Παπαδάκης: Στο δικαστήριο οι εγκληματίες πολέμου

Με θάρρος και ευθύτητα, ο ευρωβουλευτής  κ. Παπαδάκης ζήτησε σε εκπομπή του Μέγκα, από την κυβέρνηση, να συλλάβει και να στείλει στο δικαστήριο τους ελληνοκύπριους εγκληματίες πολέμου εναντίον  Τουρκοκυπρίων, και επίσης να καταγγείλει την Τουρκία, ως κράτος για ανάλογα εγκλήματα. Είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι ούτε το Μέγκα, ούτε τα άλλα μίντια δεν αναπαρήγαγαν την εκπληκτική έως και ιστορική  θα λέγαμε, αυτή δήλωση του ευρωβουλευτή.

Η στήλη υποστηρίζει χωρίς δισταγμό τη γενναία αυτή ανάληψη ευθύνης από τον ευρωβουλευτή  και τον καλεί να θέσει το θέμα και στην Κυπριακή Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο, τουλάχιστον. Ως απόδειξη της υποστήριξης που παρέχουμε, θα αναδημοσιεύουμε την πληροφορία μέχρι να βαρεθούμε.

Παπαδάκης:  Ευκαιρία για αποκήρυξη της Διζωνικής το 2004

Ήταν μια ευκαιρία που χάθηκε φυσικά και θα μπορούσαμε να την ξεχάσουμε, αν θέλαμε. Ωστόσο την σημειώνουμε χωρίς να υποστηρίζουμε την συγκεκριμένη άποψη για δυο λόγους . Ο πρώτος είναι ότι πρόκειται για είδηση, εξ’ όσων γνωρίζουμε και ο δεύτερος και σημαντικότερος είναι να παρακολουθούμε τη διαδικασία ανίχνευσης  της επόμενης  μεγάλης  ευκαιρίας  καταγγελίας της Διζωνικής.

Θα επιστρέψουμε γονατιστοί στις πατρογονικές εστίες Ας υποθέσουμε ότι η Μόρφου τοποθετείται εξ’ ολοκλήρου στην ελληνοκυπριακή πολιτεία της ομοσπονδοποιημένης Κύπρου και είτε πριν, είτε μετά την υπογραφή της λύσης , ανοίγεται στους κατοίκους της. Άραγε την επόμενη μέρα τί θα συμβεί; Είναι πολύ πιθανόν την επόμενη μέρα να  συμβεί απολύτως τίποτε.  Η Μόρφου άδειασε και γέμισε σε συνθήκες πολέμου. Ούτε οι ανά την Κύπρο σκορπισμένοι Μορφίτες  μπορούν να εγκαταλείψουν δουλειές, σπίτια, σχολεία και την αίσθηση της καθημερινής ασφάλειας στα γρήγορα, ούτε οι νέοι  Τουρκοκύπριοι ή  έποικοι Μορφίτες να φύγουν όσο γρήγορα πήγαν. Είναι πολλοί που ήδη δηλώνουν  ότι δεν θα επιστρέψουν με κύρια αιτιολογία το ότι είναι πλέον εγκατεστημένοι αλλού και ότι αν πρέπει να πουλήσουν,  θα προτιμήσουν τα παλιά κι όχι τα καινούργια, στο βαθμό βέβαια που υπάρχουν καινούργια.

Την ώρα δηλαδή της λύσης , αν υπάρξει, οι βερπαλισμοί θα χάσουν το νόημα τους και θα αντικατασταθούν από ενδεχομένως επώνυμες δηλώσεις, λογαριασμούς, συμβάσεις κλπ. Πρόκειται για μια διαδικασία αρκετών χρόνων, η οποία είναι ενδεχόμενο να κάνει πολλά από τα λεγόμενα δύσκολα σημεία να μοιάζουν με πόλεμο σκιών. Τελικά, ούτε η διαδικασία επιστροφής Ελληνοκυπρίων στην τουρκοκυπριακή πολιτεία, ούτε και το αντίστροφο θα είναι μακριά από ότι περιγράφτηκε για την Μόρφου και τα άλλα εδάφη που θα επιστραφούν στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Αν δε, κατρακυλήσουν οι τιμές των ακινήτων,  για διάφορους γνωστούς λόγους στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού, οι ό,ποιες διευθετήσεις είναι πιθανόν να  σημαίνουν τίποτε για το φτωχόκοσμο.

Μετά από πολλές δεκαετίες συνομιλιών με την εμπλοκή των κοινοτήτων, των μητέρων πατρίδων, του ΟΗΕ, των μεγάλων δυνάμεων κλπ, το Κυπριακό παραμένει ένα θέμα, αλήθεια ψέματα, του οποίου δεν συζητήθηκαν ποτέ, ούτε στο Μπούργκενστογκ, ούτε στη Νέα Υόρκη, οι ακανθώδεις πτυχές. Και τολμούν να μιλούν ακόμα για μεγάλα θέματα ενδεχομένως και ανυπέρβλητα, για τους κινδύνους των χρονοδιαγραμμάτων και των επιδιαιτησιών, και μάλιστα τα  θεωρούν αυτά και ως δογματικές αλήθειες.  Γενιές πολιτικών και αμέτρητοι πόροι σπαταλήθηκαν, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και συχνά αλλού, για να συντηρούν τον μινώταυρο των προβλημάτων. Οι πολίτες  αποκαρδιωμένοι και αδιάφοροι, οι νέοι κυρίως γυρίζουν απλώς την πλάτη. Το ότι το κλειδί ευρίσκεται στην Άγκυρα αποτελεί επαναλαμβανόμενη ελληνοκυπριακή θέση, αλλά απ’ ότι λέει η κα Θεοχάρους και ο κ. Παπαδάκης δεν τους  γλυτώνει από τον πολιτικό παροπλισμό. Και η πολύ γνωστή έγγραφη και ευρωπαϊκή  και κυπριακή θέση ότι η Τουρκία διαδραμάτισε θετικό ρόλο το 2004, γίνεται γαργάρα, αλλά φυσικά μόνο στο ελληνοκυπριακό χωριό.

Το τελευταίο καιρό η τουρκοκυπριακή πλευρά φαίνεται να κάνει επίθεση λύσης  (νερό, δικοινοτική επιτροπή για την παιδεία), ενώ η ελληνοκυπριακή δείχνει μαγκωμένη ως να ανησυχεί όσο νιώθει ότι φαίνεται να δημιουργείται μομέντουμ για τη λύση.  Ήδη, άρχισαν αρκετοί να μιλούν για εκλογικές σκοπιμότητες και αναβλητική λογική. Ίσως,  όμως, να συμβαίνει κάτι άλλο που μάλιστα συμβαίνει κατ’ επανάληψη από το ‘74. Η αναβλητική στάση έναντι της λύσης είναι πια μέσα στο πετσί του πολιτικού κατεστημένου, αποτελεί το θεμέλιο λίθο της πολιτικής του σκέψης.

Η απελευθέρωση της Μόρφου Όμως μπορεί να προκύψει, ας δεχτούμε για σκοπούς συζήτησης από μια άλλη στρατηγική, εκείνη του κου. Παπαδάκη, για παράδειγμα. Σε τί θα αλλάξει πρακτικά επί του εδάφους η  επιστροφή των Μορφιτών σε σχέση με την εικόνα που δώσαμε πιο πάνω; Έχουμε την άποψη πως δεν θα αλλάξει τίποτε ουσιαστικό και πως τα πράγματα θα γίνουν αργά και α λα καρτ ανάλογα με το άτομο. Η ειρήνη δεν μπορεί να μιμηθεί τον πόλεμο. Έχει τη δική της λογική, η οποία, ας σημειωθεί δεν μπορεί παρά να είναι ακριβώς λογική, κι όχι παραλογισμός. Για να μπορεί ένας Ελληνοκύπριος να επιστρέψει πρέπει να υπάρχει σχολείο με μαθητές και δασκάλους, πρέπει να υπάρχει μπακάλης και γιατρός που μπορεί για ένα διάστημα να είναι ο υπάρχων Τουρκοκύπριος κλπ

Δικοινοτικές συνέργειες

Ίσως θα πρέπει να δημιουργηθούν κάποιου είδους μεταβατικές δικοινοτικές τοπικές δομές αυτοδιοίκησης,  που ίσως στο τέλος να μετατραπούν σε μόνιμες, ανάλογα με το πόσοι και ποιοί θα επιστρέψουν, τελικά, στην πράξη και πόσοι θα φύγουν, στην πράξη και πάλι. Εάν κάποιος ισχυρίζεται ότι στο τέλος του δρόμου, καμιά κοινότητα δεν θα εξαφανιστεί από την Κύπρο, θα πρέπει οι άνθρωποι να δουν πολύ πρακτικά πώς θα συνυπάρξουν και αυτό είναι ένα πάρα πολύ πρακτικό και καθημερινό θέμα, πολύ πέραν των όποιων συμφωνιών προκύψουν ή δεν προκύψουν. Ακόμα και δύο ξεχωριστά κράτη, δεν μπορούν να κρατήσουν τον κόσμο στην πλευρά του για πολύ, στον σύγχρονο κόσμο.

Αυτές οι δομές, που μπορεί να έχουν την μορφή μη κυβερνητικών οργανώσεων ή και συνεταιρισμών, μπορεί να δώσουν και λύσεις ενδεχομένως σε θέματα ιδιοκτησίας και χρήσης, καλύπτοντας εδάφη και στις δύο πολιτείες και υπερβαίνοντας δυσκολίες νοοτροπίας, χρηματοδότησης κ.α. Πάντως, να αναφέρουμε πόσο αποτελεί ντροπή το γεγονός ότι αρκετοί Κύπριοι δείχνουν να θέλουν να πάρουν λεφτά από τρίτους για να λύσουν το πρόβλημα τους. Πολλοί θέλουν να λύσουν ή να μην λύσουν το Κυπριακό, ως και να πρόκειται για μπίζνες.

Πρόταση της στήλης στον Αναστασιάδη Να επιστρέψουν οι τουρκοκύπριοι της Λάρνακας Μερικοί Τουρκοκύπριοι πολιτικοί φοβούνται ότι μερικοί Ελληνοκύπριοι πολιτικοί έχουν στόχο τα πετρέλαια, παρά οτιδήποτε άλλο. Μία πρόταση επιστροφής των Τουρκοκυπρίων στη Λάρνακα, όπου οι γειτονιές τους είναι συμπαγείς και ο παράλιος και ιστορικός πλούτος της πόλης μοιρασμένος, θα ήταν ίσως κάτι που θα δημιουργούσε ένα κλίμα εμπιστοσύνης σε σχέση με τον υποθαλάσσιο πλούτο, ενώ θα προκαλούσε ανάλογη προσφορά από πλευράς Τουρκοκυπρίων, με αποτέλεσμα να διαφοροποιηθεί σ’ ένα βαθμό ο διζωνικός χάρτης.  Ταυτόχρονα, θα μπορούσε με αυτό τον τρόπο να καταδειχτεί ότι το λόμπι των Ελληνοκυπρίων που εκμεταλλεύεται ή εκμεταλλεύτηκε τις τουρκοκυπριακές περιουσίες, δεν αρέσκεται πάντα στην επιστροφή των προσφύγων.

Κουτσαντήρι

Τον τελευταίο καιρό, η τουρκοκυπριακή πλευρά φαίνεται να κάνει επίθεση λύσης  (νερό, δικοινοτική επιτροπή για την παιδεία), ενώ η ελληνοκυπριακή δείχνει μαγκωμένη, ως να ανησυχεί όσο νιώθει ότι φαίνεται να δημιουργείται μομέντουμ για τη λύση.  Ήδη, άρχισαν αρκετοί να μιλούν για εκλογικές σκοπιμότητες και αναβλητική λογική. Ίσως,  όμως, να συμβαίνει κάτι άλλο που μάλιστα συμβαίνει κατ’ επανάληψη από το ‘74. Η αναβλητική στάση έναντι της λύσης είναι, πια, μέσα στο πετσί του πολιτικού κατεστημένου, αποτελεί το θεμέλιο λίθο της πολιτικής του σκέψης.