Ο Όργουελ στη Γάζα: όταν η παλαιστινιακή αντίσταση θυμίζει στο Ισραήλ το 2006, και η εικόνα των εγκλημάτων αρχίζει να εξοργίζει ακόμα και την δυτική κοινή γνώμη, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ προσπαθούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες της ανοχής του ρατσισμού με αντιστροφή νοημάτων – η «επίθεση είναι άμυνα», «η εισβολή είναι υπό πολιορκία»

Παλαιστίνιος που έχασε τη μητέρα και τα         Ο περιφερόμενος «κωμικός» που

αδέλφια του στο βομβαρδισμό καταφύγιου       προσπαθεί να πείσει ότι «το   

του ΟΗΕ στη Γάζα                                                 Ισραήλ είναι υπό πολιορκία»

Η επίθεση του Ισραήλ ενάντια στη Γάζα συνεχίστηκε για τρίτη βδομάδα, αλλά από ένα σημείο και πέρα άρχισε να φαίνεται ότι το Ισραήλ αναζητούσε τρόπο απεμπλοκής – ιδιαίτερα μετά από το βαρύ κόστος σε στρατιώτες που είχε η απόπειρα για χερσαία εισβολή στη Γάζα, το σαββατοκύριακο 19-20 Ιουλίου. Ξαφνικά, ο αριθμός των νεκρών ισραηλιτών αυξήθηκε δραματικά, καθώς σε μια μέρα σκοτώθηκαν 13 στρατιώτες και το φάντασμα της ήττας στο Λίβανο, το 2006, άρχισε να πλανιέται πάνω από τον Νετανιάχου. Υπήρχε όμως και ένα βαρύτερο κόστος, το οποίο δεν μπορούσε να αγνοήσει το ντελίριο του ρατσισμού, στο οποίο έχει υποταχθεί, για την ωρα, η ισραηλινή κοινωνία – η διεθνής αντιδραση έχει πια διευρυνθεί. Ήδη, οι αρνητικές γνώμες για το Ισραήλ ήταν εμφανείς από τη διεθνή δημοσκόπηση του PEW το 2013, που βρήκε ότι υπήρχαν αρνητικές άποψη για το Ισραήλ σε επίπεδο 44% στη Βρετανία, 62% στη Γερμανία, 65% στη Γαλλία, 66% στην Κίνα, και 80-90% σε αραβικές και μουσουλμανικές χώρες. Αυτή την φορά, η δυσφορία πήρε την μορφή πρακτικής οργής – στην Αυστρία ακυρώθηκε ποδοσφαιρικός αγώνας, όταν εξοργισμένοι θεατές μπήκαν στο γήπεδο, όπου θα έπαιζε ισραηλιτική ομάδα, ενώ στην Ιταλία ο «πιο γνωστός φιλόσοφος», Gianni Vattimo, όπως έγραψε η Χααρέτζ, δήλωσε ότι οι ευρωπαίοι πρέπει να «βοηθήσουν τη Χαμάς να αγοράσει και όπλα» http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/.premium-1.606698. Οι κυβερνήσεις συνέχισαν βέβαια να στηρίζουν το Ισραήλ – η Γαλλική κυβέρνηση χρησιμοποίησε μια προβοκάτσια φιλο-ισραηλινών ακτιβιστων μπροστά από μια συναγωγή -προκάλεσαν διαδηλωτές ενάντια στην επίθεση στη Γάζα για να εμφανίσουν την εκδήλωση ως αντισημιτική επίθεση- για να προσπαθήσει να απαγορεύσει τις αντί-ισραηλινές εκδηλώσεις. Το βασικότερο πρόβλημα του Ισραήλ ήταν και είναι η αδυναμία της κρατικής προπαγάνδας να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις συνέπειες του εσωτερικά ρατσιστικού κλίματος, που εκφράζεται με το σύνθημα «θάνατος στους άραβες» και την εξωτερική παρουσίαση του Ισραηλ ως «θύμα», έτσι ώστε να εξασφαλίζει τη δυτική στήριξη.

Αυτό το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και την κρατική θέση του Ισραήλ προσπάθησαν να το καλύψουν τα mainstream δυτικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα αμερικανικά, τα οποία οδηγούν το doublespeak του Όργουελ σε νέα κωμικοτραγική μορφή: οι επιτιθέμενοι θέλουν να παρουσιάζονται ως θύματα. Όμως, η πραγματικοτητα ήταν εκεί και παρά την προπαγάνδα δεν μπορούσε να λογοκριθεί - μετά από την αύξηση των απωλειών του, το Ισραήλ επέστρεψε στο μαζικό βομβαρισμό – με θύμα μέχρι και καταφύγιο προσφύγων από τον ΟΗΕ. «Πώς να τα κρυψεις όλα αυτά;»

Η καταγραφή των μηχανισμών της αμερικανικής προπαγάνδας είναι εκφραστική της κωμικής αφέλειας, στην οποία καταντά πλέον η δημοσιογραφική εξάρτηση από την agenda του ισραηλιτικού λόμπι. Όπως έγραψε με ειρωνικό μαύρο χιούμορ και το blog Angry Arab news στις 23 Ιουλίου:

«Μόλις διάβασα τα άρθρα για την Γάζα τους New York Times και την Washington Post. Λες και είναι αντιγραφή η μια της άλλης. Και οι δυο είχαν εγκωμιαστικές αναφορές σε δυο αμερικανούς που εντάχθηκαν στον Ισραηλινό..στρατό, και οι δυο είχαν μεγάλα κείμενα για τις κηδείες και τα δάκρυα για του ισραηλινούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει ένα άρθρο αφιερωμένο στις κηδείες και τα δάκρυα των παλαιστίνιων θυμάτων [των μη- στρατιωτών] αλλά και πάλι συνειδητοποίησα ότι στις ΗΠΑ έχω μάθει ότι οι Άραβες δεν θρηνούν τους νεκρούς τους, και δεν κλαίνε…»

Doublespeak/Διγλωσσία και αλλαγή ρόλων: Οι Ισραηλίτες που κάνουν επίθεση και σκοτώνουν μαζικά παλαιστίνιους είναι τα «θύματα» - ή όταν οι 2 νεκροι είναι πιο σημαντικοί από τους 300

Ιδού λ.χ. πως παρουσίασε η Washington Post το θάνατο δυο ισραηλιτών στρατιωτών: ο συνολικός αριθμός των νεκρών σε εκείνη τη φάση ήταν 330 -στη συντριπτική τους πλειοψηφία παλαιστίνιοι- αλλά η εφημερίδα το αναφέρει στον υπότιτλο -και δεν αναφέρει, βέβαια, από πού είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Ο τίτλος, τον οποίο θα δουν και οι αναγνώστες που δεν θα διαβάσουν το κείμενο, εστιάζει μόνο στο ότι σκοτώθηκαν «2 ισραηλίτες στρατιώτες» και μάλιστα στον υπότιτλο λέει ότι οι «militants», η Χαμάς, δηλαδή, «αυξάνουν τις επιθέσεις». Έτσι, αλλάζει το πρωταγωνιστής των επιθέσεων, και αυτοί που σκοτώνουν μαζικά, γίνονται «θύματα», ενώ τα πραγματικά θύματα ΄-που είναι και οι άνω των 300 νεκρών- μεταβάλλονται σε «ένοχους» και «θύτες»:

Η αντιστροφή της πραγματικότητας: Όταν η προπαγάνδα αντιστρέφει μέχρι και τη γεωγραφία, τότε είναι αναμενόμενο ότι οι 13 νεκροί ισραηλίτες θα είναι στον τίτλο, ενώ οι 70 νεκροί παλαιστίνιοι θα αναφέρονται πιο κάτω,  ως «άλλοι», χωρίς καν όνομα, σαν λεπτομέρεια

Όταν την Κυριακή, 20 Ιουλίου, άρχισε να διαφαίνεται ότι η χερσαία επιχείρηση συνάντησε δυναμική αντίσταση και άρχισε και ο ισραηλινός στρατός να έχει θύματα, τότε το CNN μετέδωσε την είδηση λες και οι μάχες διεξάγονταν στο Ισραήλ – ο τίτλος αναφερόταν πρώτα στο Ισραήλ και μετά στη Γάζα[1]. Και φυσικά, ο αριθμός των παλαιστίνιων νεκρών δεν αναφέρεται – έστω και αν ήταν, ακόμα και εκείνη την ημέρα, πολλαπλάσιος των ισραηλινών. Έπρεπε, προφανώς, να φανεί ότι τα «θύματα» είναι οι ισραηλινοί.

Την επομένη, η τοπική εφημερίδα της Βαλτιμόρης έσπρωξε την κωμωδία της λογοκρισίας ακόμα περισσότερο – στον υπότιτλο ανάφερε ότι σκοτώθηκαν 13 ισραηλινοί στρατιώτες και 70 «άλλοι». Οι παλαιστίνιοι δεν έχουν καν όνομα φαίνεται. Αόρατοι σαν εξωγήινοι. Σαν τους εβραίους στο Άουσβιτς – «Άλλοι».

Και οι λέξεις χάνουν το νόημά τους: ο Κέρρυ που τρέχει λαχανιασμένος πίσω από τα ψέματά του- τελικά είναι η Χαμάς που πολιορκεί το Ισραήλ και μάλλον ο Όργουελ αυτήν την εποχή εννοούσε στο 1984

Και η πιο κωμική φιγούρα από όλους είναι ο Κέρρυ, ο οποίος περιφέρει τα ψέματα για να δικαιολογήσει την εξωτερική πολιτική της χώρας του – που από την μια συμμαχεί με νοσταλγούς των ναζί στην Ουκρανία -αλλά ο Κέρρυ δεν το ξέρει υποτίθεται- ενώ στην Παλαιστίνη, κάνει ότι δεν βλέπει τη σφαγή – γιατί εδώ είναι ευαίσθητος για τους απόγονους των θυμάτων των ναζί, αλλά  όχι για τους νεκρούς από τις σφαίρες αυτών των «απογόνων». Ο Κέρρυ είναι ακόμα πιο κωμικός, γιατί οι ισραηλινοί τον έχουν εξευτελίσει αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες, όταν προσπαθούσε να πετύχει κάποια συμφωνία έναρξης συνομιλιών. Αλλά όταν μιλάς χωρίς να έχει σημασία τί λες..

Έτσι, ο Κέρρυ μας είπε και το αμίμητο ότι, ενώ το Ισραήλ έκανε εισβολή στη Γάζα, και σκότωνε εκατοντάδες, ήταν «υπό πολιορκία». Η κατάντια, όχι μόνο της δημοσιογραφίας που απλώς αναπαράγει, όπως εδώ το CNN, αλλά και μιας πολιτικής, όπου το ψέμα απέναντι στο κοινό -της ίδιας της χώρας του- θεωρείται τόσο εύκολο..

Όπως έγραψε άλλωστε και ο Τσόμσκι οι ρίζες της αμερικανικής δημοσιογραφίας από τις αρχές του 20^ου αιώνα βασίζονται στη λογική ότι οι πολίτες είναι μια «συγχυσμένοι αγέλη», όπως το έθεσε και ο Λίππμαν, ο "Πάπας της αμερικανικής δημοσιογραφίας", και τα ΜΜΕ πρέπει να ελέγχουν αυτή την αγέλη – για να μπορούν οι πολιτικοί και όσοι τους πληρώνουν να λένε την επίθεση άμυνα και να ονομάζουν αυτούς που κάνουν εισβολή ότι είναι υπό πολιορκία. Doublespeak όπως λεμε Kerrytalk.

Και όμως η υποψία είναι εκεί και η αντίσταση πλανιέται σαν απειλή: Παρόλα αυτά, ακόμα και στις ΗΠΑ, ένα αυξανόμενο ποσοστό γυναικών και νέων, δεν πιστεύει την προπαγάνδα

Η τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στις 24 Ιουλίου, έδειξε ότι το αμερικανικό κοινό είναι ουσιαστικά διχασμένο για το αν έχει δίκαιο το Ισραήλ – παρά την προπαγάνδα: η διάφορα είναι μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους με 42% να θεωρούν ότι οι πρακτικές του Ισραήλ είναι «δικαιολογημένες» και 39% ότι «δεν δικαιολογούνται»

http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/1.607224

Το πιο ανησυχητικό για το Ισραήλ είναι η κατανομή των θετικών και αρνητικών απαντήσεων – οι γυναίκες, οι «μη-λευκοί» και οι ηλικίες από 18 μέχρι 49 δεν συμφωνούν με το Ισραήλ και την προπαγάνδα των επίσημων  ΜΜΕ.

Και έτσι, το λόμπι και οι ισραηλιτικές υπηρεσίες χρηματοδοτούν μηχανισμούς παρακολούθησης των διευρυνόμενων εκδηλώσεων συμπαράστασης στους παλαιστίνιους – τις οποίες φυσικά η επίσημη προπαγάνδα του το «άσπρο είναι μαύρο, «η επίθεση είναι άμυνα» ονομάζει «αντισημιτισμό». Και ας είναι Σημίτες και οι άραβες. Αλλά το κράτος του Ισραήλ θέλει να λογοκρίνει και το νόημα των λέξεων..

Μια πιθανή εξήγηση για την αποτυχία της ισραηλινής προπαγάνδας είναι και η αποτυχία/αδυναμία ελέγχου των μη-καθεστωτικών ΜΜΕ,  όπως είναι το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στον πιο κάτω σύνδεσμο γίνεται αναπαράσταση της αντιπαράθεσης υποστηρικτών του Ισραήλ και των Παλαιστινίων online: αρχικά τον Ιούνιο στήθηκε μια καλά οργανωμένη εκστρατεία από υποστηρικτές του Ισραήλ με φόντο την απαγωγή των 3 νεαρών. Όταν όμως μπήκαν στο «παιχνίδι» και οι υποστηρικτές των παλαιστίνιων με φόντο την επίθεση στη Γάζα, το σκηνικό ανατράπηκε πλήρως με τις φίλο-παλαιστινιακές αναφορές να είναι περίπου 20 φορές περισσότερες από τις φίλο-ισραηλινές. Στο σύνδεσμο, η κάθε εκστρατεία αναπαρίσταται με διαφορετικό χρώμα.

http://stream.aljazeera.com/projects/socialmediaconversation/ [Watch the Israeli-Palestinian conflict unfold online]

---

[1] Και η τραγική ειρωνεία της αναφοράς πιο κάτω στο Ντόνεσκ, είναι εκφραστική του κλίματος και των διεθνών δυναμικών της περιόδου – πολεμικά, αλλά και θεαματικά.