Γεωπολιτικές και θεαματικές διαστάσεις της Ουκρανικής κρίσης: μαζικοί βομβαρδισμοί κατοικημένων περιοχών, ο φόβος της εξέγερσης και οι αυταρχικές απαγορεύσεις, ενώ οι αμερικανοί κατασκευάζουν θεάματα συγκάλυψης και η Ε.Ε. σιωπά αμήχανα και πάλι, όπως στη Γάζα

Από το πραξικόπημα του Φεβράρη, όπου, όπως ομολόγησε και η Άστον, οι ακροδεξιοί πυροβολούσαν τους "δικούς τους" διαδηλωτές για να δημιουργήσουν θέαμα, μέχρι τη σφαγή της Οδησσού το Μάιο, και το βομβαρδισμό των πόλεων στα ανατολικά σήμερα, το καθεστώς του Κιέβου μεταφέρει το Ελ Σαλβατόρ της δεκαετίας του 1980 και το Ιράκ μετά το 2003 στα σύνορα της Ε.Ε.

Το Ισραήλ και η Ουκρανία μεταβάλλονται ραγδαία σε δυο σημεία, όπου η δυτική ηθική, όπως εκφράζεται από την εσωτερική κυρίαρχη κουλτούρα, πλησιάζει τα όρια της κραυγαλέας αντίφασης με την πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι και στις δυο περιπτώσεις οι ΗΠΑ έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση και συγκάλυψη εγκλημάτων. Ενώ όμως στην περίπτωση του Ισραήλ, μπορεί να πει κάποιος ότι οι ΗΠΑ σύρονται, εν μέρει, από το ισραηλιτικό λόμπι, στην Ουκρανία, όσο προχωρεί ο χρόνος, είναι εμφανές ότι οι ΗΠΑ επιχορήγησαν και το πραξικόπημα του Φεβρουάριου, αλλά και το ναυάγιο όλων των προσπαθειών συμβιβασμού και διατήρησης μιας κάποιας επίφασης δημοκρατικής νομιμότητας. Όμως, όταν και οι ευρωπαίοι συμπεριφέρονται σαν υπό πίεση και αρνούνται να δουν ότι στα ανατολικά τους σύνορα ο υποτιθέμενος κρατικός στρατός του Κιέβου έχει μετατραπεί σε ένα είδος συμμοριών ακροδεξιών, όπως ήταν το Ελ Σαλβατόρ την δεκαετία του 1980, και ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού που αντιστέκεται στις ανατολικές περιοχές, αντιμετωπίζεται λίγο πολύ όπως οι παλαιστίνιοι, τότε αναπόφευκτα τίθεται και θέμα ευρωπαϊκής στάσης.

Το προβλέψιμο σενάριο χειραγώγησης της δυτικής κοινής γνώμης: κατασκευή θεάματος, δαιμονοποίηση του αντιπάλου και λογοκρισία τεκμηρίων

Την βδομάδα που πέρασε, το Κίεβο και οι αμερικανοί συνέχισαν να προωθούν την εκδοχή ότι φταινε οι οπαδοί της ανεξαρτησίας/αυτονομίας για την κατάρριψη του μαλαισιανού αεροπλάνου – χωρίς ουσιαστικά τεκμήρια. Και παρά το ότι η ρωσική απάντηση θέτει σοβαρές υπόνοιες για τις ευθύνες των αρχών του Κιέβου, τα δυτικά ΜΜΕ λογόκριναν τα τεκμήρια. Ουσιαστικά, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα δυτικά ΜΜΕ είναι τυπικά προβλέψιμος – σε κάποια φάση οι κυβερνήσεις κατασκευάζουν μια υστερία: το 2003 ήταν υποτίθεται τα «χημικά του Ιράκ» -ένας ισχυρισμός που αποδείχτηκε ψέμα, αλλά κανένας δεν κάλεσε τον Πάουελ ή τον Μπους σε διεθνές δικαστήριο για τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς του ψέματος- το 2013 ήταν υποτίθεται «χημική επίθεση στη Συρία -πάλι δεν υπήρχαν τεκμήρια- τώρα ήταν η πτώση του μαλαισιανού Μπόινγκ. Τα ΜΜΕ θεωρούν ότι με την προβολή των κυβερνητικών θέσεων -ο Κέρρυ είναι ένας μαϊντανός που απλώς επαναλαμβάνει, όπως ο Πάουελ το 2003 ότι ψέμα είναι αναγκαίο χωρίς τεκμήριο- σε ένα μπλιτζ επαναλαμβανόμενων ισχυρισμών, θα τις μετατρέψουν  σε «γεγονός» στο μυαλό του κοινού. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι το τελευταίο καιρό, και με την Συρία και με τη Γάζα δεν φαίνεται να πιάνει η προπαγάνδα. Πάντως, οι κυβερνήσεις φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς στην πίεση των αμερικανικών κατασκευών. Έτσι, από την Μερκελ μέχρι τον Ολάντ, παρά τις εμφανείς αντιφάσεις των αμερικανικών ισχυρισμών, και των συνεχών δολοφονιών πολιτών από τους βομβαρδισμούς του «στρατού» του Κιέβου, υπήρξε και πάλι υποχώρηση στις αμερικανικές πιέσεις για νέες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Βέβαια, ανακοινώθηκαν βαρύγδουπα και άρχισαν να συρρικνώνονται στην πορεία, αλλά η Ε.Ε. φαίνεται να οδηγείται πάλι στο σημείο μηδέν του 1999, όταν σύρθηκε εν μέρει στο γιουγκοσλαβικό. Όμως, οι συνέπειες εκείνης της επίθεσης ήταν οδυνηρές για τη Δύση – επιτάχυναν την πλήρη ανατροπή του καθεστώτος Γέλτσιν και δημιούργησαν το προηγούμενο που χρησιμοποίησε η Ρωσία στην Κριμαία.

Στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών πάντως, όπως και στο παλαιστινιακό, η πειθώ της επίσημης προπαγάνδας φαίνεται να μειώνεται. Έτσι, παρά τους μήνες των θεαμάτων, όπου οι νεοναζί παρουσιάζονταν ως «ευρωπαίοι δημοκράτες» που εκλιπαρούν γονυπετείς την ευρωπαϊκή στέγη, 71% των γερμανών, σε πρόσφατη δημοσκόπηση, δεν είναι υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στην Ε.Ε.

http://en.ria.ru/world/20140725/191249387/German-French-UK-Citizens-Against-Moldova-Georgia-Ukraine.html

Ο πραγματικός στόχος των αμερικανών είναι η παρεμβολή στις σχέσεις Ρωσίας- Κεντρικής Ευρώπης και ο ενεργός ρόλος της Ρωσίας στην αμφισβήτηση του αμερικανικού ρόλου – η Ουκρανία ως αναλώσιμο είδος

Ακόμα και στο κυβερνητικό επίπεδο, βέβαια, η αμερικανική πίεση για κυρώσεις, με εμφανή στόχο τη δημιουργία ρήγματος στις σχέσεις Κεντρικής Ευρώπης -  Ρωσίας αντιμετώπισε σαφώς αντιδράσεις, για αυτό και τα αρχικά μέτρα μειώθηκαν: η Γαλλία έχει συμφέροντα με πολεμικά συμβόλαια, η Γερμανία και η Αυστρία -αλλά και γαλλικές και ιταλικές εταιρείες- έχουν συμφέρον στον νότιο αγωγό -που θέλουν να μπλοκάρουν οι αμερικανοί- κοκ. Στην ουσία, η Ουκρανία δεν είναι τόσο σημαντική ως χώρος – είναι απλώς μια εστίαση σε μια διαμάχη που αποκτά πια διεθνείς διαστάσεις -από την Μέση Ανατολή μέχρι την Λατινική Αμερική. Στο παρόν στάδιο, φαίνεται ότι την Ουκρανία την χρησιμοποιούν οι αμερικανοί για εμποδίσουν τη σχέση που θεωρούν γεωπολιτικά επικίνδυνη – αυτή μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας.

Υπάρχει όμως και κάτι ευρύτερο. Η εμφάνιση των BRICS με τελευταίο παράδειγμα τη δημιουργία δικής τους τράπεζας, απειλεί το τελευταίο ανάχωμα της αμερικανικής παρακμής – το δολάριο. Ήδη, η Ρωσία προωθεί ενεργά την αντικατάσταση του δολαρίου. Και όπως φάνηκε και από τις επισκέψεις, τόσο του Πούτιν, όσο και του κινέζου προέδρου, η Λατινική Αμερική είναι σημαντικός εταίρος αυτής της αναδυόμενης αμφισβήτησης. Ενώ, όμως, οι κινέζοι κινούνται πιο αργά και πιο υπόγεια με έμφαση στην οικονομία, η Ρωσία, με την κληρονομιά της ΕΣΣΔ, σαν αύρα, είναι η χώρα των BRICS που αμφισβητεί ενεργά τις ΗΠΑ, όταν κάνουν τις άτσαλες πια απόπειρες τους να το παίξουν η υπερδύναμη που ήταν ηγεμόνας – και δεν είναι πια. Η αντιπαράθεση γύρω από τη Συρία, στην οποία τελικά και το αμερικανικό κοινό τάχθηκε ενάντια στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και της κυβέρνησης και του περιφερόμενου show του Kerrytalk, αλλά και οι αποκαλύψεις Σνόουντεν, στο οποίο έδωσε άσυλο η Ρωσία, ήταν εκφραστικές μιας ενεργούς αμφισβήτησης, τόσο πρακτικά στον χώρο της παραγωγής ενέργειας -και στο χώρο, όπου η αδυναμία των ΗΠΑ για έστω υποτυπώδη επιρροή είναι εμφανής – το περασμένο σαββατοκύριακο εκκένωσαν την πρεσβεία τους στην Λιβύη λ.χ.- όσο και στη σημειολογική εικόνα του ποιός είναι «δημοκρατικός» την εποχή του ίντερνετ. Σε αυτά τα πλαίσια, η τραγωδία της Ουκρανίας, όπως εξελίσσεται το σκηνικό, είναι εκφραστική μιας ακόμα χώρας που θυσιάζεται στο βωμό μιας θεαματικής παρέμβασης – όπως έγινε με τη Λιβύη.

Διαφωνίες στο εσωτερικό της συμμαχίας του πραξικοπήματος και ο φόβος της γενικευμένης αντίστασης/εξέγερσης – η «επικίνδυνη» ιστορική σημειολογία της «Λαϊκής Δημοκρατίας»

Στο εσωτερικό της Ουκρανίας διαγράφονται ήδη και άλλες φυγόκεντρες τάσεις. Η εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία συνεχίζεται και φαίνεται ότι η αποτυχία της κυβέρνησης να προχωρήσει, την οδηγεί σε πρακτικές μαζικών βομβαρδισμών. Η σιωπή της Ε.Ε. για αυτά είναι ανάλογη της σκανδαλώδους σιωπής της την περίοδο του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας. Και προφανώς, τίποτα δεν ξεχάστηκε. Όμως, αυτή η εξέγερση η οποία ήταν ευρύτερη -από την Οδησσό μέχρι το Χάρκοβο- και για την ώρα καταστάληκε με την χρήση των τραμπούκων των ολιγαρχών που ελέγχουν τους φανατικούς μερικών ποδοσφαιρικών ομάδων, είναι μια ωρολογιακή βόμβα που θα επανέλθει. Ο φόβος των ρωσικών ΜΜΕ λ.χ. είναι εκφραστικός. Ξαφνικά, οι δυτικοί που ήταν τόσο μη μου απτού με τους δημοσιογράφους, κάνουν ότι δεν βλέπουν τις σκόπιμες δολοφονίες ρώσων δημοσιογράφων – και τις σχετικές συλλήψεις και περιορισμούς. Το ότι και η Εσθονία επιβάλει τέτοιους περιορισμούς, είναι χαρακτηριστικό των φόβων που υπάρχουν ανάμεσα στα κράτη των ολιγαρχών, που δημιουργήθηκαν από τη δεκαετία του 1990. Το σύνθημα και η σημειολογία της «Λαϊκής Δημοκρατίας», που υιοθετήθηκε από την εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία, αλλά και ο κεντρικός πια ρόλος των κομμουνιστών στην αντίσταση στην κεντρική Ουκρανία δείχνει ότι αυτό που ξέσπασε, έχει βαθιές ιστορικές προεκτάσεις και προοπτικές. Δεν είναι απλώς μια ρωσόφιλη εξέγερση – είναι και μια μνήμη για το πώς ο δημόσιος πλούτος κλάπηκε από τους ολιγάρχες που ουσιαστικά ανέβηκαν στην εξουσία στην Ουκρανία μετά το πραξικόπημα του Φεβράρη. Αλλά είναι και μια υπενθύμιση του τί μπορεί να προκύψει σε χώρες, όπως η Εσθονία και η Λετονία, όπου ένας μεγάλος ρωσόφωνος πληθυσμός αντιμετωπίζεται με συνθήκες ρατσισμού όσον αφορά στα πολιτικά τους δικαιώματα.

Η περασμένη Πέμπτη ήταν ενδιαφέρουσα αποκαλυπτική – η ουκρανική Βουλή, η οποία συνεδριάζει με μέρος των βουλευτών, αφού όσοι διαφωνούν απειλούνται, αν δεν εξαγοράζονται, αποφάσισε να αλλάξει τους κανονισμούς για να καταργήσει την κοινοβουλευτική ομάδα του κομμουνιστικού κόμματος. Αν σε μια χώρα, εκτός δυτικής επιρροής, γινόταν κάτι τέτοιο θα ήταν φυσικά πρωτοσέλιδο για τον αυταρχισμό. Αλλά εδώ λογοκρίθηκε. Εδώ, δεν αναφέρονται οι βομβαρδισμοί αμάχων με βόμβες φωσφόρου. Όμως, την ίδια μέρα, και ενώ είχαν γίνει και καυγάδες με χειροδικίες στη βουλή -όσοι κομμουνιστές βουλευτές απέμειναν πάντως – γιατί και εδώ εξαγοράστηκαν μερικοί- είναι οι πιο έντονοι στην αντίσταση στην φτιαχτή πλειοψηφία- ανακοινώθηκε και κρίση στην κυβερνητική συμμαχία. Το επίμαχο θέμα ήταν η προσπάθεια του πρωθυπουργού, που θεωρείται όργανο των αμερικανών -είναι αυτός που ανακοίνωσε η Νούλαντ στο τηλεφώνημα, όπου είπε να «πάνε να γαμηθούν οι ευρωπαίοι»- να πωληθεί το 49% στους αγωγούς της χώρας – βασικά οι αμερικανοί θέλουν με την ευκαιρία να αρπάξουν οι ίδιοι, όπως έκαναν και οι ολιγάρχες την δεκαετία του 1990, ότι μπορούν από το δημόσιο πλούτο που κληρονόμησε η χώρα από τη σοβιετική περίοδο. Αντέδρασαν οι ακροδεξιοί-νεοναζί του κόμματος Σβόμποντα και οι φιλογερμανοί. Αν και πιστεύεται ότι και άλλες κλίκες, όπως η Τιμοσένκο έχουν πλάνα για νέες αντιπαραθέσεις. Οπότε, αν δεν βρεθεί φόρμουλα, μάλλον η χώρα θα οδηγηθεί σε «εκλογές» - που από ότι φημολογείται ευνοεί και ο ολιγάρχης που εκλέγηκε πρόεδρος. Πάντως την Παρασκευή έγινε μια δολοφονία δημάρχου και επίθεση σε άλλον τοπικό αξιωματούχο στη δυτική Ουκρανία. Το ότι η συμμαχία που στήριξαν οι αμερικανοί και ανέχτηκαν οι ευρωπαίοι εκτός από αιματοβαμμένη, είναι και ένα είδος σφηκοφωλιάς που με την πρώτη ευκαιρία θα αλληλοσφαγούν είναι επίσης γεγονός.

Τα τεκμήρια πίσω από το αμερικανικό θέαμα: γιατί μετέφεραν πυραύλους στην περιοχή οι αρχές του Κιέβου, γιατί στάλθηκε το αεροπλάνο στην εμπόλεμη περιοχή και γιατί ήταν πλάι του ουκρανικά πολεμικά αεροπλάνα;

Αλλά να μην ξεχνάμε και το μαλαισιανο Μπόινγκ, που ήταν η αιχμή του δόρατος της αμερικανικής προσπάθειας για νέες κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία και μετατόπισης της έμφασης από την τράπεζα των BRICS. Την περασμένη βδομάδα, οι αμερικανοί και η κυβέρνηση του Κιέβου φάνηκαν να ξεμένουν από επιχειρήματα και ιδιαίτερα από τεκμήρια. Μετά τη γενικότερα αμφισβητημένη ηχογράφηση των πρώτων ημερών, λανσαρίστηκε μια φωτογραφία που υποτίθεται ότι έδειχνε μετακίνηση πυραύλων από τη Ρωσία στην Ουκρανία – άρα είχαν και οι εξεγερμένοι, υποτίθεται, πύραυλους. Όμως και αυτή η ιστορία φάνηκε γρήγορα ότι δεν είχε βάση – όπως υπέδειξαν οι ρώσοι, που αμέσως υιοθέτησαν τη φώτο για την δική τους εκδοχή -ότι είναι το Κίεβο που ευθύνεται για το αεροπλάνο- η περιοχή, όπως φαίνεται και από τους δρόμους είναι στο Krasnoarmeisk μακριά από τα σύνορα – και τώρα υπό τον έλεγχο των ενόπλων του Κιέβου. Από εκεί και πέρα, η αμερικανική προσπάθεια εστιάστηκε στην αναπαραγωγή της φούσκας της πρώτης βδομάδας – ελλείψει τεκμηρίων, η εκπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών παρέπεμψε …στα κοινωνικά δίχτυα.

Αντίθετα, οι ρώσοι φαίνεται να διευρυνουν σταθερά τα τεκμήρια που παραθέτουν. Την περασμένη βδομάδα, τεκμηρίωσαν τα δυο στοιχεία με τα οποία ξεκίνησαν τη δική τους εκδοχή – ότι δηλαδή οι ένοπλοι του Κιέβου είχαν μετακινήσει πύραυλους στο μέτωπο του Ντόνεσκ. Και αυτό μένει αναπάντητο ως κίνηση – αφού οι πύραυλοι είναι αντιαεροπορικοί, αλλά οι εξεγερμένοι δεν έχουν αεροπλάνα. Η πιο πάνω φωτογραφία είναι από τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν σαν τεκμήριο της παρουσίας πυραύλων στην πλευρά του στρατού του Κιέβου στην περιοχή της πτώσης του αεροπλάνου. Τα ερωτήματα που έθεσε το ρωσικό υπουργείο άμυνας καταγράφονται εδώ με τα σχετικά τεκμήρια: http://rt.com/news/174496-malaysia-crash-russia-questions/

Παρατέθηκαν, επίσης, και τα τεκμήρια ότι σχετικό ραντάρ ήταν σε λειτουργία την περίοδο της κατάρριψης του μαλαισιανού αεροπλάνου.

Ακολούθως οι ρωσικές αρχές εναέριας κυκλοφορίας έθεσαν επίσης μια σειρά από λογικά ερωτήματα για θέματα τα οποία μέχρι τώρα λογοκρίνουν οι αρχές του Κιέβου σε σχέση με την καθοδήγηση του μαλαισιανου αεροπλάνου.

http://rt.com/politics/official-word/175584-russia-agency-questions-mh17/

Την περασμένη βδομάδα προέκυψαν ακόμα δυο τεκμήρια. Το ένα είναι ότι όντως το αεροπλάνο παρεξέκλινε της πορείας που ακολουθούσαν τα αεροπλάνα της εταιρείας – λες και πέρασε -ή στάλθηκε- σκόπιμα από την περιοχή της αντιπαράθεσης. Παρά το ότι το θέμα αφορά άμεσα τις αρχές του Κιέβου, αφού αυτές έχουν την ευθύνη για την καθοδήγηση της αεροπορικής κίνησης, η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Το άλλο τεκμήριο που παρέθεσαν οι ρώσοι ήταν το γεγονός ότι δίπλα σχεδόν από το αεροπλάνο υπήρχαν πολεμικά αεροπλάνα της Ουκρανίας. Το γιατί και πάλι δεν εξηγήθηκε ακόμα. Μια εκδοχή που αρχίζει να κερδίζει έδαφος είναι ότι οι ουκρανικές αρχές σκόπιμα κατεύθυναν εκεί  το αεροπλάνο και μετά «φρόντισαν» να το καταρριφθεί. Σε αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει και η εκδοχή ότι ήταν λάθος σε μια άσκηση των ουκρανικών αρχών, ενώ η άλλη είναι ότι η κατάρριψη έγινε σκόπιμα, αλλά όχι από τον Στρατό, αλλά από την υπηρεσία που ελέγχουν οι ακροδεξιοί και είχε ως σαφή στόχο να ανατρέψει την υπάρχουσα αρνητική εικόνα – και στρατιωτικά, αλλά και πολιτικά.

Και το καίριο ερώτημα: Ποιός είχε κίνητρο και η ενδιαφέρουσα λογοκρισία της παρουσίας ουκρανικού πολεμικού αεροπλάνου..

Ο αμερικανός σκηνοθέτης Oliver Stone παρενέβηκε, επίσης, αμφισβητώντας την κυρίαρχη εκδοχή στα αμερικανικά ΜΜΕ, θέτοντας το αυτονόητο ερώτημα του «κίνητρου» - ποιός δηλαδή είχε συμφέρον από την κατάρριψη. Αυτό το απαγορευμένο ερώτημα, άλλωστε, ήταν και η βασική αιχμή αποκαλύψεων των στημένων σεναρίων στη Συρία τα προηγούμενα χρόνια. Ο  Stone παράπεμψε μάλιστα σε ένα κείμενα του P. Escobar, ο οποίος αναφέρθηκε και σε μια σειρά από tweets κάποιου Carlos, ο οποίος φέρεται να εργαζόταν στην ουκρανική υπηρεσία για την εναέρια κυκλοφορία, και ισχυρίζεται ότι η κατάρριψη έγινε από δυνάμεις που υπάγονταν στο υπουργείο εσωτερικών, αντί στο υπουργείο άμυνας. http://www.counterpunch.org/2014/07/22/its-putins-missile/. Και σε αυτό το πλαίσιο, προέκυψε και ένα ενδιαφέρον επεισόδιο λογοκρισίας από το BBC όταν μια δημοσιογράφος έκανε έρευνα στην περιοχή της πτώσης του αεροπλάνου και οι κάτοικοι ανέφεραν ότι όντως υπήρχε και στρατιωτικό αεροπλάνο κοντά στο μαλαισιανο. Στο ρεπορτάζ αναφερόταν επίσης ότι δεν υπήρχαν ίχνη η μαρτυρίες για συστήματα πυραύλων στην περιοχή των ανεξαρτησιακων/αυτονομιστων. Ανκαι ήταν απλά ένα ρεπορτάζ, έστω της άλλης άποψης, η των κατοίκων της περιοχής,  BBC  το λογόκρινε αμέσως μόλις δημοσιεύτηκε στο σαϊτ του.  http://rt.com/news/175476-bbc-deleted-report-mh17/