Η νέα μορφή της τραπεζιτικής κρίσης: Η τραπεζιτική κρίση δεν τελείωσε, απλά άλλαξε μορφή και μερικοί την εσπρωξαν/συγκαλυπτουν κάτω από το χαλί- το σημερινό της πρόσωπο λέγεται «μη-εξυπηρετούμενα δάνεια»

Ενώ η χώρα υποθηκεύεται, η κυβέρνηση ασχολείται με θεάματα

Η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να φτιάξει ένα προεκλογικό προφίλ φαίνεται ότι αποφάσισε να εστιάσει στη μείωση του ελλείμματος και στη σχεδόν αναπόφευκτη [όπως έγινε σε όλες τις χώρες του μνημονίου] αναιμική ανάπτυξη που ακολούθησε 3-4 χρόνια ύφεσης. Σε αυτήν τη στρατηγική, ο στόχος φαίνεται να είναι να λογοκριθούν μια σειρά από ουσιαστικά πλην άβολα, για την κυβέρνηση, στοιχεία: τα ποσοστά της πραγματικής [όπως καταγράφονται από τις ευρωπαϊκές στατιστικές] ανεργίας - αλλά και των συγκαλυμμένων μορφών της, το ύψος του δημόσιου χρέους και την πραγματική κατάσταση των τραπεζων. Η ανεργία είναι η ένδειξη του ότι το μνημόνιο χρησιμοποιήθηκε με ξεκάθαρα ταξικό τρόπο από την κυβέρνηση για να μειώσει τα εισοδήματα της πλειοψηφίας και να προσπαθήσει να ενισχύσει τα ποσοστά κέρδους του κεφαλαίου, το οποίο τη στηρίζει μέσω των ΜΜΕ και άλλων μηχανισμών. Το δημόσιο χρέος από την άλλη, το οποίο εκτοξεύθηκε από το 71% το 2012, πριν την κίνηση των τραπεζών να ζητήσουν κρατική ενίσχυση, στο 108% φέτος, είναι η ένδειξη του κόστους που πληρώνει η κοινωνία για τις τράπεζες και την αποτυχημένη απόπειρα του κυπριακού κεφαλαίου να το παίξει επέκταση και κερδοσκοπία. Η κοινωνία φορτώνεται το κόστος.

…ο στόχος [της προεκλογικής εκστρατείας της κυβέρνησης] φαίνεται να είναι να λογοκριθούν μια σειρά από ουσιαστικά πλην άβολα, για την κυβέρνηση, στοιχεία: τα ποσοστά της πραγματικής.. ανεργίας - αλλά και των συγκαλυμμένων μορφών της, το ύψος του δημόσιου χρέους, και την πραγματική κατάσταση των τραπεζών.

Η μετατόπιση της τραπεζιτικής κρίσης από τις κερδοσκοπικές επεκτάσεις, και το κόστος τους, στο ιδιωτικό χρέος και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια

Ωστόσο ο τραπεζιτικός τομέας εξακολουθεί να είναι μια ανοιχτή πληγή. Αυτό το οποίο έκανε η κυβέρνηση ήταν ουσιαστικά να μετατοπίσει την κρίση κερδοσκοπίας [μέσα από την επέκταση, τις «μίζες»/προμήθειες κοκ όπως φαίνεται, από τις καταγγελίες να έγινε στην περίπτωση της Uniastrum, της αγοράς ελληνικών ομολόγων από την δευτερογενή αγορά κοκ] σε κρίση «μη-εξυπηρετούμενων δανείων». Τα μεγέθη είναι πρωτοφανή και η συγκάλυψη τους με μια μικρή αναφορά, σαν ένα ακόμα στοιχείο ανάμεσα σε άλλα, είναι ενδεικτική της αμηχανίας που προκαλούν οι αριθμοί [στοιχεία Κεντρικής Τράπεζας μέχρι Ιούνιο 2015 – πίνακας και παρουσίαση της Εφημερίδα Ρεπόρτερ][1]:

Τράπεζα Κύπρου: 62% των δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα

Ελληνική Τράπεζα: 60,5% των δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα

Συνεργατισμός: 58.4% των δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα.

Στα «μη εξυπηρετούμενα» υπάρχουν δυο βασικές κατηγορίες, που ανάγονται και πάλι σε ταξικές κατηγoρίες – τα δάνεια των μεγαλοοφειλετών και των μικρών δανείων, τα οποία έχουν υποθήκες είτε σπίτια, είτε χώρους μικρο-επιχειρήσεων κοκ. Η κυβέρνηση από το 2013 αρνήθηκε πεισματικά να τα διαχωρίσει [και αυτός ήταν ο βασικός λόγος της επίθεσης για έλεγχο της Κεντρικής από το 2013] και σήμερα, μετά και τον νόμο για τις εκποιήσεις, το θέμα των μη εξυπηρετούμενων έχει μετατραπεί σε μια ωρολογιακή βόμβα.

Και η επιμονή στο μη διαχωρισμό των δανείων ήταν ξεκάθαρη στην υστερική εμμονή της κυβέρνησης να μην προστατευθεί η πρώτη κατοικία και η μικρή επαγγελματική στέγη. Αν μπορεί κάποιος να περιμένει ότι Συνεργατισμός θα είναι, λόγω καταβολών και λειτουργίας, αναγκαστικά ευαίσθητος στις κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορεί να περιμένει κανείς το ίδιο από τις εμπορικές τράπεζες, που ελέγχονται πια από ξένα κεφάλαια.

Η Μετατόπιση της τραπεζιτικής κρίσης στο ιδιωτικό χρέος των κυπρίων

Ήδη από το 2012, όπως φαίνεται και από τον πίνακα του Economist, πιο κάτω η Κύπρος ήταν από τις χώρες με το ψηλότερο ποσοστό ιδιωτικού χρέους. Τότε οι τράπεζες αναζητούσαν τρόπο να δώσουν δάνεια για να έχουν κέρδος από τα κεφάλαια τα οποία μετάφεραν στην Κύπρο ξένοι επενδυτές. Όταν η κερδοσκοπία των τραπεζών έριξε την οικονομία στην κρίση και την λιτότητα-ανεργία, η φούσκα του ιδιωτικού χρέους μετατράπηκε σε νέο τεράστιο πρόβλημα. Το 2014 η Κύπρος είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικού χρέους [πίνακας από εφημερίδα Ρεπόρτερ]

Οι άνθρωποι δεν πληρώνουν, αφού έχει στεγνώσει η αγορά από ρευστότητα ως αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης να γαντζωθεί στην τρόικα σαν νέο-αποικιακό μηχανισμό νομιμοποίησης, για να την βοηθήσει να περάσει μέτρα, στα οποία εναντιώνεται η πλειοψηφία - αλλά θέλει η μειοψηφία των ανώτερων τάξεων - και του ξένου κεφαλαίου που καθορίζει πια και τη δράση της κυβέρνησης. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι και μια ιδιότυπη «στάση πληρωμών». Και γιατί δεν υπάρχει ρευστό, αλλά και γιατί πολλοί δεν πιστεύουν ότι θα τολμήσουν οι τράπεζες ή η κυβέρνηση να προχωρήσουν σε μαζικές εκποιήσεις. Οι τόκοι, όμως, των δανείων συνεχίζουν να διογκώνονται. Ακόμα και αν χαλαρώσει τώρα η ρευστότητα, λόγω αποχώρησης της τρόικα, αλλά και λόγω των αλλαγών σε ευρωπαϊκό επίπεδο εξαιτίας της ποσοτικής χαλάρωσης, η κυπριακή κοινωνία είναι αιχμάλωτη μιας κατάστασης που δημιούργησε η κυβέρνηση – και η οποία προσπαθεί να τη συγκαλύψει, όπως έκανε άλλωστε και με τα προβλήματα των τραπεζών επί Ορφανίδη, μέχρι που είχαμε την έκρηξη το 2012. Και τώρα τα παιχνίδι δεν το ελέγχουν, πια, μόνο οι κύπριοι. Η κυβέρνηση, που ελέγχει πλήρως με απροκάλυπτα ρουσφετολογικούς διορισμούς τον τραπεζιτικό τομέα, έχει παραδώσει τις 2 εμπορικές τράπεζες στο ξένο κεφάλαιο.

Το ιδιωτικό χρέος των κυπρίων και ο ξένος έλεγχος στις εμπορικές τράπεζες: μια τραπεζιτική κρίση με αύρα αποικιακής αντιπαράθεσης. Και η κυβέρνηση βοσκεί αλλού, αδύναμη ακόμα να κατανοήσει τις συνέπειες των κινήσεων της…

Ήδη, η κυβέρνηση μετά το φιάσκο-αποτυχία της απόπειρας της να κοινωνικοποιήσει πλήρως της ζημιές των τραπεζιτών της, το Μάρτιο του 2013, ξεπούλησε ουσιαστικά τις δυο εμπορικές τράπεζες που απέμειναν [Κύπρου και Ελληνική] στο ξένο κεφάλαιο. Έτσι, ουσιαστικά, παρέδωσε τις υποθήκες για μεγάλο μέρος της κυπριακής ιδιοκτησίας, και της μικροϊδιοκτησίας της πλειοψηφίας, στη διαχείριση ξένων. Η προσπάθειά της να περάσει και την πώληση δανείων σε «επενδυτικά ταμεία», θα ολοκληρώσει αυτήν την κίνηση, και θα μετατρέψει το ήδη υπάρχον πρόβλημα σε ζήτημα αποικιακής εξάρτησης [με την κυβέρνηση να κινδυνεύει να κωδικοποιηθεί ιστορικά, πια, ως φορέας αυτής της εξάρτησης] τελικά, καθώς, οι κύπριοι θα βρεθούν μπροστά στα κερδοσκοπικά κόλπα που θα μεταφέρουν τις περιουσίες τους, σε ιδιοκτήτες που θα αγοράζουν πακέτα δανείων. Αυτή η υφέρπουσα κρίση «κάτω από το χαλί» μπορεί να δημιουργήσει μια μακροχρόνια εξάρτηση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας από χρέη [που θα διογκώνονται γεωμετρικά με τους τόκους], ή θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη, αν γίνει απόπειρα να εφαρμοστούν εκποιήσεις στο επίπεδο της μικρό-ιδιοκτησίας. Διότι θα βιωθεί ως η συνέχεια της κρίσης των τραπεζών που φορτωθήκαμε το 2011-12.