Ο Ντράγκι κερδίζει τους γερμανούς στο θέμα της ποσοτικής χαλάρωσης, χρησιμοποιώντας τον φόβο της ανόδου της αμφισβήτησης, και η Ευρώπη νιώθει την ανάσα της αντίστασης του νότου

Η απόφαση του Ντράγκι να «τυπώσει» χρήμα και να αγοράσει κυβερνητικά ομόλογα, είναι μια κίνηση την οποία στήριζαν πολλοί από το 2010. Σε εκείνη την περίοδο, κατά την οποία η Ε.Ε. ξαναβυθιζόταν στην κρίση, μετά την πρώτη κρίση του 2008, ενώ η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ έκανε μια δραματική παρέμβαση στις αγορές μέσα από την αγορά μετοχών, η Ε.Ε. κάτω από την πίεση της Γερμανίας, επέβαλε ένα άγριο μοντέλο νεοφιλελεύθερης υποταγής στο νότο. Για τους γερμανούς είχε έρθει φαινομενικά η στιγμή να πάρουν εκδίκηση για δεκαετίες υπακοής σε άλλους – όμως, όπως έγινε και με το Ισραήλ, τα απωθημένα εφαρμόστηκαν όχι σε όσους είχαν προκαλέσει την δυσφορία, αλλά στα εύκολα θύματα – το μεν Ισραήλ εφάρμοσε την πολιτική εκδίκησης για ότι υπέφεραν οι εβραίοι στην Ευρώπη στους παλαιστίνιους, και οι γερμανοί στους φτωχούς συγγενείς του νότου της Ευρώπης. Υπήρχε, βέβαια, μια δομικής σημασίας στιγμή – η Γερμανία μέσα από την κρίση εμφανίστηκε επιτέλους ηγεμονική στην Ευρώπη. Αλλά έχασε την νομιμοποίηση του καλοπροαίρετου γίγαντα και έγινε στόχος μιας δυσφορίας που θα εμφανιστεί ξανά.

Στο πιο πάνω πλαίσιο, οι γερμανοί ήθελαν εν μέρει την κρίση του νότου. Όχι για τις χαζοχαρούμενες εκδοχές του προτεσταντικού άγχους, αλλά για να συγκεντρώσουν σε αυτούς την οικονομική-πολιτική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο, οι άγγλοι περιθωριοποιήθηκαν, οι γάλλοι παρέμειναν στην σκιά υπό δυσφορία, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα λειτουργούσε υπό την σκιά του Βερολίνου. Η κρίση του ευρώ, όμως διευρυνόταν και αναπόφευκτα η γερμανική στιγμή φάνηκε πια να κάνει overstretch. Ήδη από το 2012 οι υπόλοιποι άρχισαν, πια, να συζητούν ένα είδος παρέμβασης στις αγορές. Αυτό ήταν και το νόημα των εκλογών επιτυχιών της αριστεράς εκείνη την χρονιά με κύρια μορφή την νίκη των σοσιαλιστών στην Γαλλία. Αλλά και η αυξανόμενη τάση του Ντράγκι για παρέμβαση ήταν ένα ακόμα δείγμα.

Το 2014, όμως, φάνηκε πια να υποχωρεί η γερμανική επιμονή. Εν μέρει η είσοδος των σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση ήταν και ένα είδος μετατόπισης. Όμως, η δυσφορία στο νότο άρχισε να αποκτά δυναμικές ανατροπής – ενώ η αμερικανική παρέμβαση στην ανατολή [Ουκρανία] έδειξε στη Γερμανία πόσο ευάλωτη ήταν ακόμα σε εξωτερικές πιέσεις.

Και μετά, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι στα πρόθυρα της εξουσίας. Έχει να κάνει με την διεύρυνση του φαινομένου – ήδη το Podemos  στην Ισπανία απειλεί επίσης να μεταμορφώσει την πολιτική σκηνή, ενώ ανάλογα μπορούν να συμβούν και την Ιταλία, όπου η μακρά η παράδοση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που φάνηκε να εκλείπει από το εκλογικό τοπίο, πρόσφατα επανήλθε δυναμικά στους δρόμους με τις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών.

Για να φανεί το κλίμα που υπάρχει διεθνώς, καθώς όλοι κοιτάζουν τώρα πραγματικά προς την Ελλάδα αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από ένα άρθρο στις ΗΠΑ.

Ο εκφοβισμός των Ελλήνων ψηφοφόρων

Mark Weisbrot

Τιμωρία και οπισθοδρομική Κοινωνική Μηχανική

Πάλι απ’ την αρχή. Γίνεται λόγος για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να πει ότι δεν πρόκειται να είναι μεγάλη υπόθεση για την Ευρώπη, ενώ μετά υποχώρησε και πάλι από αυτή τη θέση. Την ίδια στιγμή, η γερμανική κυβέρνηση παρουσιάζεται να προσπαθεί να επηρεάσει τις εκλογές στην Ελλάδα, που θα πραγματοποιηθούν στις 25 Ιανουαρίου,   λέγοντας ότι αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ακολουθήσει έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, [η γνωστή πλέον Grexit]. O ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, δεν απειλεί με έξοδο από το ευρώ, αλλά υπόσχεται την επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού μη βιώσιμου χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης καλεί σε αναστροφή των καταστροφικών για την Ελλάδα πολιτικών λιτότητας, που επιβλήθηκαν από τις ευρωπαϊκές αρχές και προκάλεσαν ανεργία περισσότερη από 25% με την εξαετή κρίση.

 Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ιστορίας το έχουμε ξαναδεί, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται στα περισσότερα ΜΜΕ μπορεί να προκαλεί σύγχυση ως προς το τί πραγματικά συμβαίνει. Το πιο σημαντικό, όλη αυτή η συζήτηση για τις εκλογές στην Ελλάδα είναι και παραπλανητική. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν είναι η κινητήρια δύναμη εδώ. Αλλά είναι οι ευρωπαϊκές αρχές – υπό την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της ΕΚΤ, το απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας στις 26 Ιουλίου 2012, όταν αποπειράθηκε να βάλει τέλος στην οικονομική κρίση της Ευρώπης, λέγοντας ότι η ΕΚΤ ήταν «έτοιμη να κάνει ότι είναι δυνατόν για να διατηρήσει το ευρώ».  Δεν χρειάστηκε καν να το υποστηρίξει. Οι αποδόσεις των προβληματικών ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων – περιλαμβανομένων και των δυνητικά συστημικών χρεών της Ιταλίας και της Ισπανίας που μπορούν να επιφέρουν κατάρρευση στο ευρωσύστημα – μειώθηκαν και η «οικονομική κρίση του ευρώ τερματίστηκε».

Αυτό έδειξε στον κόσμο και σε αυτούς που έδωσαν προσοχή, ότι τα προηγούμενα δύο χρόνια της οικονομικής κρίσης (και ύφεσης) δεν είχαν να κάνουν με τη «σκέψη» του τί θα κάνουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Μάλλον ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της παράτησης της κρίσης από τις ευρωπαϊκές αρχές με σκοπό να εξασφαλίσουν παραχωρήσεις από τις προβληματικές κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου.

Δυστυχώς, το τέλος της οικονομικής κρίσης, δεν σήμανε και το τέλος των προβλημάτων της ευρωζώνης, αφού συνεχίστηκε η δημοσιονομική λιτότητα, ενώ η οικονομία της ευρωζώνης δεν ανέκαμψε στην πραγματικότητα. Η ανεργία παραμένει σε επίπεδα ρεκόρ στην ευρωζώνη με το 11.5%,  ενώ η Επιτροπή Οικονομικού Κύκλου της Ευρωπαϊκής περιοχής, ακόμα να ανακοινώσει το τέλος της δεύτερης ύφεσης που άρχισε πριν από τρία χρόνια.

Ο Τσίπρας ακροβατεί μεταξύ των απαιτήσεων του ελληνικού λαού για το τί θέλει και χρειάζεται απεγνωσμένα, και των ευρωπαϊκών αρχών, ώστε να μην εκφοβίσουν το εκλογικό σώμα και να μην ψηφίσουν το κόμμα του. Οι ευρωπαϊκές αρχές θέλουν τους Έλληνες ψηφοφόρους να σκέφτονται ότι δεν έχουν επιλογή και ότι ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ότι θα εκδιωχθούν από το ευρώ και θα ακολουθήσει οικονομική καταστροφή.

Αυτό στην πραγματικότητα, δεν είναι αλήθεια. Το πιο σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα διαθέτει διαπραγματευτική δύναμη την οποία δεν έχει ακόμα χρησιμοποιήσει. Ότι κι αν λέει η γερμανική κυβέρνηση, έχει ένα πραγματικό και δικαιολογημένο φόβο για να διώξει με τις κλωτσιές την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Ο φόβος δεν είναι το τί θα γίνει στις χρηματοπιστωτικές αγορες – τις οποίες μπορεί να φροντίσει η ΕΚΤ όπως έχει αποδείξει – αλλά η προοπτική την οποία κατέδειξε ο πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ Arvind Subramaniand το 2012: η Ελλάδα θα μπορούσε να συνέλθει πολύ πιο γρήγορα από το υπόλοιπο της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα κι άλλες χώρες να θέλουν να την εγκαταλείψουν.

Μια ισχυρή ανάκαμψη δεν είναι εξασφαλισμένη με κανένα τρόπο – θα απαιτούσε καλή οικονομική διαχείριση – αλλά για μια σειρά από λόγους, είναι η πιο πιθανή έκβαση μιας εξόδου από την ευρωζώνη. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα, απ’ ότι πριν από μερικά χρόνια, όσο η Ελλάδα διατηρεί πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού και εμπορικό πλεόνασμα.  Η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ένα χλωμό μέλλον υπό το υφιστάμενο ευρωπαϊκό πρόγραμμα, με περισσότερο από 18% ανεργία ακόμα και το 2017. Αυτό σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ το οποίο ήταν σταθερά υπεραισιόδοξο στο παρελθόν. Η μαζική ανεργία θα είναι και η νόρμα για την ευρωζώνη, με πάνω από 10% ανεργία για το 2017, ακόμα κι αν το πρόγραμμα των αρχών της ευρωζώνης είναι «επιτυχημένο». Για να μην ανεφερθούν και όλες οι άλλες θυσίες του βιωτικού επιπέδου περιλαμβανομένων των περικοπών στις δαπάνες υγείας, στις συντάξεις, στους κατώτατους μισθούς και στις κρατικές υπηρεσίες.  Αυτή η παρατεταμένη τιμωρία και οπισθοδρομική κοινωνική μηχανική των ευρωπαϊκών αρχών δεν είναι δυνατή μόνο επειδή το εκλογικό σώμα είχε ελάχιστη έως καμιά επιρροή στην πιο σημαντική χάραξη οικονομικής πολιτικής. Οι Έλληνες προσπαθούν να κερδίσουν πίσω κάτι – εξού και ο εκφοβισμός από «τους πάνω.»

http://www.counterpunch.org/2015/01/22/the-intimidation-of-greek-voters/