στον κακό Ασσαντ.. Μάλλον νοιώθουν, ακόμα και στην αντιγραφή ότι ίσως χρειαστεί αλλαγή σεναρίου σύντομα..

Αν, λοιπόν, οι δυτικοί και η Ρωσία κινούνται προς κάποια μορφής εξισορρόπησης, ίσως να είναι ευνοϊκό για την κυπριακή διαπραγμάτευση. Αξίζει να αναφερθεί το ευρύτερο πλαίσιο… Η πιθανότητα πολέμων με ευρύτερη εμπλοκή φαίνεται δύσκολη – άρα πιο λογικά θα πρέπει να αναμένει κανείς, διαδικασίες σταθεροποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, το κυπριακό θα μπορούσε να ήταν μοντέλο. Ήδη, όπως ξαναγράψαμε, η Κύπρος είναι μοντέλο συνύπαρξης αμερικανών και ρώσων ή φιλορώσων στο τραπεζιτικό τομέα [στα ΔΣ της Τράπεζας Κύπρου και της Ελληνικής] αλλά και στην πολιτική σφαίρα, άρα μια διαδικασία λύσης, θα βοηθούσε σε ένα είδος σταθεροποίησης μια κατάστασης που τείνει να βγει εύκολα εκτός έλεγχου [όπως φάνηκε με τον ΙΣΙΣ ή το προσφυγικό] αλλά και με δεδομένη, πια, την κατάσταση ότι οι ΗΠΑ δεν καθορίζουν την πολιτική της Τουρκίας.

Από την Συρία στο Ιράκ: οι ρευστές συμμαχίες και το πρότυπο του κυπριακού τραπεζιτικού μοντέλου συνδιαχείρισης μετά τη χρεοκοπία τους από το κυπριακό κεφάλαιο και τους διαχειριστές του [ποιοί διατάζουν τώρα τον Πολυβίου που έκανε «εξωτική πολιτική» της πλάκας πάνω σε πτώματα μετά το Μαρί]

Αν, λοιπόν, οι δυτικοί και η Ρωσία κινούνται προς κάποια μορφής εξισορρόπησης, ίσως να είναι ευνοϊκό για την κυπριακή διαπραγμάτευση. Αξίζει να αναφερθεί το ευρύτερο πλαίσιο: στη Μοσούλη οι δυτικοί στηρίζουν εξ ανάγκης τον στρατό της κυβέρνησης της Βαγδάτης, ο οποίος στηρίζεται από το Ιράν. Άρα από τους σύμμαχους της συριακής κυβέρνησης. Από την άλλη, η τουρκική παρέμβαση έχει τις δικές της παραδοξότητες. Η Τουρκία διεκδικεί με σαφήνεια, πια, ρόλο στο βόρειο Ιράκ [και λογικά σε αυτό απευθύνονται οι αναφορές του Ερντογάν για τη συνθήκη της Λωζάνης, και την απώλεια της Μοσούλης τότε] αλλά και για να δημιουργηθεί ένα είδος ζώνης ενάντια στην προοπτική ενοποίησης των κουρδικών περιοχών, όπως έγινε και στη Συρία με την «ασπίδα του Ευφράτη». Σε αυτό το πλαίσιο, ντε φάκτο ο πιο κοντινός σύμμαχος των δυτικών, και των ΗΠΑ, η Τουρκία, ακολουθεί μια αυτόνομη πολιτική και οι δυτικοί προσαρμόζονται. Και η Τουρκία κρατά σαφώς χαμηλούς τόνους σε σχέση με τη Ρωσία στο συριακό πια. Άρα η γενικότερη εικόνα δείχνει αυτόνομους παίκτες [Ιράν, Τουρκία] και μικρότερους ασύμμετρους [σουνίτες ισλαμιστές, αλλά και κούρδοι] όπως και περιφερειακά κράτη [Συρία, Ιράκ] που βγαίνουν από μια περίοδο πολέμων με περίπλοκες διεθνείς σχέσεις. Η πιθανότητα πολέμων με ευρύτερη εμπλοκή φαίνεται δύσκολη – άρα πιο λογικά θα πρέπει να αναμένει κανείς, διαδικασίες σταθεροποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, το κυπριακό θα μπορούσε να ήταν μοντέλο. Ήδη, όπως ξαναγράψαμε, η Κύπρος είναι μοντέλο συνύπαρξης αμερικανών και ρώσων ή φιλορώσων στο τραπεζιτικό τομέα [στα ΔΣ της Τράπεζας Κύπρου και της Ελληνικής] αλλά και στην πολιτική σφαίρα, άρα μια διαδικασία λύσης, θα βοηθούσε σε ένα είδος σταθεροποίησης μια κατάστασης που τείνει να βγει εύκολα εκτός έλεγχου [όπως φάνηκε με τον ΙΣΙΣ ή το προσφυγικό] αλλά και με δεδομένη, πια, την κατάσταση ότι οι ΗΠΑ δεν καθορίζουν την πολιτική της Τουρκίας. Ειρωνικά για τη για δεκαετίες ελληνοκυπριακή ρητορική, δεν είναι οι ΗΠΑ που πιέζουν την Τουρκία για λύση, αλλά οι συγκυρίες και οι μεταμορφώσεις στην περιοχή.

Και τους ελληνοκύπριους τους πιέζει, πια, το θέμα του φυσικού αερίου που μπορεί να μείνει αιχμάλωτο της μη λύσης.

ΗΠΑ Pivot – εν μέρει απόσυρση από την Κεντρασία και εστίαση στη Λατινική Αμερική; Τα δύσκολα μιας ηγεμονίας που δεν είναι πια..

Ευρύτερα, οι ΗΠΑ φαίνονται να αυξάνουν τις πιέσεις για ανακατάληψη χώρου στην λατινική Αμερική. Η ένταση αυτήν την εβδομάδα ήρθε από τη Βενεζουέλα. Αλλά και στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, όπως ένα αόρατο χέρι φαινόταν να προωθεί την αλλαγή η ανατροπή [όπως στη Βραζιλία] των κεντροαριστερών κυβερνήσεων, η φιλοαμερικανική δεξιά δεν φαίνεται να μπορεί να σταθεροποιήσει μια ηγεμονία. Οι διαδηλώσεις στην Αργεντινή αυξάνοντα σε ένταση, ενώ στην Βραζιλία παρά τις επιθέσεις των ΜΜΕ και τα δικαστικά θεάματα δαιμονοποιησης, με τους εκεί Πολυβίου, ο Λούλα εξακολουθεί να είναι πρώτος σε προτίμηση για επόμενος πρόεδρος.

Έρχονται οι κινέζοι; Οι επενδύσεις των κινεζικών κεφαλαίων στην Δύση.. Μια ανάποδη πορεία ροών αν συγκριθεί με τον 19^ο αιώνα..

Όσον αφορά στο οικονομικό πλαίσιο, αξίζει να καταγραφεί η δραματική επέκταση των κινεζικών επενδύσεων σε ΗΠΑ και Γερμανία. Και σε Χόλλυγουντ και σε βιομηχανίες αιχμής. Τον 19^ο αιώνα η ροή του κεφαλαίου ήταν ανάποδη – είναι και αυτό ενδεικτικό της αλλαγής εποχής που ζούμε... Οι άμεσες ξένες επανδυσεις κινεζικών επιχειρήσεων στις ΗΠΑ έφτιασαν το 2015 στα 15,7 δις [αύξηση 30% σε σύγκριση με τον περασμένο χρόνο].Οι συνολικές επενδύσεις κινεζικών κεφαλαίων στις ΗΠΑ έφθασαν τα 134,4 δις δολάρια. Στην Ευρώπη οι κινεζικές επενδύσεις έχουν φτάσει τα 203 δις δολάρια. Και ενώ η έμφαση μέχρι τώρα στην ευρωπαϊκή αγορά ήταν στην Βρετανία [με 38,1 δις] τώρα υπάρχει και μια μετατόπιση στην Γερμανία [από τις αρχές του 2016 έχουν ήδη επενδυθεί  11 δις στη Γερμανία σε εξαγορές γερμανικών επιχειρήσεων με εστίαση στην τεχνολογία [ρομποτική, μηχανολογικό εξοπλισμό]. Στις ΗΠΑ τα κινεζικά κεφάλαια κάνουν πια ανάλογες κινήσεις – αλλα και ενδιαφέρουσες κινήσεις στο Χολυγουντ, όπου οι κινεζικές επενδύσεις άρχισαν να εστιάζουν και στα κινηματογραφικά στούντιο και τις εταιρείες γενικά παραγωγής και διανομής φιλμ.

Στην Ευρώπη πιέζουν οι Βρυξέλλες, αλλά η Ισπανία μπορεί να αποδειχθεί ιστορικά απείθαρχη..

Στην Ευρώπη με χίλια βάσανα και υποσχέσεις κατάφεραν να πιέσουν τους βέλγους να αποδεχτούν να υπογράψουν την συμφωνία με τον Καναδά [CETA], αλλα οι αντιδράσεις συνεχίζονται. Και σαφώς το πιο επίμαχο σημείο παραμένει η αναφορά σε ένα είδος μυστικής δικαστικής διαδικασίας όπου θα μπορούν οι εταιρείες να καταγελούν τις πολιτείες για «απώλεια κερδών». Και αυτό βέβαια θα μπορεί να αφορά περιβαλλοντικές νομοθεσίες αλλα και εργασιακες όπως τον κατώτατο μισθό. Η έγκριση της συμφωνίας πάντως δεν οριστικοποιεί τίποτα καθώς οι αντιδράσεις σημαίνουν ότι θέμα των μυστικών διακανονισμών/δικαστηρίων θα γίνουν αυξανόμενα το κεντρικό σημείο αιχμής. Αλλά και το σημείο αναφοράς για φιλτράρισμα των επενδύσεων ξένων κεφαλαίων.

Στην Ισπανία, οι βαρόνοι του χθες του σοσιαλιστικού κόμματος επέβαλαν μέσω αποχής των βουλευτών του κόμματος την επιβίωση της κυβέρνησης μειοψηφίας του Ραχοϊ. Όμως και εδώ το παιχνίδι δεν φαίνεται να κλείνει καθώς ο ηγέτης του σοσιαλιστικού κόμματος ο Σαντσεθ, ο οποίος παραιτήθηκε διαφωνώντας με την επιβολή των βαρονών, παραιτήθηκε και από την θέση του σαν βουλευτής για να μην νομιμοποιήσει τον Ραχοϊ και φαίνεται ότι θα κατεβεί ξανά σαν υποψήφιος για ηγέτης του κόμματος με πλατφόρμα την άρνηση στήριξης της δεξιάς κυβέρνησης μειοψηφίας..Τρίζει και εκεί το σκηνικό.. Και μάλιστα, πολύ πιο χοντρά πια αφού οι βαρόνοι σαν δεκανίκια είναι πια φανεροί.. και φαίνονται…