Ο θάνατος της Έλενας Φραντζή ως αποκαλυπτικό σημείο των μηχανισμών συγκάλυψης της σεξουαλικής βίας/επιβολής και των διεκδικήσεων για προνομιακή αντιμετώπιση των ημέτερων του εκκλησιαστικού κατεστημένου.. [σε μια κοινωνία που ανοίγει, έστω και διστακτικά, και φοβισμένα ακόμα, τα μάτια για να δει τον κόσμο, χωρίς τις παρωπίδες του παρελθόντος, μερικοί προσπαθούν φαίνεται, ακόμα, να ψάχνουν για την τιμωρία της Εύας… της γυναίκας που δεν υποτάχθηκε στις ονειρώξεις του πατριαρχικού φαντασιακού]

Η Ελένη μιλά για τα πάθη της με το ψευδώνυμο "Αννα" στο πρόγραμμα "Με την Ελίτα" στο Sigma τον Ιούλη του 2011

Πουνιά στο στήθος.. :(

Ο θάνατος της Έλενας Φραντζή, θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος, όπως σχολίασε και ο Γ. Μιχαήλ,[1] αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – αλλά, για να είμαστε ακριβείς, και το εξαιρετικό επίπεδο της δημοσιογραφίας του Β. Βασιλείου στον Φιλελεύθερο. Και εδώ θα πρέπει να αναφερθεί και η αρχική παρέμβαση της κ. Α. Παπαδοπούλου. Οι ενδοιασμοί από τα mainstream MME για τάσεις «μιμητισμού» [μίμηση αυτοκτονιών] παράβλεπε το γεγονός ότι αυτό που πρέπει να αποκτήσουν οι νέοι/ες το αίσθημα της διεκδίκησης ότι αυτά που συνέβησαν στην Έλενα ήταν απαράδεκτα και δεν πρέπει να συμβαίνουν σε κανένα. Διότι η Έλενα Φραντζή δεν ήταν μόνο θύμα. Ήταν και ένα άτομο που τόλμησε να τα βάλει με το σύστημα, που συγκάλυπτε την αιτία του τραύματός της – τον συγκεκριμένο ιερέα και την εκκλησιά που τον συγκάλυψε και αυτόν και όσους λειτούργησαν σαν ομάδα τραμπουκισμού εναντίον της Έλενας. Είναι η αντίσταση και η αισχρότητα του τραμπουκισμού που μένει ως η ιστορική κληρονομιά αυτής της υπόθεσης που προκάλεσε σοκ στην κοινωνία – και η οποία ευτυχώς, χάρις στην Γενική Εισαγγελία, θα έχει και συνέχεια στα δικαστήρια όσον αφορά στην παπαδιά και στη δική της άσκηση σωματικής βίας.

Μια αντιφατική εποχή: το συλλογικό υποσυνείδητο φαίνεται να κοιτάζει στο μέλλον, ενώ το υπερεγώ του παρελθόντος προβάλει μια επιφανειακή θρησκοληψία σαν άμυνα συγκάλυψης της πραγματικότητας

Και το γεγονός ότι ο θάνατος της Έλενας συνέβηκε σε μια εποχή που συζητείται  από την μια η παροχή περισσότερης πρόσβασης της εκκλησίας στη δημόσια εκπαίδευση, και την αμίμητη φράση του νέου υπουργού για τα ..ελληνοχριστιανικά ιδεώδη που μοιράζεται…σαν αξίες με το ΕΛΑΜ, άνοιξε διάπλατα και μια πληγή και ένα ευρύτερο ιστορικό ζήτημα – την προνομιακή ασυλία της εκκλησίας από αδικήματα – και κατά συνέπεια την παραβίαση της λειτουργίας της ισονομίας: Την λειτουργία της, όχι απλώς [όπως κάθε εκκλησία] αυτόνομα, αλλά με διεκδίκηση ενός ρόλου προνομιακού… Παρα-κρατικού… Και θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και στην θετική αύρα του κλίματος της εβδομάδας που κυριάρχησε το θέμα της Έλενας, και μια ιστορική ήττα της Εκκλησίας – την νομιμοποίηση της άμβλωσης [εστω και σε ένα αρχικο σταδιο] και την αναγνώριση στην γυναικα του δικαιώματος να αποφασίζει για το σώμα της. Σε αυτό το πλαίσιο, ο θάνατος έπεσε σαν ένα είδος βομβάς σε ένα τοπίο γεμάτο ένταση ήδη… Και σε μια κοινωνία που κινείται αντιφατικά σε αυτό το πλαίσιο – από την μια σαφώς κινείται σε διάφορους τομείς μακριά από τα παραδοσιακά δόγματα της Εκκλησίας [διαζύγια, ομοφυλοφιλία, διακοπή κύησης, αλλά και ένας διάχυτος ηδονισμός όσον αφορά στη σεξουαλικότητα, διεκδίκηση ισότητας από τις γυναίκες, κοκ] ενώ από την άλλη σημαντική μερίδα φαίνεται να επικαλύπτει αυτές τις μεταμορφώσεις, με ένα είδος ενοχής-φοβικής θρησκοληψίας…

Ο πανικός και οι αντιφάσεις της ενοχής των μελών της ιεράς συνόδου που ξέπλυναν τον ημέτερο ιερέα, παρά τις εκτιμήσεις των ψυχολόγων και τις αποφάσεις των κοσμικών δικαστηρίων

Η πρώτη αντίδραση των αρχιερέων εξέφραζε ήδη ένα μικρό πανικό. Διότι το κομβικό σημείο μετά την κακοποίηση του παιδιού από τον ιερέα, ήταν και η απαλλαγή του ουσιαστικά από την ιερά σύνοδο. Ο αρχιεπίσκοπος έριξε τις ευθύνες στον μητροπολίτη της περιφέρειας του ιερέα, ο μητροπολίτης έριξε τις ευθύνες πίσω στον αρχιεπίσκοπο, και ο Β. Βασιλείου αποκάλυψε τα πρακτικά της συνόδου για να δουν όλοι σε τί εγωκεντρικό μικρόκοσμο ζουν και λειτουργούν οι ιεράρχες… Παρατίθενται πιο κάτω οι βασικές θέσεις των μητροπολιτών: η γραμμή για ξέπλυμα φαίνεται να ήταν γενική… να προστατεύσουν τον ημέτερο. Με εντυπωσιακές θέσεις συγκάλυψης – ο ένας να λέει ότι αν δεν υπάρχουν 3-4 μάρτυρες στο ίδιο χώρο δεν γίνεται αποδεκτή η μαρτυρία του θύματος [άρα δεν υπάρχουν βιασμοί, αφού αυτοί γίνονται μόνο με την παρουσία βιαστή και θύματος;], ο άλλος ανησυχούσε πως θα εξασφαλίζουν και οικονομικά τον θύτη [σύμφωνα με το κοσμικό δικαστήριο] ο άλλος εξηγούσε ότι, αφού δεν υπηρχε πορνεια ή μοιχεία, δεν πειράζει κοκ… Το πιο εντυπωσιακό με την ιερά σύνοδο ήταν το επίπεδο ανοχής του ψέματος… Δημόσια διαφώνησε ένας μητροπολίτης με τον αρχιεπίσκοπο, ουσιαστικά, λέγοντας ότι ο άλλος έλεγε ψέματα.. δεν είναι η πρώτη φορά που οι ιεράρχες πιάνονται να διαφωνούν σε βαθμό που ισχυρίζονται ότι ο άλλος λέει ψέματα. Αυτό το σκηνικό, άλλωστε, ήταν συνηθισμένο την δεκαετία του 1990, όταν εξελίσσονταν οι διαμάχες για να ανεβεί στο θρόνο ο νυν αρχιεπίσκοπος και προσπαθούσε να βγάλει γκέι, τον Αθανάσιο Λεμεσού… Για το κοινό καλό του οργανισμού κάνουν ότι δεν θυμούνται ή ότι τάχα δεν καταλαβαίνουν το ουσία των κατηγοριών του ενός για τον άλλο για ψεύδη..

Αξιολογώντας το έγινε: τα τεκμήρια και η υποκρισία του χριστιανικού κηρύγματος σαν επιφάνεια που συγκάλυπτε το μίσος του τραμπουκισμού ενάντια στην κοπέλα που τόλμησε να αποκαλύψει τη βρωμιά κάτω από την επιφάνεια..

Θα πρέπει, όμως, κατ’ αρχήν να τεθεί και το ζήτημα τ;i έγινε πραγματικά. Διότι στην κοσμική κοινωνία, σε αντίθεση με την μεροληπτική εικόνα που αναδίνει το εκκλησιαστικό κατεστημένο, θα πρέπει να δει κανείς τα τεκμήρια… Μήπως αδικείται ο ιερέας; …Υπάρχουν δυο δικαστικές αποφάσεις – αλλά επιτέλους δημοσιευτήκαν και αποσπάσματα από την έκθεση του ψυχολόγου [η οποία, όπως φαίνεται, παρουσιάστηκε παραπλανητικά στην σύνοδο για να ξεπλυθεί η υπόθεση του ιερέα]…

Η  γενική εικόνα είναι η εξής: όταν η Έλενα μεταφέρθηκε στο σπίτι του ιερέα, του κ. Στυλιανού και της συζύγου του, το κορίτσι θυμάται ότι ο ιερέας ερχόταν στο κρεβάτι της [κάτι μη δύσκολο, αφού θα μπορούσε να παρουσιαστεί ότι ήταν έκφραση «αγάπης για το καημένο το παιδί»] ..Εκεί γύριζε το κοριτσάκι μπρούμητα και το «χάιδευε» με το χέρι ή άλλα μέρη του σώματος [προφανώς το πέος]… το κορίτσι θυμόταν έντονα λέει ο ψυχολόγος την μυρωδιά του στόματος του, όταν ερχόταν για σεξουαλική εκτόνωση, αλλά και το αίσθημα του υγρού που εκσπερμάτωνε ο ιερέας πάνω στο σώμα της. Η εικόνα είναι και πιθανή και πειστική. Ο ιερέας γυρίζει το κοριτσάκι προς τα κάτω ακριβώς για να μην τον βλέπει, εκείνος εκτονώνεται, χωρίς διείσδυση [η οποία θα προκαλούσε φωνές και θα γινόταν σαφής ο στόχος και η πρακτική του κοκ]…

Παραθέτουμε πιο κάτω αναφορές από την έκθεση του κ. Νικολαΐδη. Το καίριο ζήτημα, όμως, είναι τί ακολουθήσε. Η Έλενα καταφέρνει στα 11 της να φύγει από το σπίτι του ιερέα και της παπαδιάς [που μάλλον κάτι υποψιάστηκε και ήταν ιδιαίτερα εχθρική με την μικρή] και όταν φτάνει στα 20, τολμά, με την βοήθεια του/της ψυχολόγου της να βρει το κουράγιο να καταγγείλει τον ιερέα. Γίνεται δίκη και καταδικάζεται ο ιερέας. Πάει η υπόθεση στο Ανώτατο, όπου κι επικυρώνεται η καταδίκη. Όμως, η εκκλησία επιμένει – και η ιερά συνοδός, παραβλέποντας τί λένε οι ψυχολόγοι, και το δικαστήριο, σαν είδος παρακράτους, αθωώνει τον ημέτερο , τον ιερέα… Ακόμα και εδώ θα μπορούσε να δει κανείς ένα είδος μικροπρέπειας και ημετεροκρατίας, αλλά κατανοητής στο πλαίσιο της εκκλησίας σαν οργανισμού διαπλεκόμενων συμφερόντων. Όμως αυτό που ακολουθεί, μοιάζει με είδος «λευκής τρομοκρατίας» από τους οπαδούς/πιστούς του ιερέα. Η ημετεροκρατική διαβίωση, εμφανίζεται σαν διάψευση της Έλενας. Και έτσι η νέα γυναικά θα περάσει τώρα το κόστος της τόλμης της να τα βάλει με το εκκλησιαστικό κατεστημένο – που ενδιαφέρεται, όπως το έθεσε ο μητροπολίτης Πάφου, πολύ περισσότερο για την μοιχεία και την πορνεία ….παρά για την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Το μένος του φανατισμού της ομάδας των οπαδών ήταν εκφραστικό με την εμφάνιση της παπαδιάς μετά το θάνατο της Έλενας που ακόμα και τότε έβγαζε ένα τέτοιο μίσος, που διακωμωδούσε οποιαδήποτε έννοια «χριστιανικής αγάπης» κοκ… Δεν μπορεί ο ιερέας να μην ήξερε τί γίνεται από τους οπαδούς και την σύζυγο του. Ήξερε, αλλά το άφηνε να γίνεται… Η ευθύνη του εδώ είναι τεράστια…

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακόμα και αν ήταν υπερβολικοί οι ισχυρισμοί  της Έλενας, ένας ιερέας της εκκλησίας της συγχώρεσης θα μπορούσε να το χειριστεί διαφορετικά. Αλλά προφανώς η εκκλησία της Κύπρου βόσκει αλλού. Και αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα ήταν ένα είδος προσπάθειας τιμωρίας της Έλενας γιατί μίλησε… Ο ιερέας ήξερε για τον τραμπουκισμό τον οπαδών, και η ιερά συνοδός έκανε ότι δεν καταλάβαινε…

Για αυτό πανικοβλήθηκαν και άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες μετά τον θάνατο της Έλενας…

Τεκμήρια: αποσπάσματα από την έκθεση του Ψυχολόγου και από τις μαρτυρίες των μητροπολιτών που αναζητούσαν τρόπο ξεπλύματος των αποφάσεων του κοσμικού δικαστηρίου

Αναδημοσιεύουμε πιο κάτω 2 σημαντικά τεκμήρια: αποσπάσματα από την έκθεση του ψυχολόγου του κ. Νικολαΐδη, όπου καταγράφονται και οι εκτιμήσεις του, αλλά και το όλο σκηνικό με τον ιερέα να χρησιμοποιεί ένα παιδί σαν όργανο για δικό του αυνανισμό… Αυτά ήταν τα γεγονότα – για να μην ξεχνιέται τί προσπάθησε να συγκαλύψει η ιερά σύνοδος.. [το ντοκουμέντο δημοσιεύτηκε στην offsite]

Και το δεύτερο τεκμήριο είναι αποσπάσματα από το δημοσίευμά του Φιλελευθέρου για το τι δήλωσαν οι μητροπολίτες στη διαδικασία ξεπλύματος του ημέτερου τους ιερέα..

Η έκθεση του ψυχολόγου, κ. Νικολαΐδη για την μαρτυρία/μνήμη των γεγονότων/ τραύματος από την Έλενα: ο ιερέας που το παίζει προνόμιο να μην δίνει κατάθεση/μαρτυρία σε διερεύνηση, ο αυνανισμός πάνω στο σώμα του κοριτσιού, και η κακοποίηση από την σύζυγο του ιερέα…

«Ο κ. Νικολαΐδης είναι ο Πρόεδρος της Επιτροπής Λανζαρότε του Συμβουλίου της Ευρώπης, επιτροπή η οποία είναι η καθ’ ύλην αρμόδια για την κακοποίηση παιδιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Είναι ξεκάθαρο για τον ψυχίατρο, ότι η Έλενα είναι αυτό που επιστημονικά ονομάζουν ως “πολυθυματοποιημένο” παιδί, δηλαδή παιδί που στην παιδική του ηλικία είχε πέσει θύμα πολλαπλών αρνητικών προσωπικών εμπειριών. 

Ήταν 16 Μαΐου 2011 όταν ο Μητροπολίτης Ταμασού Ησαΐας απευθύνθηκε στον κ.Νικολαΐδη, όπως αναφέρει η έκθεση, για να εξετάσει τα δεδομένα και να δώσει την γνωμάτευσή του.  Η έκθεση έχει ημερομηνία 9 Ιουνίου 2011. 

Αφού, καταγράφει, ως οφείλει επιστημονικά άλλωστε, μια επιφύλαξη, ο Ψυχίατρος, συνεχίζει και καταγράφει στην ουσία γεγονότα, που μόνο ερωτήματα εγείρουν για τον τρόπο που πήρε απόφαση αθώωσης του ιερέα, η Ιερά Σύνοδος.

Άρνηση ιερέα να συνεργαστεί

Τα ερωτήματα εγείρονται από τις πρώτες κιόλας σελίδες της πρώτης έκθεσης, καθώς παρά το γεγονός ότι η Έλενα συνεργάστηκε πλήρως με τον ψυχίατρο, κάτι τέτοιο δεν έγινε εφικτό για τον ιερέα, ο οποίος αρνήθηκε να δει τον ψυχίατρο, όπως αναφέρει η έκθεση

Περιέγραψε την σεξουαλική κακοποίηση

Στις συναντήσεις που είχε με τον ψυχίατρο, σύμφωνα με την έκθεση, η Έλενα περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την σεξουαλική κακοποίησή της από τον ιερέα. 

[…]

Αληθή τα όσα αναφέρει η Έλενα
Σε σχέση με τους ξυλοδαρμούς στην έκθεσή του ο ψυχίατρος καταγράφει ξεκάθαρα ότι ο ιερέας απέτυχε ως όφειλε να προστατεύσει την Έλενα, ένα παιδί που η πολιτεία του εμπιστεύτηκε  και θεωρεί αληθή τα όσα λέει η Έλενα. 

Γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στο ότι, τα όσα υποστηρίζει η Έλενα φαίνονται να είναι αληθή και ότι πληρούν όλα τα απαιτούμενα στοιχεία για να θεωρηθεί ότι όντως πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, σε σχέση και με τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση.

https://www.offsite.com.cy/articles/eidiseis/topika/257249-ypothesi-elenas-adeiazei-tin-iera-synodo-i-ekthesi-toy-psyhiatroyhttps://www.offsite.com.cy/articles/eidiseis/topika/257249-ypothesi-elenas-adeiazei-tin-iera-synodo-i-ekthesi-toy-psyhiatroy

Και αυτά είναι τα «επιχειρήματα» καμώματα της Ιεράς Συνόδου, που αγχώνονταν για την συγκάλυψη του ημέτερου, παρά για το θέμα του βιώματος ενός παιδιού, της δικαιοσύνης, ή και του ευρύτερου ζητήματος της σεξουαλικής κακοποίησης στους κόλπους της εκκλησίας… Το μνήμα ήταν σαφές: μην μιλάτε γιατί θα υποφέρετε..

«- Ο Μητροπολίτης Ταμασού εισηγείται όπως η Σύνοδος, επιδεικνύουσα την επιείκειαν αυτής, αποκαταστήσει, κατ’ οικονομίαν, τον ιερέα, ο ίδιος δε εις τοιαύτην περίπτωσιν θα καλέσει τον π. Στυλιανό Σάββα εις μετάνοιαν. “Έχει αρκετά ταλαιπωρηθεί”, λέγει ο Μητροπολίτης Ταμασού, “τόσον ό ίδιος όσον και η οικογένειά του. Εξάλλου το δικαστήριον απαίτησεν όπως αυτός μη εργάζεται σε χώρους που απασχολούνται ανήλικοι”, θα τοποθέτησει αυτόν ως εφημέριον εις το παρά την κοινότητα Μαλούντας κείμενον Ιερόν Ησυχαστήριον του Αγ. Μάρκου τού Ευγενικού. Ο εν λόγω κληρικός θα καλύπτει παραλλήλως και τας λειτουργικάς ανάγκας προσκυνηματικού ναού παρά την κοινότητα Φικάρδου. Η προτεινομένη λύσις θα συμβάλει πρώτον εις την συνέχισιν της οικονομικής στηρίξεως του εν λόγω κληρικού, δεύτερον εις την οριστικήν επίλυσιν του δημιουργηθεντός εκ της αναχώρησης ως και της επιστροφής αυτού εις την κοινότητα προβλήματος και τρίτον θα απαλλάξει τον μητροπολίτην της φροντίδος της συνεχούς εκ περιτροπής αποστολής ιερέως προς κάλυψιν των αναγκών του εν λόγω ναού.

- Ο Μητροπολίτης Πάφου, εν συνέχεια, λαβών τον λόγον λέγει ότι άλλα είναι τα εκκλησιαστικά κριτήρια και άλλα τα κοσμικά και ως εκ τούτου θα πρέπει να εξετασθεί κανονικώς υπό του εκκλησιαστικού δικαστηρίου η υπόθεσις και εάν δεν στοιχειοθετείται οιαδήποτε εκκλησιαστική παράβασις, τότε να αθωωθεί ο εν λόγω ιερεύς. “Εν κώλυμα ιεροσύνης”, συνεχίζει ο Μητροπολίτης Πάφου, “διά τα πολιτικά δικαστήρια δυνατόν να θεωρείται και ένδειξις νοητικής υστερήσεως, διά την Εκκλησίαν όμως είναι κωλυτικόν της ιεροσύνης”.

- Ο Μητροπολίτης Λεμεσού, λαβών τον λόγον, λέγει, ότι όταν εις μίαν υπόθεσιν δεν υπάρχωσι δύο ή τρεις μάρτυρες, τότε η υπόθεσις θεωρείται ως μη υπάρχουσα. Εφ όσον, λέγει η Ανακριτική Επιτροπή περατώσασα το έργον αυτής κατέληξεν εις το συμπέρασμα ότι ουδέν αξιόποινον έπραξεν ο π. Στυλιανός Σάββα, τότε θα πρέπει να αποδεχθώμεν την γνώμην του οικείου επισκόπου, αντί, να αναμένωμεν την τυχόν προσφυγήν του ως άνω καταδικασθεντός κληρικού εις τριτοβάθμιον δικαστήριον.

- Ο Μητροπολίτης Κύκκου λέγει ότι το παράπτωμα διά το όποιον κατηγορείται ο π. Στυλιανός Σάββα δεν είναι ούτε μοιχεία, ούτε πορνεία, αλλά “συγκυλισμός” και θα πρέπει να εξετάσωμεν τι οι ιεροί κανόνες διαλαμβάνωσιν εις την περίπτωσιν ταύτην. (Συγκυλισμός είναι η σωματική επαφή χωρίς συνουσία, όπως αναφέρεται στα λεξικά).

- Ο Επίσκοπος Λήδρας λέγει ότι επειδή ο ίδιος είναι μέλος της Ανακριτικής Επιτροπής, εκ των εξετάσεων και ερευνών, αι οποίαι διεξήχθησαν, δεν ευρέθη οιονδήποτε κώλυμα επισύρον την τιμωρίαν του συγκεκριμένου ιερέως.

- Ο Επίσκοπος Καρπασίας, εν συνεχεία, λέγει ότι εάν ο οικείος Επίσκοπος δεν αποσύρη την υπόθεσιν, τότε θα πρέπει να αναλάβει αυτήν το Πενταμελές Συνοδικόν Δικαστήριον.
Κατόπιν τούτων, ο Μητροπολίτης Ταμασού λέγει ότι ως οικείος επίσκοπος αποσύρει την υπόθεσιν από την Ιεράν Σύνοδον και θα την εξετάσει ο ίδιος κατά την κρίσιν αυτού.
Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου συναινούν».

http://www.philenews.com/…/apokalyptoyme-ta-praktika-tis-ie…

Η απόφαση της ιεράς συνόδου να απαλλάξει τον ιερέα ήταν και μια πρόκληση στην κοσμική δικαιοσύνη, αλλά και στην πολιτεία. Η εκκλησιά ουσιαστικά διεκδικεί μια προνομιακή θέση… Και αξίζει να θυμάται κανείς ότι η προσπάθεια της εκκλησίας να οχυρωθεί πίσω από ένα είδος προνομιακής θέσης, παραβλέποντας την ισονομία, ανάγεται [στην μοντέρνα εποχή] και παλιν [όπως και άλλες μορφές συγκρότησης βαθέως κράτους στην ελληνοκυπριακή κοινότητα] στο 1948. Τότε, όταν έγινε προσφυγή στα κοσμικά δικαστήρια για τις εμφανείς καλπονοθείες που οργάνωνε η ακροδεξιά μετά τον «θάνατο» του Λεόντιου το 1947, η «νίκη» της εκκλησίας συνοψιζόταν στο ότι διεκδικούσε [και κέρδισε] την θέση ότι δεν μπορούσε να γίνει έρευνα για καλπονοθεία για τις εκκλησιαστικές εκλογές, διότι… με βάση το «προϋπάρχον οθωμανικό δίκαιο»[2] η εκκλησία [δηλαδή οι προύχοντες της] είχε προνομιακή ασυλία…

Μέχρι και ένας σοβαρός εκκλησιαστικός αναλυτής, όπως ο Β. Εγγλεζάκης δεν μπόρεσε να αποφύγει το αίσθημα της προνομιακής διεκδίκησης, στην αναφορά του, που είχε το ύφος της κίτρινης δημοσιογραφίας: «υποστήριζαν.. κατάργηση του αυτοκέφαλου για χάριν το Κελοκεδάρων..» [τα Κελοκέδαρα ήταν το παράδειγμα για το οποίο έγινε η δικαστική παρέμβαση ενάντια στην καλπονοθεία – την οποία δεν αναφέρει καν ο κ. Εγγλεζάκης].. η συγκάλυψη του τί συμβαίνει στο εσωτερικό της εκκλησίας πάει πίσω σε εκείνην περίοδο. Όπως και η διεκδίκηση προνομιακού καθεστώτος..

Και μια καταγραφή του σοκ της Κοινωνίας: «Έκπτωτη» η Εκκλησία στα μάτια των πολιτών - http://www.sigmalive.com/news/local/498935/dimoskopisi-s-ekptoti-i-ekklisia-sta-matia-ton-politon .." Το 77% των Κυπρίων πιστεύουν ότι, μετά τα όσα εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες ημέρες, ο θεσμός της Εκκλησίας έχει απολέσει κύρος. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με δημοσκόπηση που παρουσιάζει σήμερα η «Σημερινή», η Εκκλησία είναι ο μοναδικός θεσμός στο νησί μας, τον οποίο δεν εμπιστεύονται περισσότεροι από τους μισούς πολίτες, ενώ το έργο της αξιολογείται ως το χειρότερο που επιτελείται.

---

[1] Γιώργος Μιχαήλ : Ο θάνατος της Έλενας Φραντζή, εκτός του οτι αποκάλυψε την ανεπάρκεια του συστήματος κοινωνικής ευημερίας (και επιβεβαίωσε τη λαίκη ρήση ότι "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά") ανέδειξε τον σημαντικό ρόλο και τη χρησιμότητα των μεσων κοινωνικής δικτύωσης και της δημοσιογραφίας των πολιτών και ταυτόχρονα την αποτυχία των λεγόμενων παραδοσιακών ΜΜΕ στην ανάδειξη μιας τοσο σοβαρής υπόθεσης, η οποία αρχικά αντιμετωπίστηκε από τα ΜΜΕ ως άλλη μια αυτοκτονία.

[2] Βενεδικτος Εγγλεζάκης. 1986. Η Εκκλησία της Κύπρου από το 1878 μέχρι το 1955. Στο «Κυπριακά 1878 – 1955, εκδ. Δήμου Λευκωσίας. Η αναφορά στην απόφαση του δικαστηρίου να μην διερευνηθεί η καλπονοθεία με βάση το οθωμανικό δίκαιο που έδινε προνομία πέρα από την ισονομία στην εκκλησία, στην σελιδα 41..