Τρέχει τρέχει ο Μαυρογιάννης

Τρέχει τρέχει ο κ. Μαυρογιάννης στη Νέα Υόρκη να πείσει – εκλιπαρήσει τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να δεχτούν κάποιες προσθαφαιρέσεις στην έκθεση του Γ.Γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν. Φυσικά, ο πρώτος μη ομολογημένος στόχος θα πρέπει να είναι η απόσπαση κάποιου ή κάποιων βέτο από τα μόνιμα μέλη, αλλά θα πρέπει να κρατιέται μυστικό από το φόβο της αποτυχίας. Πράγμα που δείχνει και την αβεβαιότητα που επικρατεί στην κυβέρνηση για το ζήτημα. Όπως πολύ καλά ομολογεί «με κάθε ειλικρίνεια» ο Νίκος Αναστασιάδης των αντιναχτών πατάτων, δεν γνωρίζει πλέον καθόλου που πάνε τα πράγματα. Κάποιος από τα μικρά κόμματα πάντως είπε ότι για να βοηθήσει κάποιος χρειάζεται ανταλλάγματα, είτε αυτός είναι Ρωσία, είτε Αμερική. Ο κ. Κέρι εκ μέρους του γνωστού στρατηγικού μας εταίρου πάντως επανέλαβε ότι η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων είναι κυριαρχικό δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι θα πρέπει οι συνομιλίες να συνεχιστούν. (σε συνάντηση στο πόδι με τον κ. Αναστασιάδη στο Νταβός). Στο Νταβός όπου έτρεξε ο πρόεδρος να συναντήσει καμιά ψυχή που τον καταλαβαίνει. Φαίνεται ότι έκανε και μια δυο παρακλήσεις στον κ Άιντα.

Φλας μπακ

Κανονικά, θα έπρεπε να υπάρχει εκεί κανένας εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης για να συμφωνήσουν πλήρως πάνω στην πάγια γραμμή τους. Φέτος, όμως, η ελληνική κυβέρνηση μάχεται να σώσει τον εαυτό της ή τουλάχιστον να εμποδίσει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε πολιτικούς όρους αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι η Ελλάδα δεν είναι τόσο κοντά όσο θέλησαν να νομίσουν ή νομίζουν ακόμα αρκετοί. Εξ’ου και η πολιτική σοφία των προβεβλημένων φιλοξενουμένων των μίντια στρέφεται προς Ρωσία ή Αμερική. Βέβαια, επανέρχεται η επωδός να επανατοποθετήσουμε το Κυπριακό στη σωστή του βάση της εισβολής κατοχής. Μια φαντεζί φαντασίωση στην οποία τοποθετείς και ξε-τοποθετείς ότι σου καπνίσει όποτε σου καπνίσει. Όταν, όμως, η λεγόμενη επανατοποθέτηση ζητείται από το κ Παπαδόπουλο υιό ή τον κ Λιλλήκα αποτελεί απλώς ένα ανέκδοτο. Δεν είναι ο πολύς Τάσσος που είχε ζητήσει επειγόντως συνομιλίες λίγο πριν το 2004 με βάση ένα από τα σχέδια Αννάν; Δεν είναι ο ίδιος που συνυπέγραψε με τους άλλους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι η Τουρκία είχε συμπεριφερθεί θετικά στις συνομιλίες. Αυτό σήμαινε ότι ο ίδιος είχε συμπεριφερθεί αρνητικά ή μήπως η στήλη καταλαβαίνει λάθος. Και δεν είναι μετά από την «αρνητική» αυτή συμπεριφορά που ο ΓΓ έκανε εκείνη την κακή έκθεση που ζητούσε να τερματιστεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Και δεν είναι ο κύριος Λιλλήκας που υπέγραψε τον κανονισμό για την πράσινη γραμμή για να μην αναγνωριστούν άμεσα από τις ευρωπαϊκές χώρες άλλα σημεία εισόδου στην τουρκοκυπριακή πλευρά; Και δεν είναι αυτοί οι κύριοι που μεταξύ άλλων απειλούν με κλείσιμο της γραμμής; Λοιπόν, απ' ότι φαίνεται δεν είναι κάλαθοι σκουπιδιών όλα τα συρτάρια του κόσμου. Είναι κι αυτό κυπριακή εφεύρεση. Σε άλλες χώρες τα σκουπίδια πετιούνται σε ειδικούς καλάθους.

Μην φεύγεις, μην φεύγεις Τοτάλ

Τρέχει και ο κ. Κασουλίδης, άμα βρει συνομιλητή από κοντά ή μακριά, για να αποσπάσει μια καλή λέξη για την γνήσια επιθυμία των Ελληνοκυπρίων να πείσουν ότι θέλουν συνομιλίες για λύση κι όχι συνομιλίες για τις συνομιλίες ή συνομιλίες μέχρι να βγάλουν το γκάζι (για να επικαιροποιήσουμε λίγο το σλογκανάκι μας). Πάντως προχθές ήταν σίγουρα Κύπρο και εξήγησε ότι η Τοτάλ θέλει να φύγει γιατί δεν βρίσκει εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα, κι όχι γιατί φοβήθηκε την Τουρκία κι ούτε γιατί φοβήθηκε τη ρευστότητα του Κύπριακού. Αυτά τα τελευταία είναι αποκυήματα αρρωστημένης φαντασίας, είπε ο κ. υπουργός αδειάζοντας διάφορους. Μεταξύ άλλων τον Νικόλα Παπαδόπουλο, που δήλωσε ότι αιτία για όλα αυτά είναι η υποχωρητικότητα Αναστασιάδη, ο οποίος δεν έπρεπε να υπογράψει εκείνη την κοινή δήλωση με τον κ. Έρογλου. Κι άμα δεν ξανάρχιζαν οι συνομιλίες το Μπαρπαρός δεν θα τολμούσε να τα βάλει με την αγωνιστική Κυπριακή Δημοκρατία. Ιδίως αν η τελευταία προλάβαινε να αγοράσει κάνα δυο πλοία ανοικτής θαλάσσης.

Εκλιπαρούμε τώρα και την Τοτάλ να μείνει και ψάχνουμε με τον εισαγγελέα να δούμε αν υπάρχει νομική δυνατότητα να κατεβάσουμε και κάνα σώβρακο. Φανταστείτε τώρα να κουβαλήσει και καμιά παράνομη πλατφόρμα η Τουρκία, παρ' όλο που για να μη ξεχνιόμαστε ο κ. Κασουλίδης , είχε δηλώσει με περιφρονητικό ύφος ότι δεν μπορεί να βρει πλατφόρμα η συγκεκριμένη χώρα για παράνομο σκοπό.

Και η Αγία Εκκλησία

Από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι στην Κύπρο ο κ. Άιντα, γράψαμε ότι σύντομα θα ζητούσαμε την αντικατάσταση του. Πράγματι, άρχισαν ήδη οι αναμενόμενες φωνές μόλις άρχισε ο άνθρωπος να μιλά. Όπως επίσης ξαναγράψαμε δεν πρόκειται για κάποια πρόβλεψη και πολύ περισσότερο για προφητεία. Απλώς η ελληνοκυπριακή πολιτική είναι προβλέψιμη. Σε μια, όμως, χιουμοριστική υπερβολή πριν μια ή δυο βδομάδες γράψαμε ότι θα ζητούσαμε και παραίτηση του κ. Μουν. Ο πρώτος που τίμησε την πρόβλεψη ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος. Αν ο κ. Μπαν Κι Μουν είπε δεν αισθάνεται ικανός να φέρει σε πέρας το έργο του δεν έχει παρά να παραιτηθεί. Ασφαλώς τις επόμενες μέρες το μέτωπο του αγώνα ενάντια στον κ. Μουν θα διευρυνθεί και θα επεκταθεί και σε λαϊκούς χαρακτηρισμούς στο διαδίκτυο.

Κι όμως...

Παρά τον γενικό θρήνο και οδυρμό για την κακιά έκθεση του κ. Μουν, ο οποίος θρήνος φαίνεται να προκύπτει και από μια ανικανότητα πρόβλεψης του πολιτικού κόσμου είναι δυνατόν να ιδωθεί ως επιτυχία κάποιος μετριασμός της έκθεσης ή και κάποιο βέτο. Δεδομένου, όμως, ότι η αναβλητικότητα είναι βασική συνιστώσα της ελληνοκυπριακής πολιτικής η καθυστέρηση ενός χρόνου που προκύπτει στις συνομιλίες και λόγω εκλογών σε Τουρκία και Τουρκοκυπρίους μπορεί εν μέρει να θεωρείται ως και επιτυχία για τους Ελληνοκύπριους. Την ίδια καθυστέρηση επιδίωκαν παραδοσιακά και η τουρκοκυπριακή δεξιά και όχι μόνο. Ο πρόεδρος της Βουλής δήλωσε ότι ανησυχεί από την αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τα ψήγματα (σικ) αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Όμως, αυτό είναι πλέον σαφώς αναμενόμενο από το 2004 και όσο ακολουθούμε πολιτική άρνησης, πάλι είναι σαφές ότι εκεί οδηγούνται τα πράγματα. Συνεπώς, ο θρήνος για την αναγνώριση και αποαναγνώριση είναι μάλλον κροκοδείλιος. Τα πραγματικά κλάματα αφορούν περισσότερο στα γκάζια. Είναι μια κυνική διαπίστωση, αλλά τι άλλο μπορεί να αναμένει κανείς από μια οικονομικο-πολιτική ελίτ που έπαιξε την οικονομία του τόπου στα ζάρια; Τελικά, όμως και τα γκάζια φαίνεται να λιγοστεύουν τελευταίως.