Γιατί δεν υπόκειται στην αρχή της ισονομίας ένας υπουργός που εκβιάζει ; … Η συμπεριφορά του Χάρη Γεωργιάδη είναι σκάνδαλο και είναι η συνέχεια μιας ιδιοτελούς συμπεριφοράς που τον χαρακτηρίζει σε όλη τη θητεία του – από τη συγκάλυψη του μπαμπά, μέχρι το διορισμό της Ειρένας, μέχρι τις συνεχείς παραπλανήσεις για τη στάση του απέναντι στη διαπραγμάτευση για την Ελλάδα, με αποκορύφωμα τον γραπτό εκβιασμό των τέως εργαζομένων στις Κ.Α.

Την περασμένη εβδομάδα σε μια σειρά θεμάτων, ο Χ. Γεωργιάδης φρόντισε να μας θυμίσει πόσο πολύ η έννοια της διαπλοκής, της συγκάλυψης, αλλά και της μικροπρεπούς ανωριμότητας που καταλήγει στον εκβιασμό, τείνει να γίνει τρόπος συμπεριφοράς για μερικούς που δεν φαίνονται να μπορούν να κατανοήσουν την οργή του κοινού και το αίσθημα ότι μερικοί έχουν, πια, ξεπαράσει τα όρια της ντροπής, και αγγίζουν τα ποινικά αδικήματα. Όπως του εκβιασμού. Και μάλιστα δημόσια. Ο κ. Γεωργιάδης φαίνεται να κωδικοποιήθηκε στην κοινή γνώμη λίγο πολύ ως ένα υπάκουο «παιδι», το οποίο απλώς κάνει ότι του πει η τρόικα. Η εικόνα του να περιφέρεται στις συναντήσεις του Γιούρογρκουπ μόνος και έρημος, είναι ίσως η πιο εκφραστική. Ένα άτομο με ανασφάλειες, όπως φαίνεται να είναι ο Γεωργιάδης, , όταν βρεθεί σε τέτοια θέση, θα υπακούει, αλλά το απωθημένο του θα το βγάζει αλλού. Και αυτό που φαίνεται να κάνει ο Χάρης στο εσωτερικό είναι η προσπάθεια να επιβληθεί, όπως δουλοπρεπώς φαίνεται να υπακούει την τρόικα στο εξωτερικό. Όμως, αυτά λύνονται στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης και όχι στα υπουργεία. Η στάση του αππωμένου παιδιού, το οποίο προστατεύουν οι γνωστοί του μπαμπά, έχει αρχίσει να γίνεται από κωμική, ποινική..

Και αυτό που φαίνεται να κάνει ο Χάρης στο εσωτερικό είναι η προσπάθεια να επιβληθεί, όπως δουλοπρεπώς φαίνεται να υπακούει την τρόικα στο εξωτερικό. Όμως, αυτά λύνονται στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης και όχι στα υπουργεία. Η στάση του αππωμένου παιδιού, το οποίο προστατεύουν οι γνωστοί του μπαμπά, έχει αρχίσει να γίνεται από κωμική, ποινική..

Όταν ο Χάρης επιβεβαιώνει τον Φρόυντ: το απωθημένο του υπάκουου υπηρέτη [της τρόικα] κάπου θα εκτονωθεί ως αυταρχική εξουσία, αφού δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο στους «ανώτερούς του» στην τρόικα. Αλλά το να εκβιάζει ένας υπουργός είνα αδίκημα, όπως είναι αδίκημα ο εκβιασμός για οποιονδήποτε και η Γενική Εισαγγελία δεν είναι η θεία του Χάρη για να τον προστατεύει από την ανωριμότητά του

Η απόφαση του επαρχιακού δικαστηρίου Λεμεσού για σύλληψη του Χάρη Γεωργιάδη ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειάς του να αποφύγει να δώσει λόγο για τις πράξεις του. Αν όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα, τότε ο κ. Γεωργιάδης, όφειλε, τουλάχιστον, να ζητήσει μέσω δικηγόρου κατανόηση της απουσίας κλπ. Και η παρέμβαση του Γενικού Εισαγγελέα για να μην τον δούμε να συλλαμβάνεται, μπορεί να γίνει κάπως κατανοητή – αν με αυτή ο κ. Γεωργιάδης ζητούσε κάποια κατανόηση, σεβόμενος τους νόμους. Κάποιος που κατηγορείται, δεν είναι απαραίτητα ένοχος. Απλώς με την παρουσία του στο δικαστήριο αναγνωρίζει ότι είναι ίσος με τους υπόλοιπους και αν έχει δίκαιο, μπορεί να αποδειχθεί. Και αν είναι πολυάσχολος υπουργός, ένας δικαστής θα μπορουσε ενδεχομέως να το κατανοήσει. Αλλά το να γλιτώνει τον κ. Γεωργιάδη, σαν άτακτο παιδί, ο γενικός εισαγγελέας και μετά να βγαίνει ο Χάρης και να εκβιάζει, με μικροπρεπή εμπάθεια, βάζοντας νέες ημερομηνίες για να υπογράψουν οι εργαζόμενοι στις κυπριακές αερογραμμές ότι δεν θα τον κατηγορήσουν στα δικαστήρια [για να πάρουν αυτά που δικαιούνται], γιατί αυτό έκανε, με την νέα του, δήθεν, πρόσφορα για παράταση, είναι σκάνδαλο εκβιασμού και μάλιστα δημόσιου.[1] Μπορεί κάποιος με δημόσια χρήματα να εκβιάζει για ιδιοτελές σκοπό; Μπορεί κάποιος να κατακρατεί τα χρήματα των ταμείων πρόνοιας, χωρίς να διώκεται ποινικά; Αυτά κάνει ο κ. Γεωργιάδης. Αν έχουν δίκαιο ή άδικο όσοι τον θεωρούν υπεύθυνο για δική τους οικονομική ζημιά, θα πρέπει να αποδειχθεί στο δικαστήριο. Όταν, όμως, αυτός, επειδή είναι υπουργός, χρησιμοποιεί τη θέση του για προβαίνει σε ένα τέτοιο εκβιασμό, είτε υπογράφετε, είτε δεν θα πάρετε ότι σας ανήκει, λες και τα χρήματα είναι δικό του ιδιωτικό κεφάλαιο, τότε έχει υπερβεί πια και τα όρια του σεβασμού στην ισονομία, αλλά αποτελεί και ένα σκάνδαλο διαπλοκής – χρησιμοποιεί το δημόσιο λειτούργημά του, για να αποφασίζει για την παροχή κάποιων χρημάτων ώστε να αποφύγει κατηγορίες, ότι ενδεχομένως διέπραξε παρανομία.

Η κατ’ επανάληψη ιδιοτελής συμπεριφορά του κ. Γεωργιάδη και η αδυναμία του να αντιληφθεί τη διαφορά του παιδιού του ξενοδόχου από τον υπουργό ως δημόσιο αξίωμα: η συγκάλυψη των παρατυπιών και παρανομιών στο ξενοδοχείο του μπαμπά

Το πρόβλημα με τον κ. Γεωργιάδη είναι ότι δεν είναι, καν, η πρώτη φορά που το κάνει. Από την αρχή της θητείας του χρησιμοποιεί τη δημόσια θέση του, ως αξιωματούχος, δηλαδή, του δημοσίου για να προωθεί ιδιωτικά συμφέροντα. Αρχικά, με τα καλημέρα του διορισμού, αποκαλύφθηκε ότι το ξενοδοχείο της οικογένειας του δεν τηρούσε τους νόμους για τα εργατικά δικαιώματα - και ήταν υπό διερεύνηση από το υπουργείο εργασίας. Το θέμα αποκαλύφθηκε και συγκαλύφθηκε αμέσως - ο Γεωργιάδης είχε διοριστεί αρχικά στο υπουργείο εργασίας. Αναπόφευκτα, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς αν διορίστηκε τυχαία εκεί, με τέτοια οικογενειακή νοοτροπία. Και έτσι, στο τότε κλίμα το θέμα δεν προχώρησε. Σε μια χώρα με ευθιξία, αυτό θα ήταν θέμα [η πιθανή παρανομία από οικογενειακή επιχείρηση του υπουργού] αλλά και η συγκάλυψη για διερεύνηση. Και ένα άτομο με ευθιξία και κατανόηση του τί σημαίνει δημόσιο αξίωμα, δεν θα αναλάμβανε μέχρι να γίνει η διερεύνηση. Αλλά, φυσικά, τέτοια επίπεδα είναι ψηλά για τον Χάρη. Και κωμικά, ο κ. Γεωργιάδης υπέγραψε τότε και «Χάρτα δεοντολογίας». Όμως, αφού ήταν η αρχή της θητείας του, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν ένα θέμα που δεν ήταν δίκαιο να καθορίσει την αξιολόγησή του. Όμως, ο κ. Γεωργιάδης δεν κατάλαβε τίποτα.

Όταν ο ΚΟΤ παραβίαζει τους κανόνες για να συγκαλύψει τον μπαμπά του Χάρη – και πάλι διάφοροι κάνουν τα στραβά μάτια ακόμα και όταν εστιάζει και ο γενικός ελεγκτής

Σε λίγο καιρό, προέκυψε νέο σκάνδαλο με τον πατέρα του στο ξενοδοχείο – ο Γεωργιάδης ο γηραιότερος αποφάσισε να διορίσει τον εαυτό του στη θέση του διευθυντή του ξενοδοχείου που διαθέτει, παρά το ότι δεν είχε τα προσόντα με βάση τις προδιαγραφές που διεκδικούσε το ξενοδοχείο και τους κανονισμούς του ΚΟΤ. Τώρα, πια, δεν ήταν η αρχή της θητείας. Και μάλιστα, ο γενικός ελεγκτής το κατέγραψε στη έκθεσή του, για το 2014.

Σύμφωνα με αυτή, ενώ η αρμόδια υπηρεσία του ΚΟΤ «απέρριψε την αίτηση ξενοδοχείου στην Πάφο για διορισμό συγκεκριμένου διευθυντή, ο οποίος δεν «κατείχε τα προσόντα που απαιτούνται από την νομοθεσία..» το ΔΣ του οργανισμού στις 11.2.2014 αποφάσισε να εγκρίνει την πιο πάνω αίτηση χωρίς να του παρέχεται νομοθεσία για τέτοια εξουσία.»[2]

Τίποτα δεν έγινε και πάλι. Καμία διερεύνηση. Ακούστηκε, μάλιστα, το ανόητο επιχείρημα ότι ο νόμος και ο κανονισμός για τα απαιτούμενα προσόντα ήταν.. υπερβολικός. Δηλαδή, όλοι οι άλλοι υποβάλλονται στον έστω και υπερβολικό νόμο, αλλά ο μπαμπάς του Χάρη εξαιρείται; Και τότε, γιατί υπήρχε ο κανονισμός και γιατί ψηφίστηκε; Ήταν μια ευνοιοκρατική ρουσφετολογική υπεκφυγή. Και συγκαλύφθηκε σκανδαλωδώς γιατί ο γιος του παρανομούντα, ήταν υπουργός. Τέτοιο επίπεδο. Έπρεπε να διερευνηθεί. Όπως άλλα θέματα. Αλλά, προφανώς, ο γιος του μπαμπά φρόντισε να μην γίνει ούτε έρευνα, ούτε να υπάρξουν κυρώσεις. Η οικογένεια Γεωργάδη είναι υπεράνω του νόμου;

Η Διαπλοκή γίνεται δημόσια. Και αφού το παιδί νομίζει ότι είναι υπεράνω, γιατί να μην κάνει ότι θέλει με τις.. τράπεζες. Η Ειρένα μπορεί να μην έχει προσόντα για επικεφαλής τράπεζας.. αλλά ικανοποιεί το προσόν της σχέσης … με τον Χάρη..

Και μετά έχουμε το μοναδικό ανέκδοτο στην ιστορία της διαπλοκής και της ρουσφετολογίας - τους διορισμούς της Ειρένας. Η εν λόγω κυρία, ενδεχομένως συμπαθής κοκ, συνόδευε ως σύμβουλος τον κ. Γεωργιάδη από την εποχή που ήταν βουλευτής και άρχισε να αξιοποιείται σαν τζόκερ σε διάφορους πιθανούς διορισμούς. Τελικά, κατέληξε να διοριστεί από τον φίλο της στην Ελληνική Τράπεζα. Δεν έγινε καμία αναφορά, αν η κυρία είχε οποιοδήποτε άλλο προσόν πέρα από το ότι ήταν φίλη του κ. Γεωργιάδη. Έτσι, μετά από την αντιμετώπιση των παρατυπιών της οικογενειακής επιχείρησης με την τακτική της συγκάλυψης, άρχισε και το χοντρό παιχνίδι της δημόσιας διαπλοκής. Τί άλλο από διαπλοκή ήταν εκείνος ο διορισμός; Και η κα. Ειρένα συνέχισε ανάλογα – πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι προσλάμβανε «δικούς της» για να φτιάξει «αυλή». Και λέγαμε ότι τα σκάνδαλα των τραπεζών πέρασαν. Αν δοκιμάσει κανείς να δει τις οποιες επιδοσεις της, η εικονα είναι χλωμη – ακόμα και στα στρες τεστς, η Ελληνική βρέθηκε σε οριακό σημείο και ήθελε και άλλα κεφάλαια. Απέτυχε, δηλαδή. Αλλά συγκαλύφθηκε και πάλι. Ο κ. Γεωργιάδης, χρησιμοποιώντας το δημόσιο πόστο του, ουσιαστικά, βολεύει τους φίλους του. Και στη συγκεκριμενη περίπτωση υπήρχε θέμα σύγκρουσης συμφερόντων, αφού η κα. Ειρένα ήξερε για στοιχεία που δεν ήξεραν οι άλλες τράπεζες. Την ξελάσπωσε πάλι η γενική εισαγγελία, που δεν φαίνεται να εφαρμόζει την ισονομία στις υποθέσεις του κ. Χάρη.

Και όταν ο Χάρης σαν το υπάκουο «παιδί για τις δουλειές της τρόικα» βρίσκεται ξαφνικά στο επίκεντρο λόγω των εξελίξεων στην Ελλάδα, η αποκάλυψη είναι τραγικά φαιδρή: Ήξερε [και καταλάβαινε;] ο Χάρης ότι στην συνάντηση που τους μάζεψε ο Σόιμπλε, ο στόχος ήταν να εκβιαστεί η Ελλάδα και να μετατραπεί σε αποικία; Και απλώς σιώπησε ή χειροκρότησε κιόλας;

Και μετά, ήρθε το επεισόδιο με την ελληνική διαπραγμάτευση τους πρώτους μήνες του 2015. Το ότι ο κ. Γεωργιάδης διαφωνούσε με την ελληνική κυβέρνηση είναι και κατανοητό και σεβαστό – αν το έλεγε. Αλλά, όπως και σε τόσα άλλα, ο κ. Γεωργιάδης επέλεξε και πάλι τη μέθοδο της παραπλάνησης. Αρχικά, ήταν η ατάκα που θα τον συνοδεύει πάντα, και αυτό άλλωστε δείχνει και η όλη στάση του απέναντι στη τρόικα: «δεν κατάλαβα..». Ο κ. Γεωργιάδης δεν διεκδικεί δάφνες κατανόησης οικονομικών δεδομένων. Συμπεριφέρθηκε σαν υπάλληλος της τρόικα, εφαρμόζοντας ό,τι είχε συμφωνηθεί [3] και ό,τι του έλεγαν. Αλλά έλεγε και ψέματα και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο τέλος. Αν και η εστίαση σε αυτό το επεισόδιο δεν έγινε, εντούτοις είναι αποκαλυπτικό. Σε αναλυτικό κείμενο του Σπίγκελ για το ό,τι προηγήθηκε της τελικής συνάντησης για απόφαση, καταγράφεται ότι ο οργισμένος Σόιμπλε κάλεσε του υπουργούς οικονομικών, που πρόσκεινται στο Λαϊκό κόμμα [άρα και τον Γεωργιάδη] και τους εξήγησε την στρατηγική του[4] – να εκβιάσει του έλληνες με έξοδο από το ευρώ. Και μάλιστα, από ότι φαίνεται από το δημοσίευμα, οι υπουργοί [και ο Χάρης] επέμεναν στην νέο-αποικιακή απαίτηση το ταμείο με ιδιοκτησία του ελληνικού δημοσίου να μην εδρεύει στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το κείμενο «οι συντηρητικοί υπουργοί ήθελαν να πάνε ακόμα πιο πολύ στα άκρα και απαιτούσαν να έχει το Ταμείο την έδρα του στο Λουξεμβρούργο, ένα όρο τον οποίο ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να δεχθεί».

Το σκάνδαλο της ιδιωτικής χρήσης δημόσιου αξιώματος είναι εκεί – όπως και το αδίκημα του εκβιασμού. Και αν η γενική εισαγγελία αδυνατεί, τότε ίσως να είναι καιρός οι πολίτες να διεκδικήσουν την ισονομία και στα κυπριακά και σε ξένα δικαστήρια. Δεν μπορεί κάποιος να συμπεριφέρεται έτσι, επειδή τυχαία ο μπαμπάς ξέρει τον τάδε και διορίστηκε…

Άρα ο Γεωργιάδης, ουσιαστικά, ταυτιζόταν με όσους ήθελαν να επιβάλουν ένα νέο-αποικιακό καθεστώς στην Ελλάδα. Τί έκανε σε εκείνο το πλαίσιο; Βοήθησε την ελληνική αντιπροσωπεία ως εκπρόσωπος ενός τοπικού κόμματος που ανεμίζει την γαλανόλευκη για να εκλέγεται βουλευτής και να έχει ο μπαμπάς και η Ειρένα προνομιακή μεταχείριση; Όχι! - ο Χάρης, πιστός στον Σόιμπλε, δεν είπε τίποτα. Και μετά, έκανε και πάλι ότι ..δεν καταλάβαινε.. Αυτή η συμπεριφορά, βεβαίως, δείχνει τη διγλωσσία του δημόσιου λόγου του κ. Γεωργιάδη και το γεγονός ότι άλλα λέει και άλλα κάνει. Άλλωστε, μέχρι και οι ανακοινώσεις της στατιστικής υπηρεσίας επί ημερών του, θυμίζουν κατασκευασμένες εικόνες.

Και όταν ο Χάρης έχει πρόβλημα, κατασκευάζει θεάματα; Και μετά το παίζει «μα εγώ εν τζαι..»;

Και σαν κερασάκι στην τούρτα, ήρθε την επομένη ένα πρωτοσέλιδο του Φιλελευθέρου ότι ο Χάρης "πήρε κεφάλια" στο συνεργατισμό.. θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αθώος, μετά από όσα είδαμε, για να μην κατανοεί ότι ο Γεωργιάδης προσπάθησε με διαρροές να μετατοπίσει την έμφαση.

Όπως και με την Ελληνική Τράπεζα, χρησιμοποιεί το δημόσιο αξίωμά του για ιδιοτελή σκοπό – αποφάσισε σε μια νύχτα [και όχι τόσες μέρες και μήνες πριν, αλλά ακριβώς τότε που μπορούσαν να τον συλλάβουν - και άρα θα προβαλλόταν η αρνητική εικόνα ενός υπουργού που κατηγορείται για εξαπάτηση] να απολύσει άτομα για να κάνει θέαμα στο συνεργατισμό. Και την επομένη, όταν κατάλαβε ότι δεν έπαιρνε, δήλωσε σαν ο Χαρης που υπακούει την τρόικα και τον Σόιμπλε, ότι ήταν παρεξήγηση και ότι οι αλλαγές στο συνεργατισμό ήταν απλώς ..ανανέωση. Ε, τότε ποιός είχε συμφέρον να προβάλει τον Γεωργιάδη πρωτοσέλιδα στο Φιλελεύθερο[5] ότι «πήρε κεφάλια»;

Την επομένη του εντάλματος σύλληψης του Χάρη: Θεάματα Μετατόπισης

Είναι ένα κατάντημα αυτό το επίπεδο. Πρωτοφανές, ίσως. Αυτό το άτομο συμπεριφέρεται λες και η πολιτεία είνα όργανο συγκάλυψης των σκανδάλων, των απωθημένων και των ενοχών του. Χρησιμοποιεί τη σχέση του κράτους με τις τράπεζες για να βολεύει γνωστούς και να κατασκευάζει θεάματα. Άλλωστε, είχε ακόμα ένα σκάνδαλο να συγκαλύψει. Η αύξηση στο ΦΠΑ του υγραερίου για 18 μέρες παρουσιάστηκε σαν «λάθος», αλλά ο κος Ζαχαρίου, βουλευτής του ΔΗΣΥ, είπε ότι το ανέφερε στο Γεωργιάδη από τη δεύτερη, κιόλας, μέρα. Για 17 μέρες ο Γεωργιάδης έβοσκε αλλού.. Ή όπως καταγγέλλουν μερικοί της αντιπολίτευσης, βασικά, ίσως να ήλπιζε να το περάσει για να συγκαλύψει την πτώση στα έσοδα και τελικά, άμα έκραξαν την κυβέρνηση, τα φόρτωσε αλλού.. Όπως έκανε και με το θέαμα του συνεργατισμού…

[1] http://www.sigmalive.com/news/local/277410/dioria-mexri-tis-16-noemvriou-gia-tis-apozimioseis-ton-ka

http://dialogos.com.cy/blog/entalma-sillipsis-gia-ton-ch-georgiadi-ke-paremvasi-gen-isangelea/

http://www.sigmalive.com/news/local/277605/proin-ypallilos-ka-einai-prosvoli-den-tha-ypograpsoume

[2] Χαραυγή, σελ.15, 2-/9/2014: Σοβαρό θέμα τάξης για Χάρη Γεωργιάδη.

[2] Ότι είχε διαπραγματευθεί η κυβέρνηση Χριστόφια το 2012, ότι ίχε αποδεχθεί σχεδόν αμαχητί ο Σαρρής τον Μάρτιο του 2013. Σε αυτό το πλαίσιο, το να φανεί ότι θα μπορούσε να διεκδικηθεί κάτι –μέσα από την ελληνική εμπειρία – ήταν ουσιαστικά κάτι που ο κ. Γεωργιάδης απευχόταν. Αυτό εξηγεί και τη στάση του. Το πρόβλημα του να το παραδεχθεί δημόσια βρισκόταν στο ότι κάτι τέτοιο θα αποκάλυπτε τη δική του διακοσμητική θητεία [ουσιαστικά οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ήταν στη θέση του αν το ζητούμενο ήταν η υπακοή. Αλλά ευρύτερα η υπονόμευση, η μη συμπαράσταση στην ελληνική προσπάθεια αναδείκνυε και την υποκρισία της εθνικοφροσύνης την οποία επικαλείται ο ΔΗΣΥ, και ο Χάρης, για να πάρουν δεξιούς ψήφους.

[4] http://www.spiegel.de/international/germany/schaeuble-pushed-for-a-grexit-and-backed-merkel-into-a-corner-a-1044259.html

When Schäuble landed in Brussels on Saturday morning, he noted that his proposals were not incorporated into the ministers' working paper. It's not clear who was responsible. It could have been Italy, for example. Or France. Both countries staunchly oppose the expulsion of Greece from the euro zone. Schäuble was beside himself.
Schäuble first consulted with other conservative finance ministers belonging, as Schäuble's CDU does, to the European People's Party. Like Schäuble, most were in favor of a Grexit and the men hatched a plan for how they could force Greece from the common currency area. The ministers agreed to formulate such strict conditions for a third aid package that the Greek government would never be able to accept them. As a means to push Greece out of the euro, Schäuble had devised a so-called trust fund, into which all revenues from the sale of Greek assets would flow. For Greek Prime Minister Alexis Tsipras, that would have been impertinent enough. But the conservative ministers wanted to go even further and demand that the fund be located in Luxembourg, a stipulation Tsipras could not possibly accept.

[5] Και το επόμενο Σάββατο, όπως κατάντησε να αναμενέται κάθε φορά που έχουν πρόβλημα οι εμπορικές τράπεζες ή ο Χάρης, νά’σου πάλι πρωτοσέλιδο για τον …Συνεργατισμό [με τον Χλωρακιώτη αυτή την φορά – και πάλι, και πάλι]. Αυτή τη φορά στον Πολίτη..