Ιδιωτικοποιήσεις ως παραχώρηση δημόσιου πλούτου σε συγκεκριμένους ιδιώτες – και πώς η πλειοψηφία των ΜΜΕ έκανε ότι δεν έβλεπε ότι ανάμεσα σε αυτούς που θα κερδοσκοπήσουν από τις παραχωρήσεις των υπηρεσιών των λιμανιών είναι και «κυπριακά τζάκια»

Η προσπάθεια για ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησε από τα λιμάνια, που είναι και ο τομέας που προσφέρει λιγότερα [για την ώρα - γιατί με το φυσικό αέριο, προφανώς, θα αυξηθούν τα κέρδη, αλλά μερικοί θέλουν να τα παραχωρήσουν αλλού] εισοδήματα στο δημόσιο – αλλά και ίσως γιατί υπάρχει και ένα προηγούμενο με την ενοικίαση υπηρεσιών στα αεροδρόμια. Έτσι, ως είδος συμβιβασμού, αποφεύχθηκε η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και ενοικιάστηκαν «υπηρεσίες». Έγινε προσπάθεια να προβληθεί ανάλογα το θέμα – η οικονομική Καθημερινή λ.χ. το πρόβαλε με τίτλο «Η πρώτη ιδιωτικοποίηση δένει στο λιμάνι Λεμεσού». Και ο Χ. Γεωργιάδης προσπάθησε να το προβάλει ανάλογα. Όμως, η προβολή περιορίστηκε, ακριβώς γιατί πέρα από το πλαίσιο του συμβιβασμού [και για τη δημόσια περιουσία αλλά και για τις αποζημιώσεις στους εργαζόμενους], υπήρχε η παραχώρηση δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες – με εμφανείς απώλειες για το δημόσιο. Που θα φανούν και στο μέλλον. Και το ενδιαφέρον είναι και ποιοί επωφελούνται. Η αναφορά σε δυο κοινοπραξίες [μια με έδρα την Γερμανία, και μια με έδρα στο Ντουμπάϊ] έδινε το αίσθημα ότι υπήρξε ένα διεθνές πλαίσιο εμπλοκής. Ωστόσο, πίσω από τις έστω και συγκρατημένες αναφορές, υπήρχε μια κυπριακή διάσταση που γενικώς δεν αναφερόταν. Την πρόβαλε, έστω και σε ένα τίτλο, προς τιμή του, ο Φιλελεύθερος [με άρθρο του Π. Θεοχαρίδη] έστω και αν δεν σχολιάστηκε: υπήρχαν και «κυπριακά τζάκια» ανάμεσα στους «τυχερούς». Μια μελλοντική έρευνα, φυσικά, θα πρέπει να παρακολουθεί τα συμφέροντα και τις πολιτικές προεκτάσεις αυτών των συμφερόντων, που θα έχουν τα ανάλογα κέρδη από την ενοικιαση/παραχωρηση.

Και την σούμα των απωλειών για το δημόσιο την έκανε η Χαραυγή – και για τα πόσα πρόσφερε [στο σύνολο] μέχρι στιγμής η δημόσια διαχείριση των λιμανιών και τις προοπτικές με φόντο το φυσικό αέριο. Από τα 40 εκατ. κέρδη, πήγαμε στα 10 εκτ. ενοίκιο. Και όταν αύριο μερικοί [εσωτερικά ή εξωτερικά] φωνάξουν για έλλειμμα ή το δημόσιο χρεος, είναι καλά να θυμάται κανείς του αριθμούς - και να συγκρίνει με τα κέρδη που θα έχουν οι ενοικιαστές. Τουλάχιστον, οι αντιστάσεις περιόρισαν την παραχώρηση σε δάνειο για 25 χρόνια. 

Αναδημοσιεύουμε ένα σχόλιο από τον Β.Β. στον Φιλ. [27/2/2016, σε.7], που παραπέμπει και στην ανακυκλωση μερικών αξιωματούχων από τις τράπεζες και τις «επιτυχίες» τους, στο δημόσιο – και στις εδώ υποσχέσεις τους:

«Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη στον υπουργό Μεταφορών κ. Μάριο Δημητριάδη. Όπως έσωσε την Λαϊκή Τράπεζα, την οποία υπηρέτησε, θα σώσει και την κυπριακή οικονομία ιδιωτικοποιώντας το λιμάνι και άλλες υπηρεσίες χέρι-χέρι με τον υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη. Ήδη κατόρθωσε [διότι περί άθλου πρόκειται] να παραχωρήσει το λιμάνι Λεμεσού έναντι 9.5 εκατ. πλέον κάποιο ποσοστό που θα μας δίνουν οι εταιρείες από την εκμετάλλευση των υπηρεσιών του Λιμανιού.»