Η παραγωγική και ευέλικτη πολιτική της ελληνοκυπριακής ηγεσίας

Αυτό δεν σημαίνει ότι η τουρκοκυπριακή πάει πίσω ή έστω πολύ πίσω. Οι Ελληνοκύπριοι  όμως θεωρούμε ότι την πολιτική των Τουρκοκυπρίων την κατασκευάζει και την εφαρμόζει η Τουρκία. Μάλιστα οι Ελληνοκύπριοι συνήθως θεωρούμε ότι η Τουρκία έχει μια σταθερή και αμετάβλητη πολιτική, και αναφερόμαστε κατά κανόνα στο χάρτη της διχοτόμησης του Νιχάτ Ερίμ. Στη συνέχεια ξεχνιόμαστε σε ότι αφορά την αμεταβλητότητα της τουρκικής πολιτικής  και είμαστε βέβαιοι ότι η Τουρκία  καιροφυλακτεί για να καταλάβει όλη την Κύπρο. Παρ, όλα αυτά θεωρούμε τιμή μας να θεωρούμε τον εαυτό μας απόγονο ενός σοφού που είπε:
 «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν»

Όταν κατά τύχη κάποια αδέσποτη είδηση διαπεράσει τα τείχη προστασίας των μέσων ενημέρωσης του λαού, όπως παραδείγματος χάρη πριν μερικά χρόνια κάποια στοιχεία από την τελετή έναρξης  της  διεθνούς πανεπιστημιακής ολυμπιάδας της Σμύρνης στην οποία μετείχε και η Κύπρος μας έρχεται απρόσμενη κεραμίδα. Έτσι στα ξαφνικά μάθαμε από αυτή την τελετή που τα ελληνικά μίντια θεώρησαν κατά κανόνα απομίμηση των ολυμπιακών της Αθήνας, ότι οι Τούρκοι ανάμεσα στους προγόνους τους συγκαταλέγουν και μερικούς από τους σοφούς μας χωρίς να ξεχνούν ή να ντρέπονται  εκείνους που ήλθαν από την ανατολή.
Ήταν ένας μαίανδρος της σκέψης. Τα πάντα ρει για όλους. Σ αυτούς τους αγώνες οι Τούρκοι που σκέφτονται «τουρκικά» κατέγραψαν μια ήττα γιατί υποχρεώθηκαν να φιλοξενήσουν την κυπριακή σημαία. Αντίστοιχα οι Ελληνοκύπριοι ή οι Έλληνες της Κύπρου κατέγραψαν μια νίκη αν και η ΚΔ δεν κατέγραψε κανένα μετάλλιο.

Ανάστατος το Σάββατο ο κ Ξανθούλης του Αντένα μετέδωσε ότι η Τουρκία έστειλε έγγραφο στην Ευρωβουλή υποστηρίζοντας ότι οι Ελληνοκύπριοι ιδιοποιήθηκαν την ΚΔ, ως πειρατές. Λίγο αργότερα ο οξυδερκής αρχισυντάκτης ερωτά τον Αβέρωφ Νεοφύτου για το ζήτημα ο οποίος με ύφος «καλά πρώτη φορά το ακούετε», απαντά ότι αυτό που μετρά είναι ότι αποφασίζεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και ο προσκεκλημένος αρχισυντάκτης σχολιάζει όμως με ύφος βαρύ και διμμένο φρύδι.  «Μα είναι επίσημο έγγραφο της τουρκικής κυβέρνησης»...

Αν σκεφτούμε ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει πάψει να αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία από το 63, σημαίνει ότι η ίδια αποτυγχάνει ως το 2004 να πείσει σημαντικούς άλλους για τη θέση της και ακόμη και από το 2004, οπότε μπορεί να εντοπίσει κάποιος κινήσεις αναγνώρισης ή αποαναγνώρισης κατα συρροήν, εντούτοις τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.
Πρόκειται δηλαδή για μια μεγάλη διπλωματική επιτυχία για πολλές δεκαετίες της ελληνοκυπριακής διπλωματίας στη διεθνή σκακιέρα. Είναι μια επιτυχία η οποία δεν στηρίζεται ούτε στο μέγεθος της χώρας ούτε φυσικά στη δύναμη της. Αντίθετα είναι συνυφασμένη με το μικρό της μέγεθος και την διπλωματική δεινότητα της πολιτικής της ελίτ.

Στο εσωτερικό η πολιτική αυτή εκφράζεται με « το κράτος και τα μάτια σας» που ενώνει όλες τις δυνάμεις ακόμα και τους παλιούς ή και επιμένοντες ενωτικούς. Είναι μια πολιτική που δημιουργεί ένα προστατευτικό μανδύα στο κράτος από το εσωτερικό μέτωπο είτε αυτό αφορά σε δημοκρατικές διεκδικήσεις πχ φορολόγηση της εκκλησίας ή κοσμική Παιδεία ή πιο ταξικά θέματα όπως ένα αξιοπρεπές νοσοκομείο ή μισθολογικά αιτήματα. Το ίδιο το εθνικό θέμα παραπέμπεται, όσες φορές οι δημόσιες εντάσεις ξεπεράσουν τα ανεκτά πλαίσια ηχορύπανσης στην κολυμβήθρα του Εθνικού Συμβουλίου όπου εκδηλώνεται και εκτονώνεται η σοφία όλων των αποχρώσεων.

Στο εξωτερικό πολιτικό στίβο η ελληνοκυπριακή διπλωματία με συσσωρευμένη πλέον εμπειρία και  συνεχείς ελιγμούς καταφέρνει  να διατηρεί τον έλεγχο της ΚΔ, και να τον ασκεί σε σημαντικό βαθμό. Κατά καιρούς καταφέρνει να είναι το παραχαϊδεμένο παιδί διαφόρων. Ακόμα και σε πλήρη αδυναμία το 74, κατάφερε να σταματήσει με πολιτική πίεση και μόνο, τον τουρκικό στρατό στη γραμμή που γνωρίζουμε. Παρα τις ζημιές του πολέμου  κατάφερε σε κλάσμα του χρόνου να χρησιμοποιήσει τους εκτοπισμένους για να χτίσει σε χρόνο μηδέν το «οικονομικό θαύμα». Ακόμα αν και με απώλειες εδάφους κατάφερε να έχει ομοιογενή ελληνικό πληθυσμό και ενώ αρνείται έπίσημα ότι η Κύπρος είναι ελληνικό νησί, οικοδόμησε ένα ελληνικό κράτος στην πράξη και το οικοδομεί κάθε μέρα με το σχολείο της , το στρατό της, και τα ΜΜΕ.
 Μέσα στη δεκαετία του 60, κατάφερε να υποχρεώσει τους Τουρκοκύπριους σε συμφωνία πολύ πίσω από την διχοτόμηση που επιδίωκαν άσχετο αν τελικά επέλεξαν να μην βιαστούν περιμένοντας ακόμα πιο δυνατή επικράτηση. Εξ άλλου το 74 προέκυψε όχι από την δεινότητα της τουρκικής πολιτικής ή την ανεπάρκεια της ελληνοκυπριακής αλλά από ενδογενείς αντιπαλότητες που όμως μετά το 74 καλοδιόθηκαν μέσα στα πλαίσια του Εθνικού Συμβουλίου ( σαν ένα μάθημα που χωνεύτηκε καλά).

Σε μια ανύποπτη εποχή ο εκσυγχρονιστής Βασιλείου πίσω από το αίτημα «θέλουμε λύση χτες» μετέτρεψε την Εθνική Φρουρά σε στρατό με ψηλές επενδύσεις και τεχνολογία και ξεπέταξε το δημόσιο χρέος στο 60%, το οποίο θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετίες. Για καμιά δεκαετία και πάνω η Κύπρος ήταν από τα πιο βαριά εξοπλιζόμενα κράτη. Αυτό το στρατιωτικό άλμα δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση με την Τουρκία να δυσανασχετεί και με το αμερικάνικο εμπάργκο όπλων, που αναιρέθηκε πρόσφατα πράγμα που καταγράφηκε ως ένα ακόμα επίτευγμα της ελληνοκυπριακής διπλωματίας.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Τάσσος Παπαδόπουλος έπεισε τους πάντες ότι θα δεχόταν κάποια εκδοχή του σχεδίου Ανάν καταφέρνοντας να βάλει στην ΕΕ την ΚΔ ολόκληρη μεν αλλά με ελληνοκυπριακή εκπροσώπηση. Προέκυψαν κάποιες ζημιές αλλά μόνο για όσους νομίζουν ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει ως επίκεντρο της πολιτικής της την  ομοσπονδία ή έστω την λύση του Κυπριακού. Παρά το ότι πολλοί θυμούνται ότι η Κύπρος έγινε δεκτή στην ΕΕ με προυποθεση την λύση του Κυπριακού, και μερικές φορές δεν αντιμετωπίζεται με τον «δέοντα σεβασμό», εν τούτοις μια χαρά στριμώχνει την Τουρκία σε διάφορα κεφάλαια.

Με το Νίκο Αναστασιάδη η Κύπρος ... τρέχει πάλι για τη λύση, για τελευταία φορά ως συνήθως ...διότι  «40 ή 50 χρόνια είναι πολλά » (σικ).
Κάτω από τη σημαία της αναμενόμενης λύσης ( που είχε ή έχει (;) στόχο την αποστρατικοποίηση) η Κ Δ προχωρεί σε κατάσταση οικονομικής κρίσης (;) σε αναβάθμιση του στρατού της με την προσθήκη τριών χιλιάδων εμμίσθων  στους ήδη υπάρχοντες άλλους περίπου τόσους. Και με στόχο την αναβάθμιση του ναυτικού και της αεροπορίας καθώς η ναυτική βάση και το αεροδρόμιο της Πάφου αναμένουν έτοιμα από καιρό την κατάλληλη συγκυρία... η οποία είναι τώρα, μέσα στα γενικά πλαίσια  μιας δυτικής συμμαχίας και μέσα στην περιφερειακή αναμπουμπούλα και σε φάση σχετικής απομόνωσης της Τουρκίας.

Δύο πλοία έχουν ήδη παραγγελθεί με κόστος κοντά στα 150 εκτ με έγκριση τη Βουλής. Αυτός ο στρατός είναι αναγκαίος  για να υλοποιείται η δυτική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή  με ένα δίχτυ τοπικών συνεργασιών. Μια τέτοια εξέλιξη ( όσο δεν επαναπροσεγγίζονται Τουρκία με Ισραήλ) προκαλεί ένα κόστος στην Τουρκία αλλά δεν αποσταθεροποιεί την παρουσία της στην Κύπρο, μάλλον το αντίθετο.
Η στρατιωτική πτυχή φυσικά αποτελεί ένα μόνο μέρος της όλης γεωπολιτικής «ανέλιξης« που επιδιώκεται από την κυπριακή κυβέρνηση χωρίς  ενστάσεις από τους συμμάχους. Αν μιλήσουμε σχηματικά η επιδιωκόμενη Κ Δ ( με λύση ... αλλά μάλλον και χωρίς ) είναι ένα Κατάρ της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μια Ελβετία... στο φτωχικότερο τους και ως προς τις δύο, ιδίως για τον κόσμο της...

Στην πολιτική η ικανότητα της αλωπεκής να πάει από τη μια ενώ δείχνει με τον νούρο της από την άλλη είναι εκτιμώμενο κατ' κανόνα προσόν και βαθμολογείται ψηλά.
Κάτω από αυτήν την οπτική η κάποια κακομοιριά ή η κάποια αυχενική κάμψη είναι μέρος των διεθνών συσχετισμών. Δεν είμαστε βεβαία Ρωσία για να θέλουμε ένα Πούτιν. Μπορούμε όμως να θέλουμε την Ρωσία με τον Πούτιν και μπορούμε σύντομα  να μεσολαβήσουμε για μια αναθέρμανση των ρωσωαμερικανικών σχέσεων..