Ταξικά σχόλια O διάλογος των εκπαιδευτικών

Ξάδερφε γεια σου.

Αυτή τη βδομάδα στο σχολείο μου, όπως είμαι σίγουρος και στο δικό σου και σε όλα τα Δημοτικά και Γυμνάσια και Λύκεια, τόσο οι μαθητές όσο και εμείς οι καθηγητές, θ' ακούσουμε μια σειρά από ιστορικές ανακρίβειες για το ιστορικό έπος του 1940 και το «όχι του Μεταξά» ή το «όχι του Ελληνικού λαού»

Κατ' αρχήν, όσοι περιγράφουν στις ομιλίες τους το «όχι του Μεταξά», αν δεν είναι δεξιοί εθνικιστές έως και φασίστες είναι απλώς αδαείς, για τον απλούστατο λόγο ότι ο Μεταξάς ήταν ένας δικτάτορας που ήρθε στην εξουσία στις 4/8/1936 όταν κηρύχτηκε στρατιωτικός Νόμος, δηλαδή δικτατορία. Βάλε στο πίσω του μυαλού σου ότι, την ίδια εποχή στην Ισπανία, η πάλη κατά του Φράνκο ακόμα εμαίνετο, ενώ η Γαλλία ταρακουνιόταν συθέμελα  από γενικές απεργίες. Αλλά και στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή, υπήρχαν πολλές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και για να καταστείλουν αυτά τα κινήματα, κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Στην Κύπρο, την λεγόμενη Οκτωβριανή εξέγερση του 1931 διαδέχτηκε η εποχή της Παλμεροκρατίας - περίοδος της Ιστορίας μας που παίρνει το όνομα της από τον δικτατορικού τύπου Άγγλο κυβερνήτη Sir Herbert Richmont Palmer που κυβέρνησε από το 1932 μέχρι και τον Β'ΠΠ.

Το «όχι του Ελληνικού λαού» σίγουρα είναι καλύτερη περιγραφή από ότι η πρώτη για την 28^η Οκτωβρίου. Βέβαια, πάντα με προβλημάτιζε ότι ο κάθ' ένας από εμάς όταν χρησιμοποιεί την λέξη «λαός», δεν έχει κατ' ανάγκη το ίδιο πράμα υπόψη του/της. Πολλές φορές, «λαός» είναι οι απλοί εργαζόμενοι ή και οι φτωχοί και καταπιεσμένοι σε αυτό τον κόσμο. Άλλες φορές «λαός» είναι όλοι οι πολίτες της κυρίαρχης εθνικότητας σε μια χώρα. Με αυτή την έννοια, ακόμα και ο Μεταξάς μπορεί να θεωρηθεί μέρος του «λαού». Σήμερα, όλοι οι πολιτικοί θέλουν να «είναι κοντά στο λαό» να τον αφουγκράζονται και να μεριμνούν τάχα μου γι αυτόν. Οι εκλεγμένοι πρόεδροι, όταν ορκίζονται λένε ότι θα είναι πρόεδροι «όλου του λαού» δηλαδή και του Σιακόλα και του Κωστή, του Γιαννή, της Μαρίας και της Άντρης. Νομίζω με πιάνεις.

Ο Μεταξάς ως δικτάτορας ήταν ιδεολογικά ποιο κοντά στο Μουσολίνι, το Χίτλερ και το Φράνκο από ότι με τη Βρετανία με την οποία η Ελλάδα είχε επίσης φιλικές σχέσεις. Ο ίδιος ο Μεταξάς, παραδέχεται στα ημερολόγια του ότι φλέρταρε με την ιδέα να συνθηκολογήσει με τους Φασίστες της Ιταλίας και τους Ναζί της Γερμανίας, αλλά τελικά κάτω από την πίεση του λαού αρνήθηκε. Όλ' αυτά, βέβαια, δεν λέγονται στα σχολεία. Ούτε αναφέρεται για παράδειγμα ότι ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος δεν ήταν ένας πόλεμος που οι απλοί Ιταλοί και Έλληνες ήθελαν. Τους τον επέβαλαν. Και όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο, θύματα ήταν οι απλοί άνθρωποι και όχι οι δικτάτορες που κυριαρχούσαν στις χώρες αυτές την εποχή εκείνη, μη εξαιρουμένου και του Στάλιν στην Ρωσία.

Μετά ρε ξάδερφε είναι και το ερώτημα: η 28^η Οκτωβρίου είναι γιορτή κατά του φασισμού ή γιορτή υπέρ του Ελληνισμού; Διότι τον αγώνα κατά του Φασισμού και του Ναζισμού στην Ελλάδα τον διεξήγαγαν κατά κύριο λόγο οι αριστερές δυνάμεις του ΕΛΑΣ που το Φεβρουάριο του 45 έφτασαν να ελέγχουν γύρω στα 2/3 της χώρας. Οργανώσεις όπως οι Χίτες του Γρίβα, διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της κατοχής με ουσιαστικό στόχο την αποδυνάμωση των Κομμουνιστών στην Ελλάδα. Προς το τέλος δε της Ναζιστικής κατοχής, η οργάνωση αυτή αγόραζε όπλα από τους Ναζί κατακτητές για να αποδυναμώσουν αρχικά και να νικήσουν τελικά τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Παρεμπιπτόντως, ο «εθνάρχης»  Μακάριος τα ήξερε όλα αυτά όταν επέλεγε το Γρίβα για ν' αναλάβει τον αντί αποικιακό ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ αγώνα της ΕΟΚΑ. Αν δεν σεβάστηκε τις αστικό-δημοκρατικες αποφάσεις του Κυπριακού λαού μετά το 1960 δεν είναι τυχαίο. Ο άνθρωπος είχε προϊστορία την οποία όμως πολύ έντεχνα την κρύβουν από τους μαθητές. Τα δε μέλη της Χρυσής Αυγής εξυμνούν τη οργάνωση των Χιτών ανοιχτά κα απροκάλυπτα με το σύνθημα «Τιμή στους Χίτες και ταγματασφαλίτες».

Γι' αυτό ρε ξάδερφε η 28^η Οκτωβρίου δεν μπορεί να είναι γιορτή υπέρ του Ελληνισμού. Πρέπει να είναι γιορτή κατά του Ναζισμού. Θα ήταν, όμως, πολύ εθνικιστικό από πλευράς μας αν θεωρήσουμε ότι οι μόνοι Αντί-ναζιστες που υπήρχαν τότε ήταν οι Έλληνες ή το ΕΛΑΣ. Αντιφασίστες υπήρχαν παντού στην Ευρώπη και τότε και σήμερα και όχι μόνο στις χώρες που ο Χίτλερ εισέβαλε, αλλά και στην ίδια την Γερμανία, Ισπανία και Ιταλία. Γι' αυτό νομίζω ότι η 28^η Οκτωβρίου θα έπρεπε να είναι γιορτή μνήμης για όλους εκείνους που ΠΑΛΕΨΑΝ κατά του φασισμού και του Ναζισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιταλία και Γερμάνια. Αυτό για μένα είναι διεθνισμός.

 Λοιπόν ξάδελφε

 Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Μεταξάς ήταν ένας δικτάτορας, αυτό εξάλλου είναι αρκετά γνωστό από πηγές διαφόρων πλευρών. Γνωρίζουμε επίσης ότι χαιρέτησε φασιστικά τον Γκέμπελς όταν αυτός επισκέφτηκε την Ελλάδα, σφραγίζοντας συμβολικά τον ιδεολογικό του προσανατολισμό. Άλλωστε και ο ίδιος έγγραψε ότι δελεάστηκε στο να πει 'Ναι' στον ομοϊδεάτη του τον Μουσολίνι αντί εκείνο το ‘Όχι’ που του βγήκε πολύ δύσκολα. Όμως, υπήρχε μεγάλη πίεση από τον Ελληνικό λαό να πει 'Όχι', και μάλιστα σε μια περίοδο που ο Μεταξάς πήρε τα ινία του κράτους με σκοπό να καταστείλει το κίνημα της εποχής το οποίο συνέτρεχε με άλλα επαναστατικά κινήματα σε χώρες της Ευρώπης.

Εγώ θυμάμαι από το μάθημα ιστορίας στο δημοτικό όπου μας έμαθαν ότι ο Μεταξάς είπε το μεγάλο 'Όχι', μάλιστα θυμάμαι και το ύφος της δασκάλας όταν το έλεγε, με το πρόσωπό της να φωτίζεται από θαυμασμό. Μέσα στο μυαλό μου κυριαρχούσε για χρόνια η φυσιογνωμία του Μεταξά ως αντιστασιακού, μέχρι που ενηλικιώθηκα για να μάθω ποιος ήταν αυτός ο κύριος. Άσε κιόλας που έγινα φοιτητής για να μάθω ότι τον αντιφασιστικό αγώνα στην Ελλάδα τον έκανε κυρίως η Ελληνική αριστερά με τον ΕΛΑΣ και τον Άρη Βελουχιώτη.

Και τον Γρίβα επίσης, τον είχα ως αντιστασιακό μέσα στο μυαλό μου,  αφού τον έβλεπα συχνά σε κάδρα στις αίθουσες διδασκαλίας στο δημοτικό. Και τι κακοποίηση της ιστορίας τελικά: Ο Γρίβας, ο οποίος συμμάχησε με τους Γερμανούς Ναζί, ως Έλληνας φιλοναζιστής που ήταν, βρισκόταν μέσα σε αίθουσες διδασκαλίας μπροστά από παιδιά μικρής ηλικίας, με τον ίδιο τρόπο που το πορτραίτο του Χίτλερ βρισκόταν σε σχολεία της φασιστικής Γερμανίας, μπροστά στα μάτια παιδιών της ηλικίας μας και μάλιστα την περίοδο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τι φρίκη! Ελληνορθόδοξη παιδεία σου λέει ο άλλος!

Να μην σου πω ρε ξάδελφε κιόλας ότι ο πρόεδρος της συνδικαλιστικής μας οργάνωσης, της ΟΕΛΜΕΚ, μίλησε στο μνημόσυνο του Γρίβα και μάλιστα αρχές του 21^ου αιώνα. Φαντάσου, εμείς στην Κύπρο του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, διδαχτήκαμε ιστορία από την πολιτική σκοπιά του Γρίβα, και είχαμε πορτραίτα του συγκεκριμένου συμμάχου του Χίτλερ στο Ελληνορθόδοξο μας σχολείο. Με πιάνεις ρε ξάδελφε! Άσε κιόλας που ο δάσκαλος μου, ο κύριος Άτσιουτσιου που ήταν Γριβικός, μας έλεγε ότι έπρεπε να είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες.

Εγώ λέω ότι η 28^η Οκτωβρίου πρέπει να είναι μια αντιφασιστική γιορτή και να γιορτάζεται ως τέτοια στα σχολεία. Τώρα πως μπορεί αυτό να γίνει σ' ένα κράτος όπου τιμείται ο Γρίβας και ο Μεταξάς αντί ο Άρης Βελουχιώτης,  είναι σίγουρα δύσκολο. Άκουσε να σου πω τι πρέπει να κάνουμε: Να βγάλουμε μια προκήρυξη και να ενθαρρύνουμε τους εκπαιδευτικούς να την προωθούν στα σχολεία.