Μη μου μαστιγώνετε το Φιλελεύθερο

Σε πρόσφατο άρθρο του στο Φιλελεύθερο, ο δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος επανέλαβε κάτι που το γράφει κατά καιρούς: «Δεν πρέπει να αυτομαστιγωνόμαστε…». Έχουμε την εντύπωση ότι αυτή τη «σοφή» κουβέντα την είπε για πρώτη φορά ο παλαιός αρχισυντάκτης της εφημερίδας, Άνθος Λυκαύγης, όταν ήταν ακόλουθος στην Κυπριακή πρεσβεία της Αθήνας. Από τότε λοιπόν, από καιρού εις καιρό, βλέπουμε κάποιον από τους μαθητές του να επαναλαμβάνει τα περί αυτομαστιγώματος.

Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να αντιληφτεί κανένας ότι πράγματι δεν υπάρχει λόγος να αυτομαστιγώνεται ή να έχει κάποιες τύψεις οποιοσδήποτε Ελληνοκύπριος, διότι αν έγινε κάποιο κακό αυτό ποτέ δεν πέρασε από τις σελίδες της ιστορικής αυτής εφημερίδας. Αν η ιστορία είναι αυτή που κατέγραφε ο Φιλελεύθερος, οι Ελληνοκύπριοι είναι όλοι αθώες περιστερές. Για τους ίδιους λόγους δηλαδή, την «πραγματικότητα», όπως την κατέγραφε ο Φιλελεύθερος, δεν υπάρχει δικοινοτικό πρόβλημα, αλλά υπάρχει μόνο πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Όταν πρόσφατα είδαμε στο Φιλελεύθερο να αναγράφεται η είδηση ότι εντοπίστηκαν και ταυτοποιήθηκαν τα οστά  δέκα ακόμα Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων της Τόχνης, (πέραν των 50 περίπου που ταυτοποιήθηκαν σε άλλο σημείο ταφής), διερωτηθήκαμε που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι νεκροί Τουρκοκύπριοι και μάλιστα σε μαζικό τάφο; Αν ανατρέξει κάποιος την ειδησιογραφία της λαμπρής ταύτης εφημερίδος, δεν θα έβρισκε ποτέ πώς και πού σκοτώθηκαν όλοι αυτοί. Και αν αυτή, λοιπόν, είναι η «αλήθεια» της εφημερίδος,  που στα στελέχη της περιλαμβάνει τα μεγάλα λαγωνικά της διερευνητικής δημοσιογραφίας, οι μόνοι που χρειάζονται μαστίγωμα είναι η Τουρκική προπαγάνδα και οι πράκτορες της, που θυμούνται ότι για κάθε ομάδα ταυτοποιημένων Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων αντιστοιχεί μια μικρότερη ομάδα Τουρκοκυπρίων. Αν σε κάποιους το μικρότερο ή το μεγαλύτερο προκαλεί κάποια ανακούφιση, να τους υπενθυμίσουμε ότι η Τουρκοκυπριακή κοινότητα είναι πέντε φορές μικρότερη από την Ελληνοκυπριακή.

Όταν σε  μια ανοικτή δημόσια δικοινοτική συγκέντρωση στην Πύλη Αμμοχώστου, ο Μάριος Τεμπριώτης ανέφερε ότι κατά την κατάληψη της Κοφίνου το 1967, ο διοικητής που διέταξε την επίθεση έριξε το σύνθημα «ούτε κότα κουτσή ζωντανή», ξεσηκώθηκε ο εθνικός τύπος με πρωτεργάτη το Λάζαρο Μαύρο να προσπαθεί να μειώσει τον αριθμό των νεκρών, αντρών και γυναικών, Τουρκοκυπρίων και την αξία της πληροφορίας.

Μας είναι επίσης γνωστή η ιστορία κάποιου δημοσιογράφου, ο οποίος κατά την πρώτη ανταλλαγή επισκέψεων Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων δημοσιογράφων, βρέθηκε στο κοιμητήριο των σφαγιασθέντων παιδιών και γυναικών τριών μικρών τουρκοκυπριακών χωριών, της Αλόα, του Σανταλάρι και της Μαράθας. Περπατώντας αφηρημένα  βρέθηκε μπροστά από ένα τάφο. Με έκπληξη ανακάλυψε ότι τα έντεκα άτομα που ήταν θαμμένα εκεί είχαν το ίδιο επίθετο, ένα απλό και σύνηθες όνομα, αλλά τα ενήλικα άτομα ήταν όλα γυναίκες και η ηλικία τους κατέβαινε κλιμακωτά από το 80 χρονών μέχρι  και ένα βρέφος ενός μηνός. Με τρόμο ανακάλυψε ότι και όλοι οι υπόλοιποι τάφοι ήταν ανάλογοι με τον πρώτο.

Αρκετά χρόνια αργότερα θυμήθηκε ότι το φθινόπωρο του 1974 είδε στην τηλεόραση ευρωπαϊκής χώρας την ανακάλυψη και το ξεθάψιμο των πτωμάτων από τους Τουρκοκύπριους και τα Η.Ε. Σε πρώτη φάση απώθησε τις εικόνες της τηλεόρασης και τις θεώρησε περίπου αυτόματα, ως προπαγάνδα του κατοχικού καθεστώτος. Τις ίδιες μέρες περίπου ο ίδιος δημοσιογράφος επισκέφθηκε το «χωριό των γυναικών» ή το «χωριό των ορφανών», δηλαδή το χωριό Τασκένκοϊ, που σημαίνει Τόχνη, και αναφέρεται στα χωριά Σιχαρί και Βουνό. Εκεί, από το 1975 ζούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά κάτω των 16 που είχαν εξαιρεθεί από τη σφαγή της Τόχνης. Για πολλά χρόνια οι μόνοι ενήλικες άντρες στο χωριό ήταν ο γέρο-κοινοτάρχης, ένας δάσκαλος από το Δάλι  και ο μόνος διασωθέντας άντρας, ο οποίος ξέφυγε από τη μαζική σφαγή. Τίποτα από όλα αυτά τα γεγονότα δεν αποτέλεσε ποτέ είδηση για την εφημερίδα  Φιλελεύθερος. Επομένως, με αυτή τη λογική δεν πρέπει να αυτομαστιγώνεται, ούτε λίγο, ούτε πολύ.

Εκτός αν πληροφορούνται για όλα αυτά από άλλα μέσα.