Ήταν μεγαλειώδης η κινητοποίηση του περασμένου Σαββάτου.
Ποιο είναι άραγε το νόημα αυτής της κίνησης που αρνείται να υποκύψει στα κελεύσματα των εντολοδόχων της Τρόικα; Εκεί ήταν χιλιάδες - υπάρχει σαφώς κριτική μάζα, τώρα.
«Ένα τώρα αποσυνδεδεμένο ή εξαρθρωμένο, out of joint», ήταν οι λέξεις του φιλοσόφου που με κτύπησαν σαν κεραμίδα το κεφάλι.
Ίσως βρούμε μια άκρη σ' αυτό το «τώρα» που σπάζει κόκαλα καθώς εξαρθρώνεται κι αποκολλάται βιαίως από το παρελθόν, μα και από το μέλλον. Αυτό το «τώρα» που φαντάζει σαν το φάντασμα του Μάρτη που άλλαξε ριζικά το ποιοι είμαστε, που πάμε κι έφερε αρχικά ένα περίεργο πάγωμα. Δεν αναφέρομαι στο πάγωμα των συναλλαγών, ή τους ελέγχους κεφαλαίων που επιβλήθηκαν, αλλά σε ένα πάγωμα στο δικαίωμα στο όνειρο.
Αυτό που τσάκισε ανεπιστρεπτί το λεγόμενο «οικονομικό θαύμα» κι επέφερε μια ρήξη στο κοινωνικό μας φαντασιακό. Μόνο εν μέρει ήταν ξαφνικό τούτο, μα αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα.
Φτάνουμε στο «σήμερα», το «νέο τώρα». Αυτό γεννήθηκε μετά από μήνες «παγωμάρας», όπου ο καθένας συνάχτηκε στο πετσί του: Μετά τον εξεγερμένο Μάρτη που μας έβγαλε όλους με φρίκη στους δρόμους, φάνηκε να είχε κοπάσει κάπως η οργή. Σ' αυτούς τους πρόσφατους μήνες ο καθένας σκεφτόταν να πιαστεί από κάπου, να φροντίσει την προσωπική ή οικογενειακή επιβίωση. Κι όποτε υποχωρεί η οργή κι ο καθένας κοιτά την πάρτη του, εμφανίζονται οι «σωτήρες», ως «επισκευαστές» των κακώς εχόντων στη χώρα, αρχίζουν τις απανωτές καρπαζιές στους «κάτω», τα λεγόμενα <<μέτρα>>. Τα μέτρα που υπόσχονται ότι θα μας βγάλουν από την κρίση, ποιοι; Αυτοί που τόσο εύκολα «δεσμεύονται».
Κι όλο η κρίση βαθαίνει. Με επιταχυνόμενους ρυθμούς, όλο φτάνουμε τα επίπεδα της φτωχοποίησης της Ελλάδας που διανύει τον πέμπτο χρόνο κρίσης. Όλο συμπαρασύρει γέρους και νέους, εργαζόμενους και μικρομεσαίους στην ανεργία και τη μιζέρια.
Οι δείκτες είναι εκεί. Οι μισοί νέοι μας είναι άνεργοι. Οι μισοί συνταξιούχοι μας κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα μισά καταστήματα και μικροεπιχειρήσεις κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Κι οι μισθοί πέφτουν. Κι απολύονται κι άλλοι. Κι όμως, το ίδιο χρόνο, το 2012-2013, τα κέρδη ανεβαίνουν κατά EURO 700 εκατομμύρια - από EURO 3.5 δις το 2011 σε EURO 4.2 δις.
Υπόσχονται ανάπτυξη, πετρέλαια κι αέρια. Θα βγούμε λένε από την κρίση όπως κι η Ιρλανδία. Με ποιο κοινωνικό κόστος «βγήκε» όμως από το μνημόνιο η Ιρλανδία; Μας το αποκρύπτουν επιμελώς...
Διερωτώμαι άραγε τί θα σκέφτεται τώρα ένας φίλος που ψήφισε τον πρόεδρο τούτο, τον οποίο μάλιστα χαρακτήρισε «πρόεδρο χαμηλών προσδοκιών». Όπως και διερωτήθηκα τους τελευταίους μήνες, μέχρι πότε θα ακούμε τα ίδια: «Φταίνε οι προκάτοχοι μας! Τα μέτρα είναι το "φάρμακον" για να "γιατρευτούμε"». Διερωτήθηκα επίσης πόσο θα αντέχει άραγε ο κόσμος μας την κοροϊδία τούτη «παίρνοντας» τη «δόση» του πριν να αντιληφθεί ότι πρόκειται για «φαρμάκι». Γιατί τα μέτρα τούτα μας βυθίζουν βαθύτερα στην κρίση και στη φαυλότητα που σκοτώνει ότι απομένει από τους μόχθους των απλών ανθρώπων. Τα μέτρα αυξάνουν τα κέρδη σε βάρος της εργασίας.
Κι όμως τώρα κάτι αλλάζει. Η μαζική τούτη κινητοποίηση το κρύο Δεκέμβρη όπου χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους το έδειξε: «Να που η κοινωνία υπερασπίζεται τον εαυτό της», σκέφτηκα καθώς πορευόμουν δίπλα στις συμπορευόμενους μου.
Δεν είναι καμιά «έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα», κι ας προσομοιάζει όλο και περισσότερο, ο ταγός μας με τον έκπτωτο συνονόματο του της Τσαρικής Ρωσίας του περασμένου αιώνα.
Ο κόσμος έχει τόσο μπουχτίσει από τα παχιά λόγια και τις φανφάρες των «επισκευαστών» και των «σωτήρων». Ούτε και πιστεύει ο κόσμος τούτος όσους υπερβάλλουν με υπερφίαλα ή έξαλλα σχήματα. Τα λόγια, αν δε συναντούν τη πράξη, είναι κούφια. Αιώνες μάθαμε όσους μας κολακεύουν κι όσους έχουν έτοιμη τη φόρμουλα για όλα. Ποιος το είπε ότι «απόλυτη θεωρία είναι η πράξη»; Ακόμα κι όσα λένε αυτοί που έχουν τις καλύτερες προθέσεις, είτε από απόγνωση, είτε από επαναστατικό οίστρο, αν δεν έχουν αντίκρισμα στη ζωή των εργαζομένων, πέφτουν στο κενό. Οι εισαγόμενες φόρμουλες από Ελλάδα ή Αγγλία ή αλλού είναι άνευ περιεχομένου. Ας μάθουμε ότι μπορούμε από αυτές, αλλά ας προσαρμόσουμε αυτές στα δικά μας δεδομένα. Πάνω απ' όλα ας αντλήσουμε από τις δικές μας εμπειρίες.
Αυτά τα ξέρουν οι εργαζόμενοι. Δεν παίρνουν από παχιά λόγια. Αυτό το διέκρινα στα μάτια των πορευόμενων - είδα μια επιμονή και μια στωικότητα, μια «πολύ κυπριακή» στωικότητα. Είτε νεαρός άνεργος ήταν, είτε εργάτης, είτε συνταξιούχος, διέκρινα κάτι το διαφορετικό σε αυτή την πορεία. «Να δούμεν. Θα δείξει που θα μας βγάλει», μου είπε με ένα χαμόγελο αλλά με το φρύδι δεμένο ένας παλαιότερος που έζησε, άκουσε κι είδε πολλά.
Έτσι είναι. Δεν είναι σπριντ, μάλλον μαραθώνιος θα είναι αυτός ο αγώνας.
Κάποιοι φανερά πανικόβλητοι είτε παραγνώρισαν την πορεία, είτε την χλεύασαν. Αυτό απλώς επιβεβαιώνει ότι κάτι γίνεται τώρα που είναι πιο βαθύ.
Η πορεία τούτη φαντάζει σαν χειμωνιάτικη λιακάδα το παγωμένο χειμώνα της λιτότητας, καθώς το συλλογικό «Εμείς» αναδύεται πάνω από τα «Εγώ» και ενώνει, ξετυλίγοντας δημιουργική δύναμη, δυνατότητα κι ελπίδα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου