Ποιός κυβερνά τελικά σε αυτόν τον τόπο;

Το καλοκαίρι του 1978

Ή

Γιατί και πώς τα εσωτερικά συμφέροντα των μερικών ήταν από τότε η βασική τροχοπέδη για τη λύση...

Το καλοκαίρι του 1978,ο μακαρίτης Σπύρος Κυπριανού είχε ειδοποιηθεί για τις προθέσεις του Ραούφ Ντεκτάς σχετικά με την επιστροφή της Αμμοχώστου (ολόκληρης) ως ΜΟΕ και έναρξη συνομιλιών. Αντί να ειδοποιήσει την υπόλοιπη πολιτική ηγεσία, συγκάλεσε σύσκεψη οικονομικών παραγόντων (!!) της εποχής στο ξενοδοχείο Αστήρ στη Λεμεσό, για όσους δεν γνωρίζουν βρισκόταν επί της οδού Ανεξαρτησίας εκεί που σήμερα στεγάζεται γνωστή διεθνής αλυσίδα ειδών ένδυσης. Την συνάντηση ανέλαβε να τη διευθετήσει πρώην υπουργός της τότε, αλλά και μετέπειτα κυβερνήσεων (βρίσκεται εν ζωή).

Αφού εξήγησε ο Σπύρος την πρόταση ζήτησε να ακούσει τις απόψεις του ακροατηρίου ,τότε έλαβε το λόγο γνωστός οικονομικός παράγοντας της Κύπρου και μέλος ή πρόεδρος αργότερα σε διάφορα Δ.Σ ημικρατικών οργανισμών και είπε το εξής "Και ποιός είσαι εσύ βρε Σπύρο που θα αποφασίσεις ότι οι επενδύσεις μας στη Λεμεσό θα γίνουν μπακίρες, άφησε τη Λεμεσό να μεγαλώσει και βλέπουμε" Ο εν λόγω επιχειρηματίας δεν βρίσκεται εν ζωή πλέον. Το πιο πάνω περιστατικό δεν αποτελεί αστικό μύθο, αλλά πραγματικότητα. Μέσα στις πρώτες έξι λέξεις του επιχειρηματία συμπυκνώνεται η πεμπτουσία της δημιουργίας και της μη λύσης του Κυπριακού.

Για την τύχη της Κύπρου πάντοτε αποφάσιζε μια ομάδα ανθρώπων με μοναδικό γνώμονα τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτή η ομάδα ανθρώπων ήταν παρούσα με πρωταγωνιστικό ρόλο όταν η πολιτική ηγεσία αποφάσιζε την απομόνωση των τ/κ πριν το 1974,απλα για να διαχειρίζεται αποκλειστικά τον δημόσιο πλούτο του νεοσύστατου τότε κράτους. Αυτή η ομάδα ανθρώπων ήταν παρούσα στο λεγόμενο "οικονομικό θαύμα" μετά το 1974, είτε σαν εργολάβοι κτίζοντας τους συνοικισμούς είτε σαν ξενοδόχοι είτε σαν επιχειρηματίες σε ένα μονοπωλιακό οικονομικό περιβάλλον είτε σαν καρτέλ εργοληπτικών εταιρειών. Η αναρρίχηση στα ύπατα πολιτειακά αξιώματα απαιτούσε συμμόρφωση στους όρους του παιγνιδιού, όπως αυτοί καθορίζονταν ώστε να λάβει κάποιος τις "ευλογίες" αυτής της ομάδας ανθρώπων. Η εκκλησία τώρα, έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα από την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, να συμπλέει με τα συμφέροντα του εκάστοτε δυνάστη. Το σκηνικό αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 Οπότε στην Κύπρο εμφανίστηκε καινούργιο "πεδίο δόξης λαμπρό".

Η βιομηχανία των "υπηρεσιών"
 Ο όρος "υπηρεσίες" ήταν ένας εύσχημος τρόπος ,ονομασίας της μετατροπής της Κύπρου σε ένα ιδιότυπο πλυντήριο κεφαλαίων που εισέρεαν από κάθε γωνιά της γης..

Το παιγνίδι τώρα μοίραζαν, μεγαλοδικηγορικά γραφεία (καμιά εικοσαριά σήμερα), μεγαλοελεγκτικά γραφεία, τα οποία από ένα σημείο και μετά μπήκαν κάτω από την ομπρέλα μεγάλων διεθνών οίκων, αφενός μεν για να μην στοχοποιούνται οι εμπλεκόμενοι και αφετέρου για να αναβαθμίσουν το "προϊόν" που πουλάνε στους πελάτες τους, προσδίδοντας σ’ αυτό το κύρος που δίνει ένας διεθνής οίκος. Αυτοί, λοιπόν, είναι οι καινούργιοι κυρίαρχοι του παιγνιδιού.

Σ’ αυτούς τώρα οφείλουν να δηλώσουν υποταγή όλοι οι υπόλοιποι με πρώτη και καλύτερη την πολιτική ηγεσία.  Σ αυτους οφείλουν να δηλώσουν υποταγή, ντιβέλοπερς, ξενοδόχοι, αρχιτέκτονες, μηχανικοί, εισαγωγείς, μεγαλογιατροί και βεβαίως βεβαίως ΜΜΕ. Ο τρόπος που σχεδιάστηκε το πρόγραμμα εξασφάλισης υπηκοότητας ήταν δικής τους έμπνευσης, έτσι ώστε ένα μεγάλο φάσμα επαγγελματικών ομάδων αλλά και ολόκληρης της Κυπριακής οικονομίας να εξαρτάται απ’ αυτούς.

Σε περίπτωση λύσης του κυπριακού στη βάση της ομοσπονδίας, όλο αυτό το οικοδόμημα παραγωγής πλούτου για αυτούς τους λίγους σταματά να υφίσταται, για μια σειρά από λόγους.  Η παραχώρηση υπηκοοτήτων, η εισροή και ο έλεγχος κεφαλαίων (ξέπλυμα) θα είναι αρμοδιότητα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και σ αυτή δεν θα συμμετέχουν μόνο τα μέχρι τώρα φιλαράκια τους.

Εδώ να αναφέρω τι ακριβώς σημαίνει ξέπλυμα. Είναι η εισαγωγή κεφαλαίων στο διεθνές τραπεζικό σύστημα ,που έχουν αποκτηθεί μέσα από παράνομες δραστηριότητες ή δεν έχει καταβληθεί γι αυτά ο νόμιμος φόρος στις χώρες προέλευσης ή απόκτησης τους Με ποιό τρόπο; Με τις λεγόμενες Fiduciaries. Με αυτό το τρόπο μένουν στο απυρόβλητο μεγαλοδικηγόροι και μεγαλοελεγκτικά γραφεία αλλά και πελάτες.

Και τέλος σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό, όμως θα είχε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό που θα δημιουργείτο. Τα λεφτά βέβαια είναι πολλά, όμως οι υφιστάμενοι παίκτες δεν είναι και ούτε θα είναι διαθετημένοι να τα μοιραστούν με τον οποιοδήποτε.

Οι δε εθνικιστές ανέκαθεν δεν αποτελούσαν κρίσιμη μάζα, απλά επαιζαν το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου και ενίοτε χρησιμοποιούνται ως αντίπαλο δέος για να συσπειρώνουν το κόσμο τους οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις. Σε αυτό το ιδιόμορφο παρακράτος τα άτομα που συμμετέχουν δεν έχουν καμιά απολύτως ιδεολογία το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο τραπεζικός τους λογαριασμός. Με αυτά τα δεδομένα η λύση του κυπριακού πρέπει να θεωρείται απομακρυσμένο ενδεχόμενο.