Όταν ο ΔΗΣΥ αρχίζει πάλι την προσπάθεια εξαγοράς ψήφων – για τη δημόσια Υγεία, τους νοσοκόμους, τους οδηγούς λεωφορείων, τους συνταξιούχους, δεν υπάρχουν χρήματα, και ήταν «λαϊκισμός» οι διεκδικήσεις, αλλά ξαφνικά βρέθηκαν χρήματα για.. 3,000 προσλήψεις και νέους εξοπλισμούς στο στρατό: η μετατροπή της προσπάθειας για μείωση θητείας σε φτηνό προεκλογικό πολιτικαντισμό είναι απλώς επανάληψη ανάλογων προεκλογικών εξαγορών το 1998 και το 2002 – και αποτελεί σήμα κατατεθέν μιας πολιτικής, που προσπαθεί να εξαπατατήσει, παραβλέποντας τις συνέπειες για το σύνολο

«Έχουμε λεφτά για νέα εξοπλιστικά προγράμματα; Έχουμε λεφτά για να προσλάβουμε επαγγελματίες οπλίτες;.. Όσον αφορά πάντως τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα, ο υπουργός είπε ότι προβλέπεται ότι κατά την πρώτη φάση της αναδιοργάνωσης – την πρώτη δηλαδή πενταετία – η απόκτηση σημαντικών οπλικών συστημάτων για τον Στρατό Ξηράς. Καλά, δεν ήταν προχθές που ο Πρόεδρος έλεγε από την Βουλγαρία όπου βρισκόταν πως θα λυθεί το κυπριακό εντός του 2016;»

Ουάου, που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης, Χ. Χατζηδημητρίου. Φιλελεύθερος, 26/2.

Η απογοητευτική μεταμόρφωση του κ. Φωκαΐδη: Πώς ένας φαινομενικά σοβαρός νεαρός μετατράπηκε σε πολιτικάντη που παίζει με το δημόσιο χρήμα και τις συνέπειες που δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρουν, για να κάνει προεκλογική εκστρατεία το κόμμα του [και ο ίδιος;]

Ο κ. Φωκαΐδης είχε οικοδομήσει την εικόνα ενός νεαρού σοβαρού πολιτικού της υποτιθέμενης «φιλελεύθερης» πτέρυγας του ΔΗΣΥ. Και ξαφνικά, εμφανίστηκε ως μια ακόμα έκδοση του πιο αστείου πολιτικαντισμού που προσπαθεί να εξαγοράσει ψήφους. Σε ένα κλίμα όπου αναμένεται να κατέλθει ως υποψήφιος βουλευτής, ανακοινώθηκε ξαφνικά, 2 μήνες πριν τις εκλογές, ότι θα ..μειωθεί η θητεία στους 14 μήνες – και η ηγεσία της Εθνικής Φρουράς, η οποία έτυχε να βρίσκεται στη Βουλή έμεινε άφωνη από την άγνοια για το θέμα.

Ακόμα πιο κωμικά την είδηση την ανακοίνωσε αρχικά ο Χ. Γεωργιάδης με ύφος παιδικού παιχνιδιού στο προσκοπικό: «προχωράμε» [στη δήλωση ενέπλεκε την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του λιμανιού Λεμεσού με.. τη μείωση της θητείας]. Και όταν ρώτησαν τον κ. Φωκαΐδη, γιατί δεν έγιναν έστω στοιχειώδεις κινήσεις πληροφόρησης προηγουμένως [στο ΓΕΕΦ, στη βουλή που είναι η αρμόδια να το εγκρίνει κλπ], απάντησε στο ίδιο κωμικά παιδαριώδες επίπεδο υπεκφυγής: δεν ήξερε, λέει, αν θα το εγκρίνει το υπουργικό. Εκατσαν με τον Χ. Γεωργιάδη και έκαναν μαθηματικές πράξεις κατά την διάρκεια του υπουργικού; Και ήταν τόσο ξαφνικό που το ανακοίνωσε ο Γεωργιάδης; Κωμικές υπεκφυγές για την κατάντια ενός νεαρού πολιτικού, τον οποίο απορρόφησε η δομή του κόμματός του που φαίνεται να μην μπορεί να αλλάξει και να σοβαρευτεί – εξακολουθεί να κάνει τα ίδια με το 1998, όταν πουλούσε πυραύλους, με δημόσιο κόστος, για να κερδίσει εκλογές.

Το ότι οι αντιδράσεις ήταν «ναι μεν, αλλά» από τα κόμματα, και ειρωνικές από την κοινωνία, σε βαθμό που βγήκε παραπονούμενος ο Αβέρωφ, γιατί δεν λέγεται και ένα «μπράβο», ήταν εκφραστικές. Η πιο κάτω εικόνα από τα παραπολιτικά του Φιλελεύθερου ήταν εκφραστική του χιούμορ της όλης υπόθεσης – ιδιαίτερα προς τον ηγέτη του ΔΗΣΥ που πουλούσε τις προηγούμενες μέρες ύφος «θα γίνω θυσία για την λιτότητα και την εγκράτεια». Ξαφνικά, η κυβέρνηση πετούσε λεφτά που δεν είχε ..υποτίθεται..

Ο Αβέρωφ εξηγά σε βουλευτές του κόμματός του την προεκλογική στρατηγική «Κατηγορούμε τους άλλους για λαϊκισμό, για να μεν μας πάρουν χαμπάρι». Το παρακολουθούν με θρησκευτική προσήλωση οι Δίπλαρος και Κυπριανού

[από Φιλελεύθερο 26/2/2016]

Η μείωση θητείας στο πλαίσιο της λύσης του κυπριακού – αλλά αν προχωρήσει η διαδικασία, τότε οι προσλήψεις, όπως και οι δήθεν αποφάσεις, είναι προεκλογικές φούσκες, αφού όλα θα καθοριστούν μετεκλογικά..

Ας δούμε, όμως, το πλαίσιο, το οποίο είναι ίσως πολύ πιο διαφωτιστικό από τις κωμικές παραστάσεις του κυβερνώντος κόμματος.  Η μείωση της θητείας είναι ένα θέμα το οποίο ναι μεν συζητείται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000-10, αλλά ο λόγος που δεν προχωρεί, έχει να κάνει και με το οικονομικό κόστος, όπως και το πλαίσιο του κυπριακού. Όταν το έριξε αρχικά ο Κληρίδης, και προεκλογικά πάλι, ήταν υπό διαμόρφωση ένα σχέδιο λύσης του κυπριακού – το οποίο κατέληξε στο σχέδιο Αννάν. Άρα η εισήγηση, πέρα από την πολιτικάντικη χρήση της [που αυξήθηκε από τότε λόγω της απροθυμίας μεγάλης μερίδας της νεολαίας να υπηρετήσει στην Εθνική Φρουρά], είχε να κάνει και με την εν δυνάμει λύση του κυπριακού. Σε αυτό το πλαίσιο, η φούσκα [στο βαθμό που δεν υπάρχει προετοιμασία και δεν συζητούνται οι οικονομικές ανάγκες] είναι και ένα είδος προετοιμασίας για τη λύση..

«Μα, μόλις προχτές δέχονταν επιθέσεις από το κυβερνητικό στρατόπεδο οι νοσοκόμοι και προηγουμένως οι οδηγοί λεωφορειών, ότι είναι εγκληματίες που θέλουν να επιβαρύνουν τα δημόσια ταμεία μέσα στην κρίση και σήμερα ξαφνικά θα προσληφθούν 3.000 νέοι δημόσιοι υπάλληλοι; Και αύριο άλλοι 2.000 από την ΣΥΤΑ; Ε Αβέρωφ; Τουλάχιστον αυτές οι 3.000 θα είναι από την λίστα ανέργων ή από την κομματική λίστα;»

Με δεδομένο ότι ο στρατός για την κυπριακή κοινωνία είναι ένας θεσμός που εισήχθηκε βίαια και απρόθυμα [για την πλειοψηφία] σε είδος έκτακτης ανάγκης μετά το 1963-64, η υπόσχεση κατάργησης του λειτουργεί και ως υπόσχεση για όσους θα ευνοηθούν [με την μη υπηρεσία] αλλά και ως υποσυνείδητο μήνυμα, προς τη λύση. Τα οικονομικά δεδομένα, αντίθετα, είναι και ήταν προβληματικά – πρέπει να βρεθούν μόνιμα κονδύλια τουλάχιστον 30 – 40 εκατομμυρίων κάθε χρόνο για μόνιμους οπλίτες συν κονδύλια για νέο εξοπλισμό κλπ.[1]

Η μόνη σοβαρή διερεύνηση για το θέμα φαίνεται ότι έγινε την περίοδο της θητείας του κ. Παπακώστα – και εκείνη υπό την σκιά των συνομιλιών για τη λύση. Τότε, ο ΔΗΣΥ μπλόκαρε τη διαδικασία με την πρόωρη προεκλογική που ξεκίνησε από το 2010 και μετά, βέβαια, το πάγωμα της διαδικασίας του κυπριακού, άφησε το ζήτημα να αιωρείται. Κατά συνέπεια, η επιστροφή του στο παρόν στάδιο γίνεται, στο σοβαρό επίπεδο, στα πλαίσια των πιθανοτήτων λύσης του κυπριακού. Το ότι αυτή η εμφανής διάσταση δεν συζητήθηκε καθόλου στο πρώτο στάδιο, όπου επικράτησε η προσπάθεια του ΔΗΣΥ να το παίξει ότι κάνει κάτι, και οι αντιδράσεις για την εισήγηση σαν προεκλογικό «πυροτέχνημα», είναι εκφραστικό της υπεκφυγής που χαρακτηρίζει την καθεστωτική δημόσια σφαίρα.

Όμως, το πιο αποκαλυπτικό πρόβλημα της αδυναμίας της δεξιάς να κατανοήσει τις συνέπειες ήταν η διόγκωση του κρατικού μισθολογίου. Αυτό έγινε το 2002, σε με ανάλογη προσπάθεια εξαγοράς των δημόσιων υπαλλήλων από την τότε κυβέρνηση – με τις μεγαλύτερες αυξήσεις στην δημόσια υπηρεσία…– και 10 χρόνια μετά, το ίδιο κόμμα που προκάλεσε τη διόγκωση, φώναζε γιατί το δημόσιο είχε μεγάλο έλλειμμα. Και η υποκρισία ήταν ακόμα πιο κραυγαλέα, όταν ο ΔΗΣΥ πρωτοστατούσε από την μια στην αποκοπή εσόδων από την κυβέρνηση [από τον ΦΠΑ, ή από προτεινόμενους φόρους] και από την άλλη φώναζε για το έλλειμμα που προκάλεσαν οι δικές του ψηφοθηρικές πρακτικές – και το 1998, αλλά ιδιαίτερα το 2002.

Η προϊστορία του ΔΗΣΥ: πουλώντας στρατιωτικά θεάματα, με υπόγειες μίζες, και μετεκλογικά θεάματα, σαν μορφή «καλπονοθείας»[2]: το 1998 ως πρότυπο [από τους πύραυλους στην κλοπη του χρηματιστηρίου]

Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα να μην καταλήξει η διαδικασία σε λύση– έστω και αν η προεκλογική φούσκα του Φωκαΐδη εντάσσεται σε εκείνο το πλαίσιο. Αν, όμως, δεν προχωρήσει ή μπλοκαριστεί η λύση, τότε το δημόσιο θα φορτωθεί κόστα που θα είναι δυσβάσταχτα. Γιατί οι επαγγελματίες οπλίτες θα έχουν αυξήσεις, αλλά και γιατί τα οπλικά συστήματα, που θα χρειαστούν θα λειτουργούν σαν μια μόνιμη αφαίμαξη χρημάτων από το δημόσιο και άλλες κοινωνικές ανάγκες [υγεία, παιδεία, δημόσια έργα κοκ]. Και ιδιαίτερα με τις πρακτικές της νυν κυβέρνησης που από την μια θέλει να αυξάνει τις δαπάνες για εκλογικές και άλλες σκοπιμότητες, ενώ από την άλλη προσπαθεί και να μειώσει τα έσοδα, χαρίζοντας δημόσιο πλούτο σε ημέτερους ιδιώτες...

Φυσικά, θα υπάρχουν και οι μίζες – και η νυν κυβέρνηση και αρκετά στελέχη της έχουν πείρα, αφού η πιο γνωστή υπόθεση μιζών για στρατιωτική εξοπλισμό που αποκαλύφθηκε στην Ελλάδα [η υπόθεση Τσοχατζόπουλου] διασταυρώνεται άμεσα με την Κύπρο. Και την πρώτη θεαματική κίνηση του ΔΗΣΥ να προτείνει αλλαγές στο στρατό. Τότε, για να προωθηθεί η προεκλογική του κ. Κληρίδη το 1998, ο ΔΗΣΥ είχε υιοθετήσει την ενδυμασία του πολεμοχαρή – και τελικά, εκλέγηκε οριακά ο Κληριδης για να προωθήσει λύση του κυπριακού. Και το βράδυ της εκλογής μπροστά στις κάμερες ευχαριστούσε το νυν φυλακισμένο Τσοχατζόπουλο με το αμίμητο «ευχαριστώ για όλα Άκη». Ήταν μια εξαπάτηση, αλλά αυτή η εξαπάτηση είχε σαφείς συνέπειες, όπως φάνηκε το 2004, όταν οι ελληνοκύπριοι βρέθηκαν μπροστά σε μια λύση, η οποία προωθείτο ταυτόχρονα με εθνικιστικές κορώνες, και προπαγάνδα ανασφάλειας. Οι συνέπειες εκεί ήταν ψυχολογικές – δεν μπορεί ένα πληθυσμός να προετοιμάζεται για κίνδυνους και ξαφνικά να του παρουσιάζεται μια λύση με τον.. κίνδυνο.. Και ο Κληρίδης είδε την όλη προσπάθεια του να καταρρέει, αλλά ούτε ο ίδιος, ούτε οι συν αυτώ φαίνεται να κατάλαβαν το 2004, ως συνέπεια της δικής τους προηγούμενης αντιφατικής πολιτικής.

Η μεγάλη κλοπή του Χρηματιστηρίου που άνοιξε το δρόμο στη φούσκα των ακινήτων και έκανε «αποδεκτή» την ασυδοσία των τραπεζών

Από τον Απρίλιο του 1999 [ένα χρόνο μετά την επανεκλογή Κληρίδη] μέχρι τον Δεκέμβριο 1999 μια συντονισμένη εκστρατεία σε μερικά ΜΜΕ οδήγησε στην αύξηση της κεφαλαιοποίησης της χρηματιστηριακή αγοράς σε ποσοστό 1300%. Και μετά, αυτοί που έστησαν στην φούσκα αποσύρθηκαν και έμεινε το κοινό [μέχρι και 43% των νοικοκυριών πείστηκε να «επενδύσει»] με τις ζημιές.[3]

Η αδυναμία της Δεξιάς να κατανοήσει τις Απρόσμενες συνέπειες. Η διόγκωση των δημόσιων εξόδων ως προεκλογική «καλπονοθεία» – και πώς ο ΔΗΣΥ, 10 χρόνια μετά, καμωνόταν αμνησία…

Φιλελεύθερος 13/9/2012

Όταν ο Κληρίδης και ο ΔΗΣΥ ήθελαν επανεκλογή το 2002 έδιναν «αναβαθμίσεις» – και 10 χρόνια μετά φώναζαν για τους κρατικούς μισθούς που «εκτόξευσαν» τότε

Αλλά η αδυναμία της κατανόησης των συνεπειών από τη δεξιά, είναι ακόμα πιο κραυγαλέες στην οικονομία. Διότι και οι πύραυλοι της επανεκλογής Κληρίδη, το 1998, είχαν κόστος, αλλά και δεύτερη απόπειρα επανεκλογής του το 2003, είχε κόστος. Ανάμεσα στις δυο εκλογικές εξαπατήσεις ήταν και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, του 1999, με τις δικές του συνέπειες. Εκείνο το σκάνδαλο στήθηκε από λίγους [με έλεγχο στα ΜΜΕ] και με ευρεία συμμετοχή παραγόντων που πρόσκειντο στην τότε κυβέρνηση. Η μαζική μεταφορά πλούτου από την πλειοψηφία των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων που σύρθηκε στο χρηματιστήριο μέσω των ΜΜΕ, προς μια μικρή μειοψηφία, ήταν και η αρχή της φούσκας των ακίνητων που θα διογκωνόταν ακολούθως. Δημιούργησε, επίσης, ένα κλίμα ασυδοσίας στις τράπεζες, που συνεχίστηκε και μετά την εμφάνιση της διεθνούς κρίσης το 2007-08.  Όμως, το πιο αποκαλυπτικό πρόβλημα της αδυναμίας της δεξιάς να κατανοήσει τις συνέπειες ήταν η διόγκωση του κρατικού μισθολογίου. Αυτό έγινε το 2002, σε με ανάλογη προσπάθεια «εξαγοράς» των δημόσιων υπαλλήλων από την τότε κυβέρνηση – με τις μεγαλύτερες αυξήσεις  στη δημόσια υπηρεσία.[4] Πέρασαν οι αυξήσεις – και 10 χρόνια το ίδιο κόμμα που προκάλεσε τη διόγκωση φώναζε γιατί το δημόσιο είχε μεγάλο έλλειμμα. Και η υποκρισία ήταν ακόμα πιο κραυγαλέα, όταν ο ΔΗΣΥ πρωτοστατούσε από την μια στην αποκοπή εσόδων από την τότε κυβέρνηση [από τον ΦΠΑ, ή από προτεινόμενους φόρους] και από την άλλη φώναζε για το έλλειμμα που προκάλεσαν οι δικές του ψηφοθηρικές πρακτικές – και το 1998, αλλά ιδιαίτερα το 2002. Και μετά, το 2013, «πανηγύριζε» ότι δήθεν ισοσκελίστηκε ο προϋπολογισμός, όταν εγκρίθηκαν τα έσοδα που ο ίδιος απέκοπτε για την προηγούμενη κυβέρνηση..

Ψέματα χωρίς ντροπή και η αναπόφευκτη ειρωνεία για τον βοσκό τον ψεύτη: τη μια μέρα δεν υπάρχουν χρήματα για δημόσιες δαπάνες για την Υγεία [τους νοσοκόμους κοκ] την άλλη βρέθηκαν λεφτά για να αγοραστούν εξοπλιστικά προγράμματα και να πληρώνονται 3.000 έξτρα δημόσιοι υπάλληλοι;

Η σημερινή κατάσταση απειλεί να καταλήξει ανάλογα. Ο ΔΗΣΥ φαίνεται να αδυνατεί να δει τις συνέπειες. Αν δεν λυθεί το κυπριακό, το δημόσιο θα φορτωθεί ένα τεράστιο κόστος – και είναι αναγκαίο η βουλή, κατά συνέπεια, να συζητήσει ορθολογικά τί δεν θα πληρώνει το δημόσιο για τα όπλα κοκ. Ο Γ. Καλλινίκου, του «Φ» [με καταβολές στη δεξιά] ήταν σαφής για τα οικονομικά δεδομένα:

«Και πρόσθετε [ο Αβέρωφ Νεοφύτου] με την σοβαροφάνεια ηγέτη που είναι έτοιμος να θυσιαστεί για το συμφέρον του τόπου, ότι «δεν μπορεί να ακούγονται καθημερινά αιτήματα δεκάδων εκατομμυρίων και να υπάρχουν πολιτικά κόμματα που δηλώνουν έτοιμα να τα στηρίξουν, χωρίς να πουν στο λαό που θα τα βρουν».. Ήταν η τρίτη συνεχόμενη μέρα κατά την οποία ο Αβέρωφ βγήκε με ανάλογες νουθεσίες προς όλους. Προφανώς, είχε κατά νου τις κινητοποιήσεις των νοσοκόμων ο οποίοι, παρά το τι επιχειρεί ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος να πουλήσει στην κοινή γνώμη, ζητούν απλά αναγνώριση των πτυχίων τους.. Μιλούσε για 40 εκατομμύρια [27 είναι η αλήθεια, ίσως και λιγότερα]..οποία έκπληξη όμως χθες Το υπουργικό συμβούλιο.. αποφάσισε την μείωση της στρατιωτικής θητείας.. Τα εξοπλιστικά προγράμματα ποτέ και πως θα τα αγοράσουμε; Γέμισαν ξαφνικά τα ταμεία…;»

Ακόμα και ο Α. Μιχαηλίδης, που παρά την κριτική προς την κυβέρνηση για το κυπριακό, έχει μια τάση προστατευτική προς τον Α. Νεοφύτου, δεν άντεξε την κοροϊδία προφανώς:

«Μα, μόλις προχτές δέχονταν επιθέσεις από το κυβερνητικό στρατόπεδο οι νοσοκόμοι και προηγουμένως οι οδηγοί εφορειών, ότι είναι εγκληματίες που θέλουν να επιβαρύνουν τα δημόσια ταμεία μέσα στην κρίση και σήμερα ξαφνικά θα προσληφθούν 3000 νέοι δημόσιοι υπάλληλοι; Και αύριο άλλοι 2000 από την ΣΥΤΑ; Ε Αβέρωφ; Τουλάχιστον αυτές οι 3000 θα είναι από την λίστα ανέργων η από την κομματική λίστα;» [σελ.3]

---

[1] Global Day of Action on Military Spending: The Case of the Republic of Cyprus - συσπείρωση ατάκτων

[2] Τον όρο καλπονοθεία χρησιμοποίησε ο κ. Γ. Καλλινίκου στο κείμενό του στις 26/2, για τον πολιτικαντισμό της ανακοίνωσης της, μείωσης θητείας, ενώ η κυβέρνηση κατά τα άλλα καμώνεται ότι δεν έχει λεφτά κλπ..

[3] Πηγή για τον πίνακα «Κυπριακή Οικονομία» εκδ. Κεντρική Τράπεζα Κύπρου 2012 [“ Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου» Χριστιάνα Αργυρίδου – Δημητρίου, Έκτορας Κανάρης, σελ. 286]. Τα στοιχεία για την έρευνα για το χρηματιστήριο και από έρευνα του  Cyprus College, 2001. 

[4] Είναι ενδεικτό ότι το έλλειμα την επόμενη χρονιά ήταν στο πιο ψηλό επίπεδο, μέχρι τότε και ανάλογο του ελλείματος της περιόδου της κρίσης μετά το 2012 – συγκεκριμένα γύρω στο 6 %