Ο εσπερινός στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό: ένα πρώτο άνοιγμα στο Βαρώσι, ένα θέαμα με ενδεχομένως «επικίνδυνα κόκκινα τριαντάφυλλα», και, φυσικά, ξυπνά και το «εθνικό άγχος»

Η λειτουργία στον Αγ. Γεώργιο τον Εξορινό ήταν κίνηση στα πλαίσια της επαναπροσέγγισης και των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Ένα άνοιγμα στο Βαρώσι, όπως αυτό, δεν μπορεί να έγινε χωρίς συζήτηση στο επίπεδο των διαπραγματευτών. Άρα ήταν και μια κίνηση οικοδόμησης μομέντουμ. Ήταν, όμως, ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για αναδυθεί η επιθυμία για λύση.

Οι αντιδράσεις ήταν ενδιαφέρουσες. Η παρατήρηση για τη θεαματικότητα ήταν κάτι στο οποίο εστίασαν οι απορριπτικοί, αλλά σχολιάστηκε και από την οπτική μερικών ακτιβιστών στο χώρο της επαναπροσέγγισης. Υπήρξε όμως και ένα έντονο αίσθημα συγκίνησης, που θύμιζε το πρώτο άνοιγμα του 2003. Καταγράφονται πιο κατω δυο σχόλια που δίνουν το κλίμα: ένα σχολιο από το μπλογκ «νεκατώματα» ως μια ιστορική καταγραφή για το θέαμα, και ένα σχόλιο από τη Ζέλια Γρηγορίου ως μια σημειολογική φωτογραφία μιας καθημερινής σκηνής, μιας «μάτσας τριαντάφυλλων», που μπορεί να κουβαλά μια υπόγεια ιστορία που αναδύεται.

Το θέαμα

«Το περίκλειστο για πολλές δεκαετίες Βαρώσι, με τα δέντρα που φύτρωσαν μέσα στα κτήρια, τα ερπετά, τα πουλιά και τα άλλα ζωντανά που εδώ και πολλές γενιές το έκαναν σπίτι τους, είναι ιδιαίτερα κατάλληλο για θεαματική κατανάλωση. Πέραν από την πολιτική του λειτουργία ως εργαλείο διαπραγμάτευσης, την οικονομική του σημασία ως προορισμός επενδύσεων και ανάπτυξης, την ευρύτερη ιδεολογική και συναισθηματική του χρησιμότητα σε σχέση με την διαχείριση της κοινής γνώμης, έχει θεωρώ και ένα άλλο ειδικό βάρος, που ίσως τελικά να είναι και το πιο ουσιαστικό – τα κινηματογραφικά πλάνα που μπορεί να δώσει. Ταιριάζει γάντι και στην Αμερικάνικη φαντασίωση ως πόλη φάντασμα και βέβαια στην Αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος. Να δείτε που πριν τους πολιτικούς μηχανικούς θα μπουν οι κάμερες, πριν τους εκσκαφείς οι ηθοποιοί και πριν επιτραπεί στους παλιούς του κατοίκους να μπουν μέσα θα έχουν ήδη παραχθεί και δυο τρεις ταινίες και ντοκυμαντέρ. Να δείτε που τελικά τα λεφτά για την ανοικοδόμηση του Βαρωσιού θα βγουν από τις διαφημίσεις..»

http://nekatomata.blogspot.com/

Η «μάτσα κόκκινα τριαντάφυλλα» και ο φορέας τους

 «Παρακολούθησα τα ρεπορτάζ για την επίσκεψη των πιστών στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό. Συγκινήθηκα όσο την μέρα που άνοιξε το πρώτο οδόφραγμα της Λήδρας. Για πρώτη φορά άκουσα δηλώσεις από απλούς ανθρώπους (στα λεωφορεία). Ήταν τα λόγια τους  μετρημένα κι ο πόνος τους δωρικός. Η κρατική διαχείρηση του πόθου για επιστροφή κατέρρευσε από καιρό και τη θέση της πήραν, πάλι από καιρό, διάφορες ελίτ, το ίδιο λαίμαργες για εξουσία, το ίδιο αυτάρεσκες για το προνόμιό τους να μπαινοβγαίνουν στο Λήδρα Πάλας, να αναπτύσουν οικολογικά σχέδια ειρηνικής συμβίωσης, αναστήλωσης ιστορικών μνημείων, γευμάτων εργασίας με δραγομάνους και τραπεζίτες. Οι χτεσινοί επισκέπτες δεν ήταν απ' αυτούς. Αυτόν τον άνθρωπο από το Παραλίμνι που πήγε χτες στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό με μια μάτσα κόκκινα τραντάφυλλα να τον ντρέπεστε και να τον φοβάστε, δεν είναι υπάλληλος κανενός, ούτε γόνος 'καλής οικογένειας'. Η αλήθειά του (κι άλλων πολλών με τραντάφυλλα) μου προκαλεί δέος κι ελπίδα.»
Ζέλια Γρηγορίου

Και φυσικά, οι εθνικιστές ξανά-ξεκίνησαν τον πόλεμο που άρχισαν το 2003. Με αποσπασματικές αναφορά στο πώς ξεκίνησαν τα δικοινοτικά επεισόδια τη δεκαετία του 1950 – βλέποντας πάντα, και βολικά, μονόφθαλμα και αποφεύγοντας επιμελώς το πώς οι πράξεις συνδέονται με συνέπειες. Έτσι μερικοί ξεχνούν ότι η ένταση ξεκίνησε από το 1954 και ότι υπήρχαν προκλήσεις από μερικούς ελληνοκύπριους. Όπως ξεχνουν, επίσης, ότι το πογκρόμ εναντίον των ρωμιών της Πόλης έγινε αμέσως μετά την Τριμερή του  Αυγούστου του 1955, η οποία νομιμοποίησε την τουρκική παρέμβαση στην Κύπρο με τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους -στο οποίο προσέβλεπε η ΕΟΚΑ. Ο «εθνικός λόγος» ξεχνά.