Το θέαμα Μιλτής ΙΙ: από την κατασκευή του θεάματος Χαλεπιανές [όπου ο Μιλτής ήθελε ρουσφέτι], μέχρι την κωμωδία μιας κατάθεσης/παράστασης, όπου ο Μιλτής ισχυριζόταν ότι άκουε «φωνές» για καζίνα, η παραπλάνηση ήταν κραυγαλέα – όπως και η στράτευση των ΜΜΕ προβάλουν ότι ανοησία έλεγε. Η σύγκλιση νεοφιλελεύθερων και απορριπτικών στην περιρρέουσα και την Υστερία είναι από μόνη της μια ενδιαφέρουσα είδηση.. Το θέμα είναι ..γιατί..

Μετά από την θεαματική του έκρηξη από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τις πρώτες μέρες της εβδομάδας που ξεκίνησε στις 19, το θέαμα Μιλτής υποτόνησε. Φάνηκε να μένει από καύσιμα η επίθεση λάσπης – αλλά φάνηκε επίσης να άρχισε να κουράζει η υπερβολή, και η απροκάλυπτη προκατάληψη- ο Βικέτος στον αθλητικό ραδιοσταθμό του Χάσικου, το πρωί της Τετάρτης, ακουγόταν να είχε βαρεθεί με το Μιλτή, που έλεγε ότι νά’ ναι για να αποκτήσει προβολή – «μπορεί να αποδείξει τίποτα από αυτά που λέει;»..

Υπήρχαν ουσιαστικά 2 σημαντικές στιγμές που έθεσαν, πια, σε αμφισβήτηση όχι απλώς τον έτσι και αλλιώς ύποπτο κ. Μιλτή, αλλά και την προθυμία των ΜΜΕ να αναμασούν ότι τους διοχέτευαν. Και βέβαια, υπάρχει και ένα τρίτο ζήτημα – το σκάνδαλο του δικαστή Σάντη – το οποίο δεν τολμούν να αγγίξουν τα ΜΜΕ, γιατί αγγίζει πιο βαθιά το στήσιμο θεαμάτων. Και θέτει το ερώτημα της σκοπιμότητας του όλου σκηνικού – το οποίο επί της ουσίας είναι η διαφορά ενός πολίτη με ένα εργολάβο, και τα ΜΜΕ ήταν από πριν στοιχισμένα, υπέρ του εργολάβου..

Η φούσκα των Χαλεπιανών – όταν ένα ολόκληρο σχέδιο αλλαγής ζώνης, ακυρώνεται με μάλλον εμφανείς ιδεολογικούς στόχους, και ο διευθυντής σύνταξης του Φιλελευθέρου νομίζει ότι η έγκριση έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση [ήταν δύσκολο φαίνεται να ρωτήσει, ή ήταν ανάγκη η παραπλάνηση]

Ο κ. Μιλτής, διεκδικεί 22 εκατομμύρια, από τα οποία τα 21 ισχυρίζεται ότι του τα οφείλουν, διότι όταν ανέλαβε σαν πρόεδρος της Ομόνοιας, του έλεγαν τί να κάνει κλπ. Και άρα φορτώθηκε χρέη, αλλά δεν μπορεί να αποδείξει γραπτώς ότι είναι όντως ένας ενήλικας με νοοτροπία μικρού παιδιού που του λένε τί να κάνει. Το επίμαχο θέμα, όπως αναδύθηκε από την κατάθεσή του, ήταν γιατί δεν πουλήθηκε ένα χωράφι το οποίο η Ομόνοια σκόπευε να κάνει γήπεδο, αλλά φαίνεται ότι στις δύσκολες εποχές που ακολούθησαν αποφασίστηκε να πουληθεί. Και αναμενόταν ότι θα είχε σημαντικά κέρδη, αφού το χωράφι βρίσκεται σε περιοχή νότια της Λευκωσίας όπου θα μπορούσε [ή βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη] να γίνει αλλαγή ζωνών. Αν αφαιρέσουμε το εμφανώς υποκριτικό και σκόπιμα παραπλανητικό προσωπείο του Μιλτή σαν μικρού παιδιού που του λένε τί να κάνει, [με τέτοια νοοτροπία έγινε εργολάβος εκατομμυρίων;] τότε φαίνεται ότι υπήρχαν 2 επενδύσεις: η μια ήταν η ελπίδα [με την αγορά παικτών κλπ] να περάσει η Ομόνοια στους ευρωπαϊκούς ομίλους και να εισρεύσουν εκατομμύρια στα ταμεία [και άρα θα την έκανε λαχείο ο κ. Μιλτής], και η εξασφάλισή του, ήταν να πουληθεί το χωράφι στις Χαλεπιανές. Ούτε αυτό όμως έγινε διότι η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν ενέκρινε πριν την ολοκλήρωση της θητείας της την αλλαγή ζωνών. Άρα η διεκδίκηση των 21 εκατομμυρίων είναι η απόπειρα ενός πονηρού επενδυτή να βγάλει ότι μπορεί από μια αποτυχία. Είναι από μόνο του ενδιαφέρον το γιατί τα ΜΜΕ [η πλειοψηφία των οποίων δαιμονοποιούσε τον κ. Μιλτή όσο ήταν επικεφαλής της Ομόνοιας] δεν είδε αυτήν την εξόφθαλμη προσπάθεια του εργολάβου. Η εικόνα ήταν σαφής – η προηγούμενη κυβέρνηση δεν του έκανε μια χάρη [την επιτάχυνση των διαδικασιών] και αυτός φώναζε. Αντί, όμως, να αναγνωριστεί στην προηγούμενη κυβέρνηση ότι δεν έκανε ρουσφέτι, αυτό λογοκρίθηκε – κραυγαλέα και εξώφθαλμα. Ιδού ο διευθυντής σύνταξης του Φιλελεύθερου:

«Έχουν στα χέρια τους ένορκη κατάθεση ενός επιχειρηματία [ο ύποπτος Μιλτής έχει μετατραπεί τώρα.. σε αξιοσέβαστο επιχειρηματία] για κραυγαλέα παρανομία  [εδώ ο διευθυντής σύνταξης ψεύδεται ασύστολα – δεν έγινε καμία αλλαγή] με αλλαγές πολεοδομικών ζωνών για λόγους κερδοσκοπίας [ακόμα και αν γινόταν αλλαγή, όπως έκανε τελικά ο Χάσικος το 2015, δεν υπήρχε θέμα κερδοσκοπίας, αφού το ζήτημα αφορούσε μια ολόκληρη περιοχή με πολλούς εμπλεκόμενους που τελικά έπεισαν μέχρι και τον Χάσικο που δεν ήθελε να γίνει η αλλαγή για τους δικούς του κομματικούς λόγους] κι όχι για το δημόσιο συμφέρον. Άσχετα τί έγινε στο τέλος (όταν τσακώθηκαν κι έμεινε απλήρωτος ο εργολάβος) [ένα ακόμα ψέμα – δεν τσακώθηκαν και έμεινε απλήρωτος.. ο εργολάβος διεκδικεί 21 εκατομμύρια γιατί δεν άλλαξε η ζώνη το 2013 όπως ήθελε]..»..

Το πιο ενδιαφέρον της κατάντιας του κ. Μιχαηλίδη είναι ότι την ίδια μέρα, στην δημοσιογραφική αναφορά, κρυμμένο βέβαια μέσα στο κείμενο και όχι στο τίτλο, υπήρχε η πληροφορία από τον προηγούμενο υπουργό εσωτερικών ότι δεν έγινε καμία αλλαγή. Δεν μπορούσε να ρωτήσει ο κ. Μιχαηλίδης; Κατασκεύασε σκόπιμα ένα θέαμα. Την επομένη, όταν προφανώς έγινε ευρύτερα αντιληπτό ότι η φούσκα του θεάματος Χαλεπιανά ήταν ψέμα, ο κ. Μιχαηλίδης προσπάθησε να συγκαλύψει την παραπλάνηση που πουλούσε προηγουμένως με πηχυαίο τίτλο – ότι ο Χάσικος χάλασε την συμφωνία κλπ. Όμως, ο κ. Μιχαηλιδης κρυβόταν πίσω από το δάκτυλο του. Αν ήθελε να κάνει ρουσφέτι η προηγούμενη κυβέρνηση θα το έκανε πριν φύγει από το προεδρικό.

Θέαμα νούμερο 2: Ο Μιλτής πουλά καλόπιασμα στο Σάντη και τα ΜΜΕ αρπάζονται από ότι βρουν, ενώ μπροστά τους κραυγάζει η πραγματικότητα ότι ο εργολάβος είτε λέει ψέματα, είτε ακούει φωνές και χρειάζεται θεραπεία..

Αφού, λοιπόν, οι Χαλεπιανές έμειναν μετέωρες ο Μιλτής επανήλθε σε μια σκόπιμη εκστρατεία πια εναντίον του Δ. Χριστόφια. Ήταν εμφανές ότι ο μόνος λόγος που από παρίας είχε μετατραπεί σε αξιοσέβαστο εργολάβο, ήταν το γεγονός ότι τώρα κατηγορούσε τον Χριστόφια.. Το μήνυμα ήταν άλλωστε σαφές και στην δολοφονία/θάνατο του Παπακώστα – τον άφησαν να πεθάνει στο νοσοκομείο παρά τις εκκλήσεις των γιατρών γιατί ..δεν έκανε την δήλωση που ήθελαν, όπως ομολόγησε η κ. Πόπη Χριστοφόρου. Και ο κ. Μιλτή που όταν ήταν πρόεδρος της Ομονοίας φαινόταν να απολαμβάνει την εξουσία και να λέει φυσικά ότι εκείνος αποφάσιζε και έμαθε να στήνει ομάδες, τώρα θα πουλούσε και αυτός το θέαμα «φταίει ο Χριστόφιας»..

Η εμφανής προσπάθεια παραπλάνησης από τον Μιλτή διαψεύστηκε αμέσως [αν χρειάζονταν διάψευση κάτι που ήταν ήδη εμφανώς παραπλάνηση] και από την Russian Commercial Bank. Ο online Φιλελεύθερος το πρόβαλε σαν το κύριο μέρος της κατάθεσης του Μιλτή. Χωρίς να αναφέρει καν την ανακοίνωση της τράπεζας ότι όλα όσα έλεγε το κ. Μιλτής ήταν μυθοπλασίες. Την επομένη το πρωί μάλιστα, είχε νέο τίτλο ο online Φιλελεύθερος – ότι απειλούσαν τον Μιλτή. Ποιά ήταν η απειλή; Ότι του είπε κάποιος ότι ο Χριστόφιας είναι σύμβολο, και ότι όσο τον κατηγορεί, θα τους βρει μπροστά του... Ήταν σαφής η στράτευση του Μέσου να στηρίξει τον Μιλτή με κάθε κόστος – σε εγκυρότητα ή σοβαρότητα..

Και φυσικά, θα προσπαθούσε πια να καλοπιάσει.. Αν οι προύχοντες της κυπριακής δημοσιογραφίας δεν την είχαν οδηγήσει στη σημερινή της κατάντια [όπου και οι σοβαροί σιωπούν, αν δεν λογοκρίνονται] θα πρόσεχαν ότι δικαστής είναι ο πιο αμφιλεγόμενος όσον αφορά στην προκατάληψη ενάντια στην αριστερά, ο κ. Σάντης. Και θα σχολίαζαν το ζήτημα της σύγκρουσης συμφερόντων, αφού η δικαστική διαδικασία μεταξύ Σάντη και στελεχών της αριστεράς βρίσκεται στο Ανώτατο και αν δεν δικαιωθούν, θα πάει και σε ευρωπαϊκό δικαστήριο. Θα τα πούμε για τον κ. Σάντη πιο κάτω. Ο κ. Μιλτής, όμως, φυσικά ήξερε ότι είναι ο κ. Σάντης, και όπως και ο Ρίκκος στις ηχογραφήσεις, φαινεται ότι ετοιμάστηκε αναλόγως – για να καμει παρασταση σε οπαδο της..Ανορθωσης. Έτσι, ενώ σε ότι διέρρρεε από την κατάθεσή του προηγουμένως, γινόταν γενικά αναφορά σε αγορά παικτών – ξαφνικά μπροστά στον Σάντη, ο Μιλτής άρχισε να απαριθμεί παίκτες που αγόρασε η Ομόνοια για να μην πάνε στην.. Ανορθωση, την ποδοσφαιρική ομάδα του Σάντη. Ήταν μια εμφανώς σκόπιμη εστίαση, την οποία βέβαια οι δημοσιογράφοι δεν είδαν, δεν άκουσαν. Όσο για τον κ. Σάντη, είναι εμφανές ότι τον θεωρούν πολλοί δεδομένο σε επίπεδο κωμικό πια.. Και με την πίκκα της κερκίδας;

Το πιο αποκαλυπτικό σημείο, όμως, της κατάθεσης του Μιλτή ήταν η αναφορά του ότι όταν πήγε να δείξει το συνεδριακό σε ένα εκπρόσωπο της Russian Commercial Bank και ένα ελληνοαμερικανό, τους είπε ότι δεχόταν ο τότε πρόεδρος, ο κ. Χριστόφιας, να γίνει εκεί καζίνο. Αν το ψέμα ότι εγκρίθηκε η αλλαγή των Χαλεπιανών ήταν των δημοσιογράφων, εδώ ο Μιλτής πιάστηκε να αρθρωνει μια κραυγαλέα παραπλανηση. Του υπέδειξαν οι δικηγόροι ότι ο πρώην πρόεδρος επέμενε και δημόσια και πρακτικά [όποτε έρχονταν μπορετά του εισηγήσεις νομοσχέδια κλπ] ότι ήταν ενάντια στα καζίνο. Όλη η κοινωνία το έζησε. Ούτε καν ο Κίκης Καζαμίας δεν τον έπεισε. Τον κατηγόρησαν, μάλιστα, ότι ήταν πεισματάρης, ότι επέμενε ιδεολογικά κοκ. Και τώρα ερχόταν ο Μιλτής για να πει ότι δεν άκουγε, δεν ήξερε τί λεγόταν δημόσια, αλλά ο ίδιος «άκουσε» τον Χριστόφια.. στο τηλέφωνο να του λέει.. Απόδειξη καμιά.. Όπως κάποιος που ακούει φωνές από άλλους κόσμους.. Το εντυπωσιακό ήταν ότι τα ΜΜΕ τσίμπησαν αμέσως. Ήταν αδύνατο πια να πιστέψει κανείς ότι αυτό που γινόταν ήταν ανταπόκριση – ήταν μια απόπειρα προκαταβολικής δίκης μέσω πρωτοσέλιδων.

Η εμφανής προσπάθεια παραπλάνησης από τον Μιλτή διαψεύστηκε αμέσως [αν χρειάζονταν διάψευση κάτι που ήταν ήδη εμφανώς παραπλάνηση] και από την Russian Commercial Bank. Ο online Φιλελεύθερος το πρόβαλε ως το κύριο μέρος της κατάθεσης του Μιλτή. Χωρίς να αναφέρει καν την ανακοίνωση της τράπεζας ότι όλα όσα έλεγε το κ. Μιλτής ήταν μυθοπλασίες. Την επομένη το πρωί μάλιστα, είχε νέο τίτλο ο online Φιλελεύθερος – ότι απειλούσαν τον Μιλτή. Ποιά ήταν η απειλή; Ότι του είπε κάποιος ότι ο Χριστόφιας είναι σύμβολο, και ότι όσο τον κατηγορεί, θα τους βρει μπροστά του, θα του κινήσουν αγωγή κλπ. Αυτά είναι «απειλές» για πρωτοσέλιδο. Εδώ ο υπεύθυνος δεν είναι ο Άριστος Μιχαηλίδης με τις παραπλανήσεις για τις Χαλεπιανές, αλλά ο Σταύρος Χριστοδούλου, αρχισυντάκτης του philnews.

Για να συμπληρωθεί η εικόνα του στημένου θεάματος, το sigmalive πιάστηκε από τις αναφορές του Μιλτή [είχε καραμέλες για όλους] για την Φόκους. Η κατάθεσή του είχε διερευνηθεί στα πλαίσια της έρευνας που έκανε ο γενικός εισαγγελέας – και το συμπέρασμα του ήταν σαφές, ότι δεν υπήρχε απόδειξη ότι δόθηκαν λεφτά από την Φόκους στο ΑΚΕΛ, την παράταξη κλπ. Μάλιστα, την κατάθεση Μιλτή την είχε χρησιμοποιήσει ο Πολίτης, ενώ ο κ. Κληρίδης έδιδε κατάθεση στη δίκη του Ρίκκου. Και να τον κατηγορήσει έμμεσα ή να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Και ο γενικός εισαγγελέας είχε σχολιάσει ότι η προβολή τότε της δήλωσης/κατάθεσης του Μιλτή, που δεν τεκμηριώθηκε από άλλους προφανώς, είχε ως στόχο τον ίδιο τον γενικό εισαγγελέα. Και είχε την δήλωσή του η Σημερινή. Αλλά τώρα το ξέχασε.

Και ο Πολίτης, βέβαια, αναζητούσε τρόπο να κτυπήσει εκτός από τον Χριστόφια, και την Πόλα Κυπριανίδου, την οποία έχει ως στόχο από την εποχή της Φόκους, και η οποία τους κίνησε αγωγή. Και ο Πολίτης ως γνωστό κάνει δημοσιογραφία με βασικό στόχο τα οικονομικά συμφέροντα του εργοδότη-εκδότη. Και αυτό είναι εμφανές και στο θέμα της σχέσης του με τις τράπεζες [υπάρχει σαφής μαρτυρία σε δικαστήριο για λογοκρισία από τον Πολίτη με αντάλλαγμα διαφημιστικό πακέτο 50,000]. Και φυσικά, ο Πολίτης είναι μια ύποπτη εφημερίδα γενικώς, άμα σκεφτεί κανείς και το ανοικτό ζήτημα των οφειλομένων φορών για 40 εκατομμύρια ή το γεγονός ότι ήταν η μόνη εφημερίδα που ήξερε για το κούρεμα το πρωί της 16^ης Μαρτίου 2016. Από ποιό ώρα το είχε μάθει και ποιοί επωφελήθηκαν λογοκρίνεται βολικά.

Γιατί η επίθεση;

Η επίθεση θα μπορούσε να ερμηνευτεί απλώς στο πλαίσιο του γεγονότος ότι ο ΔΗΣΥ και λόγω διασυνδέσεων, αλλά και λόγω ελέγχου των διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών [που δίνουν δάνεια] ελέγχει την μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ. Και σε αυτό το πλαίσιο, κάνει πολιτική με το να κατασκευάζει τέτοια θεάματα. Από το περασμένο θέαμα-φούσκα με τον Λώλο, την άνοιξη πριν τις εκλογές [που είχε και στόχο την μετατόπιση από τον Λουρουτζιάτη] πέρασαν μερικοί μήνες, και τα σκάνδαλα της κυβέρνησης είναι παντού – από τη διαπλοκή υποκόσμου και αστυνομίας, μέχρι τις απόπειρες ρουσφετολογικών παραχωρήσεων στο Σιακόλα και σε άλλους ημέτερους και συγγενείς στελεχών του ΔΗΣΥ στον Ακάμα. Και μετά ήρθε και ξεκάθαρη αποκάλυψη του πώς στήθηκε η μετάθεση στις Βρυξέλλες της ημέτερης, του ΔΗΣΥ, εκπαιδευτικού. Και υπήρχε και η αμηχανία από την απειλή του ΔΗΚΟ να μην ψηφίζει νομοσχέδια για την εσωτερική διακυβέρνηση, λόγω κυπριακού. Και βέβαια και το κυπριακό από μόνο του θέλει μετατοπίσεις, καθώς εμφανώς η κυβέρνηση φοβάται να μιλήσει ανοικτά και προτιμά να κάνει διαπραγματεύσεις, αλλά να τα έχει και καλά με τους απορριπτικούς.. Χαλά και αυτό... Πολλαπλά μειοψηφία ο ΔΗΣΥ… Οπότε μια μετατόπιση με επίθεση στην αριστερά, δεν ήταν παράξενη. Ο κ. Μιλτής είναι υπό πίεση από τις τράπεζες, όποτε το να προσφέρει τον εαυτό του σε ένα τέτοιο θέαμα, θα του αποφέρει ενδεχομένως οφέλη.

Το μίσος Πολίτη και Φιλελελευθέρου εναντίον του Δ. Χριστόφια πηγάζει από διαφορετικές αφετηρίες. Στον μεν Φιλελεύθερο ο Χριστόφιας είναι στόχος μίσους και δαιμονοποίησης γιατί τόλμησε να ανοίξει την πόρτα στην συζήτηση των εγκλημάτων της ελληνοκυπριακής ακροδεξιάς εναντίον τουρκοκυπρίων [ήταν ο πρώτος και ο μόνος μέχρι τώρα πρόεδρος που τόλμησε], αλλά ακόμα βαθύτερα άγγιξε την συνταγματική αλήθεια, και το είπε δημόσια, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι ελληνοκυπριακή. Και με βάση αυτό προχώρησε, με διαφάνεια μάλιστα, στις συγκλίσεις της περιόδου 2008-11, οι οποίες είναι η βάση της όποιας λύσης πια.

Όμως, τα ενδιαφέρον της συγκυρίας είναι η σύγκλιση απορριπτικών και κυβερνητικών, οι οποίοι κατά τα άλλα σφάζονται αυτές τις μέρες για το κυπριακό. Το ότι ειπώθηκαν παραπλανήσεις για τις Χαλεπιανές για να κατασκευαστεί θέαμα είναι εμφανές, όπως και στο ότι έγινε σκόπιμη προσπάθεια να συγκαλυφθεί μια κραυγαλέα παραπλάνηση του Μιλτή μπροστά στο δικαστήριο – αλλά συμμετείχαν πειθήνια και ο Πολίτης και ο Φιλελεύθερος. Αν υποθέσουμε ότι η κυβερνητική παράταξη [και ο Πολίτης είναι εμφανώς φερέφωνο/εκφραστικό όργανο της κυβέρνησης] θέλει να στηρίξει μια λύση, γιατί να εξαπολύει επίθεση στο βασικό χώρο που θα στηρίξει μια λύση.

Το μίσος Πολίτη και Φιλελελευθέρου εναντίον του Δ. Χριστόφια πηγάζει από διαφορετικές αφετηρίες. Στον μεν Φιλελεύθερο ο Χριστόφιας είναι στόχος μίσους και δαιμονοποίησης γιατί τόλμησε να ανοίξει την πόρτα στην συζήτηση των εγκλημάτων της ελληνοκυπριακής ακροδεξιάς εναντίον τουρκοκυπρίων [ήταν ο πρώτος και ο μόνος μέχρι τώρα πρόεδρος που τόλμησε], αλλά ακόμα βαθύτερα άγγιξε την συνταγματική αλήθεια, και το είπε δημόσια, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι ελληνοκυπριακή. Και με βάση αυτό προχώρησε, με διαφάνεια μάλιστα, στις συγκλίσεις της περιόδου 2008-11, οι οποίες είναι η βάση της όποιας λύσης πια. Μισώντας τον Χριστόφια μισούν την διαδικασία που άνοιξε – την απομυθοποίηση των ψεμάτων που πουλούσαν για το παρελθόν, και την εικόνα του μέλλοντος που ανοίγεται.

Από την άλλη, ο Πολίτης πουλά επιφανειακά, σαν φτηνή επικάλυψη, μίσος εναντίον του Χριστόφια, και γιατί εισηγήθηκε την πολιτική «λέμε όχι για να τσιμεντωσουμε το ναι» [ το οποίο όμως τόλμησε να προσπαθήσει να το κάνει με την ειλικρίνεια του για το κυπριακό όταν ηταν προεδρος – αυτό λογοκρίνεται], αλλά αυτό είναι παραπλάνηση. Ο Πολίτης συνεργάστηκε μια χαρά με τον Νικόλα Παπαδόπουλο για την οικονομία. Αυτό το οποίο μισά ο Πολίτης στον Χριστόφια είναι ο αμετανόητος αριστερός. Ο Χριστόφιας τόλμησε να πει την αλήθεια για τις ευθύνες των τραπεζών για την κρίση, και διαπραγματεύτηκε σκληρά με την τρόικα τότε ενώ ο Πολίτης φώναζε να γίνουν δεκτοί οι όροι της [μέχρι και η κατάργηση του 13^ου]. Ο Πολίτης ειναι εκφραστικό όργανο του νεοφιλελευθερισμού. Το ιδανικό σενάριο θα ήταν, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον Γ. Παπανδρέου, η αριστερή [ή κέντρο-αριστερή] κυβέρνηση [έτσι το έπαιζε μέχρι τον Γιωργάκη και το ΠΑΣΟΚ] να υιοθετήσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, να δικαιολογήσει τις μειώσεις μισθών, για την ανάγκη αύξησης των κερδών του κεφαλαίου [όπως έκανε και ο Μπλερ στη Βρετανια], να συγκαλύψει τα προβλήματα των τραπεζών και να τα φορτώσει στην κοινωνία με την ρητορική που προωθούσε ο Πολίτης με τόσο πάθος: φταίμε όλοι για την κρίση, και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από την λιτότητα..κλπ. Ενώ ο Χριστόφιας επέμενε ότι φταίνε οι τράπεζες. Όχι μόνο είπε και εκεί μια αλήθεια, αλλά άφησε και μια κληρονομιά, έστω και αν δαιμονοποιείται ο ίδιος, που είναι διάχυτη – είναι το θεσμικό πλαίσιο των δικαιωμάτων των εργαζόμενων που δεν καταργήθηκε, αλλα και η πίστη ότι δεν φταίμε για την κρίση, αλλά φταίει το κεφαλαίο και οι τράπεζες. Αυτό αναδύθηκε τον Μάρτιο του 2013 και απέτρεψε το καθολικό κούρεμα, αυτό αναδύεται και τώρα καθώς αναδιπλώνεται ο νεοφιλελευθερισμός μπροστά στις απαιτήσεις των εργαζόμενων σε διάφορους τομείς.. Ενώ αν ο Χριστόφιας δεχόταν, και σαν αριστερός πρόεδρος μάλιστα, να καταργηθούν αντί να παγοποιηθουν τα δικαιώματα, τώρα θα τον αγαπούσε ο Πολίτης όπως αγαπά τον Μιλτή, τον Ορφανίδη κοκ..

Από την άλλη, ο Πολίτης πουλά επιφανειακά, σαν φτηνή επικάλυψη, μίσος εναντίον του Χριστοφια, και γιατί εισηγήθηκε την πολιτική «λέμε όχι για να τσιμεντωσουμε το ναι» [ το οποίο όμως τόλμησε να προσπαθήσει να το κάνει με την ειλικρίνεια του για το κυπριακό όταν ηταν προεδρος – αυτό λογοκρίνεται], αλλά αυτό είναι παραπλάνηση. Ο Πολίτης συνεργάστηκε μια χαρά με τον Νικόλα Παπαδόπουλο για την οικονομία. Αυτό το οποίο μισά ο Πολίτης στον Χριστόφια είναι ο αμετανόητος αριστερός. Ο Χριστόφιας τόλμησε να πει την αλήθεια για τις ευθύνες των τραπεζών για την κρίση, και διαπραγματεύτηκε σκληρά με την τρόικα τότε ενώ ο Πολίτης φώναζε να γίνουν δεκτοί οι όροι της [μέχρι και η κατάργηση του 13^ου]. Ο Πολίτης ειναι εκφραστικό όργανο του νεοφιλελευθερισμού. Το ιδανικό σενάριο θα ήταν, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον Γ. Παπανδρέου, η αριστερή [ή κέντρο-αριστερή] κυβέρνηση.. να υιοθετήσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, να δικαιολογήσει τις μειώσεις μισθών… [όπως έκανε και ο Μπλερ στην Βρετανία], να συγκαλύψει τα προβλήματα των τραπεζών και να τα φορτώσει στην κοινωνία με την ρητορική που προωθούσε ο Πολίτης με τόσο πάθος: φταίμε όλοι για την κρίση, και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από την λιτότητα..κλπ. Ενώ ο Χριστόφιας επέμενε ότι φταίνε οι τράπεζες. Όχι μόνο είπε και εκεί μια αλήθεια, αλλά άφησε και μια κληρονομιά, έστω και αν δαιμονοποιείται ο ίδιος, που είναι διάχυτη…

Σε αυτό το πλαίσιο, ο συνεχής πόλεμος εναντίον του Δ. Χριστόφια, δεν είναι απλώς ένας πόλεμος ενάντια σε ένα άτομο – είναι και το μίσος για ένα κομβικό σημείο πέρα από το άτομο – την αριστερά σαν θέση και συνεκτική στάση, που υπερασπίζεται και το κοινωνικό κράτος, και την λύση του κυπριακού, και την αυτονομία της Κύπρου από την εξάρτηση [και είναι γνωστό ότι ο Πολίτης θέλει δυτική εξάρτηση]..

Γιατί, λοιπόν, η σύγκλιση νεοφιλελεύθερων και απορριπτικών; Εν μέρει έχουν και οι δυο ετερογενείς στόχους – αλλά εν δυνάμει και συγκλίσεις. Η παρουσία μιας δυνατής αριστεράς, ενός πόλου που εκφράζει τα ένα τρίτο του πληθυσμού με ευρύτερη προοπτική, ενοχλεί και τους δυο. Στην παρούσα συγκυρία όμως, θα φανεί από την αμέσως επόμενη περίοδο, αν το επεισόδιο Μιλτής, είναι μια ακόμα σύγκλιση των δυο [νεοφιλελεύθερων και εθνικιστών] η πιο μακρόπνοη προσπάθεια μερικών. Μπορεί να δείχνει ότι η λύση είναι μακριά γιατί μια πτέρυγα του ΔΗΣΥ προτιμά την ταξική ή άλλη αντιπαράθεση, παρά την σύγκλιση για την λύση. Ο Πολίτης μπορεί να είναι κερδοσκόπος ευρύτερα. Μπορεί η όλη του στάση να έχει να κάνει με τις δικαστικές υποθέσεις για αποζημιώσεις από την αριστερά – και από το ΑΚΕΛ και από την Πόλα Κυπριανίδου. Από την άλλη, αν το δει κανείς ιστορικά, και πριν το 1960, όταν πλησιάζει ιστορική δικαίωση της αριστεράς [και το ΚΚΚ με την θέση της ανεξαρτησίας, και του ΑΚΕΛ με την Διασκεπτική – Αυτοκυβέρνηση], η τότε δεξιά εξαπέλυσε μια επίθεση εναντίον της αριστεράς με δολοφονίες και εκβιασμούς. Ο φόβος της επιβεβαίωσης προκαλούσε την βία. Βέβαια, η δεξιά έχει αδυναμία να κατανοήσει τις συνέπειες. Τελικά, το αίμα του 1958, ολοκληρώθηκε σαν συνέπεια το 1974. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο Πολίτης σαν εκφραστικό όργανο και των δυτικών, είναι σαφές ότι ενοχλείται που η αριστερά εκφράζει τον βασικό και αριθμητικά, αλλά και ιστορικά όγκο της κοινωνίας, ο οποίος στηρίζει και είναι αναγκαίος για να στηρίξει οποιαδήποτε λύση. Οπότε η λάσπη είναι και ένας μηχανισμός με τον οποίο ελπίζουν μερικοί να προωθήσουν ίσως και την φιλοδυτική τους υποταγή – μερικοί θέλουν νατοϊκές εγγυήσεις έστω και αν αυτό σημαίνει η Τουρκία να είναι πια ο στρατιωτικός κυρίαρχος. Άλλωστε μερικοί προγονοί έλεγαν, «να φύγει ο Μακάριος και ας έρθουν οι τούρκοι».

..Πόσο στημένο μπορεί να είναι ένα σενάριο; Ο Σάντης δικαστής..

Ο κ. Σάντης ήταν ο δικαστής της Δρομολαξιάς. Εκείνη η δίκη είναι ακόμα ανοικτή. Βρίσκεται στο Ανώτατο, και αν δεν δικαιωθούν τα άτομα που καταδικάστηκαν χωρίς καν να κατηγορηθούν για αδίκημα [ότι πήραν χρήματα κλπ] , όπως ο Ζαννέτος και ο Τσουρής [αυτός καταδικάστηκε για επιστημονική εκτίμηση, για την οποία ο δικαστής δεν είχε δυνατότητα κατανόησης], θα πάνε σε ευρωπαϊκό δικαστήριο. Θα μπορούσε να αναμένει κάποιος ότι σε μια φορτισμένη διαδικασία, ο δικαστής θα αναγνώριζε ότι υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, διότι δεν κατηγορείται ότι αδίκησε άτομα, αλλά ότι έκανε σκόπιμη μεροληψία σε βάρος της αριστεράς, να απέχει.  Δικαστές όπως οι Κωνσταντινίδης και Καλλής αναγνώρισαν το ζήτημα της ευθιξίας στην επιτροπή Πική και αποχώρησαν. Αντίθετα, ο Πικής και Κραμβής έμειναν και μάθαμε στο τέλος ότι είτε δεν ξέρουν να διαβάζουν τους νόμους με βάση τους οποίους λειτουργούν, είτε ότι σκόπιμα ανέλαβαν μια επιτροπή για να μην διερευνήσουν τον Αναστασιάδη [για το θέμα του συμπέθερου που ήταν βασικό θέμα όταν διορίστηκαν], αφού ο νόμος απαγόρευε την διερεύνηση αυτού που διορίζει.

Εδώ τα θέμα είναι τι θέλει να εξυπηρετήσει ο κ. Σάντης. Διότι πέρα από την ανοιχτή διαδικασία που μπορεί κάποιος να μην θέλει, να μην έχει χρόνο, να διερευνήσει [διότι η στάση του ήταν τόσο μεροληπτική που κατέληξε κωμικά να απαλλάξει το άτομο που έστησε το όλο θέμα της Δρομολαξιάς, τον Λίλλη, και να καταδικάσει όσους ήθελε ο Λίλλης – ο "κατηγορούμενος που έγινε κατήγορος" κατά την ιστορική φράση του κ. Κληρίδη για τον Ρίκκο]. Αλλά ο κ. Σάντης κρύβεται πίσω από νομοτεχνικά ζητήματα. Ξέρει πολύ καλά ότι, αν το κυπριακό δίκαιο επέτρεπε την χρήση ηχογραφήσεων, τότε οι ηχογραφήσεις των συζητήσεων του Ρίκκου με τον δικηγόρο του Λίλλη, τον εμπλέκουν. Και αυτήν την εμπλοκή φυσικά δεν θα μπορέσει να την αποφύγει ιστορικά. Απλώς εδώ κρύβεται πίσω από την τεχνική διάσταση του τι είναι τεκμήριο, σε "επαρχιακά δικαστήρια" [αν το δούμε με την ευρύτερη έννοια του δικαίου] – και έτσι, αποδέχτηκε μια μαρτυρία κάποιου που εμφανίστηκε σαν αναπληρωτής μαρτυράς [λες και είναι ποδοσφαιρικός αγώνας το δικαστήριο και αλλάζεις μάρτυρες αναλόγως] αλλά κάνει ότι δεν ακούει μια τεκμηριωμένη ηχογράφηση, όπου ο Ρίκκος στήνει την δίκη, και τον επικαλείται στον κατηγορούμενο που θα μετατραπεί σε κατήγορο, σαν ..σίγουρο: «..και με δικαστή τον Σάντη..».. Βέβαια, όπως αποκαλύψαμε και σε σχέση με την υπόθεση της οικιακής βοηθού [θέμα στο οποίο αναπόφευκτα θα επανέλθουμε], ο κ. Σάντης έχει διάφορα σαν ενδεικτικά συμπεριφοράς. Το να έχει κάποιος ευθιξία πάντως είναι θέμα ήθους. Όχι να σε θεωρούν δεδομένο.  Και ο κ. Σάντης… Και αν σε λίγα χρόνια ο κ. Μιλτής θα δημοσιοποιήσει και αυτός μια ηχογράφηση με υποσχέσεις για τον Σάντη.. Κατά τα άλλα, αυτό που μένει εκτεθειμένο είναι το κυπριακό δικαστικό σύστημα. Και φυσικά, μέρος του θεάματος πια δεν θα είναι μόνο ο Μιλτής, αλλά και ο δεδομένος δικαστής..