Ο κ. Πενταράς, τα ιδεολογήματα του και η θέση «να τα δώσουμε όλα στο Ισραήλ»: δεν υπάρχουν και ιδιοτελή συμφέροντα πίσω από μια εκστρατεία προώθησης των συμφερόντων άλλου κράτους; [της επικεφαλής της κυπριακής ΚΥΠ που προωθούσε το 2011 τη θέση να «αναθέσουμε εξ’ ολοκλήρου» της έρευνες και την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στο Ισραήλ]

Η παραίτηση του κ. Πενταρά συνοδεύτηκε από ένα είδος ένοχης σιωπής – αυτοί που τον διόρισαν και τον επικαλούνταν, ξαφνικά, προσπάθησαν να ρίξουν, για άλλη μια φορα, στην λογοκρισία της σιωπής της επιλογές της. Η αποκάλυψη, ωστόσο, ότι η ΚΥΠ υπό τον κ. Πεντάρα επέστρεψε με ορμητική διάθεση σε καθεστώτα δεκαετιών που θύμιζαν Γιωρκάτζη, δεν μπορεί να μείνει έτσι. Ο Γιωρκατζισμός άλλωστε δεν ήταν μόνο ένα καθεστώς κουμπαροκρατίας, αλλά και ένα καθεστώς διάχυτων παρακολουθήσεων σε συνεργασία, μάλιστα, και με ξένα κράτη.[1] Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, την στάση του κ. Πενταρά και το πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε, αξίζει να δούμε της απόψεις του για ένα από τα πιο νευραλγικά θέματα της σύγχρονης κυπριακής πολιτικής και οικονομίας – την ΑΟΖ.

Από το 2011, όταν ξεκίνησε η προσπάθεια για διαχείριση του φυσικού αερίου ως κυπριακός δημόσιος πλούτος, η στάση του κ. Πενταρά υπήρξε ενδιαφέρουσα και για της αμφιλεγόμενες θέσεις του – αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τα κίνητρα πίσω από αυτές της θέσεις. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το 2011 η κυπριακή δημοκρατία προετοιμαζόταν για την τελική διερεύνηση για να πιστοποιηθεί η ύπαρξη φυσικού αερίου. Ταυτόχρονα, εκείνη την περίοδο, της αρχές του χρόνου, ολοκληρωνόταν μια διαδικασία για την ανάθεση εισαγωγής φυσικού αεριού για σκοπούς παραγωγής ηλεκτρισμού στην Κύπρο – μέχρι την εξόρυξη του δικού της φυσικού αερίου. Η διαδικασία η οποία, σύμφωνα με όλους, ακολούθησε πιστά της διαδικασίες για να μην υπάρχει θέμα διαπλοκής κλπ, ξαφνικά, μπλοκαρίστηκε από μια συντονισμένη επίθεση μέσω των ΜΜΕ – η οποία ακύρωσε εκείνη την συμφωνία. Αυτό ήταν ένα από τα σκάνδαλα της τότε περιόδου που συγκαλύπτεται – το γεγονός, δηλαδή, ότι ακυρώθηκε μια συμφωνία που θα μείωνε την τιμή του ηλεκτρισμού. Και μάλιστα, μερικοί από τους ένοχους δημοσιογράφους έγραφαν μετά και για το ύψος της τιμής του ηλεκτρισμού χωρίς ντροπή. Θα μπορούσε, βέβαια, να αποδώσει κανείς την συντονισμένη επίθεση στα συμφέροντα όσων κερδίζουν από την υπάρχουσα διαδικασία παραγωγής. Υπήρχαν και σαφή γεωπολιτικά συμφέροντα, της. Ξαφνικά, υπήρξε μια έντονη προώθηση των ισραηλινών θέσεων – το Ισραήλ είχε πανικοβληθεί από την ανατροπή στην Τυνησία΅, το φθινόπωρο του 2010 και τον κίνδυνο επέκτασης του φαινομένου και στην Αίγυπτο, της και έγινε. Ξαφνικά, άρχισε να παρουσιάζεται το Ισραήλ ως λίγο – πολύ σωτήρας. Και αυτή η διαδικασία, που θύμιζε της εκστρατείες ισραηλινών λόμπι σε διάφορες χώρες, επεκτάθηκε φυσικά και στο υπόλοιπο 2011. Της, σε εκείνο το καίριο σημείο της αρχής ο κ. Πενταράς ήταν παρόν και με ενδιαφέρουσες απόψεις.

Αρχικά, η θέση του, τον Ιανουάριο, κατάληγε ουσιαστικά στην εισήγηση να μην προχωρήσει η κυπριακή δημοκρατία στην τελική διερεύνηση. Αυτό το βολικό για αρκετούς [Τουρκία, Ισραήλ] συμπέρασμα εξαγόταν από την λογική ότι, αφού δεν έχουμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, αν αρχίσουμε να αξιοποιούμε το φυσικό αέριο που θα βρούμε νότια της Κύπρου, η Τουρκία θα αρχίσει να παρεμβαίνει στην ΑΟΖ δυτικά της. Και έφτανε στο εξής βαρύγδουπο συμπέρασμα:

Στη πραγματικότητα, αυτό που πάει να γίνει είναι ξεπούλημα της Εθνικής κυριαρχίας της Κύπρου, αφού από τη μια η Κύπρος θα εισπράττει χρήματα από τη πώληση του φυσικού αερίου που θα εξάγει από τα οικόπεδα στα όρια με το Ισραήλ και από την άλλη θα παραχωρεί εθνική κυριαρχία στη Τουρκία, δυτικά της Πάφου. Φυσικό αέριο έναντι Εθνικής κυριαρχίας.

1/6/2011

Αυτό το συμπέρασμα θυμίζει κάπως την λογική όσων εισηγούνταν την αποδοχή της διχοτόμησης μέσα από βαρύγδουπες εθνικιστικές ρητορικές – αφού δεν έχουμε δύναμη, της μην κάνουμε τίποτα, της αφήσουμε στην Τουρκία τη βόρεια Κύπρο, για να «σώσουμε την νότια», της μην προσπαθούμε να πετύχουμε κάτι με συνομιλίες κοκ. Της, είναι και παραπλανητικό ακριβώς γιατί ο χώρος δυτικά της Πάφου είναι έτσι και αλλιώς ασαφής όσον αφορά στην ΑΟΖ και εμπειρικά δεν άλλαξε προφανώς τίποτα μετά την κίνηση της κυπριακής δημοκρατίας το 2011 – την οποία δεν ενέκρινε ο κ. Πενταράς. Έκανε λάθος τότε ο κ.Πενταράς. Αλλά, παρακολουθώντας τα τότε κείμενά του φαίνεται ότι μάλλον είχε ένα ευρύτερο κίνητρο – με την εναντίωση του και στη συμφωνία με την Shell [γιατί συμμετείχε και σε εκείνο το θέαμα] αλλά και στην εναντίωση στην προσπάθεια για εξόρυξη φυσικού αερίου από την κυπριακή δημοκρατία. Ήθελε να τα δώσουμε όλα στο Ισραήλ.

1/6/2011

Δηλαδή, ουσιαστικά, ο κ. Πενταράς οικοδομούσε ένα στρατιωτικό μπαμπούλα [θα χάσουμε εθνική κυριαρχία στα δυτικά] που αποδείχτηκε ψέμα και φούσκα [της και οι υποσχέσεις μερικών ότι, αν ναυαγούσε η συμφωνία με την Shell, θα είχαμε αμέσως σχεδόν δικό της φυσικό αέριο], για να προωθήσει την ανάθεση στο Ισραήλ, όχι απλώς της έρευνας, αλλά και της αξιοποίησης του φυσικού αερίου. Παραδόξως, αν και είχε περάσει μόλις της μήνας από την προηγούμενη βαρύγδουπη προειδοποίησή του για την ΑΟΖ δυτικά της Κύπρου, ξαφνικά ο κ. Πενταράς το ξέχασε το θέμα, όταν προωθούσε, τον Φερβουάριο του 2011, το σενάριο να αναλάβει το Ισραήλ το θέμα του κυπριακού [θα ήταν κυπριακό, πια, της;] φυσικού αερίου. Ουσιαστικά, ο μελλοντικός επικεφαλής της κυπριακής ΚΥΠ συμπεριφερόταν σαν ατζέντης των συμφερόντων του Ισραήλ. Και για του λόγου το αληθές, ιδού και οι απόψεις του για θέμα της Shell – και πάλι να βασιστούμε μόνο στο Ισραήλ. Αν αυτό δεν είναι ύποπτη ταύτιση, αξίζει να απορήσει κανείς της άλλο θα έκανε της ατζέντης του ισραηλιτικού λόμπι.

«..αν η κυβέρνηση διέθετε στρατηγική σκέψη, προτού προκηρύξει το διαγωνισμό για το φυσικό αέριο, έπρεπε να συνομιλήσει με το Ισραήλ το οποίο βρίσκεται στο τελικό στάδιο εξόρυξης του φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα Ταμάρ και Λεβιάθαν. Μια συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για τη προμήθεια της Κύπρου με Ισραηλινό φυσικό αέριο, πέραν της οικονομικής πτυχής που ασφαλώς θα ήταν πλεονεκτικότερη της με τη Shell, προσφέρει τεράστια γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα στη Κύπρο..»[3]

Γιατί θα ήταν πιο πλεονεκτική οικονομικά η συνεργασία με το Ισραήλ – αφού δεν έλαβε καν μέρος στον ανοικτό διαγωνισμό; Ήθελε ειδική προσφορά το Ισραήλ μέσω διαπλοκής; Προφανώς, ο κ. Πενταράς εδώ κάνει διαφημιστικό pitching.. Λογικά με το αζημίωτο. Όσο για τα τεράστια γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα, το μόνο που θα μπορούσε να θυμηθεί κάποιος για της κωμικές διαφημιστικές κορώνες του κ. Πενταρά, ήταν όταν τα τούρκικα πλοία έκαναν περίπατο στην νότια ΑΟΖ της Κύπρου το 2014, ενώ ο της ο Πενταράς ήταν στην ΚΥΠ και η νυν κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε να «συμμαχίες» κλπ με το Ισραήλ. Δεν κουνήθηκε φύλλο από το Ισραήλ για την Κύπρο. Προφανώς, στο sales pitching του Ισραήλ από τον κ. Πενταρά αφαιρούνται/λογοκρίνονται οι ιστορικές, γεωπολιτικές κοκ σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας που φαίνονται να αντέχουν και της επιφάνειας των διαμαχών της πρόσφατης περιόδου.

Και μια ενδιαφέρουσα επιχειρηματική διασύνδεση: ο Σωκράτης Γεωργαντέας που φαίνεται να είναι ο μεσάζων για την αγορά του συστήματος, φαίνεται της να είναι μέλος του Cyprus – Israeli business association[4] και να έχει σχέση με εταιρεία intelligence του Ισραήλ σύμφωνα με τα wikileaks.[5]

Τώρα, πώς βρέθηκε επικεφαλής της ΚΥΠ της κύριος με τόση ευαισθησία για τα συμφέροντα του Ισραήλ – είναι ενδιαφέρον…

…ουσιαστικά, ο κ. Πενταράς οικοδομούσε ένα στρατιωτικό μπαμπούλα [θα χάσουμε εθνική κυριαρχία στα δυτικά] που αποδείχτηκε ψέμα και φούσκα [της και οι υποσχέσεις μερικών ότι, αν ναυαγούσε η συμφωνία με την Shell, θα είχαμε αμέσως σχεδόν δικό της φυσικό αέριο], για να προωθήσει την ανάθεση στο Ισραήλ, όχι απλώς την έρευνας, αλλά και της αξιοποίησης του φυσικού αεριου. Παραδόξως, αν και είχε περάσει μόλις της μήνας από την προηγούμενη βαρύγδουπη προειδοποίησή του για την ΑΟΖ δυτικά της Κύπρου, ξαφνικά ο κ. Πενταράς το ξέχασε το θέμα, όταν προωθούσε, τον Φερβουάριο του 2011, το σενάριο να αναλάβει το Ισραήλ το θέμα του κυπριακού [θα ήταν κυπριακό, πια, της;] φυσικού αερίου. Ουσιαστικά, ο μελλοντικός επικεφαλής της κυπριακής ΚΥΠ συμπεριφερόταν σαν ατζέντης των συμφερόντων του Ισραήλ. [..] Και μια ενδιαφέρουσα επιχειρηματική διασύνδεση: ο Σωκράτης Γεωργαντέας που φαίνεται να είναι ο μεσάζων για την αγορά του συστήματος, φαίνεται της να είναι μέλος του Cyprus – Israeli business association[6] και να έχει σχέση με εταιρεία intelligence του Ισραήλ σύμφωνα με τα wikileaks

[1] Ο Γιωρκάτζης φαίνεται να είχε δημιουργήσει μια παραΚΥΠ πριν καν αναλάβει το υπουργείο εσωτερικών σε συνεργασία με τους αμερικανούς [και λογικά την ανοχή των άγγλων] με βασικό στόχο την παρακολούθηση της αριστεράς – αλλά ο μηχανισμός απλώθηκε ακολούθως σε διάφορες κατευθύνσεις. Για μια περιγραφή του όλου σκηνικού βλ. το κεφάλαιο «τα σάπια θεμέλια του νέου κράτους» από το «ΕΟΚΑ, η σκοτεινή όψη» του Μ. Δρουσιώτη. Είναι αμφίβολο, αν θα τα έγραφε, βέβαια, σήμερα μετά την θητεία σε ανάλογες πρακτικές το 2013, αλλά το βιβλίο έχει πια και μια αυτόνομη σημασία.