Μέση Ανατολή: στην Αίγυπτο σπρώχνουν την Μουσουλμανική Αδελφότητα στην παρανομία, ενώ στο Συριακό εμφανίζεται και το Ιράν ως μέρος της ευρύτερης συζήτησης

Ο θλιμμένος λόγος του κατάλοιπου του αποικιακού κεφαλαίου: ο Economist θρηνεί το ξεδόντιασμα της Δύσης, που δεν μπορεί να φτιάξει μικρά βολικά πολεμικά θεάματα

Ο Economist αυτήν τη βδομάδα ήταν σύμπτωμα της θλίψης της χαμένης αυτοκρατορίας. Στο εξώφυλλο είχε ένα ξεδοντιασμένο λιοντάρι με τίτλο: «αποδυναμωμένη Δύση». Και εδώ η επανεμφάνιση της Ρωσίας από τη μια και η «αδυναμία» της Δύσης να κάνει πόλεμο επίδειξης στη Συρία, προκάλεσε ένα είδος απογοήτευσης αντίστοιχης με την κρίση του Σουέζ το 1956. Διότι αν ο Ομπάμα μπορεί τουλάχιστον να ελπίζει ότι τελικά θα τα καταφέρε,ι αν μη  τι άλλο να πετύχει κάποια εξισορρόπηση με το Ιράν, στη Βρετανία η απογοήτευση των γερακιών είναι ευρύτερη. Ο Economist ήθελε «αίμα», όπως φάνηκε από την ορθογραφία του. Ίσως, σε αυτό το πλαίσιο, να αξίζει να εξεταστεί και το περιοδικό ως σύμπτωμα της τάσης μιας μερίδας του κεφαλαίου, να θέλει συνεχείς μικρούς πολέμους σαν μηχανισμό συντήρησης μέσα στην κρίση, αλλά και στη διαδικασία παρακμής της δυτικής ηγεμονίας. Το ότι τα επιχειρήματα του κάποτε σοβαρού έντυπου μοιάζουν πια αστεία προπαγανδίστηκα, είναι ίσως αποκαλυπτικό – έτσι ενώ αναγνωρίζει πια το πρόβλημα που δημιούργησε το φιάσκο σε Ιράκ και Αφγανιστάν, εντούτοις φαίνεται να αδυνατεί να κατανοήσει ότι η οργή εναντίον της Δύσης έχει βαθιές ρίζες και ότι κανένας πια δεν πιστεύει ότι η Δύση έχει ως στόχο τον εκδημοκρατισμό κλπ. Ήδη, η υποστήριξη της Αλ Κάιντα μέσω βομβαρδισμών στη Συρία ήταν εξώφυλλο του Economist, πριν λίγες βδομάδες.

Αίγυπτος: ο Στρατός σπρώχνει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην παρανομία

Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο έχουν υποβαθμιστεί μετά από την συριακή κρίση, αλλά οι εξελίξεις είναι σημαντικές. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, μετά από τη βιαία καταστολή του καλοκαιριού, φαίνεται να βρίσκεται τώρα υπό πίεση. Καταφέρνει να κινητοποιήσει κόσμο τις Παρασκευές μέσω των τζαμιών, αλλά έχει να αντιμετωπίσει δυο ουσιώδη προβλήματα – από τη μια οι αντίπαλοι της κινητοποιούνται επίσης στους δρόμους, άρα δεν μπορεί τόσο εύκολα να προβάλει το ζήτημα ως αντιπαραθεση «λαού-στρατού», ενώ ο στρατός από την άλλη προχωρεί σχεδόν σαν σε πλάνο, στη σταδιακή οριοθέτηση του κινήματος στα σύνορα της παρανομίας. Μετά από μαζικές συλλήψεις στελεχών, ακολούθησαν απαγορεύσεις ΜΜΕ, τα οποία πρόσκεινται στην Αδελφότητα, και τώρα οι φήμες για παρανομία του κινήματος είναι έντονες. Αυτές οι κινήσεις δεν γίνονται, όμως, μόνο βάση κάποιου σχεδίου. Μια μερίδα, ήδη, του ισλαμικού κινήματος φαίνεται να κινείται προς την ένοπλη σύγκρουση – και αυτό φαίνεται ήδη στις συγκρούσεις στο Σινά, αλλά και στις βομβιστικές επιθέσεις αλλού. Είτε μερίδα, είτε ισλαμιστών, είτε προβοκάτσιες από τον στρατό, αυτές οι βίαιες αντιπαραθέσεις ευνοούν την συσπείρωση γύρω από την παρέμβαση του στρατού μιας ετερόκλητης συμμαχίας. Το πόσο θα διαρκέσει αυτή σύγκλιση όταν υποχωρήσει η αντιπαράθεση με την Αδελφότητα και εμφανιστούν στο προσκήνιο και πάλι τα ζητήματα της οικονομίας και ενδεχομένως του αυταρχισμού, είναι ανοικτό θέμα.