Τί κοινό έχουν ο Σ. Λεβέντ του 1983 και ο Σ. Λεβέντ του 2018 - Η κατασκευή ρητορικών που προωθούν δεξιές-εθνικιστικές θέσεις

Εκτός από το όνομα, έχουν και την ίδια εμμονή να αρνούνται την απλή εμπειρική πραγματικότητα – τότε ήταν, τάχα μου, «επαναστατικό» το κρατίδιο του Ντενκτάς, σήμερα είναι «επαναστατική ιδέα» το ενιαίο κράτος του 1960, λες και δεν έγινε τίποτα το 1964-74. Και έτσι μπορεί να συναντηθεί επιτέλους ο Σ. Λεβέντ που γράφει στον νεοφιλελεύθερο Πολίτη με τους ε/κ οπαδούς του που γράφουν στον απορριπτικό Φιλελεύθερο.

Αυτήν την περίοδο είχαμε και την γοητευτικά αποκαλυπτική πληροφορία από το σχόλιο του Γρηγόρη Ιωάννου, [αναδημοσιεύεται πιο κάτω σαν αυτόνομη σπόντα] ότι ο Σ. Λεβέντ το 1983, με το ίδιο πάθος [λέμε τώρα] και την ίδια βολική αποφυγή της πραγματικότητας, με την οποία πουλά σήμερα τα περί ενιαίου κράτους, πουλούσε τότε την καραμέλα ότι το «ψευδοκράτος» κατά τους νυν υποστηρικτές του, ήταν «επαναστατικό» και έπρεπε να αναγνωριστεί από αριστερά καθεστώτα κοκ. Ότι νά’ ναι. Ένα θεσμικό μόρφωμα από μια χώρα του ΝΑΤΟ, ήταν κατά τον τότε Σ. Λεβέντ, «αδέσμευτο» κοκ.

Η δικαιολογία ότι οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη, δεν έχει καμιά σημασία εδώ – σαφώς πολλοί άλλαξαν γνώμη, και ο Ανταλί, και ο Α. Ταχσίν κοκ. Αλλά το θέμα εδώ είναι το μέγεθος του ψέματος και η παραποίηση της πραγματικότητας. Είναι δυνατό ο κ. Λεβέντ να πίστευε ότι το μόρφωμα που στήριζε η τ/κ ακροδεξιά και ένα στρατιωτικό καθεστώς στην Τουρκία, θα ήταν «επαναστατικό»; Προφανώς, πουλούσε καραμέλες για εξαπάτηση ή έκανε αναπαραγωγή ρητορικών χωρίς νόημα.

Όπως κάνει και σήμερα από την άλλη πλευρά – σήμερα καμώνεται ότι δεν κατανοεί πάλι με ποιούς συμμαχεί ανάμεσα στους ελληνοκύπριους, και φωνάζει για ένα ενιαίο κράτος [όπως φώναζε, τότε, για το «αριστερίζων» δήθεν κρατίδιο της ΤΜΤ] κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει ότι απλώς χρησιμοποιείται από όσους θέλουν συντήρηση του διαχωρισμού.

Αν θέλετε μάλιστα να δείτε πώς στήνεται αυτό το κόλπο, να το παίζει κάποιος αριστερός [ή στην περίπτωση του Λεβέντ να κατασκευάζει συνειδητά ή μη, ρητορικές] οι οποίες προωθούν δεξιές-εθνικιστικές θέσεις, το οποίο στην ουσία είναι αποικιακό, τα βασικά του στάδια έχουν σαν αφετηρία την άρνηση της τοπικής εμπειρίας: ξεκινούν, ας πούμε, με το «δεν υπάρχει αριστερά στην Κύπρο» [ούτε βόρεια, ούτε νότια] και τότε αυτοί, που είναι παπαγάλοι της δεξιάς [βόρεια ή νότια] ή ξένων, εμφανίζονται σαν οι τοπικοί αντιπρόσωποι μιας, υποτιθέμενης, αριστερής φωνής.

Την ίδια περίοδο που ο Σ. Λεβέντ πουλούσε το «κράτος» του Ντενκτάς σαν «επαναστατικό» ο Λεβέντ, ο Καραμπελιάς εξ Αθηνών [σαν πνευματικός καθοδηγητής μιας μερίδας του ελληνοκυπριακού απορριπτισμού, με διασυνδέσεις από τον Μιχαηλίδη του φιλελεύθερου μέχρι τον Μαύρο του ΔΙΑ] φώναζε επίσης με αριστερίζων κέτσαπ, ότι έπρεπε να χαριστεί η βόρεια Κύπρος στην Τουρκία, για να «λήξει η διαμάχη» για το καλό του κράτους των Αθηνών… Και το έπαιζε και αυτός, σούπερ «αριστερός»… Και κάποιοι εδώ πέρα αυτόν τον κωμικό θίασο τον πίστευαν/ουν.

Πέρα από το κλισέ «δεν υπάρχει αριστερά» αυτός ο αποικιακός λόγος, προσπαθεί να αναιρέσει την ίδια την ύπαρξη λόγου  για το βίωμα στην Κύπρο- πόσο πιο κωμικό μπορεί να είναι σε ένα πλαίσιο με μια ιστορική αριστερά του 30%, η και περισσότερα και στις δυο κοινότητες, να προσπαθούν μερικοί να πουλήσουν εισαγωγές χωρίς να μελετούν το υπάρχον; 

Και σε αυτό πέρα από τους απορριπτικούς, έχουμε και τους άλλους εισαγωγείς οι οποίοι πουλάνε ισοπέδωση για να στρώσουν χαλί στο νεοφιλελευθερισμό… Τωώρα επιτέλους οι απορριπτικοί του Φιλελεύθερου και οι νεοφιλελεύθεροι του Πολίτη [είναι άλλωστε και η εφημερίδα στη οποία γράφει ο κ. Λεβέντ] που προωθούν και την ισοπέδωση των τοπικών διαφοροποιήσεων μπορούν να ηδονίζονται με την ίδια φαντασίωση όσο κρατήσει: το ΔΝΤ στην υπηρεσία τους…