Πρώτος απολογισμός της κόντρας – κερδισμένοι και χαμένοι: η τάτσα της Γιωρκάτζη που μεταφέρθηκε στο προεδρικό, στο Δρουσιώτη κοκ…και η διαμάχη των δικηγορικών γραφείων και άλλων για τις τράπεζες και όχι μόνο..

Στο νέο συμβόλαιο που διαπραγματεύτηκε το προεδρικό με την Γιωρκάτζη τελικά πέρασε το δικό της στο θέμα της μη αναφοράς σε σύγκρουση συμφερόντων. Η «τάτσα» έμενε πια και για την Γιωρκάτζη, αλλά και για το προεδρικό – όμως το προεδρικό έχασε.

Η αντεπίθεση της Γιωρκάτζη

Τη βδομάδα που πέρασε η αντιπαράθεση Προεδρικού-Γιωρκάτζη πήρε δυο επιπλέον στροφές: η Γιωρκάτζη δημοσιοποίησε [και στον Πολίτη και στο Φιλελελεύθερο ταυτόχρονα την Τρίτη] τα σημειώματά της προς το προεδρικό – και λίγο πολύ έδειχνε ότι ο ίδιος ο πρόεδρος παραπλανούσε - ή ο πρόεδρος δεν ασχολείται με τη δουλειά του και την κάνουν άλλοι – που είναι επίσης θεσμικό πρόβλημα. Υπήρξε μια αμηχανία. Ο Αβέρωφ που από χαμένος, αφού δεν κατάφερε να προωθήσει τον Συρίχα, βγήκε συγκριτικά κερδισμένος με τις ατάκες, προσπάθησε να τα μπαλώσει κάπως με την εκδοχή ότι φταίνε οι συνεργάτες του προέδρου. Βέβαια, το ζήτημα αφορούσε έγγραφα που στάλθηκαν για νευραλγικό ζήτημα της πολιτείας [ο ίδιος είχε κάνει σχεδόν προσωπικό το θέμα εκδίωξης του Δημητριάδη και υποχρέωσε του άλλους θεσμούς, όπως την εισαγγελία να συρθούν σε εκείνη την αστεία απειλή για δικαστικές διαδικασίες λόγω καθυστερημένων υπογραφών] και επιπλέον, όπως παρατήρησε και η Χαραυγή, για ένα πολιτικό που για δυο χρόνια καμωνόταν ότι συμφωνούσε με τη θέση του δικηγόρου της Τράπεζας Κύπρου για το ότι «όφειλε να ξέρει» [ακόμα και για πυρομαχικά] ο τέως πρόεδρος, η αντίφαση ήταν κραυγαλέα. Έτσι, το προεδρικό έριξε τους τόνους και δέχθηκε την ήττα – απλώς ζήτησε νέο συμβόλαιο και αναγνώρισε ότι η Γιωρκάτζη είχε κερδίσει στο θεαματικό παιχνίδι. Αν και φυσικά έχει μείνει και μια τεράστια τάτσα για την κ. Γιωρκάτζη, η φθορά για το προεδρικό [από την ειρωνεία μέχρι τις αντιφάσεις] ήταν σαφώς χειρότερη.

Η επιβίωση της Γιωρκάτζη και η αδυναμία του προεδρικού να πείσει

Πίσω βέβαια από την αντιπαραθεση κρύβονται συμφέροντα και η επιβίωση της κ. Γιωρκάτζη έχει πολύ λιγότερο να κάνει με το πόσοι την εμπιστεύονται πια παρά με το πόσοι πολύ περισσότεροι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση. Για να ανιχνεύσει κανείς τα συμφέροντα πίσω από την αντιπαράθεση θα πρέπει να πάει πίσω στο πως ξεκίνησε η διαμάχη. Η Καθημερινή, η οποία προσπαθεί να εκφράσει τον λόγο που είχε κάποτε ο Πολίτης, ο οποίος έχει καταντήσει πια φερέφωνο των προσωπικών συμφερόντων του έκδοτη του, εξαπέλυσε μια επίθεση αποκαλύψεων ενάντια στην Γιωρκάτζη μερικές βδομάδες πριν από την κρίση. Για ένα διάστημα τα άλλα ΜΜΕ [πλην Χαραυγής που είχε δημοσιεύσει και πάλι μόνη της τις πληροφορίες για σύγκρουση συμφερόντων] λογόκριναν το θέμα. Μέχρι που καθώς πλησίαζε η συνέλευση της Τράπεζας Κύπρου, ο Ν. Παπαδόπουλος εστίασε στο κέντρο του θέματος – κατηγόρησε τον πρόεδρο ότι είχε σύγκρουση συμφερόντων, αφού από την μια το δικηγορικό του γραφείο εκπροσωπούσε μεγαλομετόχους και από την άλλη η κυβέρνηση που υπάκουε στον πρόεδρο, είχε μεγάλο μπλοκ ψήφων [της "καλής" Λαϊκής] και άρα μπορούσε να ευνοήσει τους πελάτες του δικηγορικού του γραφείου. Το νόημα ήταν σαφές – η κυβέρνηση λειτουργούσε σαν προέκταση του δικηγορικού γραφείου. Κατά την κυπριακή σοφία «οποίος εν μπορεί να δέρει τον γάρο, δέρνει το σαμάρι». Την αμέσως επόμενη μέρα προέκυψε μια εντυπωσιακή ευαισθησία στα δημοσιεύματα της Καθημερινής -  η εκστρατεία φάνηκε και κάπως προετοιμασμένη, καθώς το προεδρικό, όχι μόνο προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από την Γιωρκάτζη "ξαφνικά", αλλά έριξε στην αρένα σαν επαναλαμβανόμενο σενάριο το συμβόλαιό της. Γιατί ξαφνικά το προεδρικό διέρρευσε το συμβόλαιο; Η αντίδραση της Γιωρκάτζη που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν μια πειθήνια κυρία  εστίασε στον πρόεδρο – ότι ήξερε για το συμβόλαιο.

Ο Αβέρωφ έχασε μεν στην προσπάθεια να επιβάλει τον Συρίχα, αλλά γλίστρησε διάμεσου ατάκας

Από εκεί και πέρα η ρήξη ήταν έτοιμη. Αλλά το προεδρικό αντιμετωπίστηκε από το κοινό με ειρωνεία, χλευασμό και ένα έντονο αίσθημα αναξιοπιστίας. Και καθώς έριχνε στην αρένα όλα τα κλισέ του προηγούμενου χρόνου ήταν σχεδόν κωμικό να παρατηρείς τα σενάρια να σβήνουν σαν φούσκες που ξεφούσκωναν. Οι τίτλοι του στυλ «μπαίνει στην κεντρική η αστυνομία» που θύμιζαν τα παναϋρκα του Ρίκκου, τώρα πια έμοιαζαν με κακόγουστο αστείο. Ο πρώτος χαμένος, ωστόσο, ήταν ο Α. Νεοφύτου. Ήταν φανερό ότι ηγέτης του ΔΗΣΥ ήθελε να προωθήσει τον κ. Συρίχα, ο οποίος υπήρξε "ο άνθρωπος του" στην Κεντρική για χρόνια, στη θέση του διοικητή. Οπότε η αντίδραση ανάγκασε τον Αβέρωφ σε αναδίπλωση. Και σε αυτόν τον τομέα ο Αβέρωφ φάνηκε έξυπνος. Αντί να επιμένει [και προς απογοήτευση του Συρίχα που πάλι έμεινε με «θκυο σιείλη καμένα»] άλλαξε ρόλο και εμφανίστηκε σε ένα ρόλο ουδέτερου σχολιαστή. Έτσι, έριξε την ατάκα ότι "γίναμε ρεζίλι διεθνώς' αρχικά και μετά της "τάτσας" η οποία έπιανε και την Γιωρκάτζη και τον Αναστασιάδη, ενώ ο ίδιος κράτησε αποστάσεις.

Ο Ορφανίδης εκλιπαρώντας συναντά την πραγματικότητα του πόσο «διαθέσιμος» είναι – αυτός ήταν γονατιστός στα πόδια τους και αυτοί τον κατηγορούσαν

Ο άλλος μεγάλος χαμένος, ο οποίος, όμως, τελικά απέδειξε και έμπρακτα πόσο «λίγος» είναι, ήταν ο Ορφανίδης. Ο λόγος του Ορφανίδη από τότε που έφυγε από την Κεντρική προδίδει ένα άτομο με περιορισμένη ικανότητα κατανόησης και ελιγμών. Αναλώθηκε για περισσότερο από ένα χρόνο σε αστείες υπεκφυγές για το κούρεμα των ελληνικών ομόλογων, παραβλέποντας ότι ο ίδιος είχε επιμένει το 2011-12 ότι όλα ήταν μια χαρά με τις τράπεζες - και ότι ο ίδιος είχε εγκρίνει την μετατροπή της Εγνατίας σε παράρτημα το 2011 εν μέσω ελληνικής κρίσης. Πιο πρόσφατα έκανε μια ανόητη προσπάθεια να προσεταιρισθεί ένα ψυχροπολεμικό αντικομουνισμό, ο οποίος και πάλι πρόδιδε την αδυναμία του να πει κάτι ουσιαστικό για τα τραγικά λάθη της εποπτείας του. Και ξαφνικά τον τελευταίο μήνα φάνηκε να αλλάζει ελαφρώς σενάριο: άρχισε να προσπαθεί να πουλήσει την εκδοχή ότι για όλα φταίει ο ΕΛΑ – άρα προσπαθούσε να μετατοπίσει την ευθύνη στο Δημητριάδη, αλλά και σε άλλους στην Κεντρική. Ο απελπισμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που θεωρήθηκε ότι η διαρροή των πρακτικών της ΕΚΤ στους New York Times έγινε από τον ίδιο. Η στρατηγική εστίασης στον ΕΛΑ φάνηκε να συμβαδίζει και με την τοπική έμφαση του Ν. Παπαδόπουλου. Αλλά ο Ορφανίδης αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ανίκανος και για την πιο απλή μορφή ρητορικής συνέπειας. Η τάση του να εκλιπαρεί ευνοιοκρατική αντιμετώπιση [με αντάλλαγμα ότι νομίζει ότι του ζητούν να πει ή να κάνει], όπως ουσιαστικά έκανε με τον αντικομουνισμό του, πήρε νέα μορφή όταν σε μια συνέντευξη του[1] την περίοδο αντιπαράθεσης Γιωρκάτζη-Αναστασιάδη κάλεσε τη διοικήτρια να παραιτηθεί, αφού δεν την εμπιστευόταν ο πρόεδρος.. Ήταν κατά την κυπριακή μια φτηνή προσπάθεια γλειψίματος της εξουσίας. Μιλούσε για συνεργασία διοικητή –προέδρου ο άνθρωπος που έκανε προεκλογική εκστρατεία στις βουλευτικές του 2011. Εξευτελιστική ακόμα και για ένα τύπο σαν τον Ορφανίδη που φαίνεται να δείχνει, ως τώρα, ότι δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του ορίου σε αυτόν τον τομέα – ο τρόπος που περιφέρει το μίσος για τον πατέρα του θα είναι κάποτε case study αναφοράς για την δημόσια περιφορά της νεύρωσης που αφήνει το οιδιπόδειο. Αλλά η δουλοπρέπεια του απέναντι στη κυβέρνηση είχε μια νέα επιβεβαίωση του πόσο διαθέσιμο τον είχαν. Όταν τα πράγματα έσφιξαν για την κυβέρνηση φαίνεται ότι αποφασίστηκε να αποδοθεί ευθύνη για το έγγραφο που τάχα μου έλειπε στον Μ. Δρουσιώτη – ο οποίος αφού ήταν μακριά, θα μπορούσε να επικαλεστεί στην απόσταση για να μην έρθει και να κλείσει το ζήτημα. Δυστυχώς για την κυβέρνηση, το θέμα δεν έλεγε να κλείσει. Όταν τελικά στην νέα συνεδρία της Βουλής αποδόθηκε η ευθύνη ολοκληρωτικά στον Δρουσιώτη, ο ίδιος [σε συμφωνία με τον προεδρικό κατά μερικούς] διέρρευσε την έκθεση ιδεών που είχε γράψει [ ή οποία σαν σκελετός ήταν βασικά η εκστρατεία παραπλάνησης του 2013] η αντίδραση στη δημόσια σφαίρα ήταν και πάλι αρνητική. Αλλά για τον Ορφανίδη ήταν εξευτελιστική. Μετά από την αυτογελοιοποίηση του να ζητά την παραίτηση της Γιωρκάτζη γιατί δεν συμφωνούσε με τον πρόεδρο [ενώ ο ίδιος έκανε πολύ χειρότερα απέναντι στον πρώην πρόεδρο] ξαφνικά το προεδρικό του απέδιδε και αυτού ευθύνες. Ο Ορφανίδης ξεκρέμαστος φάνηκε να μην μπορεί να κατανοήσει  την πραγματικότητα.

Ο δημοσιογράφος που ήθελε να γίνει βεζίρης…

Ο άλλος μεγάλο χαμένος ήταν  Δρουσιώτης. Ο Δρουσιωτης προσπάθησε για μια δεκαετία, σχεδόν μαζί με την Γιωρκάτζη, να φτιάξει μια εικόνα για τον εαυτό του σαν εκπρόσωποι της διερευνητικής δημοσιογραφίας. Όταν μάλιστα ο Τ. Παπαδόπουλος άφησε υπονοούμενα για τα συμφέροντα που εξυπηρετούσε ο Πολίτης [η εφημερίδα που τους πρόβαλε και τους δυο] ο Δρουσιώτης κτυπιόταν σαν εκπρόσωπος δήθεν της "έντιμης δημοσιογραφίας" ενάντια στην διαπλοκή. Και τώρα ξαφνικά πιάστηκε όχι απλώς στα πράσα – αλλά και άφωνος να μην μπορεί να εξηγήσει την εμπλοκή του στην διαπλοκή. Τελικά, ο Τάσσος κέρδισε κατά κράτος – και τον Πολίτη και τον Δρουσιώτη. Όταν η σύμμαχός τους, η Γιωρκάτζη, επικαλέστηκε στη Βουλή την ατάκα του Τάσσου για την περιρρέουσα [«όπως είπε και ο μακαρίτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν χρειάζεται να έχει χαρτόσημο..»] ο Πολίτης δεν είχε τι να πει, και ο Δρουσιώτης κρύφτηκε στις Βρυξέλλες. Ήταν φανερό ότι ήθελαν να προστατεύσουν την Γιωρκάτζη που ήξερε πολλά και για τους δυο – αλλά η διαπλοκή έβγαζε μάτι. Γιατί ο Δρουσιώτης δέχτηκε να αφαιρεθεί η αναφορά σε σύγκρουση συμφερόντων, αφού ήξερε για την εργοδότης της κόρης της Γιωρκάτζη; Προφανώς, συμμετείχε σε ένα ντηλ, και όταν διέρρευσε την χαζή έκθεση ιδεών που έκανε με την κοπτοραπτική, και πάλι πουλούσε υπηρεσίες. Ο Πολίτης της Κυριακής ήταν σε αυτό το πλαίσιο θλιβερός. Η εφημερίδα που καμωνόταν ότι τα «λέει όλα» έριξε πρωτοσέλιδα υποσχέσεις για δίκες τραπεζιτών και Αλκή για να ξεχαστεί ο Δρουσιώτης. Πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς πια την εφημερίδα του Παπαδόπουλου;

Μια ημιτελής νίκη της Καθημερινής

Αλλά και η Καθημερινή που κέρδισε κατά κράτος τον Πολίτη πια, δεν τα κατάφερε. Το δικό της βαρύ πυροβολικό, ο Παράσχος, στέκει ακόμα σαφώς – σε αντίθεση με τον εξευτελισμό του Δρουσιώτη και του αστεία σιωπή του Διονυσίου. Όμως, παρά το ότι ο Παράσχος είχε σαφώς δίκαιο και για την διαπλοκή που εξέφραζε η κόρη της Γιωρκάτζη, αλλά και η προηγούμενη της πορεία [όταν λ.χ. συγκάλυψε την παρατυπία του δανείου του τέως συζύγου της], εντούτοις η εφημερίδα του κ. Λοττίδη θυμίζει σε αρκετά σημεία τον Πολίτη – που φώναζε για τα σκάνδαλα του αντίπαλου του έκδοτη του αλλά έκανε γαργάρα τα δικά του σκάνδαλα. Έτσι, όταν η Γιωρκάτζη έριξε την σπόντα για το δικηγορικό γραφείο πίσω από την εφημερίδα η επίθεση έμεινε στην μέση. Ο Πολίτης έχει πια δημιουργήσει μια καχυποψία για το μοντέλο της δήθεν «ανεξάρτητης» εφημερίδας πίσω από την οποία κρύβονται επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία μπορεί να ρίχνουν σκάνδαλα σαν είδος εμπορικού πολέμου – κάθε προσπάθεια πια θα αναμετράται με την φούσκα της εκδοτικής προσπάθειας του Παπαδόπουλου.

---

[1] Συνέντευξη στον Αντένα 7/11/2014. «Ενώ για το πρόσφατο θέμα που προέκυψε με την Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, είπε ότι ο ίδιος θα είχε παραιτηθεί αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωνε ότι είχε καταχραστεί της εμπιστοσύνης του.»