Η Παλαιστίνη ως γεωπολιτική πληγή: ο Χριστός πρέπει να γεννήθηκε Ισραηλίτης και να πέθανε Παλαιστίνιος

Το παλαιστινιακό επανήλθε με μερικές απόμακρες εκρήξεις στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Η είδηση την περασμένη βδομάδα ήταν ότι το Ισραήλ εφάρμοζε μεθόδους μαζικής καταστολής, ακριβώς όπως οι αποικιακές δυνάμεις μέχρι τη δεκαετία του 1950. Ο λόγος ήταν η απαγωγή δυο νέων ισραηλινών. Αλλά όπως πάντα αυτό ήταν συνέχεια – πριν ένα μήνα είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ δυο παλαιστίνιοι νέοι. Η διάφορα αυτών των δυο από άλλους εκατοντάδες νεκρούς παλαιστίνιους νέους, είναι ότι η εκτέλεση καταγράφηκε από τις κάμερες και έτσι το κρατικό οικοδόμημα του Ισραήλ έμεινε άφωνο μπροστά στην αδυναμία να λογοκρίνει. Την ίδια περίοδο, έγιναν αψιμαχίες με τη Συρία, ενώ το μήνυμα του ISIS στο Ιράκ είναι ότι «κατεβαίνει» προς την Ιερουσαλήμ. Αυτή είναι η ενδεχόμενη κίνηση προς τα σύνορα Ιορδανίας-Ιράκ.

Οι παλαιστίνιοι ως τα διαθέσιμα θύματα για τις ενοχές των ευρωπαίων και τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ: όλα, όμως, έχουν ένα τέλος, ακόμα και οι μετατοπίσεις ενοχών

Το παλαιστινιακό είναι όπως η πληγή. Μπορείς να το κρύψεις, μπορεί να προσπαθήσει κάποιος να αγνοήσει τον πόνο για ένα διάστημα, αλλά αναπόφευκτα επιστρέφει και η μόλυνση που δημιουργεί έχει τις επιπτώσεις της και βιολογικά και ψυχολογικά στα σώματα – ή στρατιωτική/πολιτικά και πολιτιστικά. Η μετατροπή του τοπικού αραβικού πληθυσμού σε ένα είδος εξιλαστήριου θύματος για όσα υπέφεραν οι εβραίοι από τον ευρωπαϊκό ρατσισμό, είναι από μόνο του μια αποικιακή μετατόπιση. Ωστόσο, στον κόσμο της ανατολής, και ιδιαιτέρα του Ισλάμ, η πληγή της ήττας δεν μπορεί να ξεχαστεί εύκολα- για αυτό άλλωστε και μέχρι και οι πάμπλουτοι σεΐχηδες εξακολουθούν να επιχορηγούν φανατικούς που υπόσχονται να φτάσουν στην Ιερουσαλήμ. Αλλά και η κοσμική κοινωνία φαίνεται πια να φτάνει στα όρια της – η αυξανόμενη απομυθοποίηση στη Δύση για την κριτική στο Ισραήλ, η οποία λογοκρινόταν ως απλώς αντί-σημιτισμός, φαίνεται επίσης να παρακμάζει. Ίσως η καλύτερη ευκαιρία για το Ισραήλ να ήταν ο συμβιβασμός με τους κοσμικούς ηγέτες των αράβων. Στο νέο ρευστό κόσμο, η προσπάθεια του Ισραήλ να πείσει ότι οι παλαιστίνιοι απλώς πρέπει να αποδεχτούν ότι ζουν σε ένα είδος άμεσης ή έμμεσης κατοχής και να μην αντιδρούν -γιατί θα υπάρξει τιμωρία και η Δύση θα πρέπει να δικαιολογήσει το Ισραήλ λόγω του Β Παγκόσμιου Πόλεμου- δεν μπορεί να συνεχίσει – το αδιέξοδο πια, όταν τα εγκλήματα καταγράφονται σε κάμερες, είναι εμφανές ακόμα και για την λαλίστατη ισραηλιτική προπαγάνδα.

Καθώς η βία διαχέεται στον αραβικό κόσμο…

Αν δεν λυθεί σύντομα το παλαιστινιακό, απλώς θα συνεχίζει να είναι μια απόδειξη της δυτικής υποκρισίας, που θα θεμελιώσει ακόμα μια γενιά φανατικών που θα θέλουν εκδίκηση χωρίς ενδοιασμούς – η βία της Αλ Κάιντα και τώρα του ΙSIS  είναι απλώς αντικατοπτρισμός.

Κατά τα άλλα, στον αραβικό κόσμο είχαμε και πάλι μια ανακωχή στην Υεμένη και εκλογές στη Λιβύη. Στην Υεμένη, η συμφωνία για εκεχειρία έγινε ανάμεσα στους σιήτες Χούθι και στην κυβέρνηση – θα μπορούσε να το αποδώσει κάποιος σε προσπάθεια να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι σε σχέση με το τί συμβαίνει στο Ιράκ. Ωστόσο στην Υεμένη λειτουργεί και η Αλ Καιντα που έκανε επιθέσεις από την δικιά της πλευρά. Στο ίδιο το Ιράκ οι μάχες συνεχίστηκαν βόρεια της Βαγδάτης ενώ ο Μαλικι, λογικά με ιρανική στηριξη, απέρριψε την αμερικανική εισήγηση για παραίτηση. Την ίδια στιγμή άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες και για αψιμαχίες του ISIS με άλλες αντιστασιακές ομάδες οι οποίες είναι πιο κοσμικές και αντλούν την έμπνευση τους από την περίοδο του Σανταμ. Μια πρώτη μάχη έγινε στην Hawija όπου μαχητές της οργάνωσης «Στράτος του τάγματος Naqshbandi» [οι οποίοι θεωρείται ότι αποτελείται από αξιωματικούς της κυβέρνησης του Ιράκ πριν το 2003] συγκρούστηκαν με αυτούς του ISIS. http://www.euronews.com/newswires/2571080-divergent-visions-could-split-iraqs-sunni-revolt/

Στη Λιβύη, από την άλλη πλευρά, είναι αμφίβολο το τί θα αποδώσουν οι εκλογές. Ήδη οι γραμμές πολλαπλών συγκρούσεων είναι εκεί. Πριν τις εκλογές, ο Haftar, ο οποίος εμφανίζεται ως αντί-ισλαμιστής κάλεσε τους πολίτες της Τουρκίας και του Κατάρ να αποχωρησουν από την χώρα, γιατί είναι ύποπτοι κατασκοπίας. Από την άλλη, μια ανταπόκριση του Ρώυτερς περίγραφε την αμερικανική στάση ως αποστασιοποιημένη – η πραγματικότητα είναι ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει διερεύνηση μπροστά της από τους ρεπουμπλικάνους στο κογκρέσο και κρατά αποστάσεις. Σαφώς, βέβαια, ελπίζει στον Haftar, ο οποίος είναι πολύ πιθανό να συνεχίζει τις σχέσεις του με την CIA.

Μια άλλη ανταπόκριση από την Bani Walled, ένα από τα προπύργια των κανταφικών, περιέγραφε και το κλίμα σε αυτές τις περιοχές που έχουν τη δική τους κλίμακα αξιολόγησης του θετικού και του αρνητικού, μετά το 2011. Ένα σύνθημα πάντως είναι εκφραστικό της πόλης και της αντίστασης: «Μην ανησυχείτε για τη Λιβύη. Η Bani Walid είναι μαζί της.» Για το σχετικά, ακόμα και σήμερα, αυτόνομο καθεστώς της περιοχής είναι ενδιαφέρουσα η αναφορά ενός Λίβυου που επέστρεψε. http://www.uruknet.info/?p=m107816&hd=&size=1&l=e