Ηγεμονική Μεταμόρφωση: Όταν ο Χαμπουλλάς γίνεται κωμωδία.. Και τί φαίνεται να έγινε κάτω από την επιφάνεια μια κίνησης που προκάλεσε μια απρόσμενα έντονη αντίδραση: Τα ιδιοτελή συμφέροντα του υποψήφιου βουλευτή, η προσπάθεια να προκαταλάβει σχετική κίνηση του ΕΛΑΜ, το «ψάρεμα» του Χάσικου, η αναδυόμενη οργή για την ημετεροκρατία και η ηγεμονική κωδικοποίηση της προστασίας των αμπελοπουλιών ως «κυπριακή παράδοση»

Η φαινομενικά ανόητη κίνηση του Ε. Χαμπουλλά να αναρτήσει το Σάββατο 12/12 μια φωτογραφία του σε ένα τραπέζι με ένα πιάτο αμπελοπουλιά, και την ευχή να νομιμοποιηθεί η κατανάλωση τους, προκάλεσε μια θύελλα καταδίκης. Ένας βουλευτής έκανε επίδειξη μιας παρανομίας – την κατανάλωση ενός απαγορευμένου θηράματος. Κρυβόταν, βέβαια, πίσω από την ασυλία – και τη γνώση ότι μια διαδικασία απόσυρσης της ασυλίας ήταν χρονοβόρα και περίπλοκη. Το γιατί το έκανε πέρασε σχεδόν ασχολίαστο, χωρίς ανάλυση. Γιατί εμφανώς και ο ίδιος, και ο κ. Χάσικος, που κινήθηκε να το στηρίξει, είχαν και στρατηγικά συμφέροντα.. Αλλά και το μέγεθος της αντίδρασης ήταν επίσης εντυπωσιακό. Εξέφρασε μια οργή για την διαπλοκή [και εδώ ο Χάσικος έκανε κακό υπολογισμό πάλι], αλλά ίσως να σηματοδότησε και την ανάδυση μιας νέας ηγεμονίας για το θέμα των αμπελοπουλιών, αλλά και της επιμονής στην ισονομία… Και παρά το γεγονός ότι δεν σχολιάστηκε, η κίνηση Χαμπουλλά ήρθε αμέσως μετά την ανακοίνωση του ΕΛΑΜ ότι θα έθετε το θέμα της απαγόρευσης του κυνηγιού αμπελοπουλιών, στο ευρωκοινοβούλιο μέσω Χρυσής Αυγής.

Η θύελλα των αντιδράσεων ως δείγμα μιας νέας ηγεμονίας – και ενός κλίματος που εστιάζει επικίνδυνα, για τους εμπλεκόμενους, στη διαπλοκή..

Για να κατανοηθεί το μέγεθος των αντιδράσεων, αξίζει να δει κανείς την έμπνευση που προκάλεσε όσον αφορά στα σαρκαστικά σχόλια για τον ίδιο τον κ. Χαμπουλλά. Εικόνες και αναπαραστάσεις που εστίαζαν στο θράσος του βουλευτή, και στην υποκρισία ενός ατόμου που υποτίθεται πληρώνεται για να εγκρίνει και να επικυρώνει του νόμους, αλλά και για ελέγχει την εφαρμογή τους. Όμως, το θράσος συνδέθηκε σχεδόν αυτόματα με την ευρύτερη δυσφορία που πήγαζε από μια τάση βουλευτών, αλλά και αξιωματούχων να εφαρμόζουν την πρακτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών. Το σχόλιο του Α. Μιχαηλίδη, του διευθυντή σύνταξης του Φιλελευθέρου, ο οποίος γενικά δεν κάνει μια συνολική κριτική στην κυβερνητική παράταξη, και που σε μερικά θέματα, από τα οποία αναφέρει [όπως η διασύνδεση με τις κινήσεις άλλων βουλευτών, αλλά και υπουργών, του ΔΗΣΥ βασικά – έστω και με μια παραπομπή στην Α. Κυριακίδου] ήταν αποκαλυπτική:

«..Διότι κι εμείς τελικά, αποδεικνύεται κάθε μέρα στην πράξη, είμαστε ένα χωρκό που ήθελε να ΄ναι σπουδαία χώρα, έχουμε αζάδες που ήθελαν να ΄ναι βουλευτές και υπουργοί και τραπεζίτες και δημοσιογράφοι. Και κάθε που χαράζει, μια καινούργια μασκαράτα έρχεται να μας θυμίσει την πραγματικότητα. «Κάποτε αγάπησα μια κόρη, που ρωτούσε κάθε αγόρι, πότε γυναίκα θα γενεί. Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι»… Κάποτε ο ένας φωτογραφίζεται με μια πιατέλα αμπελοπούλια, κάποτε ο άλλος κάνει βίντεο τον εαυτό του να πίνει γάλα τριαντάφυλλο, η άλλη να επιχειρηματολογεί ότι ο μισθός των βουλευτών ΠΡΕΠΕΙ να είναι φουσκωμένος με επιδόματα διότι πληρώνουν κομμωτήρια… Να μην πάμε και στα προηγούμενα με τον άλλο που ζητούσε από βουλευτίνα να του μετρήσει τον ανδρισμό του, κι αυτόν που προσπαθούσε να φωτογραφίσει με το κινητό του τα εσώρουχά της.
Κατά τα άλλα… κάποτε γνώρισα μια φάρσα που ΄θελε να ΄ναι κοινοβούλιο. Και μια κυβέρνηση να μαλώνει με όλους τους ανεξάρτητους αξιωματούχους του κράτους και να προσπαθεί να τους μειώσει, κατά πώς βολεύει τα μικροπολιτικά παίγνια, αλλά πάντα για να υπερασπιστεί τους θεσμούς. Και κάθε που χαράζει μας τρώει το μαράζι… Κάποτε γνώρισα μια παρέα, που ΄θελε να ΄ναι κυβέρνηση, θα μπορούσε να λέει ο Πασχαλίδης. Η οποία κυβέρνηση θέλει να ιδιωτικοποιήσει την ΑΤΗΚ, διότι δεν πιστεύει ότι το κράτος δύναται να διαχειριστεί σωστά έναν οργανισμό με 2.200 υπαλλήλους, αλλά υπόσχεται ότι αυτούς τους ίδιους υπαλλήλους θα τους μεταφέρει στο Δημόσιο να τους διαχειρίζεται. Θα τους κάνει όλους δημόσιους υπαλλήλους για να παραδώσει την ΑΤΗΚ στον ιδιώτη απαλλαγμένη από το βάρος μισθών, συντεχνιών, διευθυντών, υπεράριθμου προσωπικού……

Υ.Γ. Αβέρωφ Νεοφύτου, δικά σου είναι όλα αυτά τα σαΐνια; Καλύτερα ανέβα ξανά στο τρακτέρ και συνέχισε τη συγκομιδή κολοκασιού. Συμφέρει περισσότερο.»[1]

Είναι σαφής η παραπομπή στην ομάδα των βουλευτών του ΔΗΣΥ, που έχουν την τάση να συμπεριφέρονται είτε με προκλητικά, εγωπαθή επίδειξη, είτε με ένα είδος δημόσιου bullying, είτε με ακραία συντηρητική ρητορική. Αλλά το ευρύτερο πλαίσιο της συγκυρίας ήταν οι υπουργοί: η προσπάθεια του Χάσικου να επιβάλει ένα είδος καθεστώτος ημετεροκρατίας δυο μέτρων και δυο σταθμών [να κάνει έρευνες ο Γενικός Ελεγκτής, αλλά όχι στο Χάσικο και τις διαπλοκές του ίδιου και των «δικών του»] ή στις κωμικές, πια, αντιφάσεις του «νεοφιλελευθερισμού» του Χ. Γεωργιάδη [θέλει περιορισμό των κρατικών εξόδων και θέλει να φορτώσει το δημόσιο με έξτρα εργαζόμενους για να μπορεί να πουλήσει την ΣΥΤΑ και τα κέρδη της σε ..φιλικά –αναπόφευκτα- προσκείμενους ιδιώτες].

Σε αυτό το πλαίσιο, η κίνηση του Χαμπουλλά ήταν καταστροφική για την εικόνα της κυβέρνηση που είναι, ήδη, υπό πίεση για διαπλοκή, για αντιφάσεις, και σε κατάσταση να εκλιπαρεί ψήφους στη Βουλή.

Ήταν πράγματι μια άστοχη αυθόρμητη κίνηση – που τυχαία συνέπεσε με τόσες άλλες;

Οπότε το θέμα είναι, γιατί το έκανε ο Χαμπουλλάς. Αλλά και γιατί η κοινωνία αντέδρασε με τέτοια ένταση σε ένα θέμα, που μέχρι πρόσφατα ήταν απλώς ένα θέμα που απασχολούσε μια ευαισθητοποιημένη μειοψηφία. Τώρα η αντίδραση έδειχνε ένα ηγεμονικό βάθος – ακόμα και όσοι δεν ενδιαφέρονται για τα αμπελοπούλια ή έστω και μπορεί κρυφά να είναι ενάντια στην απαγόρευση, φάνηκε να θεωρούν την κίνηση του απαράδεκτη.

Η κίνηση του Χαμπουλλά ήταν στρατηγική: αφορούσε την προεκλογική του εκστρατεία και εστίαζε σε μια συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων της παράταξής του. Και προφανώς, δεν τον ενδιαφέρει στο ευρύτερο συλλογικό πλαίσιο – εκφράζει την συνέπεια μιας αντιφατικής συνομοταξίας συμφερόντων

Είναι σαφής η παραπομπή [του σχολίου] στην ομάδα των βουλευτών του ΔΗΣΥ, που έχουν την τάση να συμπεριφέρονται είτε με προκλητικά, εγωπαθή επίδειξη είτε με ένα είδος δημόσιου bullying, είτε με ακραία συντηρητική ρητορική. Αλλά το ευρύτερο πλαίσιο της συγκυρίας ήταν οι υπουργοί: η προσπάθεια του Χάσικου να επιβάλει ένα είδος καθεστώτος ημετεροκρατίας δυο μέτρων και δυο σταθμών [να κάνει έρευνες ο Γενικός Ελεγκτής, αλλά όχι στον Χάσικο και τις διαπλοκές του ίδιου και των «δικών του»] ή στις κωμικές πια αντιφάσεις του «νεοφιλελευθερισμού» του Χ. Γεωργιάδη [θέλει περιορισμό των κρατικών εξόδων και θέλει να φορτώσει το δημόσιο με έξτρα εργαζόμενους για να μπορεί να πουλήσει την ΣΥΤΑ και τα κέρδη της…].

Η κίνηση του Χαμπουλλά, ωστόσο, δεν ήταν παράλογη – αντίθετα για τον ίδιο ίσως να ήταν και στρατηγική κίνηση στα πλαίσια της προεκλογικής περιόδου. Αλλά και για μια μερίδα του ΔΗΣΥ. Μια μερίδα του κυβερνώντος κόμματος έδειξε από την αρχή της παρούσας διακυβέρνησης μια τάση για παραβίαση των ευρωπαϊκών κανονισμών που εντάχθηκαν στο κυπριακό δίκαιο. Έτσι, ο Ιωνάς Νικολάου προσπάθησε από την άνοιξη του 2013 να διαβεβαιώσει τους οπαδούς του κόμματός του [οι οποίοι έκαναν και μια θεαματική επίδειξη απειλής σε εσωκομματικές εκλογές τότε] ότι θα «έπαιζε πελλόν» στο συγκεκριμένο θέμα. Τελικά, όμως, μάλλον αναγκάστηκε, να υπαναχωρήσεί[2] [λόγω δικαστικών αποφάσεων[3], αλλά και πιέσεων τόσο σε εσωτερικό κινηματικό επίπεδο[4], όσο και από τα εξω] και η προσπάθεια επιβολής του νόμου ενάντια στη λαθροθηρία συνεχίστηκε. Ανάλογες προσπάθειες, όμως, διοχετεύτηκαν και σε «φιλικά» ΜΜΕ όπως ο Πολίτης[5]. Και τελικά, πρόσφατα, την εκστρατεία ανέλαβε ο υπουργός εσωτερικών, με την αμίμητη προσπάθεια του Χάσικου[6] να εισηγηθεί να επιτραπεί το κυνήγι για να μειωθεί η λαθροθηρία, με αυτόβουλες αλλαγές στο στρατηγικό σχεδιασμό για πάταξη της λαθροθηρίας, οι οποίες αφήνουν παραθυράκια. Είναι κάτι ανάλογο με την γενικότερη ρητορική της ημετεροκρατίας του Χασικου – όπως είναι οι δηλώσεις του ενάντια στη διαπλοκή, ενώ ο ίδιος είναι ιδιοκτήτης ΜΜΕ σε υπουργείο που υποτίθεται ελέγχει τα ΜΜΕ, μέλος οικογένειας με επιχειρήσεις στα ακίνητα, με τον ίδιο επικεφαλής του υπουργείου που επιβλέπει το κτηματολόγιο.

Σε αυτό το πλαίσιο ο Χαμπουλλάς είχε εμφανιστεί και προηγουμένως[7] για να υποστηρίξει τον Χάσικο, και προφανώς δεν ήταν τυχαία η κίνησή του στην παρούσα συγκυρία, όπου ο Χάσικος νοιώθει, πια, την ασφυκτική ανάσα της διερεύνησης της διαπλοκής στην οποία στηρίζεται, αλλά και της αντίδρασης της κοινωνίας, πια, στην προσπάθεια του να επιτεθεί στο Γενικό Ελεγκτή. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν, σε αυτό το πλαίσιο, και μια προσπάθεια μετατόπισης από τα προβλήματα του Χάσικου. Αλλά και μια προσωπική κίνηση στρατηγικής για τον ίδιο. Όσο και αν φωνάζει η κοινωνία, έστω και αν στοιχίσει στο κόμμα ευρύτερα [για αυτό άλλωστε αντέδρασε και ο Α. Νεοφύτου[8]] ο Χαμπουλλάς ενδιαφέρεται για το απλό ιδιοτελές συμφέρον. Από τους ψήφους του ΔΗΣΥ θα πάρει μερικούς, γι’ αυτήν ακριβώς την προκλητική κίνηση δημοσιοποίησης της παρανομίας – με την οποία, όπως φάνηκε και το 2013, συμφωνεί μια μερίδα των οπαδών του κόμματος, στην περιοχή των Κοκκινοχωριών.[9] Στην επαρχία που κατεβαίνει ως βουλευτής. Αυτή η ιδιοτελής συμπεριφορά του βουλευτή [ενάντια ακόμα και στο συλλογικό συμφέρον του κόμματος ή της παράταξης που μπορεί να χάσει σε αστικά κέντρα, όπου το κόμμα απευθύνεται στην φιλοευρωπαϊκή μεσαία τάξη] είναι λογικό επακόλουθο και συνέπεια της ετερόκλητης και αντιφατικής συγκρότησης της κυπριακής δεξιάς. Ονομάζεται κατ’ ευφημισμό «πολυσελλεκτικότητα», αλλά στην ουσία είναι απλώς συγκόλληση ετεροκλήτων και αντιφατικών τάσεων που αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούν σε έκρηξη και συλλογικό πρόβλημα.

Ποιός ασχολείται με τον Χάσικο στην Ευρώπη ή και εδώ στην Κύπρο, τώρα πια θα πει κάποιος.. Ο Χάσικος φαίνεται.. να συμπεριφέρεται με μια τάση εγωκεντρισμού που δεν κατανοεί το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Αλλά πίσω από αυτήν την κωμική εικόνα ο Χάσικος είναι όπως τον Χαμπουλλά. Αναζητεί εναγωνίως σύμμαχους για το εσωκομματικό παιχνίδι, το οποίο νοιώθει να χάνει.

Είναι, κατά συνέπεια, παραπλανητικό ότι η πρόκληση του Χαμπουλλά ήταν λάθος για τον ίδιο – αντίθετα, ο ίδιος μάλλον το έκανε σκόπιμα και καθόλου αυθόρμητα. Ο Χαμπουλλάς είναι ένας ασήμαντος βουλευτής που βρέθηκε στη βουλή ως επιλαχών και οι πιθανότητες να εκλέγει δεν είναι μεγάλες, αφού δεν εκφράζει και τίποτα το ιδιαίτερο – και αν είναι και πάλι υποψήφιος θα έχει σίγουρα ανταγωνιστές, που θα είναι πιο βολικά τοποθετημένοι να πάρουν τις κομματικές ψήφους. Αναζητά σε αυτό πλαίσιο αναγνώριση με θεάματα. Εκλιπαρεί και ότι πάρει. Με την ίδια λογική που ο Τραμπ, στις ΗΠΑ, ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός, ρίχνει προκλήσεις για να συσπειρώσει γύρω του ψηφοφόρους. Αλλά, όπως κατανοούν με πανικό οι προύχοντες του ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ, αυτή η στρατηγική του ατόμου, δυσκολεύει την παράταξη.

..Αλλά ήταν και μια κίνηση που έγινε με στόχο να προκαταλάβει κίνηση του ΕΛΑΜ.. Άρα και η ακροδεξιά του ΔΗΣΥ παίζει ιδιοτελώς.. με εκπρόσωπο τον Χαμπουλλά.. ή μήπως ψαρεύει και ο Χάσικος, στη μοναξιά του, σε τέτοια θολά νερά;

Υπάρχει όμως και μια ευρύτερη διάσταση πέρα από την προσωπική που πέρασε απαρατήρητη – και με βάση την οποία η κίνηση του Χαμπουλλά μπορεί να ήταν και σκόπιμη για μερίδα της παράταξης. Την Τετάρτη 9/12, κυκλοφόρησε από το ΕΛΑΜ ότι είχαν ζητήσει από βουλευτές της Χρυσής Αυγής να καταθέσουν ερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο για τα αμπελοπουλιά. Άρα ο Χαμπουλλλας δεν εξυπηρετούσε μόνο τον εαυτό του. Εξυπηρετούσε και εκείνη την πτέρυγα του κόμματός του, η οποία φοβάται διαρροή ψήφων προς τα ακροδεξιά. Και είναι σε αυτό το πλαίσιο που μπορεί να ερμηνευτεί και η αστεία, και πάλι, παρέμβαση του κ. Χάσικου, ο οποίος μετά την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής της νομοθεσίας – άρα οποιαδήποτε κίνηση θα επιφέρει πρόστιμα – έτρεξε να μας πει ότι έστειλε επιστολή με τη διαφωνία του κλπ.

Ποιός ασχολείται με τον Χάσικο στην Ευρώπη ή και εδώ στην Κύπρο, τώρα πια θα πει κάποιος.. Ο Χάσικος φαίνεται να συμπεριφέρεται με μια τάση εγωκεντρισμού που δεν κατανοεί το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Αλλά πίσω από αυτήν την κωμική εικόνα ο Χάσικος είναι όπως τον Χαμπουλλά. Αναζητεί εναγωνίως σύμμαχους για το εσωκομματικό παιχνίδι, το οποίο νοιώθει να χάνει. Και για να αποκτήσει πρόσβαση και στην ακροδεξιά και στους οπαδούς της λαθροθηρίας, αλλά και τα συμφέροντα πίσω από αυτήν θα πουλήσει ότι βρει μπροστά του. Το ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, οι πολίτες δηλαδή, μπορεί αύριο να πληρώσουν πρόστιμα για τα θεάματα του στην Κόσιη ή στο θέμα των αμπελοπουλιών, δεν τον ενδιαφέρει. Έχει μάθει να μετατοπίζει την έμφαση και δεν μπορεί να κατανοήσει ότι τώρα όλοι τον βλέπουν καχύποπτα. Νομίζει ότι ζει ακόμα στην περίοδο που ότι έλεγε αναπαραγόταν και έτσι την έβγαζε καθαρή ο ίδιος. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Χάσικος φαίνεται να κάνει κινήσεις και προς την ακροδεξιά [για να εμποδίσει διαρροές προς το ΕΛΑΜ] αλλά και προς τα ειδικά συμφέροντα της βιομηχανίας της λαθροθηρίας.

Η αντίδραση της κοινωνίας: η σύγκλιση της δυσφορίας οργής για μια κυβέρνηση αντιφατικών δηλώσεων και εξόφθαλμα ιδιοτελών εξυπηρετήσεων…

Γιατί η κοινωνία αντέδρασε με τόση οργή; Εν μέρει γιατί το θέμα προσφέρεται ως ενδεικτικό μιας ολόκληρης σειράς αντιφάσεων και υποκριτικών συμπεριφορών της κυβέρνησης, όπου άλλα λέει, άλλα κάνει. Η κυβέρνηση που επικαλείτο την πλήρη υποταγή στην τρόικα [χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης – εκτός όπου υποχρεώθηκε μετά από λαϊκή εξέγερση- πίεση, όπως τον Μάρτιο του 2013, ή κατόπιν αδυναμίας να περάσει ότι ήθελε στη Βουλή], ξαφνικά εμφανίζεται να το παίζει «αντίσταση» για μια μερίδα ιδιωτικών συμφερόντων πίσω από τη λαθροθηρία αμπελοπουλιών. Και εδώ οι αντιφάσεις γίνονται πιο κραυγαλέες, καθώς ο δήθεν φίλο-ευρωπαϊσμός συγκρούεται με το μύθο μιας δήθεν «παράδοσης».

…στο πλαίσιο της ανάλυσης του ηγεμονικού λόγου, αυτό το οποίο φαίνεται από τη δημόσια αντίδραση είναι μια κατακλυσμική αλλαγή στο δημόσιο λόγο γύρω από το θέμα των αμπελοπουλιών. Ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό το θέμα αντιμετωπίζονταν ως ένα είδος «παραξενιάς» των ευρωπαίων, και μερικών οικολόγων, τώρα φαίνεται να έχει μετατραπεί σε ένα είδος ιερού της κοινωνίας όσον αφορά στη συνέπεια απέναντι στην ισονομία… Η ειρωνεία είναι ότι ο Χαμπουλλάς και η στρατηγική κίνηση του ιδιοτελούς συμφέροντος.. εμπέδωσε, πια, στο δημόσιο λόγο, την απαγόρευση κυνηγιού των αμπελοπουλιών ως μέρος του δημόσιου λόγου και της αυτοεικόνας της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας. Τα αμπελοπούλια γίνονται, πια, ένα σύμβολο, οικολογικά όπως ο Ακάμας, αλλά και θεσμικά ως ένα είδος ενδεικτικού παραδείγματος για το ποιοί σέβονται την ισονομία και ποιοί προκλητικά επιδεικνύουν την επιθυμία/άππωμά τους για προνομιακή και ιδιοτελή [για τους ίδιους μόνο] εφαρμογή των κοινών κανόνων.

..Αλλά ουσιαστικά η δημόσια οργή κατέγραψε μια υπόγεια μετατόπιση: ηγεμονική θέση τώρα είναι η «παράδοση» της προστασίας των αμπελοπουλιών..

Όμως τέτοιες συγκλίσεις ευρύτερης οργής σηματοδοτούν και υπόγειες μετακινήσεις. Και στο πλαίσιο της ανάλυσης του ηγεμονικού λόγου, αυτό το οποίο φαίνεται από τη δημόσια αντίδραση είναι μια κατακλυσμική αλλαγή στο δημόσιο λόγο γύρω από το θέμα των αμπελοπουλιών. Ενώ μέχρι πριν λιγο καιρό το θέμα αντιμετωπίζονταν ως ένα είδος «παραξενιάς» των ευρωπαίων, και μερικών οικολόγων, τώρα φαίνεται να έχει μετατραπεί σε ένα είδος ιερού της κοινωνίας όσον αφορά στη συνέπεια απέναντι στην ισονομία.

Η κοινωνία φαίνεται να αποδέχεται την απαγόρευση ως μέρος της τοπικής, πια, νεωτερικής κουλτούρας όπου υπάρχουν πράγματα που είναι απαγορευμένα [είτε γιατί είναι το σωστό για μια διευρυνόμενη - ιδιαίτερα ανάμεσα στην νέα γενιά- οικολογική συνείδηση] είτε γιατί αν κάτι απαγορευτεί, δεν γίνεται να επιτρέπεται σε μερικούς να το κάνουν γιατί απλώς έχουν, για καποιο διαστημα, την εξουσία και άρα το θράσος να ζητούν ιδιαίτερη μεταχείριση. Η ειρωνεία είναι ότι ο Χαμπουλλάς και η στρατηγική κίνηση του ιδιοτελούς συμφέροντος [του ατόμου ή της ακροδεξιάς τάσης του κόμματος] με φόντο τις επερχόμενες εκλογές, εμπέδωσε πια στο δημόσιο λόγο, την απαγόρευση κυνηγιού των αμπελοπουλιών ως μέρος του δημόσιου λόγου και της αυτοεικόνας της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας. Τα αμπελοπούλια γίνονται, πια, ένα σύμβολο, οικολογικά όπως ο Ακάμας, αλλά και θεσμικά ως ένα είδος ενδεικτικού παραδείγματος για το ποιοί σέβονται την ισονομία και ποιοί προκλητικά επιδεικνύουν την επιθυμία/άππωμά τους για προνομιακή και ιδιοτελή [για τους ίδιους μόνο] εφαρμογή των κοινών κανόνων.

---

[1] http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/290724/kai-kathe-pou-charazei-tin-troei-to-marazi#sthash.00cMmPiH.dpuf

[2] Ο δρόμος του Ιωνά περνά μέσα από τα βερκά για αμπελοπούλια - http://2ha-cy.blogspot.com/2014/04/blog-post_9124.html

[3] «Ο περιβαλλοντικός ακτιβισμός δεν είναι έγκλημα: Άλλος ένας ακτιβιστής της CABS αθωώθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου! - http://2ha-cy.blogspot.com/2014/05/cabs.html

[4] Ακτιβιστές vs Λαθροθήρες αμπελοπουλιών 4-0. Η Έκθεση του Γραφείου Επιτρόπου Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την παράνομη, μη επιλεκτική και μαζική παγίδευση, θανάτωση και εμπορία προστατευόμενων άγριων πτηνών ως το κύκνειο άσμα της δυναστείας των λαθροθήρων αμπελοπουλιών; - http://2ha-cy.blogspot.com/2014/06/vs-4-0.html

[5] Ο Πολίτης, η Πράσινη Ασπίδα και η Δέφτερη Ανάγνωση σε ανοικτό διάλογο για τα αμπελοπούλια -http://2ha-cy.blogspot.com/2015/05/blog-post_37.html και

Αποκωδικοποιώντας τις «οικολογικές ευαισθησίες» μερίδας του Τύπου με αφορμή το θέμα των αμπελοπουλιών: Εφημερίδα Πολίτης - ‪‎Ούτε Καν Τα Προσχήματα- http://2ha-cy.blogspot.com/2015/05/blog-post_83.html

[6] Ο Χάσικος και το ρουσφέτι στους αμπελοπουλλάες του ΔΗΣΥ μέσω μιας αυταρχικής πρακτικής "καθεστώτων εξαίρεσης" και προνομιακής μεταχείρισης: Όταν παραβιάζεται η συνταγματική διάκριση εξουσιών, η νομοθεσία, και οι «κοινοτικές οδηγίες»- http://2ha-cy.blogspot.com/2015/05/blog-post_85.html

[7] Παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της νομιμότητας, της διαφάνειας, της λογοδοσίας, της χρηστής διοίκησης και του κράτους δικαίου, τόσο απλά - http://2ha-cy.blogspot.com/2015/07/blog-post_81.html

[8] Οι αντιδράσεις βέβαια τον ευνοούσαν στο επίπεδο της αντιπαράθεσής του με τον Χάσικο, αλλά φαίνεται ότι υπήρξε και ένα είος εσωτερικής πίεσης στον ΔΗΣΥ – ακόμα με προσωπικές εκκλήσεις στο ίντερνετ.

[9] Το ότι επικαλέστηκε το ότι είχε πολλά λάικς [600 γράφτηκε] στη συγκεκριμένη φωτογραφία, δείχνει τον άγχος της επιβεβαίωσης που τον διακατέχει [για αρκετούς 600 λάικς δεν είναι και τίποτε σπουδαίο ούτε καν ποσοτικά – εκτός, βέβαια, από όσους ζουν από την επιβεβαίωση ότι κάποιοι τους εγκρίνουν και μετρούν νούμερα αυτοεπιβεβαίωσης. Από εκεί και πέρα 600 ψήφοι, αν είναι ψήφοι, δεν εκλέγουν.